Δημήτρης Σαμόλης: "Η οικογένειά μας είναι τα φίλτρα με τα οποία βλέπουμε ολόκληρο τον κόσμο"

Ο ηθοποιός και τραγουδοποιός Δημήτρης Σαμόλης παρουσιάζει το πρώτο θεατρικό του έργο με τίτλο "Στρακαστρούκες", σε δική του ερμηνεία και τραγούδια, και σκηνοθεσία Μάριου Κακουλλή στο Μικρό Γκλόρια. Με αφορμή το μόνολογο-κατάθεση που βάζει στο μικροσκόπιο την "αγία ελληνική οικογένεια", τη ζωή στην επαρχία και τον εκφοβισμό, ο ηθοποιός μιλά στο "α" για την πρώτη του θεατρική δημιουργία, για την συνεργασία του με τον σκηνοθέτη της παράστασης και μάς λέει τι συμβολίζουν οι "Στρακαστρούκες".

Οι "Στρακαστρούκες" αποτελούν το πρώτο σας θεατρικό έργο. Τι σας ενέπνευσε να στραφείτε στη συγγραφή και πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία του;
Η ανάγκη να λέω ιστορίες υπάρχει από παιδί. Αυτό κάνω και με την τραγουδοποιϊα. Κάθε τραγούδι που γράφω είναι μια μικρή ιστορία που καλούμε να την αναπτύξω σε τέσσερα κουπλέ και δύο ρεφραίν. Κάτι όμως με γαργαλούσε να πω μια μεγαλύτερη ιστορία, να δημιουργήσω ένα σύμπαν με πολλές λεπτομέρειες χωρίς τον περιορισμό του χρόνου. Άνοιξα μια μέρα τον υπολογιστή και ξεκίνησα να γράφω αρλούμπες: "καλημέρα, καληνότσες, ελένη φουρέιρα.." ό,τι μου ερχόταν. Στην αρχή σκέφτηκα που πας ρε Καραμήτρο που θες να γίνεις και θεατρικός συγγραφέας. Μετά από λίγη ώρα όμως το βρήκα απελευθερωτικό. Συνέχισα έτσι για καιρό και μέρα με τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα άρχισε να μου αποκαλύπτεται η ιστορία του έργου. Γυρνώντας τώρα πίσω αναρωτιέμαι, μα εγώ το έγραψα αυτό;

Μιλήστε μας για τον ήρωα που ερμηνεύετε. Ποια είναι η πραγματικότητα με την οποία έρχεται αντιμέτωπος ο Κωνσταντής και γιατί έχει περιθωριοποιηθεί από την επαρχιακή κοινωνία στην οποία ζει;
Ο Κωσταντής είναι ο μικρότερος και μοναδικός γιος μιας πολύτεκνης οικογένειας σ' ένα χωριό της Κρήτης. Όταν τα άλλα αγόρια της γειτονιάς παίζουν μπάλα και φτιάχνουν αυτοσχέδιες κροτίδες το Πάσχα, ο ήρωάς μας παίζει μαντολίνο με ένα γειτονόπουλο με το οποίο ερωτεύονται. Όλοι στη γειτονιά τον χλευάζουν και τον τραμπουκίζουν με τις ευλογίες των συγχωριανών αλλά και των δασκάλων του. Προκειμένου να ενταχθεί και να τον αφήσουν όλοι ήσυχο, βάζει σε λειτουργία ένα σχέδιο ώστε να γίνει σαν τα άλλα αγόρια του χωριού. Ξεκινάει να ντύνεται σαν κι αυτούς να ασχολείται με τη μπάλα, τα κορίτσια και τα δυναμιτάκια σε μια τρελή πορεία μέχρι που κάνει το μεγάλο μπαμ.

Δεν είναι λίγα τα σύγχρονα ελληνικά θεατρικά έργα που βάζουν στο μικροσκόπιο την "αγία ελληνική οικογένεια". Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος πίσω από αυτή την επιλογή και την ανάγκη ενδεχομένως;
Η οικογένειά μας είναι τα φίλτρα με τα οποία βλέπουμε ολόκληρο τον κόσμο. Το πρώτο μας Σύμπαν. Όταν είμαστε μικροί, δεν έχουμε την κριτική ικανότητα να δούμε τα τραύματα που υφιστάμεθα τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Μεγαλώνοντας καλούμαστε να δούμε πως η ζωή δεν είναι έτσι και δε θα έπρεπε να είναι. Το να σε κακοποιούν σωματικά και λεκτικά δεν είναι οικογένεια. Το να σε αποκαλούν άχρηστο όταν δεν καταφέρνεις να φέρεις καλούς βαθμούς στο σχολείο δεν είναι οικογένεια. Το να βασανίζουν ένα παιδί στο σχολείο κι οι γονείς να μην έχουν πάρει πρέφα τίποτα, δεν είναι οικογένεια. Το να μην αποδέχεσαι το παιδί σου ακριβώς όπως είναι δεν είναι οικογένεια.

Έχετε γράψει ξανά μουσική για το θέατρο; Τι ρόλο διαδραματίζουν στην παράσταση τα τραγούδια που έχετε γράψει; Γράφτηκαν ειδικά γι' αυτήν;
Είναι η πρώτη φορά που γράφω μουσική για το θέατρο. Στην παράσταση υπάρχουν τέσσερα καινούρια τραγούδια γραμμένα ειδικά για τις "Στρακαστρούκες". Ο ήρωάς μας ο Κωσταντής έχει δυσκολία να εκφράσει τα συναισθήματά του γιατί ούτε η οικογένειά του ούτε οι συγχωριανοί του το επιτρέπουν. Όταν θέλει να πει κάτι που νιώθει οτι είναι σημαντικό γι' αυτόν, βάζει στις λέξεις μελωδία. Συνεπώς τα τραγούδια έρχονται σαν λύτρωση κάθε φορά που ο ήρωας θέλει να εκφράσει κάτι βαθύ και προσωπικό.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από αληθινή ιστορία ή πρόκειται αμιγώς για μυθοπλασία;
Έχω χρησιμοποιήσει στοιχεία από διάφορες πηγές. Από διηγήσεις φίλων που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην κλειστή κοινωνία ενός χωριού. Από περιπτώσεις παιδιών που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας κι τόσο έφυγαν τόσο άδικα όπως ο Βαγγέλης Γιακουμάκης και ο Αντώνης Καρυώτης. Από καταστάσεις που έχω βιώσει εγώ ο ίδιος ως παιδί στη γειτονιά μου στο Αιγάλεω. Κάνοντας έρευνα και διαβάζοντας πολλά άρθρα πάνω στον εκφοβισμό, καταλήγω πως η ιστορία είναι μία. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο στο πως κακοποιούνται τα παιδιά μέσα στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον. Και αρκεί μια μόνο αφορμή. Η σεξουαλικότητα είναι ένας σημαντικός λόγος αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αρκεί ένα παιδί να έχει μεγάλη μύτη για να περάσει κόλαση όλη του την εφηβεία. Αν έχει ένα αστείο επίθετο, παραπάνω κιλά, ένα σημάδι εκ γενετής σε εμφανές σημείο. Όλα αυτά αρκούν για να στοχοποιηθεί και να βασανιστεί ένα τρυφερό πλάσμα στην πιο εύθραυστη φάση διαμόρφωσης του χαρακτήρα του.

"Για μένα οι 'Στρακαστρούκες' έχουν κάτι το αναπάντεχο και το παιχνιδιάρικο. Είναι ένας θόρυβος που έρχεται να ταράξει αυτά για τα οποία η κοινωνία σιωπά."

Δεδομένου του ότι επιμεληθήκατε το κείμενο, την ερμηνεία και τα τραγούδια της παράστασης, τι σας οδήγησε να εμπιστευτείτε τον Μάριο Κακουλλή να αναλάβει τη σκηνοθεσία;
Ακριβώς επειδή έχω πολλές ιδιότητες σε αυτή την παράσταση, κατάλαβα από νωρίς ότι έπρεπε να έρθει ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης και να φτιάξει το "γήπεδο" όπου ο ήρωας θα μπορεί να αναπτύξει την ιστορία. Έπρεπε σκηνοθετικά να ετεροπροσδιοριστεί από κάποιον άλλον κι όχι από εμένα. Στην αρχή μπήκα στον πειρασμό να προσεγγίσω κάποιον γνωστό σκηνοθέτη που ενδεχομένως θα είχα λιγότερο ρίσκο καλλιτεχνικά κι εμπορικά. Μετά όμως σκέφτηκα πως θέλω να ρισκάρω με ένα νέο σκηνοθέτη και να μπούμε παρέα σε αχαρτογράφητα νερά κι όπου μας βγάλει. Ο Μάριος Κακουλλής είναι απόφοιτος της πρώτης φουρνιάς από τη νεοσύστατη σχολή σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου. Η περίοδος των προβών μας είχε αρκετές προκλήσεις. Από την πλευρά μου αντιστάθηκα αρκετά στο να παραδώσω το θεατρικό μου "παιδί" σε κάποιον άλλο, όμως προσπαθούσα όσο μπορώ να είμαι ανοιχτός. Το αποτέλεσμα θεωρώ πως έχει δικαιώσει αυτή τη συνάντηση με το Μάριο.

Τι συμβολίζουν οι "Στρακαστρούκες";
Για μένα οι "Στρακαστρούκες" έχουν κάτι το αναπάντεχο και το παιχνιδιάρικο. Είναι ένας θόρυβος που έρχεται να ταράξει αυτά για τα οποία η κοινωνία σιωπά. Έχουν όμως και κάτι το επικίνδυνο. Αν δεν προσέξεις μπορεί και να σε τραυματίσουν.

Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σημασία πίσω από την επιλογή της χρονικής στιγμής της Ανάστασης για την έναρξη του έργου;
Το έργο ξεκινάει αλλά και τελειώνει ακριβώς δέκα λεπτά πριν χτυπήσουν στην εκκλησία του χωριού οι καμπάνες για το "Χριστός Ανέστη". Η επιλογή είναι συνειδητή. Εκείνα τα λεπτά πριν το "Δεύτε λάβετε φως", υπάρχει μια εκκωφαντική ησυχία από όλους. Όλοι κάτι περιμένουμε. Ξέρουμε τι θα έρθει. Αλλά το περιμένουμε σα να είναι η πρώτη φορά. Και ξαφνικά ηχούν οι καμπάνες, σκάνε κροτίδες από παντού, κάποιοι χαμογελούν, άλλοι κρύβονται από φόβο μην τους πάρουν τα σκάγια. Όλοι όμως υποσυνείδητα προσδοκούμαι το ίδιο: να αναστηθεί μέσα μας ότι πιο όμορφο έχουμε αφήσει να πεθάνει.