Την τιμητική του έχει φέτος ο Ρουμάνος δραματουργός, Ματέι Βίζνιεκ. Μετά την εξαιρετική παράσταση "Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" που σκηνοθέτησε η Αικατερίνη Παπαγεωργίου, ανεβαίνει σε πρώτη ελληνική παρουσίαση το έργο "Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης" από τον Στέλιο Πατσιά, στο θέατρο Χώρος. Η κεντρική θεματολογία του είναι ο πόλεμος και, παράλληλα, αναδύονται η εθνικιστική τρέλα, η μισαλλοδοξία, ο βιασμός ως πολεμικό όπλο, ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η βία αλλά και η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο και το θαύμα της ζωής, που δεν είναι άλλο από τη γέννηση.
Το έργο διαδραματίζεται στον απόηχο του εθνοτικού πολέμου της Βοσνίας και ηρωίδες του είναι δύο γυναίκες με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο: η Κέιτ, μια Αμερικανίδα ψυχολόγος, και η Ντόρα, θύμα γενοκτονικού βιασμού. Μέσα από ένα κολλάζ πραγματικών και φανταστικών εικόνων και καταστάσεων ξετυλίγεται η ιστορία των δύο αυτών γυναικών και ο αγώνας τους να ξεπεράσουν τη φρίκη, τα τραύματα του πολέμου καθώς και τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Μέσα από τις δύο αυτές γυναίκες, που μπορεί να σώθηκαν από τον πόλεμο σωματικά αλλά παλεύουν να σωθούν και ψυχικά, αντιλαμβανόμαστε ότι στο πλαίσιο μιας βίαιης σύγκρουσης υπάρχει και ένας τύπος βίας εκτός της δολοφονικής, που δεν στοχεύει να επιτύχει τον θάνατο ενός εχθρού ως κύριο σκοπό, αλλά στοχεύει στο να καταστρέψει τον ίδιο τον πυρήνα του ανθρώπινου όντος, ενώ κρατά το σώμα ζωντανό.
Την Τετάρτη 10 Απριλίου μετά την παράσταση θα ακολουθήσει συζήτηση με τον συγγραφέα, Ματέι Βίζνιεκ, ο οποίος, αφού παρακολουθήσει την παράσταση μέσω zoom, θα συνομιλήσει με το κοινό και θα δεχτεί ερωτήσεις. Για το έργο και τον συγγραφέα θα μιλήσουν και οι: Θωμάς Τσαλαπάτης, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, Νατάσα Σίδερη, θεατρική συγγραφέας, μεταφράστρια, και Νεκτάριος- Γεώργιος Κωνσταντινίδης, διδάκτωρ του ΕΚΠΑ, κριτικός θεάτρου και μεταφραστής.
Τα σκηνικά και κοστούμια είναι της Μαρίας Παλάντζα, ο σχεδιασμός φωτισμών της Ναυσικάς Χριστοδουλάκου, η μουσική σύνθεση του Γιώργου Κασσαβέτη. Ερμηνεύουν οι Νικόλ Δημητρακοπούλου και Σοφία Παλάντζα και συμμετέχουν οι Αντώνης Παπαδάκης και Λευτέρης Καταχανάς.
Ο συγγραφέας
Ο Ματέι Βιζνιέκ γεννήθηκε στη βόρεια Ρουμανία, το 1956, και σπούδασε στο Βουκουρέστι φιλοσοφία. Το 1984, βραβεύεται η συλλογή "Ο σοφός την ώρα του τσαγιού", όμως τα θεατρικά του έργα απαγορεύτηκαν όλα από τη λογοκρισία. Το Σεπτέμβριο του 1987 ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. Από τότε ζει στη Γαλλία, εργάζεται ως δημοσιογράφος και γράφει θεατρικά έργα στα γαλλικά. Από το 1992 η παρουσία του στις γαλλικές σκηνές είναι διαρκής, με περισσότερα από 20 έργα, ανάμεσα στα οποία: "Τα άλογα στο παράθυρο"," Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης", "Πώς να γίνω πουλί", "Ζητείται ηλικιωμένος κλόουν", "Μηχανή Τσέχωφ", "Η ιστορία του κομμουνισμού παρουσιασμένη σε ψυχοπαθείς","Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα" κ.ά.
Ο Ματέι Βιζνιέκ έχει πει: "Από την αρχαιότητα το θέατρο αναφέρεται στη βία, χωρίς να είναι αντίδοτο. Ξυπνάει τις συνειδήσεις, καταγγέλλει, προκαλεί συζητήσεις. Τα έργα μου που θίγουν τον πόλεμο τείνουν δυστυχώς να είναι επίκαιρα. Πιστεύω ότι οι γυναίκες παίζουν τεράστιο ρόλο προκειμένου η ανθρωπότητα να βγει από αυτό το μεταφυσικό τούνελ που είναι ο πολιτισμός της βίας. Η γυναίκα μόνο από το γεγονός ότι γεννάει τη ζωή, δεν είναι ικανή να σκοτώσει με την ευκολία ενός άνδρα".
Περισσότερες πληροφορίες
Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης
Δύο γυναίκες με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο συναντιούνται στον απόηχο του εθνοτικού πολέμου της Βοσνίας. Η Κέιτ, μια Αμερικανίδα ψυχολόγος γνωρίζει τη Ντόρα, θύμα γενοκτονικού βιασμού. Μέσα από ένα κολάζ πραγματικών και φανταστικών εικόνων και καταστάσεων ξετυλίγεται η ιστορία των δύο αυτών γυναικών και ο αγώνας τους να ξεπεράσουν τη φρίκη, τα τραύματα του πολέμου καθώς και τα προσωπικά τους αδιέξοδα. Η κεντρική θεματολογία του έργου είναι ο πόλεμος, κάτι που δυστυχώς παραμένει τραγικά επίκαιρο. Παράλληλα, μέσα από το έργο αναδύονται θέματα όπως η εθνικιστική τρέλα, η μισαλλοδοξία, ο βιασμός ως πολεμικό όπλο, ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η βία αλλά και η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο και το θαύμα της ζωής που δεν είναι άλλο από τη γέννηση. Μέσα από τις δύο αυτές γυναίκες -που μπορεί να σώθηκαν από τον πόλεμο σωματικά αλλά παλεύουν να σωθούν και ψυχικά- αντιλαμβανόμαστε ότι στο πλαίσιο μιας βίαιης σύγκρουσης υπάρχει και ένας τύπος βίας εκτός της δολοφονικής, που δεν στοχεύει να επιτύχει τον θάνατο ενός εχθρού ως κύριο σκοπό, αλλά στοχεύει στο να καταστρέψει τον ίδιο τον πυρήνα του ανθρώπινου όντος ενώ κρατά το σώμα ζωντανό.