Βίκυ Σταυροπούλου: "Θεωρώ ότι η ζωή είναι και μια τεράστια πλάκα"

Πείτε μας, τι φάση παίζει στο "Τι φάση πάλι, ρε;";
Η φάση είναι αφασία! (γελάει) Αρχικά, είμαι πολύ χαρούμενη, διότι φέτος στο Άλσος μου παίρνουν την παρθενιά! Είναι η πρώτη φορά που θα παίξω σε επιθεώρηση, κι αυτό μου δημιουργεί μια πολύ γλυκιά αναστάτωση. Φυσικά έχω παίξει πάρα πολλή κωμωδία, αλλά η επιθεώρηση είναι κάτι που σ’ εμένα φαντάζει δύσκολο. Στην κωμωδία έχεις ένα ρόλο που εξελίσσεται, αλλά στην επιθεώρηση βρίσκεσαι στη σκηνή με ένα νούμερο 5-10 λεπτών και πρέπει να έχεις μια τόσο ανοιχτή διάθεση και χαρά ώστε να συμπαρασύρεις τον κόσμο, να πάρει αυτό που θέλεις να του πεις, να γελάσει μαζί σου – και βέβαια να γελάσει με τα χάλια μας. Γιατί αυτό κάνει η επιθεώρηση, είναι μια θεατρική τέχνη που με καυστικό και χιουμοριστικό λόγο σατιρίζει την ελληνική πραγματικότητα. Και είμαι πολύ χαρούμενη που μου συμβαίνει αυτό φέτος, γιατί συμβαίνει με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.

Φαντάζομαι υπήρχε πολύ υλικό, ώστε η Δήμητρα Παπαδοπούλου να προχωρήσει σε δεύτερη επιθεώρηση, μετά το περσινό "Τι ζούμε, ρε;";
Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ανεξάντλητο! Η επιθεώρηση της Δήμητρας είναι ολοκαίνουργια. Ακόμη και ένα-δύο νούμερα που έχουν κρατηθεί είναι ξαναγραμμένα. Π.χ., ο εξαιρετικός Γέροντας που ερμηνεύει ο Θανάσης Αλευράς εμφανίζεται με νέες προσθήκες, μιας και ο χρόνος τρέχει και μαζί του η ζωή. Οπότε υπάρχει φρεσκάρισμα σε αυτά τα λίγα νούμερα και συνολικά είναι ένα εντελώς νέο θέαμα.

Θέλετε να μας πείτε σε ποια νούμερα συμμετέχετε;
Φέτος, υπάρχουν αρκετά ομαδικά νούμερα που σατιρίζουν τα τηλεοπτικά ριάλιτι. Συμμετέχω σε ένα από αυτά, ερμηνεύοντας μια περσόνα που ήταν πολύ χαρακτηριστική τη χρονιά που πέρασε. Το βασικό μου νούμερο είναι μια γυναίκα από το ανατολικό μπλοκ, που έχει φύγει από τη δύσκολη ζωή της εκεί και μας λέει τις περιπέτειές της στην Ελλάδα. Το πιο αισιόδοξο είναι ότι πρόκειται για μια γυναίκα που, παρά τις δυσκολίες, θεωρεί πως η ζωή είναι ωραία.

Φαντάζομαι στις πρόβες θα περνάτε υπέροχα… Πώς είναι η συνεργασία με όλους αυτούς τους ταλαντούχους καλλιτέχνες;
Δεν υπάρχει αυτό που ζούμε! Είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον! Κάθομαι και τους χαζεύω! Άνθρωποι με τόσο πηγαίο ταλέντο να κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά. Βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο. Πρόκειται για μια εξαιρετική ομάδα και η Δήμητρα είναι η καταλληλότερη να γράψει αυτό το είδος, καθώς διαθέτει μοναδικό χιούμορ και κοφτερούς διαλόγους! Είναι η καταλληλότερη για να περιγράψει την καθημερινότητα που ζούμε και που πολές φορές ξεπερνάει τη φαντασία. Επίσης έχει παίξει καθοριστικό ρόλο ο Ηλίας Μαροσούλης, ένας επιχειρηματίας που αγαπάει τους καλλιτέχνες και είναι τόσο γενναιόδωρος. Θα καταλάβετε όταν δείτε την παράσταση, μια υπερπαραγωγή με πολλούς πρωταγωνιστές, χορευτές, υπέροχα σκηνικά και κοστούμια, καταπληκτικά γραφικά, χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού, που έχει και την καλλιτεχνική επιμέλεια μαζί με τον Θοδωρή, και με τη μουσική της Μαρίζας Ρίζου. Αυτό το κορίτσι είναι τόσο ταλαντούχο, με έχει εντυπωσιάσει η αντίληψή της στο πώς προσεγγίζει την επιθεώρηση, όπου η μουσική παίζει τόσο σημαντικό ρόλο.

Μιλάτε με πολύ θαυμασμό για όλους και τους νεότερούς σας καλλιτέχνες. Νιώθετε ότι "μαθαίνετε" απ’ αυτούς;
Αλίμονο αν δεν μαθαίναμε, πάντα μαθαίνουμε! Αν και δεν αισθάνομαι τόσο μεγάλη… (γελάει)

Το επισημαίνω, γιατί νιώθω ότι μετά την πανδημία οι σχέσεις των καλλιτεχνών συσφίχτηκαν.
Προσωπικά ήμουν πάντα… ενωμένη, απ’ όταν βγήκα στη δουλειά. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και αν δεν νιώθεις ασφαλής, αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους με τους οποίους περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, είσαι ένας αποτυχημένος άνθρωπος. Υπάρχουν, βέβαια, ηθοποιοί που βλέπουν αλλιώς τα πράγματα, έχουν πιο ταϊσμένους εγωισμούς και θεωρούν πως ο κόσμος γυρίζει γύρω τους. Υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν τρέλα με τη δουλειά τους και ηθοποιοί που έχουν τρέλα με τον εαυτό τους. Εγώ πιστεύω ότι ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Δεν ήρθε η πανδημία να μου αλλάξει οπτική, αλλά μου τη δυνάμωσε. Να, μια από τις δυσκολίες της επιθεώρησης είναι ότι στο νούμερό σου είσαι μόνος, κι αυτό είναι μια πρόκληση για μένα που πιστεύω στη χαρά του "μοιράζομαι", και στη σκηνή και στη ζωή.

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου δεν παίζει φέτος στην παράσταση, σωστά;
Ίσως να υπάρχει με έναν τρόπο έξυπνο κάποια στιγμή, αλλά στ’ αλήθεια δεν παίζει, όχι. Είναι όμως η γραφή της τόσο "Δήμητρα" που είναι σαν να παίζει!

Θα μοιραστείτε μαζί μας μια ωραία ή αστεία στιγμή από τις πρόβες;
Τι να πρωτοπώ! Αν γινόταν μια ταινία απ’ όσα ζούμε στο backstage, θα είχε την ίδια αξία θέασης με αυτό που θα παρουσιάσουμε on stage. Είμαστε πάρα πολύς κόσμος, πολύ διαφορετικοί μεταξύ μας, και ηλικιακά και στην τρέλα, με έναν κοινό στόχο και κοινό άξονα βέβαια, αλλά -με την καλή έννοια-στον μαγικό κόσμο μας. Καταλαβαίνετε, όταν βρίσκονται τόσοι χαβαλέδες μαζεμένοι, πόσο δύσκολη γίνεται η δουλειά του Θοδωρή και του Φωκά να μας συντονίσουν. Ώρες ώρες είμαστε σαν νηπιαγωγείο!

Καταλαβαίνω ότι το γέλιο έχει σημαντική θέση στη ζωή σας. Γι’ αυτό προτιμάτε την κωμωδία;
Προσωπικά θεωρώ ότι η ζωή είναι και μια τεράστια πλάκα. Πιστεύω ότι διανύουμε δύσκολους καιρούς, ο καθένας μας σηκώνει τον σταυρό του˙ το να μπορούμε να ξορκίζουμε και να μεταβολίζουμε τα κακά λειτουργεί ως παυσίπονο. Γι’ αυτό αγαπάω την κωμωδία και δεν τη θεωρώ εύκολο είδος. Το να γελάμε με τα χάλια μας το θεωρώ σπουδαίο και καθόλου αφελές. Γιατί είναι κάτι που μπορείς να το δουλέψεις μέσα σου, όχι με μιζέρια ούτε βάζοντας απέναντι τον άλλον και κουνώντας του το δάχτυλο, αλλά με έναν πιο διαλλακτικό και χιουμοριστικό τρόπο.

Παρά την οικονομική κρίση ή την απαξίωση της πολιτείας απέναντι στο θέατρο, παραμένετε αισιόδοξη λοιπόν ότι θα καταφέρνει να επιβιώνει;
Κάθε άνθρωπος οφείλει να μάθει να επιβιώνει, γιατί η ζωή είναι μια περιπέτεια και η ίδια η λέξη μάς λέει ότι ενέχει τον κίνδυνο της πτώσης. Από μικρή έχω εκπαιδευτεί να επιβιώνω, να μένω στα θετικά και να τα πολλαπλασιάζω, να μη λιμνάζω στα αρνητικά, γιατί δεν βγαίνει η ζωή αλλιώς. Η αισιοδοξία είναι ανάγκη για εμένα.