Φωτεινή Αθερίδου τι σημαίνει "Μπα-Μπαμπά", στο κωμικό μιούζικαλ που υπογράφεις στο θέατρο Ήβη;

Η επικοινωνία με την Φωτεινή Αθερίδου αποκαλύπτει από την αρχή την χαλαρή και πολύ θετική ενέργειά της, όπως και το ότι δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά και για τα δύσκολα που μας περιτριγυρίζουν, πάντα με σατιρική διάθεση και χιούμορ. Αυτό κάνει με το νέο μιούζικαλ - κωμωδία, όπως το αποκαλεί, το "Μπα-Μπαμπά", σε δικό της κείμενο, όπου μοιράζεται τη δημιουργία του με τον μουσικό Θέμη Καραμουρατίδη, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιάννης Κακλέας. Παράλληλα, βέβαια, παίζει και την μεσαία κόρη της οικογένειας που παρακολουθούμε στο πρωτότυπο έργο που παίζεται στο θέατρο Ήβη. Μιας οικογένειας που επικεντρώνεται στον αξιαγάπητο "drama queen” μπαμπά, ο οποίος πάσχει από δριμεία ναρκισσιστική διαταραχή. Μέσα από τα ευτράπελα αλλά και τις συγκινητικές στιγμές, το "Μπα-Μπαμπά” θέτει ένα καίριο σχόλιο για την "αγία ελληνική οικογένεια”, κι όχι μόνο, εξερευνώντας τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει κάθε μέλος της, ειδικά σε μια τόσο τραγελαφική συνθήκη όπως αυτή για την οποία θα διαβάσετε παρακάτω. Το ρόλο του πατέρα ερμηνεύει ο Θοδωρής Αθερίδης, πλάι στους Άννα Κουτσαφτίκη, Πάρι Θωμόπουλο, Αθηνά Μουστάκα, Κώστα Μαγκλάρα, Χρήστο Τσάβο, Γιώργο Τριανταφύλλου.

Να ξεκινήσουμε από τον ιδιαίτερο τίτλο του έργου "Μπα-Μπαμπά”.
Το "Μπα-Μπαμπά” είναι ουσιαστικά μια αμφισβήτηση στον πατέρα. Ταυτόχρονα έχει και κάτι ρυθμικό που παραπέμπει σε μιούζικαλ, όπως και στο ομώνυμο τραγούδι που υπάρχει στην παράσταση. Στο έργο βλέπουμε μια οικογένεια με έναν πατέρα που έχει πολύ έντονη ναρκισσιστική διαταραχή, ο οποίος τραβάει συνέχεια την προσοχή. Είναι τρομερά εγωκεντρικός, έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα σε όλη του την οικογένεια αλλά και στο ευρύτερο φάσμα, δηλαδή νύφες, γαμπρούς κ.λπ. Ο ίδιος βέβαια δεν το καταλαβαίνει και θεωρεί ότι αγαπάει τρομερά τα παιδιά του. Δεν κατανοεί γιατί τον κατηγορούν και ποιο είναι το πρόβλημά τους. Αυτός νομίζει ότι από την αγάπη του τα κάνει όλα έχει όμως τρομερές τάσεις να στρέφει την προσοχή πάνω του οτιδήποτε και να συμβεί. Αν, για παράδειγμα, συμβεί κάτι κακό σε κάποιο παιδί του, όπως μια αρρώστια ή ένας χωρισμός, εκείνος συμπεριφέρεται σαν drama queen, στρέφοντας την προσοχή στον εαυτό του. Θα κάνει ότι πάει να πέσει από το μπαλκόνι ή θα πάρει χάπια. Στην αρχή του έργου ο πατέρας καλεί όλη την οικογένεια στην κηδεία που έχει οργανώσει ο ίδιος για τον εαυτό του επειδή αισθάνεται ότι θα πεθάνει. Θέλει όμως να είναι ζωντανός όταν θα τον αποχαιρετήσουν. Αυτοί οι κακομοίρηδες τον κατηγορούν αλλά πηγαίνουν στην κηδεία γιατί ταυτόχρονα τον αγαπάνε. Είναι ένας αξιαγάπητος εγωκεντρικός ναρκισσιστής. Εκείνος έχει φτιάξει όλο το κλίμα μιας κηδείας και περιμένει να τον κλάψουν. Εκείνοι προσπαθούν να του κάνουν κάπως το χατίρι, τρολάροντας τον ταυτόχρονα. Στη συνέχεια φεύγουμε από αυτό το σκηνικό και πηγαίνουμε σε μια σειρά από φλας μπακ όπου ξεδιπλώνεται όλος ο χαρακτήρας του μπαμπά. Εξηγούμε πώς το βλέπει το κάθε παιδί διαφορετικά μέσα από τα δικά του μάτια και τι μπαμπάς έχει υπάρξει.

Πες μας δύο λόγια για το δικό σου ρόλο. 
Ο δικός μου ρόλος είναι η Έλλη. Είναι η μεσαία κόρη, η οποία έχει πάρα πολλά νεύρα με τον μπαμπά της. Μέσα από τη δική της ματιά φωτίζονται τα ελαττώματά του. Όλοι έχουν πολλά νεύρα μαζί του αλλά αυτή λίγο περισσότερο. 

"Ήθελα να κάνω ένα πειραγμένο μιούζικαλ, όχι κλασικό, που θα συνδυάζεται με κωμωδία και θα έχει σατιρικό στίχο. Νομίζω ότι μου πάει πάρα πολύ όλο αυτό με την έννοια ότι γράφω έτσι κι αλλιώς σενάρια, αλλά ο στίχος με απελευθερώνει. Ο στίχος είναι η ξεκούραση μου".

Είναι η δεύτερη φορά νομίζω που συνεργάζεσαι με τον Θοδωρή Αθερίδη, τον μπαμπά σου;
Ναι όντως, έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια. Είχε κι έχει πολύ πλάκα. Δεν μου φαίνεται παράξενο. Αντιθέτως νιώθω πολύ οικεία. Πάντα αποζητώ την οικειότητα στις συνεργασίες μου για να μπορώ να περάσω καλά, να γίνει ωραία η δουλειά. Στην παράσταση αυτή όλοι με ένα τρόπο γνωριζόμαστε και είναι πάρα πολύ ωραίο το κλίμα.

Αυτό είναι το πρώτο μιούζικαλ που γράφεις. Είχες πάντα την επιθυμία να ασχοληθείς με το μιούζικαλ; 
Είναι όντως το πρώτο μου μιούζικαλ. Έχω κάνει πριν κάποια χρόνια κάποια τραγούδια με τον Στάμο Σέμση, όπου έγραφα σατιρικό στίχο. Ήθελα να κάνω ένα πειραγμένο μιούζικαλ, όχι κλασικό, που θα συνδυάζεται με κωμωδία και θα έχει σατιρικό στίχο. Νομίζω ότι μου πάει πάρα πολύ όλο αυτό με την έννοια ότι γράφω έτσι κι αλλιώς σενάρια, αλλά ο στίχος με απελευθερώνει. Ο στίχος είναι η ξεκούραση μου.

Από που εμπνεύστηκες το "Μπα-Μπαμπά”; 
Το έργο το εμπνεύστηκα έχοντας έναν συγκεκριμένο άνθρωπο στο μυαλό μου, ο οποίος είχε πάρα πολλά στοιχεία αυτού του πατέρα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το πρώτο τραγούδι της παράστασης, το οποίο μου δημιούργησε όλο το κλίμα της κηδείας που έρχονται να τον κλάψουν. Από εκεί και πέρα μου βγήκε γράφοντας το πώς θα πάει και πού θα οδηγηθεί.

Συνεργάζεσαι και πάλι με τον σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα. Έχετε αναπτύξει έναν κοινό κώδικα στα πράγματα; 
Αυτό που θαυμάζω απεριόριστα στον Γιάννη Κακλέα και δεν το έχω ξαναδεί στη ζωή μου είναι ότι είναι ένας άνθρωπος νέος σε όλα. Στο πώς σκέφτεται, πώς σκηνοθετεί, τι ανθρώπους θέλει δίπλα του ως συνεργάτες. Οι περισσότεροι είναι νέοι, είναι φρέσκοι, με φρέσκες ιδέες και ο ίδιος δεν είναι κολλημένος. Εξελίσσεται συνέχεια. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος του αρέσει η νεότητα, του αρέσει η φρεσκάδα. Την επιζητά. Μου κάνει τρομερή εντύπωση γιατί αυτό είναι πολύ σπάνιο.  Μου ταιριάζει πάρα πάρα πολύ ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει. Δεν είναι καταπιεστικός σκηνοθέτης, δογματικός. Αντιθέτως δημιουργεί μια τρομερή επιθυμία στον ηθοποιό να παίξει με τις οδηγίες του. Δημιουργεί έναν κόσμο και σου λέει ωραία, παίξε τώρα σε αυτόν τον κόσμο. Επίσης με συγκινεί πολύ και σαν άνθρωπος, ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες. Με έχει συγκινήσει πολύ και το πώς έχει φερθεί στο έργο μου. Όπως διαχειρίστηκε και τον "Μισάνθρωπο” του Μολιέρου, αντιμετώπισε και το "Μπα-Μπαμπά”, δεν το υποτίμησε καθόλου και του είμαι τρομερά ευγνώμων.

"Η παράσταση συνολικά έχει κάτι φωτεινό, σου δίνει μια αίσθηση σαν ροζ τούρτα. Μιλάμε ουσιαστικά και για το πρόβλημα. Φαίνονται όλα αυτά απλώς με έναν αισιόδοξο τρόπο που δεν σε καταπιέζει. Δείχνουμε ότι έτσι είναι οι γονείς, έτσι είναι τα παιδιά αλλά πρέπει να πάμε παρακάτω".

Τι μπορείς να μου αποκαλύψεις όσον αφορά το μουσικό κομμάτι της παράστασης και τα τραγούδια και τη μουσική που έγραψε ο Θέμης Καραμουρατίδης;
Ο Θέμης Καραμουρατίδης καταρχάς είναι ταλεντάρα. Είναι απίστευτα γρήγορος μουσικός. Τον πήρα τηλέφωνο, του είπα για το έργο και μέσα σε μία ώρα είχε γράψει το πρώτο τραγούδι της παράστασης και με πήρε πίσω. Πριν αρχίσουμε τις πρόβες είχαμε όλα τα τραγούδια ενορχηστρωμένα. Αυτό βοήθησε τρομερά την πρόβα, γιατί μάθαμε όλοι τα τραγούδια μας πάρα πολύ νωρίς. Είναι μια γρήγορη παράσταση και μια δύσκολη παράσταση. Τραγουδάμε, χορεύουμε, αλλάζουμε συνέχεια ρούχα. Οπότε ήταν τρομερά βοηθητικό και από τεχνικής άποψης αλλά και αισθητικής. Πιστεύω ότι τα τραγούδια του είναι αξιοζήλευτα και δεν νομίζω ότι υπερβάλλω όταν λέω ότι θα μπορούσαν να σταθούν σε μιούζικαλ εξωτερικού.

Πώς προσεγγίζετε την ελληνική οικογένεια; 
Η παράσταση συνολικά έχει κάτι φωτεινό, σου δίνει μια αίσθηση σαν ροζ τούρτα. Υπάρχει όμως και η συγκίνηση. Μιλάμε ουσιαστικά και για το πρόβλημα. Φαίνονται όλα αυτά απλώς με έναν αισιόδοξο τρόπο που δεν σε καταπιέζει. Δείχνουμε ότι έτσι είναι οι γονείς, έτσι είναι τα παιδιά αλλά πρέπει να πάμε παρακάτω. Το θέμα είναι τι κάνεις εσύ μετά ως παιδί μιας οικογένειας. Πώς το χειρίζεσαι, πώς στρέφεις το πρόβλημα και το κάνεις προσόν, πώς στρέφεις το εμπόδιο και το κάνεις υπέρ σου.

Πιστεύεις ότι το γεγονός ότι δεν παίρνουμε την ευθύνη γενικότερα είναι κάτι το οποίο χαρακτηρίζει αυτό που λέμε "αγία ελληνική οικογένεια”;
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της ελλάδας γενικότερα. Και των παιδιών και των γονιών. Κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Θεωρώ ότι φυσικά φταίνε οι γονείς μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα έχεις περάσει τα 30, δούλευε κι εσύ με τον εαυτό σου. Σαφώς μιλάω για πιο απλά ζητήματα και όχι για κακοποιητικές οικογένειες, γιατί εκεί θέλει άλλου είδους βοήθεια. Μιλάω για τον μέσο όρο της Ελλάδας.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Ηλένιας Δουλαδίρη, οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου, η κίνηση της Στεφανίας Σωτηροπούλου. Την ορχήστρα διευθύνει ο Αντώνης Παλαμάρης που είναι και στα πλήκτρα. Παίζουν οι μουσικοί Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (ηλεκτρικό μπάσο), Δημήτρης Τσόλης (ντραμς), Κώστας Πυρένης (μπάσο).