Τάσος Λέκκας: "Στο Θέατρο Μπέλλος θεωρούμε ότι το θέατρο είναι δικαίωμα για όλους, όχι προνόμιο για λίγους"

Ο Τάσος Λέκκας είναι ένας νέος ηθοποιός που έχει τραβήξει δικαίως την προσοχή μας για τον τρόπο που μεταμορφώνεται πάνω στη σκηνή. Τον θυμόμαστε ως έναν από τους γιους του Δημήτρη Καταλειφού στο "Θάνατο του εμποράκου" το 2019 ), ενώ πέρυσι ήταν υποψήφιος για το Βραβείο "Δημήτρης Χορν” με αφορμή το ρόλο του στην "Επαρχία" του Μιχάλη Βιρβιδάκη (σε σκηνοθεσία Δημήτρη Σκεύα και τα δύο). Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι μέλος της ομάδας The Young Quill που βρίσκεται για τρίτη χρονιά στο τιμόνι του Θεάτρου "Μπέλλος". Πέρυσι μας μάγεψε και μας συγκίνησε με την ερμηνεία του ως το φάντασμα ενός νεαρού που χάθηκε στον πόλεμο στο συνταρακτικό έργο "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” του Ματέι Βίζνιεκ. Παράσταση που βρέθηκε ανάμεσα στις τρεις καλύτερες για τη σεζόν 2023-24 στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του "αθηνοράματος”, ενώ διακρίθηκε και με το 3o βραβείο σκηνοθεσίας για την Αικατερίνη Παπαγεωργίου και το 2ο βραβείο μουσικής σύνθεσης για τη Μαρίνα Χρονοπούλου. Στην απονομή, μάλιστα, που έγινε το βράδυ της Δευτέρας 11 Νοεμβρίου στην αίθουσα "Χρήστος Λαμπράκης" του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών για 26η χρονιά, βρέθηκε στο πλευρό του "master of ceremony" Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να κάνει πραγματικά τα πάντα. Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της νέας παράστασης των The Young Quill σε σκηνοθεσία και πάλι της Παπαγεωργίου, την πολιτική σάτιρα του Βάτσλαβ Χάβελ "Μεμοράντουμ" (από 15/11), όπου συμπρωταγωνιστεί με έναν εξαιρετικό θίασο -Αλέξανδρος Βάρθης, Θανάσης Βλαβιανός, Αλεξάνδρα Μαρτίνη, Φάνης Μιλλεούνης, Ελίζα Σκολίδη και Ορέστης Χαλκιάς-, κάναμε μαζί του μια εφ όλης της ύλης συζήτηση.

Πώς μπήκε το θέατρο στην ζωή σου και πότε συναντήθηκες με την ομάδα The Young Quill; 
Ήθελα να γίνω ηθοποιός από 4 ετών βλέποντας μια ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, το "The Great Dictator” ("Ο Μεγάλος Δικτάτωρ”). Είπα στη μάνα μου ότι θέλω να γίνω σαν αυτόν, εννοώντας ηθοποιός. Δεν ήξερα ακριβώς τι είναι αυτό που κάνει. Μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω και έτσι γράφτηκα σε μια θεατρική ομάδα. Ποτέ δεν σταμάτησα να κάνω θέατρο από τότε και όταν πλέον ήμουν σε κατάλληλη ηλικία έδωσα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πέρασα. Τελείωσα και από τότε δουλεύω. Τώρα σε ότι αφορά την ομάδα The Young Quill, κάποια στιγμή η σκηνοθέτις Αικατερίνη Παπαγεωργίου, που είχε γυρίσει δύο χρόνια από το Λονδίνο στην Αθήνα, ήθελε να κάνει μια παιδική παράσταση και έψαχνε ηθοποιούς. Μας έφερε σε επαφή ένας φίλος και από τότε, τέσσερα χρόνια μετά, έχουμε κάνει επτά δουλειές μαζί. Τα πράγματα έχουν πάει καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσα να φανταστώ. Και μόνο το γεγονός ότι δεν έχω σταματήσει να εργάζομαι ως ηθοποιός στο θέατρο και στην τηλεόραση είναι υπέροχο πράγμα, γιατί δεν είναι δεδομένο. Πολλοί συνάδελφοι δυσκολεύονται και είναι έτσι τα πράγματα που αποθαρρύνεσαι.

Υπάρχει κάποιος ρόλος ή κάποιο έργο με το οποίο ονειρεύεσαι να συναντηθείς; 
Μου αρέσει που λες να συναντηθείς. Θα ήθελα να συναντηθώ και να αναμετρηθώ με τον Πενθέα από τις "Βάκχες” του Ευριπίδη και με τον Μεφιστοφελή από τον "Φάουστ” του Γκέτε, δύο έργα που πάντα με ιντρίγκαραν. Αλλά υπάρχουν πολλά που θα με ενδιέφερε να μπω στον κόσμο τους, όπως το "1984” του Τζορτζ Όργουελ. 

Είσαι ένας άνθρωπος ευαισθητοποιημένος σε κοινωνικό επίπεδο που εκφράζει την άποψή του. Αυτό είναι κάτι το οποίο ορίζει την τέχνη σου;
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς νομίζω γιατί είμαστε άνθρωποι που σκεφτόμαστε, που ζούμε καθημερινά, οπότε και το θέατρο που κάνουμε εδώ στο θέατρο "Μπέλλος” είναι τέτοιας υφής. Κάνουμε αυτές τις δουλειές γιατί σκεφτόμαστε έτσι. Με αφορά το τι συμβαίνει στην κοινωνία και το σχολιάζω με κάθε τρόπο, ό,τι τουλάχιστον μπορώ να δω.

"Προσπαθούμε οι παραστάσεις μας να έχουν ένα κοινωνικό αντίκτυπο, να συνομιλούν με τη κοινωνία και να μπορούν να τις παρακολουθήσουν πραγματικά όλοι, ανεξαρτήτως εκπαίδευσης, κοινωνικής τάξης ή και γλώσσας".

Στην αρχή της σεζόν 2024-25 η ομάδα του Θεάτρου "Μπέλλος” δήλωσε τα εξής: "Πιστεύουμε σ΄ ένα θέατρο που προσπαθεί να δημιουργεί δικαιώματα και όχι προνόμια για τους δημιουργούς και τους θεατές του”. Το θέατρο, λοιπόν, δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα. 
Πράγματι το θέατρο δεν είναι προνόμιο για λίγους. Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που είναι όλα λίγο πιο δύσκολα απ’ ότι θα έπρεπε. Παρόλα αυτά εμείς θεωρούμε ότι το θέατρο είναι δικαίωμα, ότι μιλάει σε όλους και τους αφορά όλους. Γι’ αυτό και προσπαθούμε οι παραστάσεις μας να έχουν ένα κοινωνικό αντίκτυπο, να συνομιλούν με τη κοινωνία και να μπορούν να τις παρακολουθήσουν πραγματικά όλοι, ανεξαρτήτως εκπαίδευσης, κοινωνικής τάξης ή και γλώσσας. Πέρυσι είχαν έρθει στην παράσταση "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι όλως τυχαίως ήταν από την πρώην Γιουγκοσλαβία και συνδέθηκαν με αυτό που είδαν. Είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε την εμπειρία τους παρότι δεν μιλούσαν καθόλου ελληνικά. 

Το γεγονός ότι το θέατρο είναι δικαίωμα έχει να κάνει και με την σκέψη πίσω από την τιμή του εισιτηρίου; Υπάρχουν παραστάσεις οι οποίες έχουν ένα εισιτήριο πραγματικά υπερβολικά ακριβό. 
Φυσικά έχει να κάνει και με αυτό! Όταν ακούμε θέατρα όπου το εισιτήριο μπορεί να είναι 25 ή 30 ευρώ, δυστυχώς ο θεατής θα το σκεφτεί διπλά και τριπλά. Θα μου πεις εκείνα τα θέατρα δεν απευθύνονται στον άνθρωπο που θα σκεφτεί τα 25 ευρώ, άρα μιλάνε σε ένα πολύ πιο περιορισμένο κοινό. Εμείς προσπαθούμε να μιλάμε σε όλους.

Τι σου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον με την πρώτη ματιά τόσο στη "Λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" του Ματέι Βίζνιεκ, η οποία σάρωσε στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού 2024 από το "αθηνόραμα" (3o βραβείο καλύτερης παράστασης, 3o βραβείο σκηνοθεσίας για την Αικατερίνη Παπαγεωργίου, 2ο βραβείο μουσικής σύνθεσης για τη Μαρίνα Χρονοπούλου) όσο και στο "Μεμοράντουμ” του Βάτσλαβ Χάβελ, που ανεβάζετε φέτος στο Θέατρο "Μπέλλος” με τους The Young Quill από τις 15 Νοεμβρίου;
Θα ξεκινήσω από το έργο "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα", το οποίο το βρήκα εγώ τυχαία. Ψάχναμε τι έργο να ανεβάσουμε και πήγα στην Πολιτεία να πάρω βιβλία. Όταν είδα τον τεράστιο τίτλο μου έκανε αίσθηση και μου φάνηκε αστείο. Το ξεφύλλισα, διάβασα μια σκηνή και ανατρίχιασα. Τελικά το διάβασα όλο όρθιος γιατί με συγκλόνισε! Το έδωσα στην Αικατερίνη και προφανώς και μου είπε ναι, πάμε. Το "Μεμοράντουμ” του Βάτσλαβ Χάβελ έπεσε στα χέρια της Αικατερίνης πρώτα. Όταν το διάβασα είπα "Α η Ελλάδα, όλη η χώρα μας σε ένα έργο”. Το οποίο πέραν του προφανούς, γιατί όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτή την "κόλαση” που λέγεται δημόσια υπηρεσία, έχει πολλά ακόμα πράγματα μέσα τα οποία μπορείς να αναγνωρίσεις από τη ζωή σου. Ένα από αυτά είναι το πόσο ενδιαφέρεται και νοιάζεται ο ένας για τον άλλο. Υπάρχει βέβαια και το κουτσομπολιό, κυρίως όμως το κατά πόσο μας αφορά αν ο διπλανός μας είναι καλά και πώς επιβιώνει.

Το "Μεμοράντουμ" είναι μια πολιτική κωμωδία που έχει και στοιχεία θεάτρου του παραλόγου;
Θα το χαρακτήριζα πολιτική σάτιρα. Προφανώς έχει στοιχεία από το παράλογο μέσα. Ανέβηκε μια φορά στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’70, ως σχόλιο κατά της Χούντας, ενώ στην Τσεχία είχε ανέβει ως σχόλιο κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος. Ο θεατρικός συγγραφέας Βάτσλαβ Χάβελ ήταν και πολιτικός. Με την αποχώρηση των Σοβιετικών από την Τσεχοσλοβακία εκλέχθηκε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης κι έπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τεράστια μορφή εκεί πέρα. Είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο και με την έννοια της Πολιτείας.

Και το πώς ίσως θα έπρεπε να λειτουργεί μια "ιδανική πολιτεία”; 
Περισσότερο καταδεικνύει το πόσο λάθος λειτουργούν οι πολιτείες του σήμερα. Σχολιάζοντας, δηλαδή, τις πρακτικές τους αλλά και το ότι έχει δημιουργηθεί ένα χαοτικό σύστημα το οποίο δεν υπηρετεί τον άνθρωπο. Αντιθέτως το υπηρετούμε εμείς και τρέφουμε κάτι το οποίο δεν μας φέρνει τίποτα πίσω. Μια πολύ σημαντική και πάντα επίκαιρη θεματική του έργου. 

Η υπόθεση διαδραματίζεται σε μια δημόσια υπηρεσία;
Ναι βρισκόμαστε σε μια δημόσια υπηρεσία όπου ξαφνικά έχει δημιουργηθεί μια καινούργια γλώσσα, η οποία υποτίθεται ότι θα κάνει την υπηρεσία και την αλληλογραφία λίγο πιο λειτουργική. Αυτή τη γλώσσα που δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο χωρίς διέξοδο, τη χρησιμοποιεί ο υποδιευθυντής του οργανισμού ώστε να κάνει ένα άτυπο πραξικόπημα και να γίνει διευθυντής. Αυτός είναι και ο χαρακτήρας που υποδύομαι. Ένας πολύ έξυπνος, δόλιος και βαθιά χειριστικός άνθρωπος ο οποίος θα μπορούσε να κάνει τεράστια καριέρα ως πολιτικός με την κακή έννοια. 

Αυτό που θα δούμε επί σκηνής θα είναι κάτι ρεαλιστικό; 
Σαν ομάδα μας αρέσει να πηγαίνουμε στον τόπο του μαγικού ρεαλισμού. Υπάρχει μια ρεαλιστική βάση αλλά είναι όλα λίγο πιο "κουνημένα". 

Τι συμβολίζει το "Μεμοράντουμ";
Θα μπορούσε να συμβολίζει το σήμερα με έναν τρόπο και το πώς λειτουργεί ο κόσμος, που τον χαρακτηρίζει μια αδηφαγία. Όταν τόσες γενιές ανθρώπων έχουν μεγαλώσει με τον περίγυρο και κατ’ επέκταση την κοινωνία να περιμένουν από εσένα να είσαι ο καλύτερος, να πατήσεις πάνω στους άλλους και να μην σε νοιάζει τίποτα πέρα από το βγάλεις λεφτά με οποιονδήποτε τρόπο, τότε είναι λογικό ότι θα λειτουργούμε και θα σκεφτόμαστε έτσι.

Εσύ όταν ακούς τη λέξη "πρόοδο”, τι σκέφτεσαι σε σχέση με την ελληνική κοινωνία; 
Νομίζω πια σκέφτομαι τη συναισθηματική πρόοδο. Κάποτε μπορεί να σκεφτόμουν και την υλικοτεχνική ή την τεχνολογική, αλλά η τελευταία υπάρχει γύρω μας όπως βλέπουμε και με την τεχνητή νοημοσύνη, μέσα από πολύ ωραία πράγματα, πολύ χρήσιμα για τον άνθρωπο σαφώς. Η τεχνολογία εμένα προσωπικά είναι φίλη μου αλλά σε συναισθηματικό επίπεδο εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει μια παύση και δεν προοδεύει τίποτα. Ίσα ίσα πάμε προς τα πίσω. Είναι εντυπωσιακό το πόσο φοβούνται οι άνθρωποι να μιλήσουν για τα θέματα που τους βαραίνουν. Υπάρχει μίσος, θυμός, είναι πολύ εύκολο να βρίσουμε ο ένας τον άλλον. Είναι λες και βγαίνουμε από το σπίτι και ψάχνουμε αφορμή για να τσακωθούμε και δεν μιλάω για βαριά πράγματα όπως ο πόλεμος στο Ισραήλ, που εκεί αλλάζουμε επίπεδο.

Υπάρχει κάποια παράσταση ή και ταινία, σειρά που είδες πρόσφατα και σου άρεσε; 
Από θεατρική παράσταση είδα την "Ορέστεια” του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Ήταν μια ιστορική στιγμή. Αυτό που κάνει αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι ολοκληρωμένο και είναι βαθιά συγκινητικό ότι αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτό. Από σειρές ξαναβλέπω το "The Office”, το οποίο αξίζει πολύ.

Ετοιμάζεις κάτι άλλο για φέτος;
Θα με δείτε σε μια guest εμφάνιση στην τηλεόραση. Είναι κάτι μικρό αλλά ενδιαφέρον.