Την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου, μετά την παράσταση "Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας" της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, οι ηθοποιοί Κάτια Γέρου και Ναταλία Γεωργοσοπούλου θα υποδεχτούν τη δικηγόρο Άννυ Παπαρρούσου και την ψυχοθεραπεύτρια Μαρία Τρωιάνου σε μια συζήτηση με θέμα την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Ενώ την Κυριακή 12 Ιανουαρίου θα υποδεχτούν τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Παντελή Μπουκάλα, ο οποίος υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία του έργου. Θα συνομιλήσουν για το έργο της Αλεξίεβιτς, τις θεματικές του προεκτάσεις και θα απαντήσουν σε ερωτήσεις του κοινού.
Η παράσταση, που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Φούρνος, βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Το έργο συγκεντρώνει μαρτυρίες γυναικών που συμμετείχαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκαλύπτοντας τις προσωπικές τους εμπειρίες και τα συναισθήματα που βίωσαν. Μέσα από τις αφηγήσεις τους, αναδεικνύεται η γυναικεία οπτική του πολέμου, φωτίζοντας πτυχές που συχνά παραμένουν στη σκιά. Οι ερμηνείες της Κάτιας Γέρου και της Ναταλίας Γεωργοσοπούλου προσπαθούν να μεταφέρουν την αμεσότητα και την ένταση των μαρτυριών, προσκαλώντας το κοινό σε μια έντονη συναισθηματική κατάσταση.
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Δείτε το trailer
Περισσότερες πληροφορίες
Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας
Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια παράσταση σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Σ. Στρούμπου. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό. Ο σκηνικός χρόνος, γεμάτος ρωγμές και ρήγματα, δημιουργεί τον τόπο όπου ανασαίνει η ανθρώπινη ψυχή. Οι δύο θηλυκές φιγούρες αποκαλύπτουν προσωπικά βιώματα γεμάτα συγκρούσεις και αντιφάσεις και την ίδια στιγμή φωτίζουν το ανείπωτο βάθος των συναισθημάτων τους, των απόκρυφων επιθυμιών και των ονείρων τους. Μεταξύ έρωτα και πολέμου, μνήμης και ιστορίας, οργής και χιούμορ, οι γυναίκες αυτές επαναδιεκδικούν τις ζωές τους, τα σώματά τους, τα συναισθήματά τους, τους εαυτούς τους. Κατά τη διάρκεια της παράστασης η σκηνή μετατρέπεται σε χώρο εξέγερσης του ανθρώπινου πάθους απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης.