Μετά την επιτυχημένη τριετή παρουσίαση της παράστασης "Οι γειτονιές του κόσμου" του Γιάννη Ρίτσου αλλά και την παράσταση του έργου του Αύγουστου Κορτώ "Η μικρή λέξη αγάπη" που παρουσιάζεται, αυτή την περίοδο στο Από Κοινού Θέατρο, η Νάντια Δαλκυριάδου διασκευάζει και σκηνοθετεί τη νουβέλα της Χαρούλας Αποστολίδου "Μάλο Μόμε, μικρό κορίτσι". Η παράσταση θα παρουσιάζεται από την Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2024 στο Θέατρο Μεταξουργείο.
Το Φθινόπωρο του 1959 ο αντικαγκελάριος της δυτικής Γερμανίας Λούντβιχ Έρχαρτ προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση να στείλει φτηνό εργατικό δυναμικό στη Γερμανία κι έτσι να λύσει, εν μέρει, το πρόβλημα της φτώχειας της χώρας. Έτσι ξεκινάει η ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης προς τη Γερμανία. Έτσι ξεκινάει η ιστορία των Ελλήνων Γκασταρμπάιτερ, των φιλοξενούμενων εργατών. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία των παιδιών των Γκασταρμπάιτερ. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία των γυναικών του Μάλο Μόμε.
Παίζουν οι Δέσποινα Σαραφείδου, Ξένια Αλεξίου, Ήρα Ρόκου. Φιλική συμμετοχή: Μπακάρ Αλμπακάρ.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Μάλο Μόμε σημαίνει μικρό κορίτσι. Σημαίνει το μικρό κορίτσι που δεν έχει την ευκαιρία να μεγαλώσει. Σημαίνει μικρό κορίτσι που περιμένει το χάδι που δεν θα έρθει. Σημαίνει μικρό κορίτσι που βλέπει το ταξί με τη μάνα του να ξεμακραίνει. Μάλο Μόμε ή Μικρό Κορίτσι. Μια ιστορία για την ενηλικίωση μέσα στην ξενιτιά. Μια ιστορία για το πώς η Ιστορία περνάει μέσα από την καρδιά των ανθρώπων.
Δείτε πρώτες φωτογραφίες
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Μάλο Mόμε ή μικρό κορίτσι
Το Φθινόπωρο του 1959 ο αντικαγκελάριος της δυτικής Γερμανίας Λούντβιχ Έρχαρτ προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση να στείλει φτηνό εργατικό δυναμικό στη Γερμανία κι έτσι να λύσει, εν μέρει, το πρόβλημα της φτώχειας της χώρας. Έτσι ξεκινάει η ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης προς τη Γερμανία. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία των γυναικών του Μάλο Μόμε… Δύο γυναίκες συναντιούνται και αναμετρώνται με την ξενιτιά, την ιστορία, τις ανάγκες τους. Η μάνα που έφυγε εργάτρια στη Γερμανία. Η κόρη που έμεινε στο χωριό να μεγαλώσει τον εαυτό της και την αδερφή της. Η ξενιτιά έχει δύο χαμένους. Η αδερφή παρούσα μας θυμίζει πως οι ζωές των ανθρώπων καθορίζονται από την Ιστορία. Βρισκόμαστε λοιπόν στη στιγμή αυτή που ο πόνος του ξενιτεμένου, ο πόνος αυτού που έμεινε πίσω και η ιστορική συγκυρία, μπαίνουν «στο ίδιο κάδρο» και οι εμπλεκόμενοι καλούνται να ξανακάνουν απολογισμό και να αναγνωριστούν ξανά.
