© Johanna Weber
"Ορέστεια"
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος μάγεψε, αιχμαλώτισε, συγκίνησε, έγραψε ιστορία στην Επίδαυρο με τη σκηνοθετική του πρόταση πάνω στην τριλογία του Αισχύλου μένοντας πιστός σε ένα θέατρο ερμηνευτικής ακρίβειας, τελετουργικής ποιότητας και διανοητικού στοχασμού. Οι τρεις τραγωδίες της τριλογίας ("Αγαμέμνων", "Χοηφόροι", "Ευμενίδες") δραματοποιούν τα γεγονότα στον Οίκο των Ατρειδών, από τη δολοφονία του Αγαμέμνονα μετά την επιστροφή του από την Τροία μέχρι την καταδίωξη του Ορέστη από τις Ερινύες εξαιτίας της δολοφονίας της μητέρας του και τη δίκη του στον Άρειο Πάγο. Στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου πρωταγωνιστούν: Έβελυν Ασουάντ, Τάσος Δήμας, Αγλαΐα Παππά, Σάββας Στρούμπος, Σοφία Χιλλ, Έλλη Ιγγλίζ, Δαυίδ Μαλτέζε κ.ά. Η παράσταση θα παιχτεί στο Ηρώδειο (4 & 5/9) και είναι ήδη sold out, μόνο από ακύρωση θα βρείτε θέση.
"Βάκχες”
"Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου διάβασε την τραγωδία ίσως ως μια "περφόρμανς" του Διόνυσου, ως μια επιτελεστική πράξη από τα χέρια ενός θεού, που είναι σκηνοθέτης και περφόρμερ”. Πολύ καλός ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης στο ρόλο του Διονύσου ή αλλιώς Βάκχου που είναι και ο πρωταγωνιστής στην τραγωδία. Ο Ευριπίδης καταδεικνύει πώς η εμμονική άρνηση του ανθρώπου να ευθυγραμμιστεί με τον φυσικό και θεϊκό νόμο μπορεί να φέρει ολέθριες συνέπειες. Στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου παίζουν ακόμα οι: Μαριάννα Δημητρίου, Αλεξία Καλτσίκη, Θέμης Πάνου, Αργύρης Πανταζάρας, Γιάννης Κόραβος, Διονύσης Πιφέας, Φώτης Στρατηγός και δωδεκαμελής γυναικείος Χορός. Η παράσταση θα παιχτεί στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας (1/9).
"Ικέτιδες"
Η Μαριάννα Κάλμπαρη, ήταν η μοναδική γυναικεία σκηνοθετική παρουσία στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου φέτος και σε συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης "Κάρολος Κουν” με το Θέατρο του Νέου Κόσμου πρότεινε μια πολυφωνική ανάγνωση στην τραγωδία του Αισχύλου που έχει στον πυρήνα της τις έννοιες του διωγμού και του ασύλου. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι το σώμα του Χορού, οι πενήντα Δαναΐδες που καταφθάνουν στο Άργος και ζητούν άσυλο, προκειμένου να αποφύγουν τους καταναγκαστικούς γάμους τους. Οι Λένα Παπαληγούρα και Λουκία Μιχαλοπούλου, μαζί με τους Γιάννη Τσορτέκη και Άκη Σακελλαρίου, συνθέτουν το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό σύνολο αυτής της παράστασης που σηματοδοτήθηκε από την επιστροφή της κορυφαίας Ελληνίδας τραγωδού Λυδίας Κονιόρδου στην Επίδαυρο, αλλά και από τη συμμετοχή στο Χορό μελών της γυναικείας χορωδίας Chóres της Μαρίνας Σάττι που εμφανίζεται ως σολίστ, νέων ηθοποιών και σπουδαστριών της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, αλλά και χορευτριών και ακροβατισσών της ομάδας "Κι όμως κινείται", με κορυφαία τη Χριστίνα Σουγιουλτζή. Η παράσταση ήταν sold out στην Επίδαυρο και τώρα περιοδεύει. Στην παράσταση που θα δοθεί στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού (31/8, τα εισιτήρια εξαντλούνται) και αργότερα στο Ηρώδειο (12/9), ο Χορός είναι 50 μελής, στον οποίο περιλαμβάνονται και χορωδοί από το γυναικείο χορωδιακό σχήμα Chóres με σολίστ τη Μαρίνα Σάττι. Στην υπόλοιπη περιοδεία ο Χορός είναι 17μελής και δεν συμμετέχει η Σάττι. Αυτή την εβδομάδα δείτε την στο Κηποθέατρο Παπάγου (1 & 2/9), στο Βεάκειο (3/9) και στο Θέατρο Πέτρας (4/9).
"Ηρακλής Μαινόμενος"
Είναι ένα από τα λιγότερο παιγμένα έργα του Ευριπίδη και ο Δημήτρης Καραντζάς δεν θα το ανέβαζε αν δεν είχε τον ιδανικό θίασο. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν Πυγμαλίων Δαδακαρίδης (Ηρακλής), Γιώργος Γάλλος (Αμφιτρύων), Στεφανία Γουλιώτη (Μεγάρα), Ηρώ Μπέζου (Ίρις), Άννα Καλαϊτζίδου (Λύσσα), Αινείας Τσαμάτης (Λύκος), Νίκος Μήλιας (Θησέας), ενώ στο Χορό συναντάμε τους Γιάννη Κλίνη, Γκαλ Ρομπίσα, Μπάμπη Γαλιατσάτο, Θανάση Ραφτόπουλο, Αντώνη Αντωνόπουλο. Συμμετέχει ο μουσικός Φώτη Σιώτας, ο οποίος με τη μουσική του μας βυθίζει στην υπαρξιακή αγωνία της τραγωδίας του Ευριπίδη. Μέσα από αυτή την παραβολή, με τις έντονες πολιτικές προεκτάσεις, ο Ευριπίδης φωτίζει το ανεπαρκές και "λίγο” της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη - είτε αυτό λέγεται καθεστωτική Τυραννία, είτε Θεός - που καταρρίπτει την ανθρώπινη βούληση και την εξαφανίζει στην ανυπαρξία. Μια σφοδρή κριτική του Ευριπίδη για την απουσία Δημοκρατίας και την εγκατάλειψη των Θεών, γίνεται, παραστασιακά, μια κραυγή απόγνωσης του ανθρώπου μπροστά στην συνειδητοποίηση της αδυναμίας του. Παίζεται στα θέατρα: "Αλίκη Βουγιουκλάκη” Νταμάρι Βριλησσίων (29/8), Κατράκειο (30/8), Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης (31/8), Ηρώδειο (1/9), Βράχων (4 & 5/9).
"Όρνιθες"
Ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθέτησε πρώτη φορά το έργο του Αριστοφάνη και πρότεινε μία παράσταση "όχι ακραιφνώς κωμική, ακόμη και μελαγχολική, σε σημεία εσωστρεφή, ποιητική, τρυφερή- ανάγνωση των έργων του αρχαίου κωμωδιογράφου”. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Γιώργος Χρυσοστόμου στους ρόλους του Πισθέταιρου και του Ευελπίδη κατάφεραν να έχουν μια πολύ καλή χημεία. Μαζί με μία ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών: Μιχάλης Βαλάσογλου, Στέλιος Ιακωβίδης, Θανάσης Ισιδώρου, Τάσος Κορκός, Κώστας Κορωναίος, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Μαρία Κυρώζη, Ερρίκος Μηλιάρης, Μάριος Παναγιώτου, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ειρήνη Τσέλλου, ιδρύουν, επί σκηνής, τη δική τους ιδανική πολιτεία στους αιθέρες μακριά από τους ανθρώπους. Η αριστοφανική κωμωδία θα παιχτεί στα ανοιχτά θέατρα: Κατράκειο 29/8, Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου 30/8, Θέατρο "Αλίκη Βουγιουκλάκη” Νταμάρι Βριλησσίων (1/9), Κηποθέατρο Παπάγου (4/9).
Περισσότερες πληροφορίες
Όρνιθες
Στο έργο, ο αρχαίος ποιητής εξιστορεί την απόφαση δύο Αθηναίων, του Πεισθέτερου και του Ευελπίδη, να εγκαταλείψουν τον κόσμο των ανθρώπων αναζητώντας μια πόλη χωρίς μικρότητα και διαφθορά, όπου να μπορεί κανείς να ζήσει με ειρήνη και δικαιοσύνη. Ιδρύουν μαζί με τα Πουλιά μια πολιτεία στους αιθέρες και υψώνουν ένα τείχος ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς.Η σκηνοθεσία τοποθετεί το έργο σε ένα προ-τραγικό περιβάλλον προσεγγίζοντάς το σαν αρχέγονη τελετή. Και όπως συμβαίνει σε κάθε τελετή, ένας θίασος ζωντανεύει βιωματικά τον μύθο. Οι δύο πρωταγωνιστές ζητούν, αλληγορικά, να «αδειάσουν» από κάθε άλλη ανθρώπινη ιδιότητα και να «κατοικηθούν», άλλοτε ηδονικά κι άλλοτε μανιασμένα, από τη ζωώδη ορμή των πουλιών σε μια παράσταση – συναυλία. Με σύμμαχο την εκρηκτικότητα της μουσικής και της κίνησης, ο Άρης Μπινιάρης δημιουργεί μια σύγχρονη σάτιρα παρασύροντάς μας σ’ ένα ηλεκτρισμένο «άσμα», που ρίχνει εκτυφλωτικό φως στα κρίσιμα ζητήματα της πόλης με το αριστοφανικό έργο πάντα ως πυξίδα.
Ικέτιδες
Εξήντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου στην Επίδαυρο, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζουν την εμβληματική τραγωδία. Οι “Ικέτιδες" είναι το πρώτο και το μοναδικό έργο που έχει διασωθεί από την τετραλογία του Αισχύλου «Δαναΐδες». Πρωταγωνιστής είναι ο Χορός των πενήντα Δαναΐδων, που μαζί με τον πατέρα τους Δαναό ζητούν άσυλο στο Άργος- τον τόπο που κάποτε εγκατέλειψε κυνηγημένη από τον «οίστρο» η πρόγονός τους Ιώ- προκειμένου να ξεφύγουν από τους εξαδέλφους τους, τους πενήντα γιους του Αιγύπτου, που απαιτούν να τις παντρευτούν με τη βία. Ο μύθος θέτει το ζήτημα της ταυτότητας και της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία, εξιστορώντας παράλληλα το χρονικό της μετανάστευσης και της επικράτησης του ελληνικού φύλου στη χώρα των Πελασγών, των λεγόμενων «Προελλήνων». Οι Ικέτιδες μιλούν για τις ανάγκες που οδηγούν τους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τη γη τους, την άγρια μοίρα του πρόσφυγα, την αξία της δικαιοσύνης, τις αρχές της δημοκρατίας. Πάνω απ’ όλα όμως μιλούν για τον αγώνα της Γυναίκας ενάντια στον Άνδρα που με τη βία ζητά να της επιβληθεί.
Βάκχες
Γραμμένη στην τρίτη δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου, η τραγωδία του Ευριπίδη εξιστορεί την έλευση του Διονύσου στη Θήβα, την άρνηση της αποδοχής της νέας θρησκείας και την τραγική αντιστροφή διώκτη και διωκόμενου που θα οδηγήσει στον αφανισμό του Πενθέα από την ίδια του τη μητέρα. Ο σκηνοθέτης, στη δεύτερη κάθοδό του στο αργολικό θέατρο, αναμετράται με ένα έργο αποκαλυπτικό για το ενδιαφέρον του ποιητή για την έκσταση και τον μυστικισμό. Όπως σημειώνει ο ίδιος: “Αν αυτό που διαμελίζεται επί σκηνής είναι το άνοιγμα στην ετερότητα, αυτό σημαίνει άραγε ότι έχει πια χαθεί για μας η προοπτική, μέσα από μια μύηση, μια πράξη συλλογική, να ανοίξουμε στο Άλλο, το δικό μας και του κόσμου; Τα κομμάτια μας δεν θα συνδεθούν ποτέ ξανά; Είμαστε καταδικασμένοι, όπως ο Πενθέας, να ζούμε περίκλειστοι στην καλά οχυρωμένη ατομικότητά μας, αλλιώς θα διαμελισθούμε; Δεν υπάρχουν πια οι γέφυρες που θα μας ενώσουν τον ένα με τον άλλο, με το Άλλο, με την ετερότητα των αισθημάτων, των ιδεών, των μύχιων σκέψεών μας, με το παράλογο μέσα μας, με το παράλογο του κόσμου;”
Ηρακλής μαινόμενος
Ο Ευριπίδης, σε αυτό το σπάνια παιζόμενο έργο του, βάζει στο επίκεντρο τον Ηρακλή. Το μυθικό αυτό πρόσωπο θα κατρακυλήσει στην πιο επώδυνη συντριβή και από ημίθεος θα γίνει μίασμα, μέσα από ένα ανελέητο παιχνίδι των Θεών. Σ’ αυτό, το πιο σκοτεινό και πιο ανθρώπινο έργο του Ποιητή, τόπος δράσης είναι η Θήβα, που βρίσκεται σε καθεστώς τυραννίας από τον Λύκο, αφότου ο Ηρακλής έφυγε για τον τελευταίο του άθλο. Ο πατέρας και η σύζυγος του Ηρακλή, εξόριστοι και μελλοθάνατοι, δεν έχουν καμία ελπίδα. Το ίδιο και ο Χορός που βρίσκεται ξαφνικά δούλος στο καθεστώς του Τυράννου Λύκου. Όταν ο Ηρακλής έρχεται από τον Άδη έχοντας καταφέρει όλους τους άθλους, ανατρέπει τον Λύκο και όλα δείχνουν ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο. Αλλά η βούληση των Θεών - η Τυραννία του Ηρακλή - βάφει τα χέρια του ήρωα με το πιο νοσηρό αίμα. Το αίμα της γυναίκας και των παιδιών του, που θα σκοτώσει κεντρισμένος από τη μανία της Λύσσας.
Ορέστεια
Tο 458 π.Χ., σε μια εποχή βίαιων κοινωνικών και πολιτικών ανατροπών, o Αισχύλος παρουσιάζει στη γιορτή των Διονυσίων την Ορέστεια (“Αγαμέμνων”, “Χοηφόροι”, “Ευμενίδες”), τη μοναδική σωζόμενη τριλογία αρχαίου δράματος. Κεντρικός άξονας της τριλογίας είναι το τραγικό βραχυκύκλωμα του Ορέστη που διαχέεται σε όλα τα πρόσωπα του δράματος και στον χορό μέσα από διαδοχικά στάδια: από την αποσταθεροποίηση στο αδιέξοδο, στην τρέλα. Στα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας, στον “Αγαμέμνονα” και τις “Χοηφόρους”, οι δολοφονίες που βάζουν τέλος στις τυραννικές εξουσίες του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας αποτελούν την κορύφωση μιας νέας περιόδου κρίσης και αποσταθεροποίησης που αντανακλάται στις “Ευμενίδες”. Οι Ερινύες, οι χθόνιες θεότητες, εκπροσωπώντας τα ένστικτα και τις παρορμήσεις διαφυλάσσουν τη μνήμη. Η Αθηνά προσπαθεί με κάθε τίμημα να συνάψει «σύμφωνο ειρήνης» ανάμεσα στους θεούς και εκείνες, προσφέροντας ανταλλάγματα και προνόμια. Για να πετύχει τη συνθηκολόγηση, μεταφέρει τη βία στο πεδίο της γλώσσας. Οι Ερινύες υποκύπτουν με τη θέλησή τους, ανακηρύσσονται σε Ευμενίδες και οδηγούνται στη λήθη. Το δημοκρατικό πολίτευμα έχει εγκαθιδρυθεί. Ό,τι είναι ασύμβατο με το νέο καθεστώς –το μέρος του ζωντανού σώματος που συνδέεται με τη μνήμη, τα ένστικτα, τη ζωική ορμή– έχει εξοριστεί. Η παράσταση αυτή σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με τον Θεόδωρο Τερζόπουλο.
