"Βάιζα": Ένα έργο για όλες τις φορές που το θέλαμε αλλά επιλέξαμε να μην μιλήσουμε ανεβάζει η Χριστίνα Ματθαίου

Η δημιουργία της "βάιζα" (ΕΤΥΜ. αρβαν. <κορίτσι, κόρη) ήρθε τη στιγμή που έπρεπε, σχεδόν επιβεβλημένα, να πιάσω τη ζωή μου από την αρχή. Να δω αν και πώς θέλω να υπάρχω μέσα στο θέατρο και τι τελικά έχω να πω. Τα κείμενα του Παντελή Μπουκάλα ("Μηλιά μου αμίλητη", "Ο Χριστός στα χιόνια") που έχω χρησιμοποιήσει με μάγεψαν από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή μαζί τους. Ο ποιητικός μα σκληρός λόγος της "αμίλητης Μηλιάς" ήταν ο οδηγός μου για να μιλήσω για το πένθος και την απώλεια. Για όλες εκείνες τις φορές που ήθελα αλλά επέλεξα να μην μιλήσω. Για το κλάμα που πνίγηκε. 

Έχοντας βιώσει πολύ πρόσφατα την απώλεια του μπαμπά μου, ένιωθα ότι ο μόνος τρόπος που μπορούσα να πω αντίο ήταν μέσα από ένα έργο που μιλάει ακριβώς γι’ αυτό. Και μέσα από την παράσταση είπα τελικά αντίο σε τόσα πολλά. Σε έρωτες που χάθηκαν, στη σκόνη φίλων, αλλά κυρίως σε εμένα όπως με ήξερα μέχρι τότε. Η εμπειρία της απώλειας σε αλλάζει με τρόπους που δεν μπορείς να φανταστείς ή να καταλάβεις άμεσα. Τουλάχιστον όχι πριν να γίνει οριστική απουσία. Είναι σα να μαθαίνεις να ζεις από την αρχή.

Τέλος, αποχαιρέτησα την ίδια τη "βάιζα", την κόρη που δεν θα ήμουν πια, και ίσως ο ίδιος ο τίτλος της παράστασης μου αποκάλυψε ότι δεν τον είχα διαλέξει τυχαία. Όταν αφήνεις, τελικά, τα πράγματα που φεύγουν να φύγουν, ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσος ελεύθερος χώρος υπάρχει. Χώρος κυρίως για να αναπνεύσεις. Και άνθρωποι που συντονίζουν την ανάσα τους με τη δική σου. Και αναπνέετε μαζί. Και η ανάσα σας γίνεται φωνή. Δική σας, της Μηλιάς, της κάθε βάιζας, κοριτσιού, κόρης και γυναίκας που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουμε να πούμε μια ιστορία κοινή.

Ο "Χριστός στα Χιόνια", το δεύτερο έργο αναφοράς μου, έχει έναν μοναδικό τρόπο να σε τοποθετεί απέναντι σε έναν καθρέφτη, τον καθρέφτη όλων αυτών που δεν μπόρεσες να είσαι. Ένας γιος που μαθαίνει τον κόσμο μέσα από τα ερωτήματα που θέτει στον πατέρα του, που, όσο οι νύχτες περνούν και μεγαλώνουν, η μνήμη του αρχίζει να σβήνει. Και τα ερωτήματα να μένουν αναπάντητα.

Η "βάιζα", λοιπόν, που γεννήθηκε από την απώλεια και τη μνήμη, κατέληξε να μιλάει για τη δύναμη. Τη δύναμη που δεν ξέρεις ότι έχεις μέχρι να χρειαστεί να πατήσεις στα πόδια σου και να σηκωθείς μετά από μια μεγάλη πτώση. Τη δύναμη να μαθαίνεις ότι μπορείς να τα γκρεμίσεις όλα και να τα ξαναχτίσεις από την αρχή. Τη δύναμη να αναγνωρίζεις τα λάθη και τα σωστά σου. Τη δύναμη να ζεις. Όπως θέλεις. Να ζεις.

Η "βάιζά" μας είναι ένα έργο για όλες αυτές που μίλησαν πριν από εμάς και μας έδωσαν το δικαίωμα να λέμε τις ιστορίες τους. Για να μην ξεχαστούν μέσα στον χρόνο. Για να μείνουν για πάντα ζωντανές.

Παίζουν οι ηθοποιοί Ναυσικά Κοριαλού, Λίνα Λαζαρή, Μαριαλένα Σκαρώνη, Γιολάντα Σοφούλη.