Το θεατρικό έργο της ποιήτριας Μαρίας Λαϊνά "Το φαγητό", μετά από ένα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων (2018-19) ανεβαίνει ξανά, στο ΠΛΥΦΑ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιόλιου, από την Παρασκευή 15 Μαρτίου. Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Ωστόσο, πέρα από την καθαρά βιολογική, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας... Στην παράσταση παίζουν οι Σταύρος Λιλικάκης και Δημήτρης Λιόλιος.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ένας ανοιχτός διάλογος για το τι ορίζουμε ως φαγητό. "Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό". Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Οι προβολές, τα σύμβολα και πώς καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία.
Η Μαρία Λαϊνά, με αφορμή το πρώτο ανέβασμα της παράστασης, είχε δηλώσει:
"Πάντως μου κάνει εντύπωση που ένας νέος άνθρωπος, με πολλή όρεξη, όπως ο Δημήτρης Λιόλιος, ενδιαφέρθηκε για ένα τέτοιο κείμενο· άγριο, εδώ που τα λέμε, που έχει να κάνει με τη μοναξιά και την τρέλα, με αυτό που λέμε ή που άλλοι λένε δύο σε ένα. Στο κείμενο, βεβαίως, συμβαίνει το αντίθετο, έχουμε ένα σε δύο, μια σχιζοειδή συνθήκη. Ομολογώ ότι η ματιά του μού προκάλεσε περιέργεια και έκπληξη, και ο χειμαρρώδης ενθουσιασμός του με έπεισε να το αφήσω στα χέρια του." (Συνέντευξη στο "Βήμα" της Κυριακής)
Περισσότερες πληροφορίες
Το φαγητό
Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, όμως, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. Πρόκειται για ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας που αποτελεί έναν ανοιχτό διάλογο για το τι ορίζουμε ως φαγητό. «Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό». Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Οι προβολές, τα σύμβολα και πώς καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ’ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία.