Oι πρεμιέρες του Φεστιβάλ Αθηνών

Η λίμνη / L’ Etang

Η παράσταση βασίζεται στο θεατρικό του Ρόμπερτ Βάλζερ, στο οποίο ένα παιδί που νιώθει απόρριψη από την οικογένειά του σκηνοθετεί την αυτοκτονία του σε μια λίμνη. Η Βιεν δημιουργεί ένα δυνατό ψυχολογικό δράμα φωτίζοντας τους ενοχλητικούς υπαινιγμούς του Βάλζερ για την παιδική κακοποίηση, την αιμομιξία και το οικογενειακό τραύμα. Οι δύο πρωταγωνίστριές της, που μοιράζονται όλους τους ρόλους, ο υπνωτιστικός φωτισμός και η ηλεκτρονική μουσική φέρνουν στην επιφάνεια καταπιεσμένες ορμές και συναισθήματα. Ο εαυτός σκορπίζει μέσα στον πόνο. Κάθε πρόταση τυλίγεται στην αμφιβολία. Ειπώθηκαν στ’ αλήθεια όλα αυτά ή μήπως ήταν όνειρο; Το σίγουρο είναι ότι δεν χάπι εντ δεν μπορεί να υπάρξει· το τραύμα παραείναι βαθύ.

Αγρίμι / Fauve

Τα δάση είναι χώροι που διαφεύγουν από την άμεση αντίληψη. Μέσα τους, άνθρωποι και ζώα διασκορπίζονται και κρύβονται, παραμονεύουν, αλληλοκυνηγιούνται και αλληλοπαγιδεύονται. Τόποι ηρεμίας και διαλογισμού, έκστασης και έντονης ζωής, τα δάση είναι επίσης απειλητικά και τοξικά περιβάλλοντα. Οι ασκήσεις, οι χοροί και οι τελετουργίες που αναπτύσσει το έργο επί σκηνής εξερευνούν αυτόν τον φυσικό και φανταστικό τόπο όπου συντελείται η διάλυση των ταυτοτήτων και η μεταμόρφωση των σωμάτων, με γνώμονα την αγριότητα. Συνδέοντας για πρώτη φορά τη χορογραφική δημιουργία της Κακλέα με τον γεωγραφικό, περιβαλλοντικό και ποιητικό πλούτο των δασών, το Αγρίμι / Fauve παρουσιάζει τον χορό σαν μια ακόμα ζώνη άγριας ζωής προς υπεράσπιση.

Τραγούδια του ελληνικού λαού – Drag ορατόριο

Η ομάδα αντλεί έμπνευση από τον σπουδαίο Μικρασιάτη συνθέτη Γιάννη Κωνσταντινίδη, που με το ψευδώνυμο Κώστας Γιαννίδης διέπρεψε στον χώρο του ελαφρού τραγουδιού (Ξύπνα αγάπη μου, Πόσο λυπάμαι κ.ά.), ενώ τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε αποκλειστικά στο κλασικό έργο του με βάση το δημοτικό τραγούδι. Με αφετηρία τον κύκλο τραγουδιών του Είκοσι τραγούδια του ελληνικού λαού, η παράσταση αφηγείται μια ιστορία που θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για ελληνικό horror show. Μέσα σ’ ένα αλλόκοτο τοπίο, μιλά για το ανοιχτό τραύμα της πατριαρχίας και την παρέκκλιση και φέρνει στο προσκήνιο μια άλλη, αθέατη πολλές φορές Ελλάδα.

Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia

Μια φωτεινή επιγραφή ενός εστιατορίου στην Αλβανία φωτίζει την ιστορία μιας οικογένειας. Ένα απρόοπτο γεγονός που εκτυλίσσεται υπό το φως της φέρνει τα άτομα αντιμέτωπα με την απουσία του πατέρα (του ιδιοκτήτη της ταβέρνας) που έχει πεθάνει. Τι ακόμα μένει να φωτίσει αυτή η ταμπέλα; Μια επιστροφή στη χώρα της παιδικής ηλικίας. Στην εποχή όπου η χαρά εναλλάσσεται με την απόγνωση και ένα πιάτο φαγητό ισοδυναμεί με φροντίδα. Το οικογενειακό τραπέζι με τις άδειες πια καρέκλες. Μια συνειρμική ακολουθία από εικόνες, θραύσματα από αναμνήσεις και από όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν. Αποχαιρετισμός στον πατέρα και καλωσόρισμα στην ενηλικίωση και τις υπαρξιακές ανησυχίες που τη συνοδεύουν.

Any attempt will end in crushed bodies and shattered bones / Κάθε απόπειρα θα καταλήγει σε κομματιασμένα κορμιά και τσακισμένα κόκαλα

Αντλώντας από το παγκόσμιο κύμα διαμαρτυρίας και την ανάγκη κοινωνικής αλληλεγγύης και αντίστασης απέναντι στην κρατική καταστολή, ο πρωτοπόρος Βέλγος χορογράφος και περφόρμερ επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών σε συνεργασία αυτή τη φορά με τη γνωστή βερολινέζικη ομάδα, για να μιλήσει για τη δύναμη της διαφορετικότητας και τη συμβίωση ξεχωριστών ατομικοτήτων, δημιουργώντας επί σκηνής ένα χώρο μιας πιθανής δημοκρατίας ή και αμφισβήτησης με 17 χορευτές όλων των ηλικιών (από 18 έως 71 ετών). Δανείστηκε τον τίτλο της παράστασης από τον λόγο που απηύθυνε ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ στους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ το 2019, η οποία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2021. Ο χορογράφος φωτίζει την ξεχωριστή χορευτική «υπογραφή» του καθενός, εντός ενός συνόλου με κοινή σωματική και επιτελεστική ενέργεια. Βασισμένη στο έντονα ρυθμικό «Κοντσέρτο για τσέμπαλο» του σύγχρονου Πολωνού συνθέτη Χένρικ Γκουρέτσκι, η χορογραφία δένεται με κομμάτια διαμαρτυρίας από τη δεκαετία του 1960 ως σήμερα από τον Max Roach και την Abbey Lincoln ως το Kae Tempest, ενώ ενσωματώνονται και προφορικά αποσπάσματα από την “Άνοιξη” της Σκοτσέζας συγγραφέως Ali Smith από το “Κουαρτέτο των εποχών”.

Ρέκβιεμ για τη Φάνι Γκόλντμαν

Η σκηνοθέτιδα δημιουργεί ένα τοπίο αφηγηματικών σπαραγμάτων για την εξόντωση της γυναικείας υπόστασης απέναντι στη λογική της πατριαρχίας, βασισμένη στο ομώνυμο έργο της σημαντικής Αυστριακής συγγραφέως Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν για την ηθοποιό Φάνι Γκόλντμαν και τη σχέση της με τον φιλόδοξο συγγραφέα Τόνι Μάρεκ. Ο άγνωστος ακόμη συγγραφέας την εκμεταλλεύεται για τις γνωριμίες της και μετά την εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα, ενώ στη συνέχεια κάνει τη ζωή της αντικείμενο του πρώτου επιτυχημένου βιβλίου του. Η παράσταση αναδημιουργεί το σύμπαν της Μπάχμαν επί σκηνής θέτοντας ερωτήματα, όπως το πώς εισχωρεί στη γλώσσα και στις σχέσεις ο λανθάνων φασισμός της καθημερινότητας και πώς αποβάλλεται τελικά η γυναικεία υποκειμενικότητα από έναν κόσμο στον οποίον δεν έχει θέση.

Run – Ένα σκηνικό δοκίμιο για την έλλειψη χρόνου

Η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο, η διαρκής έλλειψή του και η αέναη αίσθηση επιτάχυνσης των πραγμάτων στη σημερινή εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα αποτελούν την αφετηρία του προβληματισμού της παράστασης, που αντλεί από τα «Τέσσερα κουαρτέτα» του Τ. Σ. Έλιοτ, τον «Εκκλησιαστή» και τα δοκίμια του φιλοσόφου Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν «Η κοινωνία της κόπωσης» και «The scent of time». Η αφήγηση ξετυλίγεται με μια λογική καλειδοσκοπικής αντανάκλασης αξιοποιώντας την ίδια τη διαδικασία παραγωγής της: μια ομάδα ηθοποιών/καλλιτεχνών προετοιμάζει μια παράσταση με θέμα την έλλειψη χρόνου. Μέσα σε ένα μεγάλο lounge, στην διάρκεια ενός διαλείμματος, συντελεστές και τεχνικοί συναντιούνται για κάποιο μικρό διάστημα ελεύθερου χρόνου, μια «παύση» φτιαγμένη από υλικά ονειροπόλησης, άγχους, ανειλημμένων υποχρεώσεων και καθηκόντων, ενώ μια live camera συλλαμβάνει αυτές τις στιγμές κενού, ελευθερίας ή απόδρασης.

Εθνικό Θέατρο Rex

Εθνικό Θέατρο Rex