Η πιο δυναμική τάση των τελευταίων ετών, αυτή των επαναλήψεων, επιβεβαιώνεται εκ νέου, καθώς η χειμερινή σεζόν ανοίγει με επιστροφές δεκαπέντε αγαπημένων παραστάσεων, που εγκαινιάζουν το πρόγραμμα των κλειστών θεάτρων τις επόμενες δύο εβδομάδες. Το θέατρο Πορεία υποδέχεται ξανά την ελληνική εκδοχή, διά χειρός Θανάση Τριαρίδη, του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι "Έγκλημα και τιμωρία" (από 25/9): ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθέτησε μια παράσταση εξαιρετικής ατμόσφαιρας και οι Δημήτρης Ήμελλος, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Μαριάννα Πουρέγκα, Σοφία Σεϊρλή κ.ά. ερμήνευσαν το εμβληματικό έργο που πραγματεύεται ζητήματα ηθικής, δικαιοσύνης και αγάπης. Στο ίδιο θέατρο, επαναλαμβάνεται για λίγες παραστάσεις το σπαρακτικό ερωτικό μονόπρακτο του Λόρκα "Περλιμπλίν και Μπελίσα" (από 28/9), επίσης σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου και ερμηνείες του Χρήστου Σαπουντζή και της Μαριάννας Πουρέγκα στους ρόλους των δύο αταίριαστων εραστών.
Σε πανελλήνια πρώτη μας σύστησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης το "The humans" του Στίβεν Κάραμ, την οικουμενική ιστορία μιας αμερικανικής οικογένειας που περνάει μαζί το βράδυ των Ευχαριστιών και θίγει καίρια και βαθιά ανθρώπινα θέματα μέσα από τις προκλήσεις της επιβίωσης στη σύγχρονη Αμερική. Η παράσταση επιστρέφει στο θέατρο Μουσούρη (από 2/10), με τις ωραίες ερμηνείες των Θέμιδας Μπαζάκα, Λάζαρου Γεωργακόπουλου, Κωνσταντίνου Ασπιώτη, Μαρίας Πετεβή, Ειρήνης Μακρή και Ξένιας Καλογεροπούλου. Επανάληψη επίσης και για την παράσταση "Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σ’ αυτό το μέρος" του Ζουζέπ Μαρία Μιρό (Θησείον, από 1/10), που είδαμε σε πανελλήνια πρώτη σε σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου. Ο Αργύρης Ξάφης έφερε εις πέρας έναν υποκριτικό άθλο, ερμηνεύοντας το γοητευτικό έργο των εφτά ρόλων που προορίζεται για έναν ηθοποιό και αφηγείται την ιστορία της δολοφονίας ενός νεαρού αγοριού σε μια κλειστή κοινωνία της ισπανικής επαρχίας.
Στον Σταθμό, ο Μάνος Καρατζογιάννης επαναλαμβάνει την "Κασέτα" της Λούλας Αναγνωστάκη (από 27/9). Ο ίδιος μαζί με τους Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Σμαράγδα Σμυρναίου, Γιάννη Τσουμαράκη, Σταύρο Μερμήγκη κ.ά. πρωταγωνιστούν στο έργο ορόσημο της νεοελληνικής δραματουργίας που γράφτηκε το 1982 και αιχμαλωτίζει την Ελλάδα στο μεταίχμιο δύο εποχών. Επιστρέφουν επίσης στο θέατρο Άλφα-"Ληναίος-Φωτίου" τα δύο συγγραφικά εγχειρήματα του Τάσου Ιορδανίδη: για τρίτη σεζόν η συγκινητική ιστορία "Θέλω να σου κρατάω το χέρι" (από 20/9), σε σκηνοθεσία της Θάλειας Ματίκα και τους δύο επί σκηνής στους ρόλους ενός παράνομου ζευγαριού που συναντιέται τακτικά σε ένα ξενοδοχείο, καθώς και η "Τζούλια" (από 23/9), που μεταγράφει σε σύγχρονη συνθήκη και στο πλαίσιο μιας θεατρικής πρόβας το κλασικό έργο του Στρίντμπεργκ, στη ρεαλιστική σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη και τις ζωηρές ερμηνείες των Ευσταθίας Τσαπαρέλη, Κυριάκου Σαλή, Δήμητρας Βήττα και Μαρίας Καρτσαφλέκη.
Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, επαναλαμβάνεται για τρίτη σεζόν η θεατρική μεταφορά του αφηγήματος του Χρόνη Μίσσιου "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" (Σύγχρονο, από 30/9). Η Σοφία Καραγιάννη σκηνοθέτησε τους Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Κωνσταντίνο Πασσά, Δημήτρη Μαμιό και Γιάννη Μάνθο στη συγκλονιστική αυτοβιογραφία του Μίσσιου, όπου καταγράφει την εικοσιπεντάχρονη οδυνηρή διαδρομή των διώξεων και των φυλακίσεών του ως κομμουνιστή. Για μία μόνο παράσταση, την 1η Οκτωβρίου και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, θα επαναληφθεί το "Βεραμάν φόρεμα", το πρώτο μυθιστόρημα που εξέδωσε η Άννα Βαγενά και μεταφέρθηκε στη σκηνή του Μεταξουργείου σε δική της σκηνοθεσία και ερμηνεία: γραμμένο κατά την περίοδο της καραντίνας, αφορά την τρυφερή ιστορία δύο μοναχικών ανθρώπων που συναντιούνται σ’ έναν οίκο ευγηρίας.
Σταθερά ψηλά στις προτιμήσεις του κοινού βρίσκονται τα δικαστικά δράματα και ήδη μετράμε δύο σε επανάληψη. Για τέταρτη σεζόν θα παιχτεί το πολύ ενδιαφέρον "Terror" του Φέρντιναντ φον Σίραχ (Βασιλάκου-Τόλη, από 1/10), που θίγει το ηθικό ερώτημα αν δικαιολογείται η δολοφονία μερικών αθώων προκειμένου να σωθούν περισσότεροι αθώοι. Η ιστορία αφορά τη δίκη ενός πιλότου που κατέρριψε ένα αεροπλάνο που βρισκόταν υπό καθεστώς αεροπειρατείας και το φινάλε κρίνεται κάθε βράδυ από την ετυμηγορία των θεατών. Σκηνοθετεί ο Γιώργος Οικονόμου και πρωταγωνιστούν οι Νίκος Ορφανός, Θεοδώρα Σιάρκου, Λάζαρος Βαρτάνης, Δημήτρης Λιόλιος, Μαρία-Νεφέλη Δούκα και Βασίλειος Μπατσακούτσας. Επαναλαμβάνεται επίσης το δικαστικό θρίλερ της Αγκάθα Κρίστι, "Μάρτυρας κατηγορίας" (Χορν, από 2/10). Η Μελίνα Βαμβακά, η Ευγενία Δημητροπούλου, ο Κώστας Κόκλας, ο Θανάσης Κουρλαμπάς, η Νίκη Παλληκαράκη, ο Όμηρος Πουλάκης κ.ά. σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη ερμηνεύουν μια συναρπαστική ιστορία κατά την οποία ένας δαιμόνιος δικηγόρος προσπαθεί να απαλλάξει τον πελάτη του από την κατηγορία της δολοφονίας μιας πλούσιας χήρας κι ενώ όλες οι ενδείξεις οδηγούν στην ενοχή του.
Περιζήτητες και οι κωμωδίες, που σπανίζουν τα τελευταία χρόνια ως είδος. Το κλασικό πια έργο των Μιχάλη Ρέππα & Θανάση Παπαθανασίου, "Μπαμπάδες με ρούμι", που επέστρεψε είκοσι έξι χρόνια μετά το ιστορικό πρώτο του ανέβασμα, επαναλαμβάνεται για τρίτη σεζόν στο θέατρο Αλίκη (από 2/10). Και πάλι σε δική του σκηνοθεσία, το συγγραφικό δίδυμο βάζει στο στόχαστρο τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας μέσα από την ιστορία μιας τεράστιας κληρονομιάς και των επίδοξων κληρονόμων της, που ερμηνεύουν οι Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Βίκυ Σταυροπούλου, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Νίκη Λάμη και Σοφία Βογιατζάκη. Επίσης, επαναλαμβάνονται η κοινωνική σάτιρα του Κώστα Μουρσελά "Το μαχαίρι στο κόκαλο" (104, από 21/9), στη σύγχρονη σκηνοθετική ανάγνωση του Βασίλη Καλφάκη, που ανέδειξε το πικρό χιούμορ του έργου, καθώς και η παράσταση της ομάδας Fem Tettix (Θύμιος Διαμάντης, Ίρις Κατσούλα, Μαρία Παπαϊωάννου) "#Free_Prometheus", σε σκηνοθεσία της Ίριδας Κατσούλα (Studio Μαυρομιχάλη, από 2/10): εδώ ο μύθος του Προμηθέα γίνεται μια σύγχρονη σάτιρα της ελληνικής πραγματικότητας, των ΜΜΕ και της δικαιοσύνης. Σε άλλο ύφος, επιστρέφει η παράσταση-έκπληξη από τη Θεσσαλονίκη, "Προσοχή: Εκτελούνται έργα", ένα θέατρο-ντοκουμέντο σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Νοεμής Βασιλειάδου για την υπόθεση του μετρό της Θεσσαλονίκης (Olvio, από 2/10).
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Έγκλημα και τιμωρία
Πρόκειται για τη διασκευή του ογκώδους μυθιστορήματος του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι “Έγκλημα και Τιμωρία” που φέρει την καθοριστική σφραγίδα του Θανάση Τριαρίδη. Η παράσταση παρουσιάζει την ιστορία του Ρασκόλνικοφ, ενός φοιτητή που πιστεύει πως η διανοητική και ψυχική ανωτερότητα νομιμοποιεί το άτομο να διαπράττει εγκλήματα για το καλό της ανθρωπότητας. Έτσι, προβαίνει στον φόνο μιας γριάς τοκογλύφου, σε μια πράξη «αλτρουισμού», που θα απαλλάξει την κοινωνία από ένα άπληστο και κακόβουλο άτομο. Παρά την πεποίθησή του ότι τέτοια κίνητρα βρίσκονται υπεράνω του νόμου, ο ήρωας χάνεται σε έναν λαβύρινθο τύψεων, εσωτερικών συγκρούσεων και ψυχικών οδυνών, που συνιστούν την πραγματική τιμωρία του. Η μεταμέλεια έρχεται έπειτα από μια δαιδαλώδη διαδρομή και η λύτρωση μέσα από τη μορφή μιας νεαρής πόρνης, της Σόνια. Πλάι σε εκείνον, τη δική τους πορεία διαγράφουν και τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου: ο αστυνομικός ανακριτής Πορφύριος Πετρόβιτς, η μητέρα και η αδερφή του Ρασκόλνικοφ, ο Σβιντριγκάιλοφ, ο Ραζουμίχιν, ενώ σε ρόλο-έκπληξη θα εμφανιστεί και ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι.
#Free Prometheus
Το τρίτο πρωτότυπο έργο που δημιούργησε η ομάδα Fem Tettix (μετά το “Η μάνα είναι μάνα ρε” και το “Αφρική ή Πώς να φυτέψετε τον νεκρό αδελφό σας”) είναι μια «δικαστική» κωμωδία παραλόγου. Όπως μπορούμε να συμπεράνουμε και από τον τίτλο της, η παράσταση δανείζεται στοιχεία από το έργο του Αισχύλου "Προμηθέας δεσμώτης" με στόχο να σατιρίσει τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και, συγκεκριμένα, το επίπεδο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και της δικαιοσύνης στην Ελλάδα.
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και το ξέσπασμα του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει είκοσι ένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος» έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στους δημιουργούς το έναυσμα να ανεβάσουν στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ή ίσως γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε εμάς.
Μάρτυρας κατηγορίας
Στο βραβευμένο δικαστικό θρίλερ μια μυστηριώδης γυναίκα κρατά το κλειδί της σκανδαλώδους δολοφονίας μιας πλούσιας χήρας για την οποία κατηγορείται -άδικα σύμφωνα με έναν δαιμόνιο ποινικολόγο- ο σύζυγός της. Ο αγώνας του νεαρού άνδρα να μην καταδικαστεί θα κριθεί στα έδρανα του δικαστηρίου όπου οι μαρτυρίες είναι συντριπτικά εναντίον του και η ετυμηγορία των ενόρκων φαίνεται μονόδρομος. Το έργο έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να μας κρατήσει στην άκρη της καρέκλας από την πρώτη στιγμή ως το αποκαλυπτικό φινάλε: ένα έγκλημα, ένα τέλειο μυστικό, συνεχείς ανατροπές και το λεπτό «αστυνομικό» χιούμορ της συγγραφέως. Σε κάθε παράσταση διατίθενται δώδεκα προνομιακές θέσεις ενόρκων πάνω στην σκηνή όπου οι θεατές μπορούν να ζήσουν τη θεατρική εμπειρία από σκηνής, συμμετέχοντας ενεργά στην εξέλιξη της δίκης.
The Humans
Η συναρπαστική, βραβευμένη με Τόνι τραγικωμωδία βουτά στην ανθρώπινη ψυχή, καθώς ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της οικογένειας Μπλέικ, προσκαλώντας το κοινό να παρακολουθήσει από κοντά τις αγωνίες, τα όνειρα και τους ανομολόγητους φόβους τους. Το έργο του καταξιωμένου Αμερικανού συγγραφέα που γράφτηκε το 2014, αποτυπώνει την ουσία και τις ατέλειες της ανθρώπινης ύπαρξης με ακρίβεια, συμπόνια και απαράμιλλη αυθεντικότητα, διεισδύοντας στις σχέσεις και τα συναισθήματα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια ενός απογεύματος την ημέρα των Ευχαριστιών. Οι γονείς, Έρικ και Ντίντρι, μαζί με τη μητέρα του πρώτου, Μόμο, που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και πάσχει από άνοια, και τη μεγάλη τους κόρη Έιμι, επισκέπτονται τη μικρότερη Μπρίτζετ και τον σύντροφό της Ρίτσαρντ στο διαμέρισμα τους στην Τσάιναταουν της Νέας Υόρκης.
Μαχαίρι στο κόκαλο
Η παράσταση της ομάδας θεάτρου Ça Va είναι βασισμένη στο ομότιτλο έργο του εκπροσώπου της μεταπολεμικής γενιάς Κώστα Μουρσελά. Μια βαθιά κοινωνική κριτική που εξετάζει την επιρροή των κοινωνικών συνθηκών στις ανθρώπινες σχέσεις. Στο έργο μια οικογένεια αποζητά την κοινωνική άνοδο σε μια χώρα που πασχίζει για πρόοδο και ανάπτυξη. Η υπόθεση διαδραματίζεται ένα βράδυ των Αποκριών, όπου ο Λεωνίδας και η Ελένη περιμένουν καλοντυμένοι τον «υψηλό» προσκεκλημένο του πάνω ορόφου, ευελπιστώντας έτσι να μπουν στον κύκλο του. Στην πορεία αντιλαμβάνονται τη ματαιότητα αυτής της επιλογής.
Μπαμπάδες με ρούμι
Στην αιχμηρή σάτιρα που διακωμωδεί την ελληνική κοινωνία, πέντε πρόσωπα ετοιμάζουν για τρίτη χρονιά ένα «γλυκό» σχέδιο αλληλοεξόντωσης για μια κληρονομιά. Η Ρόη, η Βέσκα, ο Παναγιώτης, η Τζένη, ο Χρήστος και η κυρία Βάσω είναι οι πρωταγωνιστές της μαύρης κωμωδίας που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1996. Τα τέσσερα εκατομμύρια που είχε κερδίσει στο τζόκερ ο μπαμπάς -που πλέον έχει φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο- αναζητούν τον κληρονόμο τους. Δύο γιοί, δύο νύφες, μία γειτόνισσα φωτεινός παντογνώστης και μία εφιαλτική νοσοκόμα μιλάνε, μαλώνουν, δολοπλοκούν, καταστρώνοντας ένα σχέδιο για να κερδίσουν την κληρονομιά. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να σερβίρουν «Μπαμπάδες με ρούμι» με λίγο δηλητήριο.
Terror
Στις 26 Μαΐου και λίγο μετά τις οχτώ το απόγευμα, ένα αεροπλάνο της Lufthansa ταξιδεύει από το Βερολίνο προς στο Μόναχο με 164 επιβάτες, υπό καθεστώς ομηρίας. Η διαταγή του τρομοκράτη προς τον πιλότο είναι να το ρίξει στο γήπεδο Allianz Arena του Μονάχου, κατά τη διάρκεια του αγώνα Γερμανίας - Αγγλίας, τον οποίο παρακολουθούν 70.000 φίλαθλοι. Η Γερμανική κυβέρνηση ενημερώνεται άμεσα και δύο μαχητικά αεροσκάφη απογειώνονται. Παρακολουθούν την κατάσταση από απόσταση αναπνοής περιμένοντας οδηγίες. Ο νόμος απαγορεύει ρητά στους πιλότους των μαχητικών να καταρρίψουν το πολιτικό αεροσκάφος. Δεν σκοτώνεις αθώους για να προστατέψεις άλλους αθώους. Παραβαίνοντας τις διαταγές όμως ο σμηναγός Λαρς Κοχ το καταρρίπτει για να προστατέψει τους φιλάθλους του γηπέδου.. Η παράσταση αφορμάται από το γεγονός αυτό και καλεί τους θεατές να γίνουν ένορκοι: θα αθωώσουν ή όχι τον Κοχ;
Η κασέτα
Σαράντα περίπου χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Κάρολου Κουν και είκοσι μετά το τελευταίο ανέβασμα του στην Αθήνα, το ανατρεπτικό και αναρχικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη επιστρέφει. Τα πρόσωπα του έργου προέρχονται από τον οικείο γύρω μας κοινωνικό χώρο. Μετέωροι, ανάμεσα στην πρωτόγονη ύπαιθρο, απ’ όπου κατάγονται και το αφιλόξενο τοπίο της πόλης, απ’ όπου μετανάστευσαν, εντάσσονται στο μεγάλο πλήθος των Νεοελλήνων. Κάτοικοι των παρυφών της πρωτεύουσας - αλλά και ακατάπαυστα κυκλοφορώντας στο κέντρο της - προσπαθούν να επιβιώσουν με έναν σπασμωδικό και εύθραυστο ρεαλισμό. Χρησιμοποιώντας βιαστικά τα καινούργια πρότυπα, που αφειδώς, τους προσφέρονται υποχρεώνονται να υπάρξουν με «μικρές» καθημερινές πράξεις. Μέσα όμως σε αυτές τις μικρές πράξεις συμπιέζεται ένας αρχέγονος ψυχισμός, που με αμετάλλακτα τα δικά του συναισθηματικά και φυλετικά στοιχεία, εξακολουθεί να διατηρείται μέσα τους. Τότε τα πρόσωπα αισθάνονται αδικαίωτα, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι ευτυχισμένα, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν τα αίτια, η ζωή τους χάνεται στο τίποτα. Το πρόσωπο που έχει την κασέτα είναι το μόνο που φαίνεται να ξέρει.
Προσοχή: Εκτελούνται έργα
Πόσο αντέχει να περιμένει κανείς για την ολοκλήρωση ενός έργου; Πότε η κατασκευή του Μετρό της Θεσσαλονίκης απέκτησε μυθολογικό, ανεκδοτολογικό και συμβολικό χαρακτήρα, επηρεάζοντας τον συλλογικό ψυχισμό της πόλης; Πώς αντιλαμβανόμαστε το δημόσιο χώρο και τη συνεχή του αναδιαμόρφωση; Με ποιον τρόπο η συνθήκη της αναμονής εγκαθιδρύεται σε μια πόλη και γιατί μια ομάδα νέων αναγκάζεται να την εγκαταλείψει; Μετά από τα συνεχόμενα sold out στη Θεσσαλονίκη και την ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού σε Πάτρα, Γιάννενα, Βέροια και Κοζάνη, η παράσταση έρχεται στην Αθήνα επαναφέροντας στο προσκήνιο το πλέον καίριο και διαχρονικά άλυτο ζήτημα της Θεσσαλονίκης: το Μετρό, ένα πολυδιάστατο θέμα με πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και κοινωνικές προεκτάσεις, κρυμμένες για πολλά χρόνια κάτω από το χαλί. Σταθμοί της πραγματικής ιστορίας του Μετρό, συνεντεύξεις εμπλεκομένων, ερωτηματολόγια και επιτόπια έρευνα μπλέκονται με φανταστικές ιστορίες και προσωπικές σκέψεις, μετατρέποντας την αναμονή για το Μετρό σε έναν εναλλακτικό κοινωνικό στοχασμό.
Τζούλια
Σ’ ένα ιστορικό θέατρο της Πατησίων, Μάρτιος 2024. Σε λίγες μέρες έχει πρεμιέρα ο «Άμλετ». Το θέατρο έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο. Γίνονται ηλεκτρολογικές και κατασκευαστικές σκηνογραφικές εργασίες. Σκόνη και μπερδεμένα καλώδια παντού. Η σκηνογράφος,ο ηλεκτρολόγος και η υπεύθυνη του θεάτρου, ανάμεσά τους. Μετά από λίγο καταφθάνει η θιασάρχις, σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια (στο ρόλο του Άμλετ) της παράστασης. Απόψε θα έπρεπε να βρίσκεται στην τιμητική βραδιά για τον πατέρα της. Κι όμως, θα είναι στο θέατρο. Στο θέατρο που της ανήκει. Που ανήκει, τέλος πάντων, εδώ και χρόνια στην οικογένεια της. Η πάλη των κοινωνικών τάξεων - οι ομοιότητες και οι διαφορές τους-, το αδηφάγο πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, η έννοια της φιλίας, η τοξικότητα των ανθρώπινων εξαρτητικών σχέσεων, ο κοινωνικός ρατσισμός, η χρήση ουσιών, η προδοσία, ο έρωτας στη διάσταση του πόθου, η δυσκολία του ανθρώπου να αγαπήσει, η βαθιά του ανάγκη να αγαπηθεί, το ανικανοποίητο του είδους μας, όλα τα θέματα περιπλέκονται σε αυτό το έργο που βασίζεται στη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ.
Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος
Ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα. Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δε λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί-νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές. Αλήθεια, πόσο συνένοχοι είμαστε όταν μένουμε απλοί θεατές αυτής της ανθρωποφαγίας; Ο Αργύρης Ξάφης ερμηνεύει τον πολυπρόσωπο μονόλογο σαν μία εξορκιστική τελετουργία, εμβαθύνοντας στο τραγικό γεγονός της δολοφονίας του έφηβου αγοριού. Οι χαρακτήρες που υποδύεται παλεύουν με τις δικές τους επιθυμίες, αλλά και εκείνες που τους επιβάλλονται από τις καταπιεστικές κοινωνικές δομές μίας φαινομενικά δεμένης κοινότητας.
Θέλω να σου κρατάω το χέρι
Το τραγούδι των Μπιτλς «I want to hold your hand» ενέπνευσε ένα έργο με πρωταγωνιστές του δύο «παράνομους» εραστές οι οποίοι αναζητούν διέξοδο στα προβλήματα των γάμων τους, που επιστρέφει για τέταρτη χρονιά για να μιλήσει για τις σχέσεις μέσα από ένα εκρηκτικό τετ α τετ. To σκηνικό, ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Τα μόνα πρόσωπα, εκείνοι. Απέναντι αλλά και δίπλα. Μαζί αλλά και χωριστά. Μία γυναίκα και ένας άντρας που εμπλέκονται μαζί σε ένα συναισθηματικό και ψυχολογικό bras de fer. Είναι και οι δύο γονείς. Έχουν και οι δύο τα δίκια τους. Έχουν κάνει και οι δύο λάθη. Αυτό που ψάχνουν, όμως, τελικά, μέσα από τις συναντήσεις τους, είναι κάτι απλό: λίγη ουσιαστική συντροφικότητα.
