Μετά τις διθυραμβικές κριτικές και τα sold out, το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς", η θεατρική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου, ολοκληρώνει τον κύκλο του στο Σύγχρονο Θέατρο. Λίγα ακόμη Δευτερότριτα, λοιπόν, απομένουν για το θεατρικό της ομάδας GAFF (σε σκηνοθεσία της βραβευμένης από την Ένωση Θεατρικών Κριτικών Σοφίας Καραγιάννη) με την τελευταία παράσταση να προγραμματίζεται για την Τρίτη 30 Απριλίου. Η παράσταση, ανεβαίνοντας φέτος για δεύτερη σεζόν, απέδειξε ότι ο πολιτικός λόγος του Χρόνη Μίσσιου παραμένει επίκαιρος. Ερμηνεύουν: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος.
Χριστίνα Φυλακτοπούλου©
Λίγα λόγια για το έργο
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που η Ελλάδα παραδίνεται στο χάος του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει εικοσιένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς".
"Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη", έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στην ομάδα μας το έναυσμα να τολμήσουμε να ανεβάσουμε στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ίσως πάλι γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε εμάς. Ίσως γιατί η αντίληψη του Μίσσιου για τη ζωή , την ιστορία, το όνειρο δεν είναι μόνο γεμάτη από πολιτική κριτική αλλά και από αισιοδοξία για τη ζωή και πίστη στη δημιουργική δύναμη του ανθρώπου. Ίσως, πάλι, γιατί μας έχουν συμβεί αδιανόητα πράγματα και είναι η στιγμή να αναρωτηθούμε, πώς αντιστέκεται κάποιος σήμερα;
Χριστίνα Φυλακτοπούλου©
Η κριτική του "α"
"Η παράσταση ακολουθώντας μια μεστή οδό δραματοποίησης, ζωντανεύει τον χειμαρρώδη λόγο χωρίς να επαφίεται μόνο στη δύναμη της αφήγησης, αλλά και χωρίς να καταλήγει σε μια επιφανειακή αναπαράσταση γεγονότων. Αντιθέτως, το κείμενο χωνεμένο εις βάθος από τους ηθοποιούς εκρήγνυται επί σκηνής και συγκλονίζει όχι απλώς ως στιγμιαίο άκουσμα ή βίωμα, αλλά ως οδυνηρή υπενθύμιση του τερατώδους που κρύβει η ανθρώπινη φύση. Παράλληλα, καταφεύγοντας σε λιτές, συμβολικές σκηνικές λύσεις, η σκηνοθεσία αποδεσμεύει την παράσταση από την προσπάθεια ρεαλιστικής αναπαράστασης πράξεων που δύσκολα χωράει ο νους, δηλαδή τη σωρεία των σωματικών βασανιστηρίων, των εξευτελισμών και των ταπεινώσεων. Η δράση στήνεται γύρω από ένα τραπέζι που φιλοξενεί μόνο τα απαραίτητα: λιγοστά σερβίτσια και κάποια τρόφιμα, όλα κατακόκκινα, λίγα μήλα, μερικά κρεμμύδια, μια καράφα κρασί (εξαιρετική χρήση της σκηνογραφικής ιδέας της Γεωργίας Μπούρδα) [...]
>> Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" εδώ:
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και το ξέσπασμα του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει είκοσι ένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος» έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στους δημιουργούς το έναυσμα να ανεβάσουν στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ή ίσως γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε εμάς.
