Η σκηνοθέτρια Ειρήνη Λαμπρινοπούλου αυτοσυστήνεται

Πού σε ξέρω;

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα στην Αθήνα. Σπούδασα στο Τμήμα Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου και έκτοτε εργάζομαι είτε ως βοηθός σε θεατρικές παραγωγές, είτε ως σκηνοθέτρια. Παραστάσεις που έχω σκηνοθετήσει έχουν παρουσιαστεί στο Ωδείο Αθηνών ("Zoochosis Under Pantopticon ή Οι ΜελλοΘάνατοι", 2022), το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας ("Συνελήφθη μαϊμού που δε χωρούσε πουθενά", 2023) και το Θέατρο του Νέου Κόσμου ("Το διαβατήριο", 2023).

Το θέατρο για σένα είναι…

Mία διαρκής διερώτηση χωρίς σίγουρη απάντηση.

Η "Λυγερή" του Ανδρέα Καρκαβίτσα είναι…

Μία αφιέρωση από τον συγγραφέα σε έναν έρωτα που μαράζωσε και ένα ευχαριστώ από εμένα στη μητέρα μου που με έμαθε τι σημαίνει ανθίζω.

Τι σε άγγιξε περισσότερο στη νουβέλα;

Η φράση "Αχ, Παναγία μου! Σώζε τους απειλουμένους εραστάς". Το αστείο είναι ότι εν τέλει δεν εντάχθηκε στην τελική σύνθεση της παράστασης.

Και πώς τη διαβάζεις μέσα από την παράσταση;

Με όρεξη για πειραματισμό, ανάγκη για συνδιαλλαγή με το τώρα και κατ’ επέκταση απαραίτητες δραματουργικές μετατοπίσεις. Το πρωτότυπο κείμενο αποτέλεσε τη βάση για τη διασκευή της Ειρήνης Μουντράκη που στοχεύει στο να φωτίσει συγγένειες και  συνέχειες  των κοινωνικών φραγμών του 1830 και του 2024 πάνω στο ζήτημα της επιθυμίας, της έκφρασης και της απαγόρευσής της.

Ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή;

Μία σκηνή εξωκειμενική, πολύ σύντομη, που δύο γυναίκες συναντιούνται σε ένα σημείο όπου ο χρόνος παύει και οι κοινωνικές τους ταυτότητες για λίγο καταργούνται. Ποιες είναι; Μητέρα και κόρη; Το παρόν και το μέλλον του ίδιου προσώπου; Μία σκηνή που ένα χρονικό σημείο τομής μας επιτρέπει να καθησυχαστούμε πως όλα θα περάσουν – ή ίσως όλα πέρασαν.

Πού σε βρίσκω, όταν δεν κάνεις πρόβες;

Κάπου στην Αθήνα, σχεδόν πάντα γύρω από το κέντρο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για μία σύγχρονη καλλιτέχνιδα στην Ελλάδα του 2024;

Δεν είμαι σίγουρη. Ο χώρος της τέχνης είναι σκληρός και απαιτητικός, και δη σε μία περίοδο που όλα είναι επισφαλή οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Το να επιλέγεις τώρα να δημιουργείς – και κατ’ επέκταση να μιλήσεις, είναι από μόνο του μία πρόκληση, οπότε, θα έλεγα, η διατήρηση της πίστης που σε κάνει να συνεχίζεις.

Πες μου μια παράσταση που θυμάσαι και ίσως σε καθόρισε.

Η "Δίκη" του Κρίστιαν Λούπα! [σ.σ. Στέγη Ιδρύματος Ωνάση] Τη σκέφτομαι ακόμα, πέντε χρόνια μετά…

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στο θέατρο, αυτό θα ήταν….

Οι συνθήκες προετοιμασίας και δημιουργίας. Η προετοιμασία μίας παράστασης απαιτεί προσωπικό χρόνο,  ρίσκο, μελέτη, ματαίωση, επαναπροσδιορισμό της αρχικής ιδέας και όλα από την αρχή ξανά και ξανά. Όταν όλα συμβαίνουν μέσα σε τέσσερις με πέντε μήνες –από την έναρξη της προετοιμασίας μέχρι και την τελική πρόβα-, πώς και πόσο άραγε μπορείς να ρισκάρεις στ’ αλήθεια;

Τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει στη σύγχρονη καθημερινότητα;

Το ότι ο χρόνος χρησιμοποιείται ως μία δικαιολογία για την έλλειψη εγγύτητας, διαθεσιμότητας, πρωτοβουλίας. Το ότι, ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται σε αυτό, βρίσκουν χαραμάδες φροντίδας και αναζητούν το παρόν, δεν αφήνουν σε άλλους το τι θα γίνει και τι θα είναι.

Ποια είναι η αγαπημένη σου βόλτα στην Αθήνα;

Οι βόλτες με τη Ζωή, την καλύτερή μου φίλη, συνήθως Παρασκευή ή Σάββατο από τα Εξάρχεια μέχρι το Σύνταγμα. Πάντα ξεκινάμε με την πρόθεση να κάτσουμε κάπου, και εν τέλει, καταλήγουμε με μία μπύρα στο χέρι, να περπατάμε, να συζητάμε, να χαζεύουμε τα κτίρια και τους ανθρώπους και να κάνουμε όνειρα.

Πες μου κάτι off the record.

Λυγερές ονομάζονταν οι ψηλές και όμορφες γυναίκες, τόσο όμορφες σαν τα κλαριά της λυγαριάς. Η λυγαριά είναι το δέντρο εκείνο που έχει συνδεθεί με την αγνότητα και την ακαρπία. Εξου και αφού παντρεύονταν οι γυναίκες, έπαυαν να φέρουν αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια;

Δεν είμαι σίγουρη. Προς το παρόν, επιλέγω να απολαύσω το τώρα και να αποχαιρετήσω σύντομα τη "Λυγερή" μας.

Στην πρώτη νουβέλα του Ανδρέα Καρκαβίτσα παρακολουθούμε τον έρωτα της Ανθής Στριμμένου, κόρης εμπόρου, με τον Γεώργιο Βρανά. Ο πατέρας της, θέλοντας να εξασφαλίσει την οικονομική του ευμάρεια και τη διαδοχή της επιχείρησής του, αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με τον δαιμόνιο υπάλληλό του, τον Νικολό. Ο νεαρός Γεώργιος προτείνει στην Ανθή να το σκάσουν και να ξεφύγει από την μοίρα που της όρισαν, όμως αυτή αρνείται και παντρεύεται τον Νικολό. Κι ενώ αυτή ζει συμβιβασμένη με την επιλογή που κάποιοι άλλοι έκαναν για την ίδια, ο Βρανάς βρίσκει παρηγοριά σε έναν νέο έρωτα. Ανεβαίνει στην Πειραματική Σκηνή Νέων Δημιουργών, σε μια ποιητική παράσταση για το τραύμα και τη διαχρονική καταπίεση των γυναικών, αλλά και μια ωδή στη γυναικεία αυτοδιάθεση, το δικαίωμα στην αγάπη, την αποδοχή και τη συγχώρεση. Ερμηνεύουν: Μαντώ Γιαννίκου, Δάφνη Δρακοπούλου, Βασιλική Καινούριου, Βασίλης Καραμπούλας, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Θάνος Τριανταφύλου, Μαρία Τσιμά, Δανάη-Αρσενία Φιλίδου.