Ευαγγελία Ανδρεαδάκη για το "Rabbit Hole": "Οι καλλιτέχνες ποτέ δεν θα πάψουν ούτε να δημιουργούν ούτε να ονειρεύονται"

Η ταλαντούχα ηθοποιός Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, με μεγάλη πορεία στο θέατρο και το σινεμά και σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό της, μίλησε στο "α" σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης με αφορμή τη συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση "Rabbit hole", που παίζεται για δεύτερη συνεχή χρονιά στο θέατρο Ελέρ, έργο για το οποίο ο Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ έλαβε το βραβείο Πούλιτζερ. Με συμπαίκτες της επί σκηνής τους Νίκο Γεωργάκη, Έλενα Παπαβασιλείου, Εύη Δόβελου και Πολύκαρπο Φιλιππίδη, και τον Βαγγέλη Λυμπερόπουλο στο τιμόνι της σκηνοθεσίας, ζωντανεύουν το έργο που προσεγγίζει με ειλικρίνεια αλλά και χιούμορ το πώς ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει μια νέα πραγματικότητα μετά το θάνατο του γιου τους. Μπορεί το "Rabbit hole" να μιλάει για την απώλεια και τον ανθρώπινο πόνο, δίνει όμως ένα αισιόδοξο μήνυμα -μέσα από το ψυχογράφημα πέντε χαρακτήρων που βιώνουν μια από τις πιο τραγικές τους στιγμές- ότι αξίζει να παλεύουμε και να ζούμε με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η Ευαγγελία Ανδρεαδάκη μοιράστηκε μαζί μας τι ήταν αυτό που την άγγιξε περισσότερο σε αυτό το έργο, όπως και τι πιστεύει ότι συγκίνησε περισσότερο το κοινό. Φυσικά δεν μπορούσαμε να μην την ρωτήσουμε για τους σταθμούς στην πορεία της, τα πρόσφατα φαινόμενα λογοκρισίας στην τέχνη, το δικό της μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, τα επόμενα σχέδιά της, και πολλά ακόμη.

"Rabbit hole": Ένας συμβολικός τίτλος

"Τον τίτλο τον δανείστηκε ο συγγραφέας από την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” του Λιούις Κάρολ. Η Αλίκη μπαίνει στην κουνελότρυπα και εκεί βρίσκεται σε έναν χώρο ανοίκειο, παράξενο, τρομακτικό. Ο όρος "Rabbit hole" συμβολίζει ακριβώς αυτό, την απαρχή μιας περιπέτειας προς το άγνωστο. Στο έργο μας το άγνωστο μπορεί να είναι και ο κόσμος γύρω μας αλλά και ο ίδιος μας ο εαυτός". 

Ο ρόλος της μητέρας Νάταλι (ή αλλιώς Νατ)

"Ερμηνεύω το ρόλο της Νάταλι, της Νατ, η οποία είναι μητέρα της Ίζι και της Μπέκα. Η ίδια βοηθάει την Μπέκα και τον άντρα της τον Χάρι να ξεπεράσουν το χαμό του μικρού τους γιου και να πάνε παρακάτω στη ζωή τους, αντλώντας από τη δική της εμπειρία, αφού πριν από 11 χρόνια είχε χάσει και αυτή το γιο της, Άρθουρ, λόγω του εθισμού του στην ηρωίνη, που στη συνέχεια τον οδήγησε στην αυτοκτονία".

Πρώτες σκέψεις για το έργο

"Το "Rabbit hole" είναι ένα από τα καλύτερα θεατρικά κείμενα που έχω διαβάσει. Αυτή ήταν η πρώτη μου αίσθηση όταν το διάβασα. Από τη μία μου φάνηκε ένα πολύ δύσκολο έργο λόγω της θεματολογίας του, από την άλλη όμως τόσο ανθρώπινο και τόσο καθημερινό. Έχει βραβευτεί με Πούλιτζερ, ενώ το 2010 μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη με τον ελληνικό τίτλο "Απώλεια” ("Rabbit Hole”), σε σκηνοθεσία Τζον Κάμερον Μίτσελ με τους Νικόλ Κίντμαν και Άαρον Έκχαρτ. Για την παράστασή μας τα εύσημα ανήκουν στην ηθοποιό Έλενα Παπαβασιλείου που εξασφάλισε τα δικαιώματα του έργου και ερμηνεύει και το ρόλο της Μπέκα". 

"Το κοινό έχει τη δυνατότητα να δει το πώς διαχειρίζονται πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες αυτόν τον πόνο και το πένθος για να οδηγηθούν τελικά όλοι σε μία κάθαρση. Είναι ένα αισιόδοξο έργο και μάλιστα από έναν πολύ σπουδαίο συγγραφέα".

Η υπόθεση του "Rabbit hole"

"Ο γιος του Χάρι και της Μπέκα, ο τετράχρονος Ντάνι, σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν έτρεξε να προλάβει το σκύλο της οικογένειας, ο οποίος πετάχτηκε στο δρόμο. Δυστυχώς εκείνη τη μοιραία στιγμή περνούσε ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε ο έφηβος Τζέισον Γουίλετ. Ο Τζέισον λειτουργεί ως καταλύτης του έργου. Ο ίδιος θέλει να έρθει σε επικοινωνία με την οικογένεια. Προφανώς βασανίζεται και αυτός από τις ενοχές και τις τύψεις του για όλο αυτό που προκάλεσε και το αντιμετωπίζει καταφεύγοντας στην τέχνη. Γράφει ένα διήγημα που το ονομάζει "Rabbit hole" και το αφιερώνει στη μνήμη του μικρού Ντάνι. Είναι αριστουργηματικός ο τρόπος που ο συγγραφέας πλέκει αυτή την ιστορία και εμπλέκει το νεαρό αγόρι, που τελικά είναι αυτό που βοηθάει την μητέρα του τετράχρονου Ντάνι (και κατ’ επέκταση και την υπόλοιπη οικογένεια) να μπει σε ένα δρόμο συγχώρεσης και αποδοχής του πόνου και έτσι να προχωρήσει, γιατί μέχρι τότε βρισκόταν σε άρνηση". 

Τι κέρδισε το κοινό στο "Rabbit hole"

"Αυτό που έχει αποκομίσει ο κόσμος βγαίνοντας από την παράσταση είναι πρώτα απ’ όλα αυτή η επικοινωνία που έχουμε στη σκηνή σαν ομάδα και αυτό το οφείλουμε στον σκηνοθέτη μας Βαγγέλη Λυμπερόπουλο. Το κοινό έχει τη δυνατότητα να δει το πώς διαχειρίζονται πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες αυτόν τον πόνο και το πένθος για να οδηγηθούν τελικά όλοι σε μία κάθαρση. Είναι ένα αισιόδοξο έργο και μάλιστα από έναν πολύ σπουδαίο συγγραφέα".  

"Σημαντικό ρόλο παίζει το χιούμορ, το οποίο μπορεί να απαλύνει το αβάσταχτο στοιχείο του έργου και να δείξει αυτό το δύσκολο θέμα μέσα από μία άλλη προοπτική".

Μια νέα προοπτική μέσα από την απώλεια

"Η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή το 2019 και τα συναισθήματα μου για τον χαρακτήρα της Νατ που ερμηνεύω ακουμπάνε σε αυτό το γεγονός. Σε ένα σημείο του έργου η Νατ προσπαθεί να βάλει σε λέξεις το τι σημαίνει γι’ αυτήν η απώλεια του αγαπημένου της και πώς το βάρος της απώλειας μεταμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου. Κάπως έτσι δίνει μια άλλη προοπτική στην κόρη της για το μέλλον και για τη ζωή της. Ο πόνος αν τον δεις κατάματα και τον αντιμετωπίσεις αντί να τον αρνείσαι και να τον κουκουλώνεις, αν αφήσεις τον εαυτό σου να πονέσει, να πιάσει πάτο, μετά σιγά-σιγά σηκώνεσαι και μπορεί να αλλάξει η οπτική σου. Σημαντικό ρόλο παίζει το χιούμορ, το οποίο μπορεί να απαλύνει το αβάσταχτο στοιχείο του έργου και να δείξει αυτό το δύσκολο θέμα μέσα από μία άλλη προοπτική". 

Το χιούμορ και η δύσκολη πραγματικότητα που μας περιβάλλει

"Κυρίως στο θέατρο μπορώ να ανιχνεύσω περισσότερο το χιούμορ ή να το διοχετεύσω περισσότερο στους χαρακτήρες που υποδύομαι. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ γιατί μπορούν να δουν λίγο τα πράγματα από μία απόσταση, να μην τους καταβάλει τόσο η δυσκολία. Εγώ μεγάλωσα μέσα στη δικτατορία, ο πατέρας μου ήταν αριστερός και επικρατούσε ένα κλίμα φόβου εκείνη την εποχή. Από μικρή αυτό που έκανα πολλές φορές ήταν να να αποσύρομαι, να ζωγραφίζω και να φτιάχνω ιστορίες σαν κόμιξ. Στη συνέχεια αυτό διοχετεύτηκε στην τέχνη και στο θέατρο. Η δημιουργικότητα νομίζω είναι αυτό που με κινητοποιεί και με ανακουφίζει". 

"Για μένα θέατρο σημαίνει συλλογικότητα, ότι δηλαδή κάθε βράδυ όλοι οι ηθοποιοί συντονιζόμαστε για να πούμε μία ιστορία".

Θέατρο ή σινεμά; 

"Για μένα θέατρο σημαίνει συλλογικότητα, ότι δηλαδή κάθε βράδυ όλοι οι ηθοποιοί συντονιζόμαστε για να πούμε μία ιστορία. Η παιδεία μου ήταν θεατρική, σπούδασα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Όταν άρχισα να κάνω σινεμά κατάλαβα πάρα πολύ ότι μου αρέσει η δυνατότητα που έχει η κάμερα να πλησιάζει τους χαρακτήρες ή να απομακρύνεται από αυτούς. Τα αγαπάω εξίσου και τα δύο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Στο θέατρο κάνεις δουλειά με τις πρόβες σιγά-σιγά και στις παραστάσεις κάθε βράδυ μπορείς να βρίσκεις και να ξεκλειδώνεις και άλλα πράγματα. Στο σινεμά κάνω πιο προσωπική, πιο εσωτερική δουλειά και κάθε φορά έχω το ρίσκο ότι αυτό που θα καταγραφεί εδώ και τώρα, αυτό θα μείνει και τέλος". 

"Έχω συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες και για όλους αισθάνομαι μία ευγνωμοσύνη που με επέλεξαν. Οι συνεργασίες που σίγουρα ξεχωρίζω στο θέατρο ήταν με τη Ζουζού Νικολούδη, με τον Δημήτρη Μαυρίκιο με τον οποίο έχουμε δουλέψει σε οκτώ παραστάσεις. Ήμουν επίσης πάρα πολύ τυχερή που συνάντησα τον Λευτέρη Βογιατζή στο εργαστήριο αρχαίου δράματος και στην παράσταση "Αντιγόνη”. Στο σινεμά έχω κάνει ταινίες μεγάλου μήκους αλλά και πολλές μικρού μήκους. Μεταξύ άλλων έχω συνεργαστεί  με τον Παντελή Βούλγαρη ("Νύφες”, 2004, "Μικρά Αγγλία”, 2013), τον Γιώργο Πανουσόπουλο ("Τεστοστερόνη”, 2000, "Μ' Αγαπάς”, 1988), τον Ηλία Δημητρίου ("SMAC”, 2015, βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στα Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου), τον Περικλή Χούρσογλου ("Μάτια από Νύχτα”, 2003, πρώτο βραβείο γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στο Φεστιβάλ του Ραμπάτ στο Μαρόκο, "Ο Διαχειριστής”, 2009) που είναι και ο άντρας μου, τον Νίκο Κορνήλιο, τον Δημήτρη Κατσιμίρη κ.ά.".

Επόμενα "κινηματογραφικά” σχέδια

"Στο σινεμά θα ξεκινήσω αναφέροντας τον Αλέξη Αλεξίου με τον οποίο μόλις πριν από τρεις εβδομάδες κάναμε το τελευταίο γύρισμα στη Βουλγαρία για την ταινία μεγάλου μήκους "Θάλασσα από γυαλί” που θα βγει του χρόνου. Συμμετείχα πρόσφατα στην ταινία "Arcadia” του πολυβραβευμένου Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργου Ζώη που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου και θα τη δούμε σύντομα κι εδώ. Αυτή τη στιγμή παίζεται επίσης στις αίθουσες το "Άκουσέ με" της Μαρίας Ντούζα. Μια υπέροχη, βαθιά ανθρώπινη ταινία (που έχει γυριστεί στη Χίο) για τη μοναξιά και για την ανάγκη του να ανήκεις. Η κώφωση της κεντρικής ηρωίδας που ερμηνεύει ιδανικά η Θάλεια Παπακώστα, είναι μία μεταφορά για την ανάγκη μας να ακούσουμε, να επικοινωνήσουμε και να μπορέσουμε να βγούμε από τον εγωισμό και το φόβο μας. Με τη Μαρία Ντούζα ξεκινήσαμε μαζί στα πρώτα μας βήματα εκείνη στη σκηνοθεσία και εγώ σαν ηθοποιός στην πρώτη της ταινία, ενώ συνεργαστήκαμε ξανά και σε επόμενη ταινία της". 

Το "Σώσε με” του Πιέρρου Ανδρακάκου και το Netflix

"Είναι πολύ σημαντικό να βγουν οι ελληνικές παραγωγές στη διεθνή αγορά και αυτό μπορεί να βοηθήσει όλη την ελληνική κινηματογραφία να αξιοποιήσει το δυναμικό της και με τρόπους που διαρκώς εξελίσσονται. Ο κινηματογράφος είναι μία διεθνής γλώσσα αλλά έχει το φως του κάθε διαφορετικού τόπου, οπότε αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για την Ελλάδα. Σίγουρα τα χρήματα είναι σημαντικά για να μπορέσουν να πραγματοποιηθούν κάποια φιλόδοξα σχέδια σε σχέση με το κινηματογράφο που δίχως αυτά δεν γίνονται. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχουμε πάρα πολύ καλούς σκηνοθέτες και πάρα πολύ ωραίες ταινίες που διαρκώς διακρίνονται και στο εξωτερικό". 

Η λογοκρισία, η "Σημαία” της Γεωργίας Λαλέ και τα "Αδέσποτα κορμιά” της Ελίνας Ψύκου: Είναι η τέχνη μια κοινωνική παρέμβαση; 

"Όλοι αυτοί που θέλουν να φιμώσουν αυτές τις ιδέες το μόνο που πιστεύω ότι καταφέρνουν είναι να τις κάνουν να ακουστούν ακόμη πιο δυνατά". 

"Σε σχέση με το έργο "Flag” της Γεωργίας Λαλέ που αποκαθηλώθηκε έπειτα από παρέμβαση του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών από το ελληνικό γενικό προξενείο στη Νέα Υόρκη αλλά και με την αφίσα του ντοκιμαντέρ της Ελίνας Ψύκου "Αδέσποτα κορμιά” που σχολιάστηκε στη Βουλή: Τώρα μιλάμε για δύο διεθνώς καταξιωμένες καλλιτέχνιδες που η φωνή τους είναι πολύ δυνατή και πρέπει και να ακουστεί. Όλοι αυτοί που θέλουν να φιμώσουν αυτές τις ιδέες το μόνο που πιστεύω ότι καταφέρνουν είναι να τις κάνουν να ακουστούν ακόμη πιο δυνατά. Πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες ποτέ δεν θα πάψουν ούτε να δημιουργούν ούτε να ονειρεύονται και θα ονειρεύονται πάντα ένα καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να παίξει ένα πάρα πολύ ισχυρό ρόλο και να αποτελέσει όπλο απέναντι και στον σκοταδισμό και σε όλους αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους θεματοφύλακες της εθνικότητας - πατριωτικότητας και όλα αυτά τα πράγματα τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν διαχωρισμούς και να τοποθετούν τους ανθρώπους τον ένα απέναντι από τον άλλον". 

Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Διάβασα ότι ο γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες είπε ότι η ισότητα των φύλων απέχει 300 χρόνια και ότι τώρα το σύνθημα είναι ότι "επενδύστε στις γυναίκες, επιταχύνετε την πρόοδο. Οι γυναίκες χρειάζεται να ακούμε τον εαυτό μας, να κάνουμε αυτό που θέλουμε, να διεκδικούμε το δίκιο μας και τα όνειρά μας και να πάψουμε να φοβόμαστε και να είμαστε η μια δίπλα στην άλλη.