Κωνσταντίνος Ρήγος: "Το πιο ακραίο πράγμα που έχω κάνει για τον έρωτα είναι να τον κρατήσω ζωντανό"

Για τον έρωτα ή για την αγάπη θέλεις να μιλήσεις μέσα από το έργο σου "Πεταλούδες στο στομάχι";
Στην παράσταση μιλάμε για τον έρωτα, το σεξ, τις σχέσεις και την αναζήτηση της αγάπης. Το πρώτο κείμενο που θα ακούσετε, ένας μονόλογος του κεντρικού προσώπου του έργου, το οποίο υποδύεται ο Κωσταντίνος Μπιμπής, είναι χαρακτηριστικό και με έναν τρόπο εξηγεί τη φιλοσοφία της παράστασης: "Κάποτε δεν μου έλειπε τίποτα. Τσαλαβουτούσα στην αρχέγονη πισίνα μου που φωσφόριζε σαν Campari tonic κι ήμουν ευτυχισμένος. Και μια μέρα, έτσι ακατανόητα, η μήτρα της μητέρας μου προσπάθησε να με αφαιρέσει συνθλίβοντάς με. Τρόμος. Δεν ήξερα τι συμβαίνει και ούτε ήθελα να συμβαίνει. Τύλιξα τον ομφάλιο λώρο γύρω από το λαιμό μου. Σφιχτά. Ακόμα πιο σφιχτά. Ήταν η πρώτη φορά που θα έχανα. Γεννήθηκα στις 14 Μαΐου δίνοντας στη μαμά και τον μπαμπά έναν πραγματικό λόγο να τσακώνονται για εμένα. Ο μπαμπάς μου έκοψε τον ομφάλιο λώρο που έπεσε νεκρός από το λαιμό μου. Είμαι πια στη ζωή και αμέσως αρχίζω να νιώθω ότι κάτι πάει πολύ λάθος με μένα. Σαν να κατάπια όλα τα χάπια του κόσμου μαζί, πρόζακ, φαιντανύλη, ζάναξ, mdma… Δεν μπορώ να το πολεμήσω, νιώθω σαν να βγήκα ελαττωματικός από τη γραμμή παραγωγής κι ότι οι γονείς μου έπρεπε να με πάνε για επιδιόρθωση πριν λήξει η εγγύηση. Αλλά πολύ νωρίς στη ζωή μου ήταν ήδη πολύ αργά. Από τότε και μετά θα έψαχνα μόνο την αγάπη". Αυτός ο άνθρωπος φυτεύτηκε, όπως όλοι μας, στα βαθιά νερά και πρέπει να κολυμπήσει.

Σε ποιο περιβάλλον διαδραματίζεται το έργο;
Το έργο είναι αρκετά αποσπασματικό και αναπαριστά μια κατάσταση για τις ανθρώπινες σχέσεις. Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα "μαύρο" περιβάλλον, σε ένα χώρο που μοιάζει υγρός και είναι γεμάτος ηχεία. Από τα ηχεία ακούγεται η μουσική που συνοδεύει τη δράση. Είναι βασικό στοιχείο της παράστασης, γιατί η μουσική μας συντροφεύει παντού, ακόμα και στον έρωτα. Όταν είσαι ερωτευμένος, θέλεις να τραγουδήσεις το αγαπημένο σου τραγούδι κι αυτό είναι η πρώτη μορφή έκφρασης του έρωτα. Το έργο ουσιαστικά περιγράφει τις συναντήσεις του Ρ. Α. (Κωνσταντίνος Μπιμπής), με τις διαφορετικές σχέσεις της ζωής του. Είναι ένας τύπος μπαϊσέξουαλ, δοκιμάζει όλες τις εκδοχές των σχέσεων, είναι gender queer, πάει με όλες, με όλους, με όλα.

Ποια είναι τα πρόσωπα του έργου;
Τα πρόσωπα του έργου είναι οι ίδιοι οι ερμηνευτές. Η Δωροθέα Μερκούρη, η Ίντρα Κέιν, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, ο Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος και η Κλέλια Ανδριολάτου. Είναι οι εαυτοί τους, ο επαγγελματικός και σεξουαλικός τους προσανατολισμός. Όλα αυτά τα πρόσωπα που συνάντησε στη ζωή του ο Ρ. Α. και αντιπροσωπεύουν διαφορετικά πράγματα. Στη συνάντηση με καθέναν από αυτούς αντιμετωπίζουμε μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα του, έναν διαφορετικό τρόπο επένδυσης σε μια σχέση. Με κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε είμαστε διαφορετικοί, δεν υπάρχει ένα copy paste το οποίο επαναλαμβάνουμε. Η ψυχολογία του Ρ. Α. αλλάζει όταν η Μόλι του μαθαίνει ένα είδος ναρκωτικού. Eίναι αυτή που τον οδηγεί στην καταστροφή...

Ο έρωτας μπορεί να είναι καταστροφικός;
Αν δεν καταφέρεις να ισορροπήσεις μέσα σε αυτόν, τότε ναι, μπορεί να είναι κάτι καταστροφικό. Η αγάπη είναι αυτή που σε κρατάει, ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι, είναι η τρέλα, ό,τι φαντάζεται ο καθένας. Γι' αυτό και επιλέγουμε να παρουσιάσουμε στην παράσταση την Gen L, τη γενιά που πάνω απ’ όλα βάζει την αγάπη.

Όλοι οι χαρακτήρες του έργου επενδύουν στον ψηφιακό έρωτα;
Η Δωροθέα έρχεται από άλλη γενιά και είναι η ηρωίδα που αναζητάει τον αναλογικό έρωτα. Δεν θέλει να στείλει γυμνή φωτογραφία στο σύντροφό της, θέλει να τον συναντήσει σε ένα μπαρ, να τον δει από κοντά.

Έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο ερωτευόμαστε;
Ανά δεκαετία αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο ερωτευόμαστε, αλλιώς ερωτευόμασταν στα 20s, στα 40s, στα 60s. Ο έρωτας, το σεξ, όλα αλλάζουν μέσα στα χρόνια. Φτάσαμε σε μια εποχή πλέον που ο έρωτας είναι και ψηφιακός. Όλα γίνονται και μέσα από εφαρμογές: είναι μια πιο εύκολη λειτουργία και, παρόλο που φαίνεται ανώδυνη, είναι πιο επώδυνη διότι εκεί η απόρριψη είναι πιο συνηθισμένη. Τα στάνταρ που τίθενται είναι ψηλά και σκληρά.

"Ο έρωτας, το σεξ, όλα αλλάζουν μέσα στα χρόνια. Φτάσαμε σε μια εποχή πλέον που ο έρωτας είναι και ψηφιακός".

Όλοι εγκλωβίζονται στο κυνήγι της τελειότητας με έναν τρόπο;
Ναι, οπότε η απόρριψη που βιώνουν τα παιδιά, οι νέοι, όλες οι ηλικίες που δοκιμάζουν τον ψηφιακό έρωτα είναι εντονότερη. Κάποιος σε χαιρετάει και αμέσως σου λέει "Δείξε μου πώς είναι… ένα μέρος του σώματος σου" κι εκεί έχει ήδη τελειώσει η φάση, γιατί μπορεί να μην του αρέσεις. Υπάρχει μια γρηγοράδα σ’ αυτή την επικοινωνία και το κρατήσαμε αυτό στην παράσταση. Ο Ρ. Α. συναντιέται με πρόσωπα, δημιουργεί μια σχέση, βλέπουμε μια στιγμή
από αυτή και πάμε στην επόμενη.

Όταν ο Λόρκα συνάντησε τον Νταλί το 1923, τον ερωτεύτηκε και ξεκίνησε να γράφει αισθησιακά, σουρεαλιστικά ποιήματα. Πόσο τετριμμένο είναι αυτό σήμερα; Ποιος είναι ο σύγχρονος τρόπος να δείξεις τον πόθο σου;
Δες το TikTok και θα καταλάβεις. Ένα δυνατό post στο TikTok, στο Facebook, στο Instagram και σε όποια άλλη εφαρμογή κάνει όλη τη δουλειά. Ερωτεύεσαι, χωρίζεις, είσαι single, double, broken: όλα κοινοποιούνται. Υπάρχει η απόλυτη κοινοποίηση του έρωτα και από κει και πέρα ο καθένας τον εκφράζει με διαφορετικό τρόπο.

Οι άνθρωποι επενδύουν στον έρωτα όπως παλιότερα;
Νομίζω ότι φοβούνται να επενδύσουν στον έρωτα, επειδή η απόρριψη είναι πιο σύντομη και πιο απότομη. Γι'  αυτό και οι ήρωες του έργου παίρνουν ένα χάπι και ζουν την ψευδαίσθηση, η οποία διαρκεί πολλές ώρες. Το χάπι αυτό δημιουργεί μια αίσθηση χαράς για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, οπότε όταν το παίρνουν βιώνουν και τον έρωτα για περισσότερο χρόνο. Αυτό μπορεί να δούμε να συμβαίνει στο μέλλον. Ούτως ή άλλως, τα πάντα είναι μια χημική ένωση.

Για σένα, δηλαδή, ο έρωτας είναι χημεία ή φυσικό φαινόμενο;
Ο έρωτας είναι χημεία. Τα πάντα στον οργανισμό μας λειτουργούν βάσει χημικών ενώσεων· κάτι εκκρίνεται όταν βιώνουμε ένα συναίσθημα. Η φράση νιώθω "πεταλούδες στο στομάχι", που χρησιμοποιήσαμε για τίτλο, δεν είναι τυχαία, συνδέεται άμεσα με τον έρωτα. Όταν ερωτεύεσαι κάποιον, εκκρίνεται αδρεναλίνη, η οποία πλημμυρίζει το σώμα.

Στην παράσταση υπερτερεί το εγκεφαλικό ή το συναισθηματικό στοιχείο;
Το συναισθηματικό. Φαίνεται η χημεία ανάμεσα στους ανθρώπους, τη βιώνουμε και η μουσική έρχεται και δένει σ' αυτό το κομμάτι.

Στο δελτίο τύπου της παράστασης αναφέρετε μια λίστα τραγουδιών που ακούγατε στη διάρκεια των προβών. Λειτούργησαν σαν οδηγός γύρω από τον αυτοσχεδιασμό;
Ουσιαστικά οι ήρωες επιλέγουν να τραγουδήσουν ή να μιλήσουν. Υπάρχουν κάποια τραγούδια όπως το "I love you" της Billie Eilish, το "You Mean Everything to Me" του Neil Sedaka και άλλα τα οποία έρχονται ως συνοδευτικά μιας κατάστασης και κάποια από αυτά τραγουδιούνται ζωντανά από τους ηθοποιούς. Κανένα τραγούδι δεν παίζεται αυθεντικά, είναι σαν να τα ακούς στα ακουστικά. Στην παράσταση υπάρχουν μικρόφωνα, παραμορφώσεις με ήχους, θα ήθελα ο θεατής να έχει την αίσθηση ότι έχει βάλει ακουστικά και ακούει το έργο. Ο Γρηγόρης Ελευθερίου έχει γράψει μουσική που παίζει με τη λογική του soundtrack. Υπογραμμίζει και αναδεικνύει τις φράσεις, τις στιγμές, την ένταση. Επίσης, υπάρχουν βίντεο και προβολές με όλα τα ερωτήματα που τίθενται στο έργο, υπάρχουν live κάμερες που γράφουν ζωντανά. Υπάρχει η αίσθηση του πώς κινηματογραφούμε τον έρωτα, πώς τον καταγράφουμε στα social media. Όλα αυτά, όχι σε μια εκδοχή ρεαλισμού. Θέλω να μοιάζουν όλα αυτά με εικαστικό έργο, με installation.

Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει για τον έρωτα;
Να τον διατηρήσω ζωντανό.

Θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς έρωτα;
Νομίζω πως όχι.

Μιλώντας για την εποχή μας, πιστεύεις πως το σύστημα μετατρέπει την αγάπη σε απλό σεξ και το σεξ σε πορνογραφία;
Ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού εκτίθεται από μόνο του σε αυτό, καθώς το θεωρεί πολύ φυσιολογικό. Η αποστολή φωτογραφίας κάποιου απόκρυφου μέρους του σώματος είναι μέρος ενός εξιταρίσματος. Συζητώντας με τα παιδιά στην παράσταση, η Δωροθέα αναρωτιόταν γιατί πρέπει να στείλει μια φωτογραφία και να μην το ζήσει πραγματικά, από κοντά, όπως πλέον γίνεται στις ταινίες και στα βιβλία; Πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο καθένας ζει την πραγματικότητά του όπως θέλει, ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να επιλέγει αυτό που του ταιριάζει.

"Ο ψηφιακός τρόπος είναι πιο εύκολος, πρέπει να είναι όλα cool κι αυτό είναι ένα πρόβλημα. Δεν υπάρχει ανάγκη να επενδύσουν, δεν υπάρχει ο φόβος της προδοσίας".

Τι γίνεται με τα νέα παιδιά που θα ήθελαν να διεκδικήσουν τον έρωτα με αναλογικό τρόπο; Αποκόπτονται από το περιβάλλον τους; Θεωρούνται συντηρητικά;
Αυτά τα παιδιά πρέπει να πολεμήσουν γι’ αυτό που θέλουν και ίσως για τους συνομηλίκους τους να είναι η εξαίρεση. Ο ψηφιακός τρόπος είναι πιο εύκολος, πρέπει να είναι όλα cool κι αυτό είναι ένα πρόβλημα. Δεν υπάρχει ανάγκη να επενδύσουν, δεν υπάρχει ο φόβος της προδοσίας. Στην πραγματικότητα ακυρώνεται όλο το προηγούμενο γιατί όταν φοβάσαι αυτό, τελικά φοβάσαι και τον έρωτα. Πολλά παιδιά πληγώνονται γι’ αυτό και έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες. Το μπούλινγκ, το σεξουαλικό μπούλινγκ μέσω των social media, το να αποδείξω ότι είμαι επαρκής μέσα σε έναν κόσμο που αναζητά την τελειότητα ασκεί φοβερή πίεση.

Φεύγοντας ο θεατής από την παράσταση, τι θα ήθελες να πάρει μαζί του;
Το "Don't be afraid of love". Είναι ένα τραγούδι που έχει γράψει ο Γρηγόρης και που στο τέλος της παράστασης καλεί τον κόσμο σε ένα πάρτι. Θέλω να κατέβει ο κόσμος στη σκηνή και να χορέψει.

Σου λείπει καθόλου η ομάδα σου, το χοροθέατρο Οκτάνα;
Ναι, μου λείπει. Είναι σαν να ήθελα να ξανακάνω την παράσταση "Τρελή ευτυχία" που είχαμε κάνει με την Οκτάνα και ουσιαστικά το "Πεταλούδες στο στομάχι" είναι μια συνέχεια εκείνης της παράστασης.