"Moving colors III": Το φεστιβάλ σύγχρονου χορού για παιδιά και εφήβους μέσα από τα λόγια των καλλιτεχνών

Έξι συντελεστές του "Moving colors III”, του μοναδικού φεστιβάλ σύγχρονου χορού στην Ελλάδα που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους που μόλις ξεκίνησε στις Ροές (έως 4/12), το παρουσιάζουν μέσα από τα δικά τους λόγια στο "α". Ξεκινώντας από τη Φρόσω Τρούσα, καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ μαθαίνουμε για τη δημιουργία του, ενώ στη συνέχεια οι χορογράφοι Emma Martin, Πατρίσια Απέργη, Αναστασία Βαλσαμάκη, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος και Μαργαρίτα Τρίκκα μιλούν για τα έργα τους, πώς πιστεύουν ότι θα επικοινωνήσουν με τα παιδιά και τους εφήβους του σήμερα πάνω σε δύσκολες έννοιες, όπως η ισότητα, η ελευθερία έκφρασης, η εξάλειψη του εκφοβισμού, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τη διαφορετικότητα, η κοινωνική συμπερίληψη κ.ά., ποια ήταν η δική τους εμπειρία με το χορό σε νεαρή ηλικία αλλά και με ποιο τρόπο τους βοήθησε να εκφράσουν τα συναισθήματα και τη φαντασία τους.

Φρόσω Τρούσσα

H καλλιτεχνική διευθύντρια του "Moving colors III” μας έβαλε στο κλίμα μιλώντας για τη δημιουργία του φεστιβάλ και τη σχέση των νέων με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα: "Από το 2008, όταν ξεκινήσαμε το διεθνές φεστιβάλ χορού "Arc For Dance Festival” παρατηρούσα ότι το κοινό των παραστάσεων ήταν κυρίως άτομα που προέρχονταν από τον ίδιο τον χώρο, δηλαδή επαγγελματίες χορευτές ή χορογράφοι, είτε άνθρωποι που αγαπούσαν τις παραστατικές τέχνες εν γένει. Ο δε μέσος όρος ηλικίας ήταν πρωτίστως μεταξύ 25-45 ετών. Έβλεπα ότι οι νεότερες γενιές και -στην προκειμένη- το εφηβικό κοινό απουσίαζε. Σταθερό μέλημα της ομάδας μας, λοιπόν, ήταν να παρακινούμε φίλους με παιδιά να παραβρεθούν σε κάποιες από τις παραστάσεις, επειδή κρίναμε ότι θα τις έβρισκαν εμπνευστικές ή έστω ενδιαφέρουσες. Με το πέρασμα των χρόνων, καθώς όλο και περισσότερες επαγγελματικές σχολές χορού εδραιώνονταν στη χώρα μας μαζί με δράσεις ή φεστιβάλ που συστήνονταν στο κοινό, παρουσιαζόταν αυξημένο ενδιαφέρον από τα νέα παιδιά στην αναζήτηση επαγγελματικής εκπαίδευσης αλλά και παραστάσεων με διαφορετική προσέγγιση από αυτή του "κλασικού" και φαντασμαγορικού θεάματος. Να σημειωθεί εδώ, ότι ήδη στο εξωτερικό υπάρχει άνθιση τα τελευταία χρόνια σε παραστάσεις που εστιάζουν στο συγκεκριμένο κοινό, ενώ στο δίκτυο Aerowaves στο οποίο είμαστε μέλη, ανάμεσα στις είκοσι επιλεγμένες παραστάσεις συμπεριλαμβάνονται κάποιες που απευθύνονται σε παιδιά και εφήβους". 

"Αναγνωρίζω ότι ως φεστιβάλ, το "Moving Colors” δεν αποτελεί το πλέον εύκολο εγχείρημα. Και αυτό γιατί από τη μία πλευρά δεν υπάρχουν ακόμα πολλές δημιουργίες από τους εγχώριους χορογράφους που να απευθύνονται στο παιδικό και νεανικό κοινό και από την άλλη, τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί είναι περισσότερο εξοικειωμένοι να επισκέπτονται με τα παιδιά παραστάσεις μουσικής και θεάτρου. Στόχος μας όμως είναι να δώσουμε βήμα σε γόνιμες καλλιτεχνικές συνέργειες και να ανοίξουμε έναν νέο δίαυλο επικοινωνίας με την εκπαιδευτική κοινότητα της χώρας μας. Και αυτό από μόνο του είναι το μεγαλύτερο κίνητρο μας σε όλο αυτό το ταξίδι που ξεκινήσαμε το 2019 με το πρώτο "Moving colors".

Emma Martin | "Birdboy"

"Άκουσα το "The Cuckoo in the Depth of the Woods" (από τη σουίτα του Καμίγ Σεν-Σανς "Το καρναβάλι των ζώων") που μου μίλησε για μοναξιά και απομόνωση και ήθελα να δημιουργήσω κάτι με αυτό. Η κόρη μου ήταν 8 ετών εκείνη την εποχή, και το να δημιουργήσω κάτι για εκείνη ήταν επίσης σημαντικό για μένα, καθώς δεν είχα κάνει ποτέ μια παράσταση για νεανικό κοινό στο παρελθόν. Είχα ένα ισχυρό ένστικτο ότι το έργο ("Birdboy", (30/11) έπρεπε να αναπτυχθεί πάνω στην ιδέα της μοναξιάς, της μη προσαρμογής και της αποδοχής του εαυτού μας - κάτι που μιλά για την εμπειρία των παιδιών καθώς μεγαλώνουν, αποκτούν ανεξαρτησία και καταλαβαίνουν ποιοι και ποιες πραγματικά είναι στο πλαίσιο του περιβάλλοντος και του κοινωνικού τους κύκλου”. 

"Είχα ένα ισχυρό ένστικτο ότι το έργο "Birdboy" έπρεπε να αναπτυχθεί πάνω στην ιδέα της μοναξιάς, της μη προσαρμογής και της αποδοχής του εαυτού μας - κάτι που μιλά για την εμπειρία των παιδιών καθώς μεγαλώνουν". 

"Για μένα ο χορός είναι μια ισχυρή και ειλικρινής μορφή έκφρασης - όταν υπάρχει σαφής πρόθεση μπορεί να αγγίξει την ίδια την ουσία της ανθρωπιάς μας. Τα σώματά μας περιέχουν τόση πολλή ενέργεια, συναίσθημα, ιστορία, επιθυμία, τραύμα, ελπίδες, προγονική γνώση. Το σώμα που χορεύει μπορεί να προκαλέσει την αίσθηση της δύναμης και της αδυναμίας απλώς και μόνο με την κλίση του κεφαλιού. Θέλω να πιστεύω ότι η συλλογική μας συνείδηση το αντιλαμβάνεται αυτό με ένα βαθύτερο τρόπο, διότι αφορά λιγότερο την εκπαίδευση ή το να λέμε στους ανθρώπους τι είναι σωστό και τι λάθος, και έχει να κάνει περισσότερο με το να εμπνεύσουμε την ενσυναίσθηση και τη σύνδεση μεταξύ τους”.

"Το μπαλέτο ήταν η πρώτη και πιο διαμορφωτική εμπειρία μου με τον χορό. Όταν ξεκίνησα σοβαρές προπονήσεις, η αυστηρότητα και η σωματική προσπάθεια με βοήθησαν κατά κάποιο τρόπο να σκεφτώ πέρα από τον εαυτό μου και πέρα από την "καθημερινότητα", σε μια προσπάθεια να φτάσω σε κάποιο είδος τελειότητας. Επίσης ο κλασικός κανόνας του μπαλέτου, όπως η όπερα αν και ντεμοντέ, ελιτίστικη και ιεραρχική, λειτουργεί σε έναν φανταστικό κόσμο μυθολογίας, παραμυθιών, μαγείας και κλίμακας, δηλαδή τα βασίλεια της φαντασίας και του μελοδράματος. Η επόμενη μεγάλη διαμορφωτική εμπειρία μου στον χορό ήταν σε νυχτερινά κέντρα που χόρευα για ευχαρίστηση και απελευθέρωση. Έτσι και από τα δύο άκρα ο χορός με έχει κρατήσει σε στενή επαφή με τη φαντασία και το συναισθηματικό μου σύμπαν”.

Πατρίσια Απέργη | "Hero"

"Για τη δημιουργία του έργου "Hero” (4/12) βρήκα έμπνευση στους ανθρώπους που κατάφεραν να μετουσιώσουν την ήττα τους σε νίκη ή ακόμη και σε αυτούς που δεν κατάλαβαν ότι ουσιαστικά έχουν γίνει ήρωες. Στην πραγματικότητα το έργο θέτει κάποια ερωτήματα για το αν ακόμα χρειαζόμαστε ήρωες, ποιοι είναι οι σύγχρονοι ήρωες και ποια είναι η σημασία τους για τη ζωή μας. Με ένα τρόπο μιλάει για την ανάγκη του κάθε ατόμου να πιστέψει στον εαυτό του, στη δύναμή του, στην ιδιαιτερότητα και τη μοναδικότητά του, αλλά και για το γεγονός ότι για να γίνει κάποιος ήρωας δεν χρειάζεται να είναι ένας δυνατός μυώδης άνθρωπος, όπως έχουμε μάθει να βλέπουμε στις ταινίες του Χόλιγουντ με τους σούπερ ήρωες. Κάποιος μπορεί να αλλάξει την ιστορία, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με πολύ απλό τρόπο και μέσα από μία πολύ ιδιαίτερη και προσωπική δύναμη. Γι’ αυτό το λόγο θεωρώ ότι το έργο αυτό απευθύνεται ουσιαστικά στους εφήβους γιατί με έναν τρόπο τους οδηγεί να αγαπήσουν τη μοναδικότητά τους και να πιστέψουν ότι μπορούν να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο χωρίς να χρειάζεται να ακολουθήσουν στερεοτυπικά πρότυπα για το τι σημαίνει δυνατός, όμορφος, διαφορετικός”. 

"Για να γίνει κάποιος ήρωας δεν χρειάζεται να είναι ένας δυνατός μυώδης άνθρωπος, όπως έχουμε μάθει να βλέπουμε στις ταινίες του Χόλιγουντ με τους σούπερ ήρωες. Κάποιος μπορεί να αλλάξει την ιστορία, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με πολύ απλό τρόπο και μέσα από μία πολύ ιδιαίτερη και προσωπική δύναμη".

"Ο χορός για εμένα είναι αυτό που ονομάζω ποιητική του σώματος. Μπορεί να σου δώσει φτερά και εργαλεία για να καταλάβεις τον κόσμο με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο που μπορεί να μην είναι απαραίτητα εγκεφαλικός. Μπορούμε να καταλάβουμε πάρα πολλά πράγματα παρακολουθώντας άλλα σώματα και βάζοντας και το δικό μας σώμα σε μία τέτοια διαδικασία. Επομένως ξεκάθαρα ο χορός είναι ένα μέσο, μία μορφή τέχνης που μπορεί να μας απελευθερώσει από τα κουτάκια με τα οποία μπορεί να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Να ανοίξουμε σε αυτά που μπορούμε να αισθανθούμε, να αντιληφθούμε, στο πόσα πράγματα μπορούμε να κατανοήσουμε με άλλους τρόπους και να μπορέσουμε να μιλήσουμε για έννοιες όπως είναι η ισότητα, η ελευθερία, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, η διαφορετικότητα κλπ. Ο χορός έχει τη δύναμη να μιλάει με το σώμα. Δεν χρησιμοποιεί γλώσσα, δεν έχει αυτό το εμπόδιο. Αποδεικνύει και αναδεικνύει την μοναδικότητα, την ομορφιά και την ποιητικότητα του κάθε σώματος. Όλοι έχουμε ένα σώμα, αρκεί να μπορούμε να το αγαπάμε, να το προστατεύουμε και να το χρησιμοποιούμε για καλό. Ο χορός μπορεί σίγουρα να σε μετα-κινήσει και να σε κάνει να πετάξεις πολύ ψηλά”. 

"Είναι αστείο αλλά όταν ήμουνα μικρή -ξεκίνησα χορό 3,5 ετών περίπου- ένιωθα ότι ο κόσμος όλος μου ανήκει. Ένιωθα πάρα πολύ δυνατή. Η αλήθεια είναι ότι περνώντας τα χρόνια και μεγαλώνοντας μόνο δυνατή δεν ένιωθα αλλά αυτό που νομίζω ότι κατά κύριο λόγο μου έχει δώσει ο χορός είναι ένας πολύ πιο ελεύθερος, ανοιχτός τρόπος να εκφράσω πράγματα μέσα από το σώμα για θέματα που με αφορούν ουσιαστικά ως άνθρωπο, ως γυναίκα και ως πολίτη μιας κοινωνίας. Επίσης μου αποκάλυψε νέους τρόπους επικοινωνίας που η προσωπικότητά μου δεν μου επέτρεπε να εκφράσω και ταυτόχρονα με έκανε να σεβαστώ και να πιστέψω στο σώμα μου, να το φροντίσω, να το κατανοήσω καλύτερα και επομένως να κατανοήσω καλύτερα και εμένα”.

Αναστασία Βαλσαμάκη | "W REST L ING"

"Η ιδέα του ”W REST L ING" (1/12) γεννήθηκε από το δίπολο ανάπαυση - δράση. Παρατηρώντας το σώμα σε μια στιγμή ανάπαυσης και το σώμα σε μια δραστήρια κατάσταση, συσχέτισα αυθόρμητα την ανάπαυση με τον οριζόντιο άξονα και τη δράση με τον κάθετο άξονα σε ένα χωρικό σύστημα. Αν μέσω της δράσης εκτονώνεται ενέργεια, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε αυτή την κατάσταση ως μια προσπάθεια κυριαρχίας ή πάλης; Μελετήσαμε πτυχές του WWE (World Wrestling Entertainment) ως θέαμα και live show. Οι χορεύτριες/τές συνδημιούργησαν ξεχωριστούς "χαρακτήρες” και κινητικά υλικά εξερευνώντας τις έννοιες της υπερβολής και της προσποίησης σε μια προσπάθεια να μετατρέψουμε την "επίθεση” σε έναν ιδιόρρυθμο χορό. Πιστεύω ότι το νεανικό κοινό ενθουσιάζεται και ταυτίζεται με διάφορα στοιχεία του έργου και διακρίνει την αίσθηση του παιχνιδιού και του αυθορμητισμού σε συνδυασμό με την αποδοχή της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου μέσα στο σύνολο”.

"Τα παιδιά χρειάζονται ένα ασφαλές πλαίσιο για να εξερευνήσουν και να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους. Ο  χορός μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για να μιλήσουμε στα παιδιά για πολύπλοκα θέματα και σύνθετες έννοιες μέσα από έναν εμπειρικό και βιωματικό τρόπο".

"Τα παιδιά χρειάζονται ένα ασφαλές πλαίσιο για να εξερευνήσουν και να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους. Ο  χορός μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για να μιλήσουμε στα παιδιά για πολύπλοκα θέματα αλλά και να τα βοηθήσουμε να κατανοήσουν εμπειρικά και βιωματικά τις έννοιες της ισότητας, της ελευθερίας, της αποδοχής, της συμπερίληψης. Μας μαθαίνει να συνυπάρχουμε, να παρατηρούμε, να δημιουργούμε, να εκφράζουμε και να επικοινωνούμε”. 

"Μου άρεσε πολύ να χορεύω από μικρή ηλικία και πέρναγα ώρες μόνη στο δωμάτιο μου χορεύοντας την αγαπημένη μου μουσική. Άλλες φορές χόρευα στα πάρτι με τα παιδιά από το σχολείο. Ο χορός ήταν και είναι κάτι που με κάνει χαρούμενη και γι’ αυτό επέλεξα στην εφηβεία να παρακολουθήσω μαθήματα χορού. Με τα μαθήματα άρχισα να καταλαβαίνω πως ο χορός δημιουργεί ένα άλλο πλαίσιο να υπάρχω, διαφορετικό από αυτό της καθημερινής ζωής και του σχολείου. Ήταν η διαφυγή μου από τον καθιστικό τρόπο εκπαίδευσης του σχολείου. Το σώμα μου σταδιακά γινόταν πιο δυνατό, έτοιμο να δοκιμάζει όλο και πιο απαιτητικές κινήσεις. Παράλληλα, η μελέτη των διαφόρων χορευτικών τεχνικών, της μουσικής και των άλλων τεχνών μου έδωσε χώρο να εκφράσω όλο το εύρος των συναισθημάτων μου και να αρχίσω να καταλαβαίνω και να αποδέχομαι το σώμα και την προσωπικότητά μου”. 

Αλέξανδρος Σταυρόπουλος | "On Wednesdays we wear pink”

"Αισθάνομαι ότι το "On Wednesdays we wear pink” (2/12, φωτό εξωφύλλου) έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα σημερινά παιδιά και τους εφήβους. Το έργο αντλεί έμπνευση από τον πολύχρωμο κόσμο της ποπ κουλτούρας, ενσωματώνοντας στοιχεία από αμερικάνικες κιτς κωμωδίες όπως τα "Mean Girls", "Clueless" και "Legally Blonde". Αξιοποιώντας αυτή τη νοσταλγική αλλά και διαχρονική αισθητική, στοχεύω να δημιουργήσω μια παράσταση που μιλάει με χιούμορ, για τις προκλήσεις και τις διαφορετικές εμπειρίες της σημερινής γενιάς. Η εξερεύνηση της ταυτότητας, το σπάσιμο των στερεοτύπων και ο εορτασμός της ατομικότητας είναι θέματα που πιστεύω ότι θα έχουν απήχηση στο νεανικό κοινό, προωθώντας την αίσθηση της σύνδεσης και της ενδυνάμωσης". 

"Αξιοποιώντας τον πολύχρωμο κόσμο της ποπ κουλτούρας και ενσωματώνοντας στοιχεία από αμερικάνικες κιτς κωμωδίες όπως τα "Mean Girls", "Clueless" και "Legally Blonde" στοχεύω να δημιουργήσω μια παράσταση που μιλάει με χιούμορ, για τις προκλήσεις και τις διαφορετικές εμπειρίες της σημερινής γενιάς".

"Ο χορός είναι ένας φοβερός τρόπος για να θίξουμε σημαντικά θέματα στα παιδιά, όπως η ισότητα, η ελευθερία της έκφρασης, η καταπολέμηση του εκφοβισμού και η αποδοχή της διαφορετικότητας. Η κίνηση επί σκηνής βοηθά να δημιουργήσoυμε μια ζωντανή εικόνα που αιχμαλωτίζει την προσοχή τους και κάνει αυτές τις σημαντικές ιδέες πιο πραγματικές. Και στα δυο έργα μου, το "On Wednesdays we wear pink" και το "Cinderellas", προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τον χορό για να ενσαρκώσω αυτές τις έννοιες, κάνοντάς τες απτές και κατανοητές για το νεανικό κοινό”.

"Η αρχική μου επαφή με τον κόσμο του χορού συνέβη μέσω της μεγαλύτερης αδελφής μου, η οποία αποτέλεσε καθοριστικό πρότυπο. Συνδυάζοντας τη γοητεία του να μιμηθώ τις χαριτωμένες κινήσεις της αλλά και με την επιρροή των αγαπημένων μου ποπ σταρ, ξεκίνησα το δικό μου χορευτικό ταξίδι.  Ήμουν ένα ομοφυλόφιλο αγόρι που ζούσε και μεγάλωνε στην Πάτρα, μια αρκετά μεγάλη πόλη αλλά όχι αρκετά μεγάλη ώστε να μην βιώσω εκφοβισμό σχετικά με την "αντισυμβατική” μου επιλογή. Με τη σταθερή ενθάρρυνση της οικογένειας μου και ιδιαίτερα της αδελφής μου, ανακάλυψα την ανθεκτικότητα να νικήσω τις ανασφάλειες που συνδέονται με το να είσαι άντρας χορευτής. Η υποστήριξή τους παρείχε τα θεμέλια για να αγκαλιάσω με αυτοπεποίθηση το πάθος μου για το χορό και να μπορώ να κουνάω περήφανα τους γοφούς μου στις μουσικές των The Pussycat Dolls”. 

Μαργαρίτα Τρίκκα | "OFFSPRING" 

"Το "Ξύπνημα της Άνοιξης" του Φρανκ Βέντεκιντ με ενέπνευσε για τη δημιουργία του έργου "OFFSPRING" (3/12). Γραμμένο το 1891 τολμάει εκείνη την εποχή να μιλήσει για τα πρώτα σεξουαλικά ξυπνήματα, για τη δίψα των παιδιών για "ακατάλληλη" γνώση, για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, αυτοκτονία και άλλα σκληρά θέματα που συνειδητοποίησα ότι έναν αιώνα και πλέον μετά, μένουν ακόμα ταμπού ως προς τη διαχείρισή τους. Η "Ιεροτελεστία της Άνοιξης” του Ιγκόρ Στραβίνσκι αποτελεί τη δεύτερη πηγή έμπνευσης ως ένα αισθητικά βίαιο έργο τέχνης που έσπασε τα μουσικά και χορογραφικά ταμπού της εποχής του δημιουργώντας μια εξεγερσιακή για εκείνη την εποχή ιεροτελεστία επί σκηνής. Πλέον είναι ένα έργο πλήρως ενσωματωμένο στο πρόγραμμα κάθε ορχήστρας του πλανήτη και κοινώς αποδεκτό αριστούργημα. Είναι αυτό που λέμε κατεστημένο; Είναι οι έφηβοι καταδικασμένοι να συγκρουστούν με αυτό για να καταλήξουν με τη σειρά τους και οι ίδιοι μέρος του; Έτσι εμπνεύστηκα μία χορευτική συνομιλία αυτών των δύο έργων επί σκηνής ως μία συζήτηση γύρω από τα πυρηνικά ζητήματα της εφηβείας η οποία, μέσα από την κινητική φόρμα που έχουμε δημιουργήσει, επικοινωνεί με το εφηβικό κοινό του 2023 με τρόπο άρρητο και συναισθηματικό”. 

"Η τέχνη του χορού, φέρνοντας στη σκηνή έννοιες όπως η ισότητα, η ελευθερία της έκφρασης, η καταπολέμηση του εκφοβισμού και η αποδοχή της διαφορετικότητας, έρχεται να απαλλάξει τα παιδιά από τη διανοητική βαρύτητα των λέξεων αυτών και να τα κάνει να συναισθανθούν και να βιώσουν πράγματα που μάλλον δεν μπορούν να εξηγήσουν ακριβώς με τη λογική τους”.

Όσον αφορά για τον τρόπο που ο χορός μπορεί να μιλήσει στα παιδιά για δύσκολα θέματα: "Πιστεύω ότι αυτές οι έννοιες είναι περίπλοκες και διαπραγματεύσιμες ακόμα και για τους ενήλικες και ανοίγουν δύσκολες συζητήσεις. Τα παιδιά εισάγονται σε αυτές με έναν πιο διανοητικό και θεωρητικό τρόπο, στα σχολεία και τα media. Σε αυτό το επίπεδο ίσως η συζήτηση να βοηθάει, παραμένει όμως πολλές φορές στην επιφάνεια. Για να συναντήσει η θεωρία την πράξη πρέπει οι ιδέες να βιωθούν. Κι εκεί έρχεται η τέχνη του χορού, φέρνοντας αυτές τις έννοιες στη σκηνή, να απαλλάξει τα παιδιά από τη διανοητική βαρύτητα των λέξεων αυτών και να τα κάνει να συναισθανθούν και να βιώσουν πράγματα που μάλλον δεν μπορούν να εξηγήσουν ακριβώς με τη λογική τους”.

"Είχα την τύχη να έχω μία δασκάλα χορού από τα 4 μέχρι τα 17, η οποία προωθούσε την ελεύθερη και δημιουργική κινητική έκφραση, πράγμα σπάνιο για early 90s σε ελληνική επαρχία. Ακόμα και οι δυο δασκάλες του μπαλέτου ήταν η προσωποποίηση της ευγένειας. Αυτός ο χώρος που μου δόθηκε -σωματικά και συναισθηματικά- και η μη σύνδεση του χορού με κάτι καταπιεστικό, λειτουργούσε σχεδόν λυτρωτικά, ειδικά τα χρόνια της πρώιμης εφηβείας. Έχω έντονες αναμνήσεις βίαιης εκτόνωσης μέσα από χορευτικούς αυτοσχεδιασμούς, να αποτυπώνω εσωτερικές συγκρούσεις μέσα από αφελείς μεν χορογραφίες δε. Μπορώ ακόμα να επαναφέρω το αίσθημα της συντροφικότητας με τα άλλα κορίτσια και φυσικά είμαι ευγνώμων για τους μουσικούς ορίζοντες που ανοίχτηκαν μέσα από αυτές τις χορευτικές εμπειρίες”.

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα του φεστιβάλ εδώ