Ο Πολυχώρος Vault φιλοξενεί τον μονόλογο της Αγγελικής Τσαμπάζη, "Εύθραυστον", σε σκηνοθετική επιμέλεια Ιωακείμ Κάσδαγλη. Ο μονόλογος είναι ένα πρωτότυπο κείμενο, το οποίο βασίζεται σε αυτοβιογραφικά στοιχεία της συγγραφέως και ερμηνεύτριας. Ένα κείμενο, το οποίο γράφτηκε κυριολεκτικά πάνω σ΄ ένα κρεβάτι, για να παιχτεί πάνω σ΄αυτό. Oχι από άποψη, αλλά γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Η Αγγελική, για μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής της, δεν μπορούσε να σταθεί πολλή ώρα όρθια, να περπατήσει, να μείνει καθιστή σε μια καρέκλα, λόγω του αυτοάνοσου νοσήματος, των κινητικών προβλημάτων και του χρόνιου πόνου, που αυτό της προκάλεσε. Περνούσε ως επί το πλείστον το χρόνο της σ‘ ένα κρεβάτι. Έμαθε να ζει και να συνδιαλέγεται με τον υπόλοιπο κόσμο, μέσα από αυτήν τη συνθήκη. Ξαπλώνοντας κυριολεκτικά όπου και αν βρισκόταν. Αυτό που για τον υπόλοιπο κόσμο ήταν περίεργο, γι' αυτήν ήταν απολύτως φυσιολογικό. Μέσα από τα μάτια της, έπαψαν και οι γύρω της, να το βλέπουν πια περίεργο.
Οι φίλοι της τη φώναζαν "Φρίντα". Σ΄ αυτόν τον μονόλογο η ηρωίδα, ως η παιδική φίλη της Φρίντα Κάλο, συναντιέται μαζί της σε μια φανταστική συνθήκη. Επάνω σε ένα κρεβάτι, αναμέτρηση "στα ίσα". Πρόσωπο με πρόσωπο, αποζητώντας τη βοήθεια της. Με ειλικρίνεια και χιούμορ, η παράσταση μιλά για το πώς βιώνεται το κάθε τι, μέσα από τη ματιά ενός ανθρώπου, που τίποτε γι΄ αυτόν δεν είναι δεδομένο.
Ο μονόλογος "Εύθραυστον" απέσπασε το 3ο βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεατρικού Μονολόγου του Χώρου Τέχνης και Πολιτισμού ΕύΠολις-art το 2018 και ανέβηκε στο Θέατρο Φούρνος τη σεζόν 2022-2023 και στη σκηνή του ΕύΠολις-art τη σεζόν 2018-2019 .
Προπώληση εισιτηρίων μέσω more.com
Περισσότερες πληροφορίες
Εύθραυστον
Ο εσωτερικός μονόλογος μιας γυναίκας, που απευθύνεται σε μια γυναίκα-σύμβολο με την οποία ταυτίζεται, τη Φρίντα Κάλο, ζητώντας βοήθεια. Με ειλικρίνεια και χιούμορ, το έργο μιλά για το πως βιώνεται το κάθε τι, μέσα από τη ματιά ενός ανθρώπου, που τίποτε γι΄ αυτόν δεν είναι δεδομένο, ενώ διερωτάται αν η ανάγκη για ζωή και δημιουργία μπορεί να υπερβεί κάθε δυσκολία όταν η κατάσταση του πόνου γίνεται δεύτερη φύση.