Η Τίλντα Σουίντον και ο Ολιβιέ Σαγιάρ μεταξύ παρουσίας και απουσίας

Κάποιοι δουλεύουν στο σέρβις, άλλοι ως μπαρίστα ενώ μερικοί φεύγουν για σεζόν. Αυτές είναι κάποιες τυπικές δουλειές του καλοκαιριού, που δεν μοιάζουν σε τίποτα, όμως, με το summer job της Τίλντα Σουίντον. Κάπως έτσι χαρακτήρισε με χιούμορ η οσκαρική ηθοποιός το "Ενσαρκώνοντας τον Παζολίνι”, το sui generis ομάζ εκείνης και του ιστορικού μόδας Ολιβιέ Σαγιάρ που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στη Στέγη. Το "α” ήταν εκεί στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν οι δύο βασικοί συντελεστές, σε συντονισμό της Διευθύντριας Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση Αφροδίτης Παναγιωτάκου. 

Είναι πολύ δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί ένα έργο σαν και αυτό, ακόμα και από τους ίδιους τους δημιουργούς του, όπως φάνηκε από την συζήτησή μας. Έχοντας τη βάση του παζολινικού κινηματογράφου, είναι τελικά θέατρο, περφόρμανς ή μία έκθεση μόδας που δεν μοιάζει με καμία άλλη; Για την Τίλντα Σουίντον, αυτή ακριβώς η απροσδιόριστη φύση του "Ενσαρκώνοντας τον Παζολίνι” είναι που του δίνει χάρη. Απροσδιόριστη, μάλιστα, είναι και η ίδια η διαδικασία της παράστασης: υπάρχουν τόσο φιξαρισμένα σημεία όσο και στιγμές αυτοσχεδιασμού κατά την αλληλεπίδραση της ηθοποιού με τα μοναδικά κοστούμια από το "Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο", τις "Χίλιες και μία νύχτες" και το "Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα" του Παζολίνι.

 

 

Είναι πραγματικά ξεχωριστό το πρίσμα από το οποίο η Βρετανίδα καλλιτέχνις και ο Γάλλος ιστορικός μόδας και επιμελητής μιλούσαν για τα κοστούμια αυτά, τα οποία πολλοί γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια. "Ήταν σαν να ήθελαν να παίξουν κάτι άλλο" θα αναφέρει χαρακτηριστικά η Σουίντον για να τονίσει πόσο ζωντανά αισθανόταν επάνω της αυτά τα εντυπωσιακά ενδύματα. Πέρα όμως από το να σφύζουν από ζωή, οι δημιουργίες αυτές έσφυζαν και από αναμνήσεις, από την παρουσία της απουσίας αυτού που κάποτε τα φόρεσε -έστω και για λίγα καρέ: "Υπάρχει ποίηση ακόμη και στις νιφάδες πιτυρίδας επάνω στο γιακά, που κάποιος -σοφά- δεν καθάρισε", είπε χαρακτηριστικά η Σουίντον. 

Πριν το καταλάβουμε, η συζήτησή μας είχε φτάσει στο τέλος της. Το μόνο που απέμενε στην αίθουσα ήταν δύο κοστούμια -ένα λευκό φόρεμα με μαύρες διακοσμήσεις και μία κάπα. "Δεν είναι για τις πλαστικές κούκλες αυτά τα ενδύματα" μάς είπαν οι συντελεστές, και ούτε για τα βεστιάρια -ούτε καν για τα fashion show. Εκεί, άλλωστε, δεν έχουμε την ευκαιρία να παγώσουμε τη στιγμή κατά την οποία ζωντανεύουν. Αυτό το αφήνουμε στο "Ενσαρκώνοντας τον Παζολίνι".