"Σεσουάρ για δολοφόνους": Μιλήσαμε με το καστ της κωμωδίας που γράφεται από το κοινό

Γιώργος Σαμπάνης, Έλενα Παπαρίζου, Μέλισσες. Αυτοί ήταν οι τραγουδιστές που ακούγονταν από τα ηχεία της πλατείας του θεάτρου Λαμπέτη, όσο περίμενα την έναρξη του "Σεσουάρ για δολοφόνους", επιβεβαιώνοντας αυτό που μοιράστηκε μαζί μου ο Ιωάννης Απέργης: "πρόκειται για ένα θέαμα λαϊκό".

Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς το έργο των Μπρους Τζόρνταν και Μέριλιν Έιμπραμς -σε απόδοση Θοδωρή Πετρόπουλου- σίγουρα ένα επίθετο του ταιριάζει γάντι: ασταμάτητο. Κι αυτό, γιατί έχει λάβει το ρεκόρ Γκίνες για την πιο πολυπαιγμένη παράσταση στην ιστορία των ΗΠΑ, ενώ στην Ελλάδα παίζεται συνολικά δεκαέξι χρόνια -δεκατρία στο θέατρο "Αποθήκη" και πλέον τρία στο "Λαμπέτη" υπό τη σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη. Ποιο είναι, όμως, το μυστικό της επιτυχίας του "Σεσουάρ"; 

Σίγουρα πολύ σημαντικό είναι το μυστήριο. "Κάθε χρόνο βλέπουμε να ανεβαίνουν με επιτυχία κλασικά έργα του είδους, όπως της Αγκάθα Κρίστι ή του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ" θα πει στο "α" η Άνδρη Θεοδότου, με τον Αλέξανδρο Παπατριανταφύλλου να σημειώνει εύστοχα το πόσο αρέσει στο σημερινό κοινό το μυστήριο, αν κρίνουμε από τη δημοφιλία των escape room. Ο Δημήτρης Μακαλιάς θα προσθέσει στο "μείγμα" και τον... "Ροζ Πάνθηρα", καθώς το άλλο δυνατό χαρτί του έργου είναι φυσικά το άφθονο γέλιο που χαρίζει κάθε βράδυ στους θεατές -"ατάκα στην ατάκα" όπως μας είπε ο Ιωάννης Απέργης. Εκτός από το καλογραμμένο κείμενο και τον καταιγιστικό ρύθμο, αυτή η "απίστευτη κωμωδία" (όπως χαρακτήρισε το έργο ο Θανάσης Βισκαδουράκης) διαθέτει στο οπλοστάσιό της κάτι που κάνει το κοινό να επιστρέφει ξανά και ξανά: τη διαδραστικότητα.

"Ο κόσμος διψάει για να παίξει, να πάρει τον ρόλο του συντονιστή και να κάνει κάτι διαφορετικό, δίνοντάς μας τόση χαρά" θα μας εκμυστηρευτεί η Αρετή Πασχάλη. Το κοινό, λοιπόν (όπως αποδείχτηκε και από τη δική μου εμπειρία της παράστασης) πράγματι παρεμβαίνει σε καθοριστικό βαθμό. Σκηνή και πλατεία γίνονται ένα από ένα σημείο και έπειτα, με το κοινό να ανακρίνει τους χαρακτήρες αλλά και να επιλέγει το φινάλε. 

Εκεί έγκειται και η ερμηνευτική πρόκληση αλλά και η γοητεία του "Σεσουάρ για δολοφόνους”. "Κάθε φορά είναι και μια διαφορετική παράσταση" για τον Δημήτρη Μακαλιά, επομένως εκείνος, ως μαέστρος του κοινού, όπως και όλος ο θίασος, χρειάζεται να είναι σε ετοιμότητα, "με όλες τις αισθήσεις ανοιχτές", όπως σημείωσε η Αρετή Πασχάλη. Εκείνη, μάλιστα, μοιράστηκε μαζί μας το πιο τρανταχτό παράδειγμα ετοιμότητας, που φαίνεται να ξάφνιασε ευχάριστα όλα τα μέλη του καστ: δύο ερωτήσεις που έγιναν στον χαρακτήρα της Άνδρης Θεοδότου, οι οποίες δεν είχαν ειπωθεί ποτέ στα δύο χρόνια του έργου και για τις οποίες οι απαντήσεις έπρεπε να προκύψουν στο λεπτό -όπως και έγινε. "Χριστιανοί και λοντάρια" θα μου πει χιουμοριστικά ο Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου (νέα προσθήκη στο ρόστερ της ομάδας) περιγράφοντας την πρωτόγνωρη όσο και ανανεωτική αδρεναλίνη της τόσο μεγάλης επίδρασης του κοινού, όπως τη βίωσε ο ίδιος στην πρεμιέρα. 

Σίγουρα, όμως, το "Σεσουάρ για δολοφόνους” δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους χαρακτήρες του, που πατούν άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι τόσο σε στερεότυπα. Και ποιος καλύτερος για να μας τους συστήσει από τους ίδιους τους ηθοποιούς που τους ερμηνεύουν. 

"Σταύρος Σταυράκος" - Δημήτρης Μακαλιάς 

"Ο χαρακτήρας μου είναι ένας αστυνομικός που έρχεται μυστικά, ντυμένος με πολιτικά, στο κομμωτήριο για να παρακολουθήσει έναν πιθανό εκβιασμό. Ξαφνικά, προκύπτει ο φόνος της κυρίας που μένει πάνω από το "Studio Anthony” και από τότε ξεκινά μαζί με με το κοινό την διαλεύκανση του μυστηρίου. Ο Σταύρος λατρεύει τη δουλειά του, αλλά είναι και πολύ γκαφατζής, ειδικά σε συνδυασμό με τον βοηθό του. Το πιο ελκυστικό για μένα στον ρόλο αυτό είναι ότι δίνει το σήμα να ανοίξουν τα φώτα της πλατείας και ότι γίνεται ένα με τους θεατές".

Σλόγκαν: Το κακό εξαφανίζεται, το καλό θριαμβεύει!

 

"Άντα Χατζηπατέρα" - Άνδρη Θεοδότου 

"Ο χαρακτήρας μου κατάγεται από μεγάλο τζάκι -το γένος Πεσμαζόγλου- και είναι πολύ ευκατάστατη. Είναι, βέβαια, και σνομπ και θεωρεί όλους τους άλλους κατώτερούς της. "Γαλάζια από πάνω μέχρι κάτω”, η Άντα Χατζηπατέρα έχει έρθει απλά για ένα φιξάρισμα λίγο πριν φύγει για Μπαλί και καταλήγει ύποπτη για φόνο -μία καινοτομία της ελληνικής απόδοσης. Το πιο αστείο χαρακτηριστικό της είναι ότι δεν σκέφτεται ούτε λεπτό αυτό που θέλει να πει". 

Σλόγκαν: Αέρα πατέρα, Χατζηπατέρα!

"Τόνι Λέπουρας" - Ιωάννης Απέργης 

"Ο Τόνι είναι ο ιδιοκτήτης του beauty salon "Studio Anthony”. Λατρεύω το γεγονός ότι είναι ατακαδόρος και ότι, ακόμα και σε μια συζήτηση σοβαρή, πετάει κάτι που τα αποδομεί όλα. Υποστηρίζω, επίσης, τη διαφορετικότητά του μέχρι θανάτου, γιατί κι εγώ είμαι παιδί μεταναστών, ενώ στοίχημά μου είναι να μην τον ερμηνεύω ως καρικατούρα, αλλά να περνάω ένα μήνυμα. Γι’ αυτό και πρότεινα να βάλουμε την σημαία του Pride ως μπέρτα του κομμωτηρίου”. 

Σλόγκαν: Πάμε όλοι μαζί, αγάπες μου!

"Σόφη Χριστοδούλου" - Αρετή Πασχάλη 

"Εγώ δουλεύω στο beauty salon του Τόνι ως κομμώτρια, μια δουλειά που αγαπώ. Γενικώς, δεν φημίζομαι για το IQ μου και συχνά πετάω κάτι μαργαριτάρια που κάνουν τα κεφάλια όλων να γυρνούν... Παράλληλα, κρύβω και μία πονηράδα. Το πιο αστείο πράγμα στη Σόφη είναι η αφέλειά της".

Σλόγκαν: Έλα να κουρευτούμε ντάρλινγκ!

"Λεωνίδας Πέτροβας" - Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου 

"Ο Λεωνίδας είναι ένας wannabe βαρύς τύπος, που μένει στα Νέα Λιόσια και δουλεύει ως αντικέρ. Έχει αυτή την άμυνα, τη μάσκα του "αρσενικού παλιάς κοπής”, η οποία τον βοηθάει να αντεπεξέρχεται στις καταστάσεις. Πίσω από αυτήν, όμως, είναι ένας κλάψας, ένας φυγόπονος φοβιτσιάρης. Αυτό είναι και το πιο αστείο σε αυτόν".

"Πανάγος" - Θανάσης Βισκαδουράκης 

"Ο Πανάγος είναι χρόνια αστυνομικός. Δουλεύει ως βοηθός του Σταύρου Σταυράκου, τον οποίο νοιάζεται πολύ. Πάντα αγωνίζεται να δικαιώνει πρώτα το αφεντικό του και μετά τον ίδιο και προσπαθεί να είναι σωστός στα καθήκοντά του. Έχει έρθει να βοηθήσει το αφεντικό του στην παρακολούθηση αλλά τελικά χρειάζεται να εξιχνιάσει έναν μυστηριώδη φόνο. Γενικά είναι ένας πολύ όμορφος ρόλος και νιώθω τυχερός που τον ερμηνεύω".

Σλόγκαν: Ο Πανάγος, το έντιμο παιδί και άξιο παλικάρι!