© Dimitris Vattis
Οι Έλληνες συγγραφείς περιγράφουν δυναμικά και με κωμικοτραγικό τρόπο πολλές φορές τις αλλαγές της νεοελληνικής συμπεριφοράς, το σύγχρονο προβληματισμό, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, αλλά και την αδυναμία επικοινωνίας και τον αγώνα επιβίωσης στην καθημερινότητα. Για παράδειγμα, ο Βασίλης Κατσικονούρης στο "Μάκη” και το "Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα" οι ήρωες του αναμετριούνται με τις ζωές τους. Στο "Μάκη”, ο Ερρίκος Λύτης ως βαθιά αυτοσαρκαζόμενος και παρορμητικός, ηλικιωμένος άνδρας ρίχνει "μια ματιά στη βαλίτσα της ζωής του μην θέλοντας —αλλά και μην μπορώντας πια— να αλλάξει τίποτα (Αποθήκη, από 7/10) και στο "Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα" ο Γιώργος Νινιός ως ένας πολύπειρος βετεράνος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό της μακροχρόνιας πορείας του, προσκεκλημένος από ένα σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της άμιλλας και τα αθλητικά ιδεώδη (Σταθμός, από 7/10).
Παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας σχολιάζουν ο βραβευμένος Γιάννης Τσίρος και ο Γιωργής Τσουρής. Ο Τσίρος στα αιχμηρά "Αξύριστα πηγούνια” κόβει με το ξυράφι το περίγραμμα παθογενειών όπως είναι η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, κ.ά (τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004 από το Υπουργείο Πολιτισμού). Το έργο παρουσιάζεται για 4η χρονιά σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη με τους Στάθη Σταμουλακάτο, Ηλία Βαλάση, Σπύρος Ασημένιος, Αντωνία Πιτουλίδου (Μικρό Χορν, από 6/10). Ο ίδιος σκηνοθέτης χαράσει με αδρές γραμμές και ρεαλιστικούς όρους μια ακόμα ζόρικη κατάσταση επί σκηνής στα "170 Τετραγωνικά/Moonwalk)” του Γιωργή Τσουρή (βραβείο "Δημήτρης Χορν"), που παίζονται για 6η χρονιά. Ο Κύπριος συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός αφουγκράζεται το οικογενειακό αδιέξοδο που δημιουργείται λόγω προκαταλήψεων, μη αποδοχής, συμφέροντος και πρωταγωνιστεί σε ένα οικογενειακό ρινγκ μαζί με τους Ήβη Νικολαΐδου, Θανάση Ζερίτη, Λυδία Γιαννουσάκη, Αγγελική Γρηγοροπούλου (Ιλίσια, από 4/10).
Μέσα στην κινούμενη άμμο της ελληνικής οικογένειας μας βυθίζει και ο Αύγουστος Κορτώ στο "Η μικρή λέξη αγάπη" και μιλά ανοιχτά για το ευαίσθητο και δυστυχώς επίκαιρο θέμα της έμφυλης και οικογενειακής βίας. Η Νάντια Δαλκυριάδου το ανεβάζει για 2η χρονιά με τις Αγγελική Ξένου, Βασιλική Κούλη (Από κοινού, από 4/10). Ο υπαρξιακός "Κατάθλας” της Λένας Κιτσοπούλου παλεύει να ξεφύγει από τα όρια του σπιτιού, των αναμνήσεων, των γονιδίων, των προσδοκιών μιας ολόκληρης κοινωνικής δομής. Αναρωτιέται όπως όλοι, για την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης σε μια παράσταση που σκηνοθέτησε η Νατάσα Παπαμιχαήλ και παίζουν ο Αλέξανδρος Τσώτσης και η Καλλιόπη Καραμάνη (Olvio, από 6/10).
Οι πραγματικότητες, οι αδικίες που δεν θέλουμε να δούμε, οι γκρίζες ζώνες της κοινωνίας απασχολούν τον Θανάση Τριαρίδη στο "Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου” (Studio Μαυρομιχάλη, από 3/10) και τον Κωνσταντίνο Ντέλλα στο "Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα” (Σταθμός, από 9/10). Ο Τριαρίδης δημοσίευσε το έργο του τον Ιούνιο του 2023, λίγες μέρες μετά το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου και σχολιάζει την διαστρέβλωση που οδηγεί στην πλήρη σύγχυση της αντίληψης του κόσμου, ένας κόσμος χωρίς αγάπη. Το έργο ανεβαίνει για 2η χρονιά σε σκηνοθεσία των Νίκου Μαρνά και Γιώργου Γκιόκα, οι οποίοι αποφοίτησαν πρόσφατα από το Θέατρο Τέχνης και παίζουν μαζί με τους Λεωνίδα Μπακάλη και Νίκο Στεργιώτη.
Ο λάτρης της θεατρικής τελετουργίας και γνώστης του θεάτρου ντοκουμέντο Κωνσταντίνος Ντέλλας μέσα από τη συρραφή κειμένων που έκανε μας θυμίζει το κλασικό μοντέλο των γιαγιάδων μας που έζησαν στην ελληνική περιφέρεια και συγκεκριμένα στο Θεσσαλικό κάμπο. "Αναδύονται οι γυναίκες του παρελθόντος, η σκληρή ζωή τους και ο ρόλος τους μέσα στις πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες, ειδικά της ελληνικής υπαίθρου: η γυναίκα εργάτρια της γης, η μητέρα και η σύζυγος φορτωμένη με υποχρεώσεις και στερημένη από δικαιώματα και απολαύσεις”. Παίζουν οι Μανούσος Γεωργόπουλος, Πλάτωνας Γιώργος Περλέρος, Μιχάλης Αναγνώστου.
Στοιχεία θεάτρου ντοκιμαντέρ έχει το έργο της Βαλέρια Δημητριάδου "Και εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισο”, που ανέβασε πέρυσι με την ομάδα της C for Circus (βραβείο σύγχρονου νεοελληνικού έργου της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, νέου καλλιτέχνη του θεάτρου της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής για την Βαλέρια Δημητριάδου). Ωστόσο, υπερισχύει η μυθοπλασία και πραγματεύεται ένα τραγικά επίκαιρο θέμα, μία από τις ισχυρότερες μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking (Άνεσις, από 4/10).
Στη ζωή σημαντικών ανθρώπων βασίζονται δύο έργα που παρουσιάζονται σε επανάληψη. Η Σοφία Αδαμίδου στον "Άρη” της φέρνει στη σκηνή ένα από τα ηγετικά πρόσωπα της ΕAMικής Εθνικής Αντίστασης, του Άρη Βελουχιώτη, που ταυτίστηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη γερμανοϊταλική κατοχή. Ο Τάσος Σωτηράκης ταυτίζεται απόλυτα με το ρόλο και κάνει μια συγκινητική ερμηνεία για 7η συνεχή χρονιά (Olvio, από 4/10). Ο Αντώνης Μποσκοΐτης στο "Ντίνος Χριστιανόπουλος - Το Ταγκαλάκι”, αναδεικνύει δύο όψεις του Ντίνου Χριστιανόπουλου, του μεγάλου ποιητή και του ανθρώπου των αντιφάσεων και ανεβαίνει στη σκηνή, για 2η χρονιά, μαζί με τον Χάρη Φλέουρα (Arroyo, από 5/10).
Ο Γιάννης Αποσκίτης στο δεύτερο έργο του με τίτλο "Μαύρη μαγεία ή Άσε τους Νεκρούς να πεθάνουν” "επιδιώκει με μια παράδοξη, κωμική και χαοτική τελετουργία να εξαγνίσει την "χαμένη" γενιά των millenials, να ξορκίσει τους δαίμονες της απέθαντης σκληροπυρηνικής ελληνικής οικογένειας, και να απαλύνει τον δυσβάσταχτο υπαρξιακό πόνο των θεατών, σε μια εφιαλτική ανασκόπηση της σύγχρονης Ελλάδας”. Παίζουν οι: Νίκος Γιαλελής, Γιώργος Κατσής, Ελένη Κουλογιάννη, Κωνσταντίνος Πλεμμένος (Θέατρο Μπέλλος, από 7/10).
Ο Χρήστος Λιακόπουλος στον σόλο "Προμηθέα Εσταυρωμένο” που έγραψε, σκηνοθέτησε και ερμηνεύει φωτίζει τη μυθική μορφή της αρχαιότητας για να μας θυμίσει τον ακατάπαυστο αγώνα που δίνουμε όλοι, για ελευθερία απέναντι σε κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας (Αλκμήνη, από 6/10). Και οι άνθρωπου του καλλιτεχνικού οργανισμού Altera Pars προσεγγίζουν το θέμα της ελευθερίας με ένα άλλο τρόπο. Φωτίζουν τον αποκλεισμό και την αδικία, που οδηγούν στην εκδίκηση στο έργο τους "Πλάσματα του Θεού: Υπόθεση Παπέν”. Βασισμένοι στις "Δούλες” του Ζαν Ζενέ, μία αληθινή ιστορία δύο αδελφών που διέπραξαν ένα από τα πιο στυγερά και αινιγματικά εγκλήματα του 20ού αιώνα, σχολιάζουν τον αποκλεισμό, την αδικία, την εκδίκηση. Σκηνοθετεί ο Πέτρος Νάκος και παίζουν οι Mίνα Χειμώνα, Αγγελική Κοντού, Άντα Κουγιά, Αιλιάνα Μαρκάκη (Altera Pars, από 5/10).
Κάποιες από τις παραστάσεις έχουν προπώληση μέσω more.com
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η μικρή λέξη αγάπη
Η θεατρική μεταφορά του βιβλίου του γνωστού συγγραφέα έχει ως κεντρική ηρωίδα τη Μάντια, ένα κορίτσι από το Τυφλό Νερό που έμαθε τι θα πει βία από πρώτο χέρι. Μέσα στην οικογένεια, από το χέρι του πατέρα. Έφτασε η ώρα που το έσκασε από τον βασανιστή της για μια καλύτερη ζωή αλλά την περίμενε ένας νέος κύκλος βίας. Πίσω από έναν έρωτα, καλά κρυμμένος, ένας νέος βασανιστής. Ένας νέος κύκλος βίας, πιο επώδυνος. Πόσο κοστίζει να είσαι γυναίκα; Πόσο κοστίζει η ζωή; Πόσο κοστίζει η αγάπη; Μεταξύ ζωής και θανάτου. Ένα κορίτσι ακροβατεί και μας λέει την ιστορία του. Γι’ αυτή τη μικρή λέξη αγάπη.
Ο Κατάθλας
Στη μαύρη κωμωδία της Λένας Κιτσοπούλου ο Λάκης, σέρνεται με το στενό, μίζερο στόμα του μέσα στο πατρικό του σπίτι στο χωριό. Όλα τον στοιχειώνουν. Έξω, η φύση αναπνέει, κοιμάται και ξυπνάει χωρίς προσδοκίες. Μέσα στο σπίτι, ο Λάκης, παρέα με μια μύγα. Το σπίτι που μεγάλωσε, έχει πάρει τη μορφή της ψυχής του. Παλεύει να ξεφύγει από τα όρια του σπιτιού, των αναμνήσεων, των γονιδίων, των προσδοκιών μιας ολόκληρης κοινωνικής δομής. Όλα τον ενοχλούν. Μένει όμως εκεί για να αντιμετωπίσει όλα όσα τον βαραίνουν. Για να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την κατάθλιψη. Φιλοσοφεί. Αναρωτιέται όπως όλοι, για την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Για τα πρέπει και τα θέλω. Γιατί δεν μπορεί απλά να αναπνέει και να κοιμάται όπως η φύση. Δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να είναι καλός σε μια δουλειά, γιατί πρέπει να ανησυχεί για το παιδί του. Θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τις φτερωτές μαυροτσούκαλες σκέψεις του. Με ποιο τρόπο θα δραπετεύσει από το στενό στόμα που κληρονόμησε από τη μάνα του;
Μαύρη μαγεία ή Άσε τους νεκρούς να πεθάνουν
Ο Κωνσταντίνος Χελιδόνης, ένας ξεχασμένος τηλεοπτικός σταρ μιας οικογενειακής σειράς του ‘90, δέχεται επίσκεψη από τρεις δημοσιογράφους με αφορμή ένα σκάνδαλο σχετικά με τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας του. Επιτέλους, μια ευκαιρία για να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο- αυτοί όμως έχουν ένα άλλο, πολύ πιο “σατανικό” σχέδιο στο μυαλό τους. Μια εφιαλτική φαρσοκωμωδία η οποία διαπραγματεύεται τις προβληματικές οικογενειακές σχέσεις και την «διεστραμμένη» ενηλικίωση της γενιάς των millennials, που μεγαλώνοντας με το όνειρο μιας βέβαιης «συνταγής επιτυχίας», με «αποπνικτική» αγάπη και ένα «σίγουρο μέλλον» που κατακρημνίστηκε, κάνοντας αυτό που διδάχθηκαν πως είναι σωστό, κατέληξαν να κοιτούν με αμηχανία την ιστορία να τους προσπερνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε έναν κόσμο που φαντάζει όλο και πιο λάθος.
170 τετραγωνικά / Moonwalk
Η αγωνιώδης ιστορία δύο αδερφών, που επιστρέφουν στο πατρικό τους, σε μια μικρή πόλη της ελληνικής επαρχίας, μετά το θάνατο του πατέρα τους. Η συνύπαρξη κάτω από την ίδια στέγη θα προκαλέσει αντιθέσεις και διαφωνίες ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει. H εμφάνιση - βόμβα ενός προσώπου, θα φέρει αντιμέτωπους τους αντιήρωες με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους.
Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα
Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση με κύρια θέματά της την ανδρική μοναξιά και τη ματαίωση, μαζί όμως με ένα βαθύ αίσθημα αξιοπρέπειας, ως νίκη σε πείσμα της φθοράς. Ο Τσιτάχ, ένας πολύπειρος βετεράνος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό της μακροχρόνιας πορείας του, προσκεκλημένος από ένα σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της άμιλλας και τα αθλητικά ιδεώδη. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αθλητισμού, εξιστορεί γεγονότα και εμπειρίες από τη ζωή και την καριέρα του ξετυλίγοντας σιγά-σιγά το κουβάρι της ύπαρξης του, από τη δόξα, τα πλούτη και τα φώτα της δημοσιότητας μέχρι το μηδέν και το περιθώριο.
Ο Μάκης
Ένας παππούς μοιράζεται με μόνο ακροατή ένα χρυσόψαρο την ιστορία της ζωής του, την ιδεολογία του, τις περιπέτειες των οικογενειακών και των ερωτικών του σχέσεων. Τα παιδιά του έχουν πάει διακοπές. Σαντορίνη, Πάρο, Μύκονο… Ο ίδιος σύχναζε στη Μακρόνησο και στη Γυάρο… Τώρα να τος μόνος του στην Αθήνα μέσα στον καύσωνα. Με τις εμμονές του, τη ματαίωση και τον φόβο του. Δε νοσταλγεί τίποτα από τα περασμένα, ούτε πενθεί. Εκείνος ο μακρινός, ανεξάντλητος πόθος του για ζωή παραμένει και δεν τον αφήνει να παραδώσει τα όπλα. Στο άδειο σπίτι, μόνος του, χλευάζει τους πάντες και τα πάντα και πάνω απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα πρόσωπο με έντονο το στοιχείο του τραγικού και του κωμικού μαζί, που εναλλάσσονται διαρκώς μέχρι την τελική, τρυφερή τους ένωση.
Αξύριστα πηγούνια
Το βραβευμένο κοινωνικό δράμα φλερτάρει με το χιούμορ, το ρεαλισμό και το σασπένς, μιλώντας για την ανθρώπινη εκμετάλλευση, τους μετανάστες, το σεξισμό, τις οικονομικές ανισότητες και τις σχέσεις εξουσίας. Τρεις άνδρες που δουλεύουν σε ένα νεκροτομείο εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως έρχονται αντιμέτωποι με το νεκρό σώμα μιας γυναίκας, μίας στρίπερ με ξένη καταγωγή. Η αιτία του θανάτου της και το είδος της σχέσης που τους συνέδεε μαζί της είναι κάτι που ξεδιπλώνεται με συγγραφική δεξιοτεχνία στην πορεία, όσο εξελίσσεται η δράση. Αυτός είναι ο πυρήνας της ιστορίας του Γιάννη Τσίρου, που χρησιμοποιεί το μoτίβο του ανδρικού βλέμματος πάνω στο ανυπεράσπιστο γυναικείο σώμα, για να συνθέσει ένα έργο που φωτίζει ζητήματα πατριαρχίας, σεξισμού και εκμετάλλευσης.
Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον
Στο sex trafficking επικεντρώνεται το πρώτο πρωτότυπο θεατρικό έργο που ανεβάζει η ομάδα γραμμένο από μέλος της. Σωματική και ψυχολογική βία, κυκλώματα, οργανωμένο έγκλημα που διαρκώς επεκτείνεται και ανθρώπινες ζωές που χάνονται, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, ζώντας με το φόβο του θύτη. Έντεκα ηθοποιοί λειτουργούν ως ένα σώμα επί σκηνής και υπό τους ήχους της ζωντανής μουσικής που ερμηνεύουν οι ίδιοι, καταθέτουν ο καθένας το δικό του κομμάτι της ιστορίας.
Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα
Η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου αξιοποιεί τις μυστικές ιστορίες των γυναικών της Θεσσαλίας του 19ου και 20ου αιώνα σε μια σκηνική προσέγγιση με βασικούς άξονες τους κοινωνικούς ρόλους και τις έμφυλες διαστάσεις των μαγικοθρησκευτικών πρακτικών. Το γυναικείο σώμα της τρίτης ηλικίας και η σύνδεσή του με τη λαϊκή μαγεία, τη μαγειρική και τις τελετουργικές πρακτικές βρίσκεται στο επίκεντρο. Τρεις θηλυκές μορφές, που ερμηνεύονται από τρία αρσενικά νεαρά σώματα, περνώντας τη ζωή τους στη σκιά της κυρίαρχης ανδροκρατικής εξουσίας, συνδιαλέγονται μεταξύ του οικείου και του αρχετυπικού, της ακίνδυνης «γιαγιάς» και της επικίνδυνης θεραπεύτριας και μιλάνε για τις ζωές τους, γι’ αυτά που έμαθαν από τις παλιές. αυτά που έπαθαν ως γυναίκες και αυτά που παραδίδουν στις επόμενες.
Πλάσματα του Θεού: υπόθεση Παπέν
Μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση που βασίζεται στην αληθινή, συγκλονιστική ιστορία των αδελφών Παπέν (πάνω στην οποία ο Ζαν Ζενέ βάσισε το έργο του «Οι δούλες»), που διέπραξαν ένα από τα πιο στυγερά και αινιγματικά εγκλήματα του 20ού αιώνα. Η παράσταση σε σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου, που μιλά για τον αποκλεισμό, την αδικία, την εκδίκηση και την αγάπη, παντρεύει το φιλμ νουάρ με στοιχεία από σύγχρονα crime series αλλά και στοιχεία κωμωδίας και σάτιρας.
Προμηθέας εσταυρωμένος
Η μυθική μορφή του Προμηθέα ταυτίζεται με τον συνεχή αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία απέναντι σε κάθε αυταρχική εξουσία αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Στόχος της παράστασης είναι ο θεατής να ταυτιστεί με τον ήρωα και δια φόβου και ελέους και να οδηγηθεί στην ψυχική κάθαρση, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνεται να υπερβεί τον προηγούμενο εαυτό του και να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και προκλήσεις της ζωής με περισσότερο θάρρος και αυτοπεποίθηση.
Άρης
Το τι σημαίνει πίστη σε μια ιδέα και τον ρόλο που παίζει στη ζωή ενός ανθρώπου είναι κάποια από τα θέματα που αγγίζει η συγγραφέας μέσα από τη ζωή και τους αγώνες του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. H συγγραφέας αποκαλούσε αυτό το θεατρικό έργο, το αγαπημένο της παιδί. Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ο παιδικός της ήρωας από τα χρόνια του σχολείου στην Κοζάνη, το σύμβολο που αγκάλιαζε με το λόγο του, τους αγρότες και τους εργάτες. Ένα πανανθρώπινο σύμβολο, που έδινε φωνή σε όσους την είχαν στερηθεί.
Ντίνος Χριστιανόπουλος - Το ταγκαλάκι
Ύστερα από έναν κύκλο επιτυχημένων παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη, η παράσταση που ζητούσαν και οι Αθηναίοι κάνει την αθηναϊκή της πρεμιέρα. Πρόκειται για μια παράσταση για τον αιρετικό ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο έτσι όπως τον γνώρισε και τον «σχεδίασε» ο interviewer του, Αντώνης Μποσκοΐτης. Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο μεγάλος ποιητής και ο άνθρωπος των αντιφάσεων. Αυτές είναι οι δύο όψεις του που αναδεικνύονται μέσα από το καινούργιο θεατρικό έργο του δημοσιογράφου, κινηματογραφιστή και συγγραφέα Αντώνη Μποσκοΐτη. Το έργο αποτελεί θεατροποίηση μίας συνέντευξης επικών διαστάσεων που είχε παραχωρήσει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στον Αντώνη Μποσκοΐτη το 2013 και που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση κατά την πρώτη δημοσίευση της την επόμενη μέρα του θανάτου του ποιητή. Το τραγούδι της παράστασης είναι σε στίχους του συγγραφέα Θωμά Κοροβίνη. Η ερμηνεία είναι του Παντελή Θεοχαρίδη.
Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου
Δημοσιευμένο τον Ιούνιο του 2023, λίγες μέρες μετά το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή του θεάτρου. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό, αλλά οικεία ζοφερό μέλλον, ένας νέος υπάλληλος καταφθάνει στο περιβόητο γραφείο 20/4 της κρατικής υπηρεσίας, ώστε να αναλάβει καθήκοντα. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν βάσει σχεδίου: όσοι έπρεπε να πεθάνουν είναι νεκροί, όσοι παραμένουν χρήσιμοι είναι ακόμα ζωντανοί και η ανθρωπότητα φορτωμένη τα κρίματά της συνεχίζει τις ατελείωτες στροφές της. Πώς γράφεται η Ιστορία; Είναι οι σημερινές μας πράξεις αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον εκείνο το οποίο όλοι προσδοκούμε. Αλλά μήπως τελικά η ελπίδα δεν έχει για όλους μας το ίδιο πρόσωπο; Ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει να πιστέψει σε τίποτα. Ποια είναι η αλήθεια; Η διαστρέβλωση οδηγεί στην πλήρη σύγχυση της αντίληψης του κόσμου. Ένας κόσμος χωρίς αγάπη.
