Παρασκευή βράδυ κάτω από την Ομόνοια και ανάμεσα στα εστιατόρια των μεταναστών και τα κλειστά ποδηλατάδικα και μαγαζιά ειδών υγιεινής κάθε λίγα στενά σταματάμε να χαζέψουμε μια ακόμη ουρά, η τρίτη στη διαδρομή μας από τη Βικτώρια ως τη Μάρνη. Είχε προηγηθεί εβδομάδες νωρίτερα η αναζήτηση της παρέας στη viva.gr για να καταφέρουμε να βρούμε καλές θέσεις για την παράσταση της επιλογής μας και οι ζωηρές παρέες έξω από τα θέατρα επιβεβαιώνουν του sold out το αληθές. Το θέατρο έχει σίγουρα δώσει ζωή και φως στα βράδια της στιγματισμένης γειτονιάς κάτω από την Πατησίων και οι επενδύσεις των επιχειρηματιών, οι οποίοι πόνταραν στην περιοχή, ανακαίνισαν αίθουσες, φώτισαν σκοτεινά δρομάκια και, φυσικά, ανεβάζουν πολύ αξιόλογες παραγωγές σε πείσμα της απαισιοδοξίας για τον φετινό χειμώνα, έχουν ανταμειφθεί.
Δεν είναι όλα ρόδινα φυσικά, και η υπερπροσφορά παραστάσεων κάνει ακόμη και το ταγμένο θεατρικό κοινό να δυσκολεύεται να παρακολουθήσει όσα θα ήθελε. Παρ’ όλα αυτά, οι παραστάσεις που σημειώνουν διαδοχικά sold out δεν είναι λίγες και ποικίλλουν – από τις βραβευμένες περσινές επιτυχίες για τις οποίες η αναζήτηση εισιτηρίου έχει γίνει ανέκδοτο, με φίλους να μου στέλνουν μηνύματα του τύπου "Κλείσαμε για τους "Παίχτες” τέλη Γενάρη LOL", μέχρι νέες feelgood μουσικοθεατρικές παραγωγές, λούμπεν οικογενειακές ιστορίες, αλλά και περιπατητικές παραστάσεις θεάτρου-ντοκουμέντο πρωτοεμφανιζόμενων δημιουργών ή πειραματικές performances για τη βία κατά των γυναικών σε βιομηχανικούς χώρους του Βοτανικού.
Κάτι που είναι εμφανές, επίσης, είναι ότι ένα νέο, ηλικιακά και μη, κοινό επιλέγει να πάει θέατρο, είτε για να απολαύσει τους πρωταγωνιστές που γνώρισε από την αναγέννηση της τηλεοπτικής μυθοπλασίας, σε παραστάσεις βασισμένες συχνά σε εμβληματικές ταινίες τις οποίες παρ’ όλα αυτά δεν έχει δει, είτε για να δει πως ένας Βρετανός συγγραφέας μεταφέρει ένα δυστοπικό RPG (Role Playing Game) βγαλμένο από την καθημερινότητα στη σκηνή. Το παραδοσιακό θεατρικό κοινό μπορεί να αισθάνεται κάποιες φορές άβολα όταν κάποιοι χειροκροτούν στη μέση της παράστασης, σαν να πρόκειται για κωμικά gang, ή όταν γελάνε σε σκηνές γκροτέσκες μεν δραματικές δε, όταν αναβοσβήνουν οθόνες δίπλα του ή ακούει ατάκες όπως "Βιβλία δεν έγραφε ο Τσέχοφ; Κάτι μου θυμίζει. Κάποτε είχα διαβάσει το "Πόλεμος και Ειρήνη” στο σχολείο".
"Τα sold out μπορεί να συνεχίζονται αλλά οι συμπεριφορές παραμένουν ίδιες", έλεγε σκωπτικά (θεατρο)φίλη, αμφιβάλλοντας για την παιδευτική δύναμη του θεάτρου που έχει γίνει mainstream. Θα διαφωνήσω. Το θέατρο, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει τη δύναμη να προκαλέσει μετατοπίσεις ακόμη κι αν αυτές δεν είναι άμεσα ορατές και μόνο αισιόδοξο μπορεί να είναι ότι νέα κοινά κρατούν ζωντανή μία από τις πιο αρχαίες τέχνες. Το πρώτο στοίχημα, αυτό της επιστροφής στις σκηνές έχει κερδηθεί, φέρνοντας μάλιστα σε αυτές και ένα κοινό που πιθανότατα δεν είχε ξαναπάει ποτέ. Είναι στα χέρια των δημιουργών να μιλήσει σε αυτό το κοινό διαφορετικά απ’ ό,τι η τηλεόραση, τα games και τα social. Να αναμετρηθεί στο βαθμό που του αναλογεί με το "Goblin mode" της εποχής, για να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη της χρονιάς που επέλεξε το βρετανικό λεξικό της Οξφόρδης και περιγράφει μια κατάσταση ή συμπεριφορά, "ανεπιτήδευτη, ράθυμη, ατημέλητη ή άπληστη, συνήθως με τρόπο που απορρίπτει κοινωνικούς κανόνες ή προσδοκίες" για την οποία δεν χρειάζεται κανείς να απολογηθεί.
"Κάτι μου είπε", ακούω να λέει μετά την παράσταση το αγόρι που θυμάται να έχει διαβάσει το "Πόλεμος και Ειρήνη" στην αμήχανη παρέα του. Δεν μπορώ να ακούσω τη συνέχεια, αλλά από τον τόνο της φωνής του νιώθω ότι έχει γίνει μια αρχή.
