"Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς"
Στο Σύγχρονο Θέατρο μετακομίζει φέτος η παράσταση των πολλαπλών sold-out, που απέδειξε πόσο επίκαιρα και επιδραστικά είναι στο σήμερα τα λόγια του ομότιτλου βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου. Η Σοφία Καραγιάννη σκηνοθετεί την αυτοβιογραφική ιστορία του συγγραφέα, που αφηγείται στον νεκρό φίλο του τα σκληρά γεγονότα που ακολούθησαν τη σύλληψή του κατά τον Εμφύλιο μέχρι και το 1973 οπότε αποφυλακίστηκε (από 25/9, φωτό εξωφύλλου).
"Ο τόρνος"
Η μαύρη κωμωδία σε κείμενο Γιάννη Κεντρωτά και σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου, που αποτελεί ένα οξύ σχόλιο για την καθημερινή βία, επανέρχεται στο θέατρο Olvio από 25/9. Οι Ελισσαίος Βλάχος, Τάνια Παλαιολόγου, Σήφης Πολυζωίδης και Φοίβος Συμεωνίδης είναι οι ηθοποιοί που ζωντανεύουν την ιστορία της ζωής ενός νέου στις παρυφές μιας ελληνικής πόλης, ο οποίος προσπαθεί να σταθεί αισιόδοξος απέναντι στις αναποδιές της ζωής.
"Blackberry Trout Face (Μούρη Γεμάτη Μούρα)"
Το θέατρο Σταθμός υποδέχεται και φέτος το (εν μέρει) αυτοβιογραφικό έργο του Λόρενς Γουίλσον. Μία ομάδα νέων ηθοποιών (Ανδρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Γιάννης Τσουμαράκης), υπό τη σκηνοθεσία της Αθηνάς Δελιάδη, υποδύονται τρία αδέρφια από διαφορετικούς πατέρες που μεγαλώνουν με τη μητέρα τους σε ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον. Όταν εκείνη τα εγκαταλείπει, τα αδέρφια θα αναγκαστούν να αναζητήσουν την ουσία της μητρότητας (από 25/9).
"Macrokosmos"
Για όποιον/α δεν το πρόλαβε, το έργο σε κείμενο Αλεξάνδρας Τόμπου επαναλαμβάνεται στο "104", από τις 25/9. Η παράσταση μας μεταφέρει σε ένα ιδιαίτερο κτίριο, κάθε όροφός του οποίου είναι ένα μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς, ένας μικρόκοσμος που περιδινείται ανάμεσα στην αλήθεια του και την πραγματικότητα της ηρωίδας Τζάκι, η οποία απορρυθμίζεται, σε μια πορεία προς την εύρεση του κέντρου της. Ερμηνεύουν οι Τερέζα Βροντίση, Λίνα Κομνηνού, Μπέτυ Σαράντη.
"Ορφανά"
Το τραγικά επίκαιρο έργο του Βρετανού Ντένις Κέλι ανεβαίνει για δεύτερο χρόνο στο "104" (από 23/9), με τους Ελένη Στεργίου, Χρήστο Παπαδόπουλο, τον μικρό Κωνσταντίνο Σπανό και τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο, που έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία. Η αγωνιώδης μα και με υποδόριο χιούμορ ιστορία των "Ορφανών" ξεκινά από τη στιγμή που εισβάλλει στο διαμέρισμα ενός ζευγαριού ο αδελφός της γυναίκας, φορώντας ρούχα βουτηγμένα στο αίμα.
"HIV"
Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του παρουσίαση, ο μονόλογος του Θανάση Τριαρίδη φιλοξενείται για δύο παραστάσεις στο θέατρο Σταθμός (23-24/9). Η Βασιλική Κυπραίου, με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Έλενας Σωκράτους, φέρνει στη σκηνή την ιστορία της Επίφανι Γκούντμαν, η οποία το 2012 διαπομπεύτηκε ως οροθετική (μετά την απόφαση του Υπουργείου Υγείας να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία εκείνης και άλλων σεξεργατριών) και τελικά αυτοκτόνησε.
Περισσότερες πληροφορίες
HIV
Με αφετηρία τη διαπόμπευση δεκάδων οροθετικών ιερόδουλων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης το 2012, οι οποίες συνελήφθησαν, υπέστησαν εξαναγκαστικούς ελέγχους για HIV και προφυλακίστηκαν για κακούργημα αφού προηγουμένως οι φωτογραφίες και τα προσωπικά τους δεδομένα είχαν δημοσιοποιηθεί, το έργο θίγει το ζήτημα του trafficking και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία της Νιγηριανής σεξεργάτριας Επίφανι Γκούντμαν, η οποία υπήρξε θύμα εμπορίας ανθρώπων, διαπομπεύθηκε για “λόγους Δημόσιας Υγείας” και τελικά αυτοκτόνησε στην Αθήνα την ίδια χρονιά.
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και το ξέσπασμα του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει είκοσι ένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος» έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στους δημιουργούς το έναυσμα να ανεβάσουν στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ή ίσως γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε εμάς.
Ο τόρνος
Το έργο αντλεί το υλικό του από την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, το περιστρέφει μέσα από οκτώ σκηνές, διεισδύει, παθαίνει εμπλοκή και ανατινάσσεται μπροστά μας, ξεβολεύοντας τον θεατή που στέκεται αμήχανα στο να γελάσει, να στεναχωρηθεί ή να θυμώσει. Σαν ένα μικρό ατύχημα, σε ένα μικρό μηχανουργείο, που πέρασε στα ψιλά. Σαν ένα μικρό ανέκδοτο ή σαν αστείο. Η ζωή του Αλέξη. Η ζωή ενός αγοριού που μεγαλώνει μέσα στη θαλπωρή μιας παραδοσιακής οικογένειας στις παρυφές μιας ελληνικής πόλης και προσπαθεί να βρει τα πατήματα του για να σταθεί με περηφάνεια και αισιοδοξία στις αναποδιές της ζωής.
Ορφανά
Σε μια υποβαθμισμένη λονδρέζικη γειτονιά, η Έλεν και ο Ντάνι ετοιμάζονται να γιορτάσουν τη δεύτερη εγκυμοσύνη της, όταν ο αδελφός της, Λίαμ, εμφανίζεται με ματωμένα ρούχα. Ο λόγος ένα περιστατικό ρατσιστικής βίας σε βάρος του φερόμενου ως θύματος, που πολύ σύντομα όμως θα αποκαλυφθεί ότι είναι ο θύτης, διαταράσσοντας τις ισορροπίες της κατά τα άλλα φιλήσυχης οικογένειας. Αυτή είναι η υπόθεση του έργου του σημαντικού Βρετανού συγγραφέα που, ως εκπρόσωπος του in-yer-face theatre, αποτυπώνει με ενάργεια και σκληρή γλώσσα την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, μιλώντας για την κουλτούρα της βίας που καλλιεργούν ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η απομόνωση.
Macrokosmos
Μέσα σε ένα οκταώροφο κτίριο με σημείο αναφοράς ένα θυρωρείο που αντιπροσωπεύει τον κοινωνικό μηχανισμό, μια ηρωίδα -σε τρεις διαφορετικές εκφάνσεις της- αναζητά τη θέση της μέσα σε αυτόν. Κάθε όροφος αποτελεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς. Μέσα από την ιστορία της Τζάκι, η παράσταση διερευνά τα σύνολα των μικρόκοσμών μας και τη σχέση μας με τα πρότυπα που μας επιβάλλονται, ενώ διερωτάται για την ανοχή μας στη διαφθορά και την αδιαφορία, τα ιδανικά μας και που ακριβώς τοποθετούνται οι ηθικοί μας φραγμοί;
Blackberry Trout Face
Σε ένα διαμέρισμα του Λίβερπουλ -που θα μπορούσε να είναι στον κάτω όροφο κάποιας ελληνικής πολυκατοικίας- μεγαλώνουν τρεις έφηβοι. Ο Τζέηκι, η Κέρι και ο Κάμερον -τα τρία πρόσωπα του έργου- είναι ετεροθαλή αδέρφια από την ίδια μητέρα και διαφορετικούς πατεράδες. Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου οι μόνες διέξοδοι είναι οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και οι συμμορίες. Όταν η μητέρα τους τούς εγκαταλείπει αναγκάζονται να αναζητήσουν την ουσία της μητρότητας, δηλαδή ό,τι τρυφερά ανθρώπινο επιβιώνει. Μέσα στους τοίχους του σπιτιού τους ενυπάρχουν όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί, με όποιο πρόσημο θετικό ή αρνητικό, όλα τα συναισθήματα πλαισιωμένα από μια πραγματικότητα που πρέπει να αντέξουν, διατηρώντας το καταφύγιό τους.
