Πάτροκλος Σκαφίδας©
"Σίρλεϊ"
Ένας από τους πιο αγαπημένους γυναικείους μονολόγους είναι αυτός του Βρετανού Γουίλι Ράσελ, που έχει αποσπάσει πολλά βραβεία, ανάμεσά του το Λόρενς Ολίβιε ως η καλύτερη νέα κωμωδία (1988). Εδώ το έχουμε απολαύσει στις ερμηνείες της Μίρκας Παπακωνσταντίνου, της Μπέσσυς Μάλφα και άλλων, και τώρα ήρθε η ώρα της Ελένης Ουζουνίδου να αναμετρηθεί μαζί του. Η Σίρλεϊ είναι μια μεσήλικη νοικοκυρά από το Λίβερπουλ που, εγκλωβισμένη σε έναν ανιαρό γάμο και μια περιοριστική κοινωνική ζωή, αποφασίζει να περάσει τις διακοπές της στην Ελλάδα, σ’ ένα ταξίδι που θα επηρεάσει τη ζωή της καθοριστικά. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, σε μουσική του Νίκου Κυπουργού. (Θέατρο του Νέου Κόσμου, από 10/3)
"Φοβάμαι, ταυρομάχε"
Το μυθιστόρημα του Χιλιανού συγγραφέα Πέδρο Λεμεμπέλ (1952-2015) σκηνοθετεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα η Άννα Βαγενά. Εμβληματικός συγγραφέας για ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, ο Λεμεμπέλ άσκησε αιχμηρή κριτική στην πολιτική του Πινοτσέτ, ενώ ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος διάνθισε τα έργα του με μια queer οπτική. Στο "Φοβάμαι, ταυρομάχε" ένας μεσήλικας ομοφυλόφιλος και ένας νεαρός φοιτητής, μέλος επαναστατικής οργάνωσης, έρχονται κοντά, με αφορμή τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Πινοτσέτ τον Σεπτέμβριο του 1986. Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκος Αρβανίτης, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Σταμάτης Μπάκνης, Μικαέλα Δανά και Έλενα Μεντζέλου. (Μεταξουργείο, από 10/3)
"Η δίψα"
Η Ομάδα Όχι Παίζουμε/UrbanDig Project, αντλώντας από την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας, υπογράφει μια μουσικοχορευτική παράσταση για την οδύσσεια της μεταφοράς του νερού σε μια απομονωμένη νησιώτικη κοινότητα. Η ομάδα, η οποία στρέφεται συχνά σε θεματικές που αφορούν τις κοινότητες και ζητήματα δημόσιου ενδιαφέροντος, εδώ δημιουργεί μια ποιητική αλληγορία πάνω στην εξέλιξη της σχέσης μας με το πόσιμο νερό ως φυσικό αγαθό και επιχειρεί να συνδέσει την ανθρώπινη δίψα με αυτήν της γης και τις επιθυμίες των ανθρώπων με αυτές της φύσης. Το κείμενο είναι της Παναγιώτας Πανταζή, η σκηνοθεσία του Γιώργου Σαχίνη, η χορογραφία της Ειρήνης Αλεξίου, η πρωτότυπη μουσική του Θάνου Κοσμίδη. Τα ηχοτοπία που δημιουργήθηκαν από τους φυσικούς ήχους της Σίφνου υπογράφει ο sound artist Λούντβιχ Μπέργκερ. Ερμηνεύουν οι: Ειρήνη Αλεξίου, Καλλιόπη Γερακιανάκη, Χάρης Δήμος, Ιωάννα Λέκκα. (Φούρνος, από 10/3)
"Για να τελειώνουμε με τη σφαγή του σώματος"
Η νέα παράσταση του Σάββα Στρούμπου πρωτοπαρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2022 στο πλαίσιο της έκθεσης "Εγκλεισμοί" (επιμέλεια Δημήτρη Τρίκα), στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο. Στηρίζεται στο ομώνυμο δοκίμιο του Γάλλου ψυχαναλυτή, πολιτικού φιλοσόφου και ακτιβιστή Φελίξ Γκουαταρί, που γράφτηκε το 1973 και αποτελεί ένα οργισμένο φιλοσοφικό και πολιτικό μανιφέστο γεννημένο από τις ζυμώσεις του Μάη ’68. Στο επίκεντρό του βρίσκεται το "σώμα που παράγει την ίδια του την ελευθερία", προβληματισμός που συνάδει πλήρως με τη δουλειά που κάνει ο Σάββας Στρούμπος με την ομάδα του, εστιασμένος στη σωματικότητα. Την ερμηνεία του επωμίζονται η Έλλη Ιγγλίζ και η Άννα Μαρκά-Μπονισέλ. (Άττις-Νέος Χώρος από 11/3)
"Μπλε καστόρινα παπούτσια"
Ο Θανασής Ζερίτης και η ομάδα 4Frontal παρουσιάζουν σε θεατρική εκδοχή το μυθιστόρημα του Θανάση Σκρουμπέλου. Η Αθήνα της δεκαετίας του ’60 και οι πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ Λαμπράκηδων και παρακράτους πρωταγωνιστούν στο βαθιά πολιτικό, παθιασμένο και τραγικό σύμπαν του έργου, που εκτυλίσσεται με φόντο το εμβληματικό κέντρο "Χαβάη" στο Μεταξουργείο. Ανάμεσα στα πορνεία, τα χαμόσπιτα και τα ιδιόμορφα καμπαρέ με τις πρώτες τραβεστί, ξετυλίγεται η ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας μέσα από τα μάτια των ανθρώπων του περιθωρίου που την έζησαν. Ερμηνεύουν οι: Σταύρος Γιαννουλάδης, Χάρης Κρεμμύδας, Γιάννης Λατουσάκης, Νεφέλη Μαϊστράλη, Διονύσης Πιφέας και Πάνος Τοψίδης. ("Μπέλλος", από 13/3)
"Αντίο, Βερολίνο"
Τα αυτοβιογραφικού χαρακτήρα διηγήματα του Κρίστοφερ Ίσεργουντ, στα οποία βασίστηκε η εμβληματική ταινία "Καμπαρέ", διασκεύασε για το θέατρο η Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθετεί ο Σταμάτης Μπαντούνας. Στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου, και ενώ η εγκαθίδρυση του ναζισμού είναι προ των πυλών, καταφτάνει ένας νεαρός απόγονος βρετανικής αριστοκρατικής οικογένειας με όνειρο να γίνει σπουδαίος συγγραφέας, αλλά κυρίως με την κρυφή επιθυμία να γευτεί τις ηδονές της απελευθερωμένης γερμανικής πόλης. Με τα γραπτά του θα γίνει τελικά ο καθρέφτης μιας αντιφατικής κοινωνίας, που αγωνίζεται να συγκεράσει την επίφαση της ξεγνοιασιάς με την καθημερινή βία που κατακλύζει τη χώρα, καθώς εκκολάπτεται το αβγό του φιδιού. Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Χάρης Ηλιάδης, Μάρδη Μιλιάρα, Κωνσταντίνος Τσιούγκος, Αιλιάνα Μαρκάκη, Γιώργος Ζώης, Αθηνά Μαυρομάτη. (Αγγέλων Βήμα, από 15/3)
Περισσότερες πληροφορίες
Μπλε καστόρινα παπούτσια
Σε ακόμη μία πηγαία, ζωηρή παράστασή τους που εμπνέεται από λογοτεχνικό κείμενο, οι 4Frontal ζωντανεύουν επί σκηνής το ομώνυμο μυθιστόρημα του Θανάση Σκρουμπέλου, που συνθέτει μια ιδιότυπη τοιχογραφία των ελληνικών 60s, φέρνοντας στο προσκήνιο τα πρόσωπα ενός περιθωριακού κέντρου τραβεστί του Μεταξουργείου με το όνομα «Χαβάη». «Ήταν οι μέρες που' χε ανοίξει στο Μεταξουργείο, η Χαβάη. Ένα υπόγειο, συνδυασμός ταβέρνας και Φολί Μπερζέρ, που' χε σεπαρέ κι αντί για γυναίκες σέρβιραν άντρες ντυμένοι γυναίκες. Φορούσαν φουρό και ξύριζαν τα πόδια τους κι είχαν φτιάξει βυζιά γυναικεία πάνω στα ανδρικά στήθη τους». Εκεί, ανάμεσα στα πορνεία που μυρίζουν ντετόλ και πατσουλί, τα χαμόσπιτα που μπάζουν νερά και τα ιδιόμορφα καμπαρέ με τις πρώτες τραβεστί, ξετυλίγεται η ιστορία της μετεμφυλιακής Ελλάδας, μέσα από τα μάτια των ανθρώπων του περιθωρίου· ανθρώπων που την έζησαν και τη διαμόρφωσαν.
Αντίο, Βερολίνο
Κεντρικός ήρωας του έργου ο νεαρός Κρίστοφερ Ίσεργουντ, αριστοκράτης που έρχεται στο Βερολίνο, με όνειρο να γίνει ένας σπουδαίος συγγραφέας, αλλά, στην ουσία, με την κρυφή επιθυμία να ζήσει την ερωτική απελευθέρωση που δεν βρίσκει στην πατρίδα του. Με τα γραπτά του, γίνεται ο καθρέφτης της βερολινέζικης κοινωνίας, ο οποίος απεικονίζει το ρίζωμα του ναζιστικού εφιάλτη, αλλά, ταυτόχρονα, τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς που έχει φτάσει στο Βερολίνο από όπου γης για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της προσπαθώντας να αγνοήσει την απειλή που την κυκλώνει. Στις ιστορίες του Ίσεργουντ, βασίστηκε η σπουδαία ταινία «Καμπαρέ».
Δίψα - Υδατοφάνεια
Η σχέση μας με το πόσιμο νερό και η μεταφορά του σε μια αποκομμένη νησιωτική κοινότητα ενέπνευσε την ερευνητική μουσικοχορευτική παράσταση που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και σε πραγματικούς ήχους. Στο επίκεντρο του έργου η οδύσσεια ενός ανθρώπου να φέρει νερό στο σπίτι του σε κάποιο μικρό ξερονήσι του Αιγαίου. Μια αλληγορία πάνω στην εξέλιξη της σχέσης μας με το πόσιμο νερό -από το νερό ως πολύτιμο αγαθό στο νερό ως αυτονόητο (;) καταναλωτικό προϊόν-, που ανοίγει μια συζήτηση για τη σχέση του ανθρώπου με το υγρό στοιχείο κάθε τόπου. Η παράσταση αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας νέας υφολογικής και θεματικής ενότητας πολυεπίπεδων μουσικοχορευτικών παραστάσεων της ομάδας, οι οποίες αφηγούνται ιστορίες νερού.
Σίρλεϊ
Η Σίρλεϊ Βάλενταϊν είναι μια γυναίκα που βρίσκεται σε ένα τέλμα, σε έναν συμβατικό γάμο, με ένα σύζυγο που την καταπιέζει και μια κοινωνία που την περιορίζει. Εκείνη όμως βρίσκει μέσα της χώρο για να ονειρεύεται και να ξεφεύγει από τη ματαιότητα που την απειλεί. Αυτή η έντονη ανάγκη της για ζωή την οδηγεί να ταξιδέψει από την Αγγλία στην Ελλάδα και, μέσα από μια ανέλπιστη περιπέτεια, να βρει τελικά πολύ περισσότερα απ’ όσα αναζητούσε. Ο σκηνοθέτης προσέγγισε με τέτοιο τρόπο το έργο ώστε αυτό ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και την ανακάλυψη ενός βαθύτερου σουρεαλισμού που χαρακτηρίζει τις εσωτερικές ζωές των ανθρώπων.
Φοβάμαι, ταυρομάχε
Για πρώτη φορά ανεβαίνει στην Ελλάδα το πολιτικό μυθιστόρημα για την αποδοχή της διαφορετικότητας, όπου ένας μεσήλικας ομοφυλόφιλος, η «Τρελή», ερωτεύεται έναν νεαρό φοιτητή, μέλος επαναστατικής οργάνωσης, επί δικτατορίας Πινοτσέτ. Τους δύο αυτούς «αταίριαστους» χαρακτήρες φέρνει κοντά η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Πινοσέτ το 1986. Κάτω από τον συνεχή φόβο της σύλληψής τους, θα δεθούν συναισθηματικά και ο ένας θα αλλάξει τη ζωή του άλλου. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε και ένα ακόμη ζευγάρι, το οποίο εκφράζει έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, τον ίδιο τον Πινοσέτ και τη γυναίκα του. Αυτή είναι κοντολογίς η υπόθεση του βαθιά πολιτικού κειμένου-ύμνος στον άνθρωπο και τους αγώνες για ελευθερία, που μέσα από την αποδόμηση του δικτατορικού καθεστώτος, αποδομεί κάθε μορφή απολυταρχικής εξουσίας.
Για να τελειώνουμε με τη σφαγή του σώματος
Το ομώνυμο οργισμένο φιλοσοφικό και πολιτικό μανιφέστο του Γάλλου ψυχαναλυτή, φιλοσόφου και ακτιβιστή, Φελίξ Γκουαταρί, που γράφτηκε με αφορμή τις εξεγέρσεις τον Μάιο του 1968, ενέπνευσε την ομάδα Σημείο Μηδέν.
