Μετά τις sold out παραστάσεις της στο θέατρο Αργώ, η Κατερίνα Βρανά επιστρέφει άκρως καλοκαιρινή και φίνα με την "Ντερμπεντέρισσα" την Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου στο Lunar Space. Με αυτή την αφορμή της μιλήσαμε σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης. Όποιος έχει δει το ολοκαίνουργιο stand up comedy σόλο της, ξέρει ακριβώς γιατί να (ξανα)έρθει: είναι εθιστικά αστεία, τρυφερή και ό,τι καλύτερο για μια τέλεια βραδιά αλλά και μια μικρή παράταση της θερινής ανεμελιάς.
Η Κατερίνα Βρανά είναι αυθόρμητη, ειλικρινής, δεν μασά τα λόγια της και δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά. Μια πραγματική "ντερμπεντέρισσα" που απαντά με ευθύτητα και ευαισθησία, που αυτοσαρκάζεται και με το χιούμορ της δημιουργεί το πιο ευχάριστο κλίμα για μια κουβέντα που έχει λίγο από όλα.
Κατερίνα, τι σημαίνει "Ντερμπεντέρισσα"; Ποια είναι η έμπνευση πίσω από την δημιουργία της παράστασης;
Tα τελευταία έξι χρόνια, από τότε που σχεδόν πέθανα (κατάθλιψη), ακούω πολύ συχνά διάφορα πράγματα σχετικά με το πώς το αντιμετωπίζω όλο αυτό που συνέβη, ότι είμαι παλικάρι, λεβέντης και ότι έχω μεγάλους όρχεις. Τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει ένα επίθετο που να είναι αμιγώς σε θηλυκό γένος και να χαρακτηρίζει τη δύναμη, το κουράγιο- είχε επικρατήσει σε όλα το αντρικό γένος. Το λεβέντισσα είναι το θηλυκό του λεβέντη, το παλικάρι δεν βγαίνει σε θηλυκό. Έψαχνα, λοιπόν, να βρω ένα επίθετο που να σημαίνει όλα αυτά τα πράγματα και να είναι σε θηλυκό γένος και ειλικρινά δεν έβρισκα τίποτα. Εκτός φυσικά από το "ντερμπεντέρισσα", για το οποίο ναι μεν υπάρχει το "ντερμπεντέρης" αλλά έχει χαθεί με το πέρασμα του χρόνου και μας έχει μείνει μόνο το "ντερμπεντέρισσα" από το τραγούδι που τραγουδά η Μαρινέλλα. Το "ντερμπεντερισσα" έχει μέσα το λεβέντισσα, το μαγκάκι και έχει και το γκομενάρα, αυτό ήταν που μίλησε στην ψυχή μου (γέλια). Οπότε αυτός είναι και ο λόγος που έβγαλα την παράσταση "Ντερμπεντέρισσα", είναι μια παράσταση για το πώς νιώθω τώρα μετά από τα πέντε με έξι χρόνια αυτής της κατάστασης. Όταν έγινε όλο αυτό τον Απρίλιο του 2017, μου πήρε ενάμιση, σχεδόν δύο, χρόνια για να ξαναβγώ στη σκηνή με δική μου παράσταση. Έβγαλα το "Staying alive (Σχεδόν Πέθανα)" το 2019 και πάνω που ένιωσα άνετα να κάνω περιοδεία, να πάω στο εξωτερικό, σκάει ο κορονοϊός και λέω "έλα ρε γαμώτο, όχι ρε φίλε” (γέλια). Τουλάχιστον αυτό δεν το πέρασα μόνη μου, το περάσαμε παγκοσμίως όλοι μαζί. Και μετά από όλα αυτά, ερχόμαστε στο πού είμαι τώρα, πώς νιώθω σαν κωμικός, πώς νιώθω σαν γυναίκα.
"Πιστεύω πως αν θέλουμε να φτάσουμε ποτέ στην πραγματική ισότητα μεταξύ όλων των φύλων που υπάρχουν, πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο σαν εξωτικό ζώο σε ντοκιμαντέρ".
Ποια είναι τα βασικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται η παράσταση;
Πολύ συχνά με ρωτούσαν πώς αισθάνομαι ως ανάπηρη γυναίκα, ως γυναίκα κωμικός- πάντα υπάρχει το πρόσημο "γυναίκα". Αυτό μου έκανε εντύπωση, γιατί πιστεύω πως αν θέλουμε να φτάσουμε ποτέ στην πραγματική ισότητα μεταξύ όλων των φύλων που υπάρχουν, πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο σαν εξωτικό ζώο σε ντοκιμαντέρ: "Α οι γυναίκες κάνουν αυτό", "εδώ βλέπετε τις γυναίκες έξω από την κουζίνα" ή "εδώ βλέπετε τους άντρες να προσέχουν τα παιδιά τους" (γέλια). Πρέπει να υπάρξει μια "νορμαλοποίηση", τα πράγματα να αποτελούν απλά μέρος της καθημερινότητας, όπως ας πούμε η περίοδος σαν περίοδος, δεν είναι ούτε να το κάνουμε θέμα, ούτε να αποτελεί ταμπού, είναι απλά αυτό που είναι, συμβαίνει στον μισό πληθυσμό- δεν θα φρικάρουμε κιόλας. Έχουμε περιοριστεί πάρα πολύ και νομίζω ότι αυτοί οι περιορισμοί που βάζουμε σε κοινωνικό επίπεδο είναι πολύ στενοί και θα πρέπει να αρχίσουμε να ξεφορτωνόμαστε όσα μας καταπιέζουν και δυσκολεύουν τη ζωή μας χωρίς λόγο- λες και δεν είναι αρκετά δύσκολη από μόνη της.
Ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι πρώτες άμεσες αλλαγές που πρέπει να γίνουν ώστε να περιοριστούν, αν όχι να εξαλειφθούν, τα εμπόδια που μπαίνουν στην καθημερινότητα των ατόμων με αναπηρία; Υπάρχουν τελικά πραγματικά προσβάσιμοι χώροι στην Αθήνα;
Αυτή είναι μια τεράστια συζήτηση. Υπάρχουν προσβάσιμοι χώροι αλλά η Αθήνα, ως πόλη, δεν είναι προσβάσιμη. Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, το μετρό, τα λεωφορεία. Οπότε και ο χώρος να είναι προσβάσιμος, μέχρι να φτάσεις ως εκεί, σου βγαίνει η Παναγία.
"Τρέξε μάγκα να ρωτήσεις / Να σου πουν ποια είμαι ‘γω" ακούμε στην "Ντερμπεντέρισσα" του Βαμβακάρη. Αν το διασκεύαζες, ποια στοιχεία θα έβαζες στο τραγούδι ώστε να σε εκφράζει; Τι θα έλεγαν στον "μάγκα" όταν θα ρωτούσε για σένα;
Δεν θα αλλάζα τίποτα, σου το ορκίζομαι, αυτό το τραγούδι με εκπροσωπεί στο έπακρο, μπαίνει κατευθείαν στο πετσί μου. Είμαι εγώ η γυναίκα, φίνα, ντερμπεντέρισσα, για αυτό το διάλεξα. Και επίσης η "Ντερμπεντέρισσα” είναι και αστεία και σαν λέξη. Άσε που πόσες φορές το γράφουν λάθος: ντεμπρεντέρισσα, ντεβρεντέρισσα, πολλά.
Αν γυρίζαμε σήμερα μια ταινία με τίτλο "γυναίκα stand up comedian στην Ελλάδα", ποιες θα ήταν τρεις βασικές σκηνές στη ζωή της κεντρικής ηρωίδας;
Η πρώτη σκηνή θα ήταν η πρώτη φορά που δοκιμάζει stand up. Η δεύτερη θα ήταν η αντίδραση της οικογένειας της όταν μαθαίνει ότι αυτό θέλει να κάνει ως καριέρα, που νομίζω αυτή η αντίδραση είναι ίδια είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα στην Ελλάδα. Είναι αυτό το "τι θες να κάνεις;", "να λες τι;", "δηλαδή σηκώνεσαι και λες ανέκδοτα; και είναι δουλειά αυτό;", "πιάσε παιδί μου μια δουλειά στο δημόσιο" (γέλια). Και η τρίτη σκηνή θα ήταν μετά την επιτυχία της, που θα αντιμετωπίζει ακριβώς την ίδια αντίδραση.
Το χιούμορ είναι για σένα τρόπος διαχείρισης της πραγματικότητας ή τρόπος ζωής;
Τρόπος ζωής. Οπότε γίνεται και αυτόματα τρόπος διαχείρισης της πραγματικότητας και των πραγμάτων, είτε ευχάριστων είτε δυσάρεστων.
Θυμάσαι κάποια στιγμή στην πορεία σου πάνω στη σκηνή που να ένιωσες πραγματικά περήφανη για τον εαυτό σου;
Δεν θέλω να ακουστώ ψώνιο αλλά σχεδόν κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου. Για να μην πω κάθε φορά γιατί υπάρχουν παραστάσεις που βγαίνω και μετά λέω "σήμερα ήμουν χάλια, γαμώτο", συνήθως νιώθω πολύ χαρούμενη είτε με το πόσο καλά πήγε η παράσταση γενικά, είτε με το πώς αντέδρασα σε κάποιο σχόλιο του κοινού, είτε για το κέφι που κατάφερα να δημιουργήσω μαζί με το κοινό, είτε αν κάνω ένα αυτοσχεδιαστικό εκείνη τη στιγμή και πετύχει (εκεί να δεις χαρά!). Ο λόγος που μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η δουλειά είναι γιατί κάθε φορά ανακαλύπτω καινούργια πράγματα και στην κωμωδία και στον εαυτό μου. Σου αφήνει πάρα πολύ χώρο να αναπτυχθείς, ως άνθρωπος, ως καλλιτέχνης, ως κωμικός.
Υπάρχει κάποια φορά που να ένιωσες φοβερά αμήχανα; Πώς το αντιμετώπισες;
Και αυτές είναι πάρα πολλές αλλά δεν είναι όσες οι καλές (πάλι καλά). Όταν ξεκίνησα, ένιωθα πάρα πολύ συχνά αμήχανα μέχρι να βρω την άνεσή μου πάνω στη σκηνή γιατί δεν κάνεις ρόλο, δεν κάνεις μονόλογο, δεν είναι τα λόγια κάποιου άλλου. Είσαι ο εαυτός σου και λες τα δικά σου λόγια οπότε όταν δεν γελάνε, είναι σαν την απόρριψη του χωρισμού. Ε, και μέχρι να μάθεις να μην το παίρνεις προσωπικά αυτό, που θέλει λίγο καιρό, νιώθεις φουλ άβολα.
Αν μπορούσες να ζήσεις μια μέρα στη ζωή κάποιας μεγάλης ιστορικής προσωπικότητας, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Τι είπες τώρα! Το κακό με τις μεγάλες γυναικείες προσωπικότητες είναι πως όλες τις σκοτώνουν στο τέλος. Ξέρεις, την Κλεοπάτρα με το φίδι, τη Μπουμπουλίνα με όπλο στο δρόμο. Δεν έχουν αφήσει πολλά περιθώρια, ειλικρινά δεν ξέρω (γέλια). Θα ήθελα ίσως αν μπορούσα να ζήσω λίγο στην Αρχαία Αθήνα, να δω πώς ήταν πραγματικά η θέση των γυναικών τότε, είμαι πολύ περίεργη. Θα ήθελα να ήμουν ίσως η Ασπασία του Περικλή.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να σου φτιάξει ακόμα και την πιο άσχημη μέρα;
Οι κολλητοί μου. Οι τρεις-τέσσερις πιο κοντινοί μου άνθρωποι που έχουν την ικανότητα ανά πάσα στιγμή, όχι την ίδια μέρα όλοι, αλλά πάντα κάποιος από όλους αυτούς, να με κάνουν να γελάσω ενώ είμαι στα χάλια μου. Και καμιά φορά και εγώ η ίδια με κάνω να γελάω με το πόσο ηλίθια είμαι οπότε περνάω πολύ καλά (γέλια).
Και τελευταία ερώτηση, τι θα ήθελες το κοινό να αποκομίσει από την παράσταση;
Αρχικά θα ήθελα να περάσει πολύ ωραία και να γελάσει, να χάσει λίγο από τη σοβαροφάνεια που μας διακατέχει ως λαό. Θα ήθελα να νιώθει λίγο πιο άνετα με τον αυτοσαρκασμό και να αρχίσουμε να παραδεχόμαστε λίγο τα λάθη μας γελώντας. Να μην είναι όλα τόσο βαριά, να είναι ένα τσικ πιο ελαφριά, να βγεις από την παράσταση με κέφι και να πεις "Ναι ρε, αυτό είναι πραγματικά ηλίθιο, δεν θα το ξανασκεφτώ”. Τι ωραία που θα ήταν!
Προπώληση εισιτηρίων στο more.com
Περισσότερες πληροφορίες
Ντερμπεντέρισσα
Σε αυτό το ξεκαρδιστικό της σόλο, η γνωστή κωμικός εξετάζει το πώς αισθάνεται η ίδια ως γυναίκα αλλά και ως stand-up καλλιτέχνις με τα στερεότυπα και τις έμφυλες προκαταλήψεις, που επικρατούν στον χώρο αυτό αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία. Παράλληλα, η “Ντερμπεντέρισσα” Κατερίνα Βρανά θα μιλήσει με το μοναδικό της τρόπο στο κοινό και για το πώς και αν η αναπηρία έχει επηρεάσει το χαρακτήρα της, τη θηλυκότητά της, τη σεξουαλικότητα και, φυσικά, το ίδιο το χιούμορ της, ενώ από το ραντάρ της δεν ξεφεύγουν οι οι μικρές και οι μεγάλες χαρές της καθημερινότητας.
