© Θεόφιλος Τσιμάς
"Η γραμμή του ορίζοντος"
Τελευταία φετινή παράσταση στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού με τη δραματοποίηση του βιβλίου του Χρήστου Βακαλόπουλου. Ηρωίδα μια 32χρονη γυναίκα που καταφεύγει στο μυσταγωγικό νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, όπου καταδύεται σε έναν επώδυνο απολογισμό ζωής. Σκηνοθετεί ο αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Σκηνοθεσίας του Εθνικού, Γιώργος Παύλου (από 16/5).
"Ρωμαίος και Ιουλιέτα"
Πρώτη παράσταση επί ελληνικού εδάφους, ύστερα από την επιτυχημένη παρουσίαση σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη, για τη μεγάλη ελληνοτουρκική συμπαραγωγή της σαιξπηρικής τραγωδίας. Ελληνες και Τούρκοι ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους των δύο αντίπαλων οικογενειών του μεγαλύτερου love story ολων των εποχών σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Γιοβανίδη (Μέγαρο Μουσικής, 16-19/5).
"Reunion the musical"
Το απόλυτο 90's πάρτι σκηνοθετεί η Θέμις Μαρσέλλου, φέρνοντας επί σκηνής τον Αργύρη Αγγέλου με τέσσερα ποπ σύμβολα της πιο ξέφρενης μουσικής δεκαετίας: Μαντώ, Πωλίνα, Σοφία Βόσσου, Κώστα Μπίγαλη καθώς και τον Λάκη Παπαδόπουλο σε ρόλο-έκπληξη. Θα υποδυθούν τα μέλη ενός συγκροτήματος που έχει διαλυθεί και ξανασυναντιούνται ύστερα από καιρό (Παλλάς, από 17/5).
"Βάτραχοι"
Η ελληνική ομάδα χορευτών κι ακροβατών "κι όμΩς κινείται" συνεργάζονται για πρώτη φορά με τον Γιάννο Περλέγκα και παρουσιάζουν την αριστοφανική κωμωδία ως ένα σύγχρονο αφηγηματικό οπτικοακουστικό ντελίριο, μέσα από τη σκηνική σύνθεση ενός ζωντανού escape room. Ερμηνεύουν: Χριστίνα Σουγιουλτζή, Νώντας Δαμόπουλος, Ιλεάννα Παππά, Κλέωνας Αντωνίου κ.ά. (Ροές, από 17/5).
"Το κήτος"
Το άπαιχτο και ανέκδοτο έργο του πρόωρα χαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού ανεβάζει ο Βαγγέλης Βογιατζής. Ο ίδιος ερμηνεύει το μονόλογο ενός παχύσαρκου άνδρα, ο οποίος αφηγείται με χιούμορ, ευαισθησία και ωμότητα τη ζωή του στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Η μουσική είναι του Σταμάτη Κραουνάκη και η χορογραφία του Φωκά Ευαγγελινού (Τέχνης, από 17/5).
"Μπάρτλεμπι ο γραφιάς"
Τη νουβέλα του Χέρμαν Μέλβιλ διασκευάζει και σκηνοθετεί η Σοφία Φιλιππίδου, που επιστρέφει στο έργο έπειτα από δεκατρία χρόνια με νέα οπτική και νέους συνεργάτες. Πρόκειται για τη "φευγάτη" ιστορία ενός υπαλλήλου δικηγορικού γραφείου με αντισυμβατική συμπεριφορά, που προσεγγίζει τους ήρωες του Μπέκετ και του Ιονέσκο (Μαγαζάκι της τ3χνης, από 17/5).
© Νίκος Παγωνάκης
"The last lunch"
Tο έργο του ιδρυτή του πρώτου αγγλόφωνου θεάτρου της Αθήνας, Γιόελ Γούλφχαρτ σκηνοθετεί ο Μάνος Τσότρας, μια υπαρξιακή τραγικωμωδία με αφορμή τον Μυστικό Δείπνο, που αποτυπώνει με χιούμορ αλλά και σκεπτικισμό τα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης και τα παθητικά της ζωής που προσποιούμαστε ότι ζούμε (Theatre of the No, από 17/5).
"Πινόκιο"
Με υπότιτλο "Are You The Same Person As You Were When You Were A Child?", ο Γρηγόρης Χατζάκης επισκέπτεται τον σκοτεινό κόσμο των παραμυθιών και μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων με ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων (από ψυχολόγους μέχρι ξυλουργούς και πλαστικούς χειρουργούς) δημιουργεί μια νέα, ονειρική, ντοκιμενταρίστικη και άναρχη ανάγνωση της γνωστής ιστορίας του Κάρλο Κολόντι. Ερμηνεύουν: Χρήστος Καπενής, Δώρα Παρδάλη (Bios, από 17/5).
"Θα σε πάρει ο δρόμος"
Το έργο του Σάκη Σερέφα σκηνοθετεί ο ηθοποιός Αποστόλης Ψαρρός. Πρόκειται για ένα σύνολο αυτοτελών ιστοριών με επίκεντρο διάφορες ανθρώπινες συναντήσεις και σχέσεις, που εδώ γίνονται η αφορμή για μία κατάμαυρη σωματική κωμωδία. (Μικρός Κεραμεικός, από 19/5).
"801,5 μ."
Με τη συνταρακτική υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη καταπιάνεται η παράσταση θεάτρου-ντοκουμέντο που έρχεται από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, σε σκηνοθεσία του Χάρη Πεχλιβανίδη. Αναμειγνύοντας τη μυθοπλασία με πραγματικά στοιχεία, η παράσταση επιχειρεί να φωτίσει τις παθογένειες μιας κοινωνίας που βοηθούν στην εκκόλαψη της νεανικής βίας ("Τζένη Καρέζη", από 20/5).
"The Philanthropist"
Το μουσικοθεατρικό σχήμα που αφηγείται σκοτεινά παραμύθια χρησιμοποιώντας μουσική, χορό, κουκλοθέατρο και animation, οι Dirty Granny Tales, επιστρέφει με τη νέα τους παράσταση, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Μητρόπουλου. Με ακόμη πιο ειρωνική διάθεση σκορπίζουν ερωτηματικά ,με μια ιστορία που είναι βγαλμένη από τσίρκο του τρόμου και αφηγείται την έλευση ενός τέρατος (ΙΜΚ, από 22/5).
Περισσότερες πληροφορίες
Το κήτος
Πέντε ερμηνευτές μοιράζονται μια δυστοπική ιστορία από το μέλλον όπου κυριαρχεί η έλλειψη νερού και η εξαθλίωση σε μια αλληγορία για τη δύναμη της αφήγησης.
Βάτραχοι
Η τελευταία και πιο ποιητική κωμωδία του Αριστοφάνη παρουσιάζεται από τη γνωστή ομάδα Ελλήνων ακροβατών και χορευτών ως μια χορογραφημένη κωμωδία slapstick, μέσα από τη σκηνική σύνθεση ενός ζωντανού escape room γεμάτου γρίφους. Η ομάδα «κι όμΩς κινείται», μετά τις “Βάκχες” συνεχίζει την έρευνά της πάνω στο αρχαίο δράμα και στους τρόπους κατανόησης, προσέγγισης και παρουσίασής του. Χορός, ακροβασία, λόγος και μουσική πλέκονται σε ένα σύγχρονο αφηγηματικό οπτικοακουστικό ντελίριο τυχαίων σφαλμάτων και μεγάλων φιλοδοξιών. Ο θεός Διόνυσος και ο δούλος του ο Ξανθίας κατεβαίνουν στον Κάτω Κόσμο, για να φέρουν πίσω τον Ευριπίδη, τον μεγάλο ποιητή. Ο θεός Διόνυσος, μόνο ως μεταμφιεσμένος σε Ηρακλή, θα τολμήσει να εισέλθει στο σκοτεινό Άδη και ο Ξανθίας είναι ο πρώτος δούλος στην ιστορία που θα πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το διάσημο βρεκεκέξ κοάξ κοάξ δίνει τον ευτράπελο τόνο του στην κωμική περιδιάβαση των ηρώων.
Reunion The Musical
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, πέντε άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους, δέχονται ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από ένα δικηγόρο ο οποίος τους καλεί να τον επισκεφθούν άμεσα στο γραφείο του. Ο λόγος; Μια διαθήκη η οποία τους αφορά -και μάλιστα πολύ. Η ζωή των πέντε ηρώων, τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή, δείχνει να κυλάει αρκετά ομαλά και χωρίς μεγάλες εκπλήξεις. Κι όμως, το παρελθόν τους έχει άλλα σχέδια για το μέλλον τους. Οι πρωταγωνιστές, σταρ του πενταγράμμου που μεσουράνησαν κατά την περίοδο των δεκαετιών του 80 και του 90, συγκεντρώνονται ξανά και παίζουν στην παράσταση ερμηνεύοντας μεγάλες τους επιτυχίες.
801,5 μ.
Παράσταση του ΔηπεθέΉταν 6 Φεβρουαρίου του 2015, όταν εξαφανίστηκε ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο φοιτητής της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων που βρέθηκε στη συνέχεια νεκρός. Δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να σκεφτόταν, τι να ήθελε να πει παρά μόνο ερμηνείες είμαστε σε θέση να κάνουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως βρέθηκε 800 μέτρα μακριά από τη σχολή του, ενώ διένυσε ακόμα 1,5 μ., πριν χαθεί για πάντα. Το θέατρο προσφέρει αυτόν τον μαγικό χώρο -τα 801,5 μ.-, όπου μας επιτρέπονται οι υποθέσεις. Σε μια κοινωνία που επιμελώς καλύπτει τις παθογένειές της, όπου η άκρατη βία μεταξύ νέων παιδιών είναι καθημερινό φαινόμενο, το θέατρο ντοκουμέντο έρχεται να υπενθυμίσει για ακόμη μια φορά τα οικεία κακά. Η υπόθεση του Βαγγέλη αποτελεί την αφορμή να ακούσουμε αυτούς και αυτές που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μιλήσουν. Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Δηπεθε Ιωαννίνων. Το κείμενό της αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, ενώ βασίζεται και σε αληθινά ντοκουμέντα.
Η γραμμή του ορίζοντος
«Μια ιστορία φυγής» χαρακτήριζε ο πρόωρα χαμένος συγγραφέας (αλλά και κριτικός, δοκιμιογράφος, σκηνοθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός) το εν πολλοίς βιωματικό και ίσως ωριμότερο έργο του. Μια 32χρονη γυναίκα, η Ρέα Φραντζή, βρίσκεται σε μια μεταιχμιακή στιγμή της ζωής της: έχει μόλις χωρίσει –χωρίς να ξέρει γιατί– και καταφεύγει στην Πάτμο, στο μυσταγωγικό νησί της Αποκάλυψης, όπου καταδύεται σε έναν επώδυνο απολογισμό ζωής. Η αναδρομή της δεν είναι μόνο μια καταμέτρηση προσωπικών απωλειών, αλλά και ένας αποχαιρετισμός σε μια γενιά που συνθηκολόγησε, μια Αθήνα που χάθηκε ανάμεσα στους συρμούς, μια Ελλάδα που απορροφήθηκε από τον υλισμό, μια κοινωνία που παρέδωσε την ταυτότητά της στην επίφαση. Η “Γραμμή του ορίζοντος” γράφτηκε το 1991 σε μία γλώσσα αφοριστική και αφοπλιστική, γεμάτη ολοζώντανες εικόνες και υποβλητική σιωπή, με έντονη χρήση ποιητικής ειρωνείας και επαναλήψεων, με υπονομευτικό χιούμορ και ιδιότυπο ρυθμό. Είναι ένα έργο που βρίθει από προφητικές ενοράσεις, εντυπωσιάζει με τη σκληρή αλήθεια του, μιλάει για το σήμερα όπως λίγα τωρινά, και δεν διστάζει να φέρει όλους ενώπιον των ευθυνών μας για την ύψωση του τόπου μας σε μια φαντασιακή χώρα, όπου όλοι θέλουν να ζήσουν.
Ρωμαίος και Ιουλιέτα
Το Κρατικό Θέατρο της Τουρκίας σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για πρώτη φορά ενώνουν τις δυνάμεις τους για να παρουσιάσουν μια ξεχωριστή ανάγνωση της κλασικής ερωτικής τραγωδίας με Έλληνες και Τούρκους ηθοποιούς. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο εγχείρημα το οποίο αποσκοπεί να αποτελέσει και μια «γέφυρα» μεταξύ των δύο χωρών, Ελλάδας – Τουρκίας. Το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» αποτελεί την ισχυρότερη ιστορία αγάπης που έχει γραφτεί ποτέ. Οι δυο αντίπαλες οικογένειες, στην παράσταση αυτή γίνονται οι Έλληνες Καπουλέτοι και οι Τούρκοι Μοντέγοι. Σε κάθε οικογένεια τα μέλη της συνομιλούν με τη γλώσσα τους και όποτε συναντιούνται οι δύο αντίπαλες οικογένειες, επικοινωνούν με την μόνη κοινή διεθνή γλώσσα που ξέρουν, τα Αγγλικά.
The last lunch
Μια σουρεαλιστική, New Age αγγλόφωνη φαρσοκωμωδία που αναδεικνύει τις ζωές που ελπίζουμε και προσποιούμαστε ότι ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου ο Ιησούς εμφανίζεται για να μας διδάξει την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά αντιμετωπίζει την αδιαφορία και τον εγωισμό των ανθρώπων, η παράσταση αποτυπώνει με χιούμορ και βαθιά σημασία τα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο «τραπέζι» του έργου έρχεται ο Ιησούς για να διδάξει την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά οι άνθρωποι τον βαπτίζουν σε έναν κουβά σφουγγαρίσματος, αρνούνται να αγαπήσουν, προσεύχονται μόνο με εγωιστικά κίνητρα, τους ενδιαφέρει μόνο το χρήμα, το σεξ και η προσωπική επιτυχία. Γι’ αυτό και Εκείνος αποφασίζει να περάσει τη ζωή του λύνοντας sudoku και ούτε λόγος για «Δευτέρα Παρουσία».
Πινόκιο, are you the same person as you were when you were a child
Μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων από ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων (ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, θεολόγος, ξυλουργός, πλαστικός χειρούργος) οι ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία του Πινόκιο, αλλά και την ιστορία του ανθρώπου μέσα και έξω από το περίβλημά του, σε μία διαφορετική, ντοκιμαντερίστικη, ονειρική κι άναρχη ανάγνωση του έργου του Κάρλο Κολόντι. Το παραμύθι του Ιταλού συγγραφέα έχει ως κεντρικό ήρωα ένα παιδί από ξύλο, που σκεφτόταν, κινούνταν και μιλούσε όπως όλα τα παιδιά από δέρμα. Στα βασικά defaux του ξύλινου περιβλήματος ήταν πως το ξύλο είχε την τάση να επεκτείνεται, οπότε κάθε φορά που θα έλεγε ένα ψέμα ή θα έκανε κάποια αταξία, τζουπ μεγάλωνε η μύτη του ή έβγαζε κλαδιά και φτιάχναν φωλιές τα πουλάκια. Είχε όμως, πολλούς λόγους να θέλει να αποκτήσει δέρμα και να πάψει να είναι μία μαριονέτα. Γιατί ακόμα και χωρίς σχοινιά, μια μαριονέτα είναι πάντα μια μαριονέτα.
Μπάρτλεμπι ο γραφιάς
Ένας αξιοσέβαστος και επιτυχημένος δικηγόρος, προσλαμβάνει τον Μπάρτλεμπυ ως γραφιά, ενώ απασχολεί ήδη στο γραφείο του, στη Γουόλ Στριτ, δύο άλλους γραφιάδες και έναν μικρό για όλες τις δουλειές. Ο Μπάρτλεμπυ, καταρχάς, σαν ένας άνθρωπος λιμασμένος από καιρό γι’ αντιγραφή, καταπίνει λαίμαργα τα έγγραφα. Νύχτα και μέρα δε σηκώνει κεφάλι, αντιγράφοντας με το φως της μέρας και κάτω από το φως των κεριών, όταν όμως μια μέρα ο εργοδότης του δικηγόρος του ζητάει να τον βοηθήσει στην αντιπαραβολή ενός εγγράφου, εκείνος αρνείται ευγενικά με την απλή φράση «θα προτιμούσα όχι» ("I would prefer not to"). Σταδιακά με την παράδοξη ανοχή του εργοδότη, που αδυνατεί να αντιδράσει, ο Μπάρτλεμπυ «πελιδνά άμεμπτος, θλιβερά σεβαστός, αθεράπευτα μόνος», θα εγκατασταθεί μόνιμα στο δικηγορικό γραφείο χωρίς να προσφέρει καμία υπηρεσία, χωρίς να μιλάει σχεδόν καθόλου, χωρίς καλά-καλά να τρώει. Ο δικηγόρος, παλινδρομώντας μεταξύ οργής και ευσπλαχνίας, λογικής και συναισθήματος, δεν θα καταφέρει ποτέ να τον απομακρύνει από εκεί, αντιθέτως θα μετακομίσει ο ίδιος το γραφείο του σε άλλο κτίριο αφήνοντας τον Μπάρτλεμπυ στη μοίρα του, την οποία πληροφορούμαστε στο τέλος του έργου.
The philanthropist
Μέσα σε ένα σκηνικό βγαλμένο από τσίρκο τρόμου, το κουκλοθέατρο ο χορός και το animation ζωντανεύουν ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό παραμύθι. Μια σκοτεινή ιστορία όπου η χροιά της συνδυάζει το χαμόγελο-γέλιο του τζόκερ με το ξεκούρδιστο μουσικό κουτί με μεσαιωνικές μελωδίες, γεννημένες σε ένα ρομαντικό κόσμο. Σε μια ιδανική κοινωνία όπου η ζωή κυλάει αρμονικά, η εισβολή ενός τέρατος θα ταράξει τις ισορροπίες και θα σπείρει τον τρόμο. Ο φιλάνθρωπος θα εμφανιστεί την κατάλληλη χρονική στιγμή ως σωτήρας για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή και να επαναφέρει την ηρεμία στην πόλη. Στην πορεία της ιστορίας θα φανεί πόσο η δράση αυτού του χαρακτήρα θα επηρεάσει την κατάσταση. Πόσοι θα τον δεχτούν ως σωτήρα και πόσοι θα τον αμφισβητήσουν. Σε αυτή την παράσταση οι μουσικοί δεν θα έχουν ρόλο αφηγητή. Είναι οι βασικοί χαρακτήρες της ιστορίας. Η τεχνική του looping μετατρέπει πολύ συχνά τον καθένα τους σε άνθρωπο ορχήστρα. Έτσι δίνεται ο χώρος και ο χρόνος σε όλους να συνδυάσουν το μουσική πλευρά της παράστασης με τη θεατρική.
Θα σε πάρει ο δρόμος
Τι κοινό έχουν ο Θεός με τον Χάρο; Ένας σουβλατζής με μια ιερόδουλη; Μια γριά με δύο μικρά αδερφάκια; Ένας ρεσεψιονίστ με μία εγκλωβισμένη; Η ομάδα συστήνεται στο θεατρικό κοινό με ένα “ζουμερό” έργο που οι σπαρταριστές, αυτοτελείς (;) ιστορίες του γίνονται αφορμή για μια μεταφυσική, κατάμαυρη, σωματική κωμωδία. “Το σωματικό θέατρο και το χιούμορ πάντοτε αποτελούσε τρόπο επικοινωνίας και αφήγησης ιστοριών. Η παράσταση παρουσιάζει ανθρώπινες σχέσεις που πάντοτε είχαν, έχουν, και θα έχουν ένα κοινό: γλυκόπικρη γεύση”, σημειώνει ο σκηνοθέτης. Το «Θα σε πάρει ο δρόμος» συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο με «Τα 120 καλύτερα σύγχρονα ευρωπαϊκά θεατρικά έργα» της European Theatre Convention (2010).
