Στέλιο Ανατολίτη, πόσο κανονική είναι η δουλειά του κωμικού;

Ο Στέλιος Ανατολίτης κλείνει φέτος δέκα χρόνια στο stand up comedy, έχοντας υπάρξει ένας από τους δυνατούς παίκτες της ολοένα εξελισσόμενης ελληνικής σκηνής που φέτος "πλημμυρίζει” από φρέσκο υλικό. Στο κατά κύριο λόγο αυτοβιογραφικό "Χάπι" του, ο Ανατολίτης απέδειξε την αξία του ως κωμικός με τις μεγάλες και σφιχτοδεμένες ιστορίες του αλλά και την ικανότητα του να θίγει επί σκηνής θέματα-ταμπού με εύπεπτο τρόπο. Στο νέο του σόλο με τίτλο "Κανονική δουλειά" που συνεχίζει σταθερά στη σκηνή του Alhambra Art Theatre γιορτάζει μαζί με το κοινό μια δεκαετία που τα είχε όλα. Σε μια χώρα που το να είσαι καλλιτέχνης ισοδυναμεί με αστάθεια αλλά και μπόλικο σουρεαλισμό, η κωμωδία είναι ίσως η μοναδική φόρμουλα που τον κράτησε ζωντανό. Όλα αυτά τα φιλτράρει μέσα από κάθε είδους αστείο, από απλά one liners μέχρι μουσική κωμωδία, για να μιλήσει για όσα περιλαμβάνει μια δουλειά που δεν είναι αυτό που λέμε "κανονική”. Πάμε να δούμε όσα είπε στο "α" σε μια απολαυστικά αστεία συνέντευξη.

Πόσο "μη κανονική” είναι η δουλειά του κωμικού;
A, πολύ ωραία ερώτηση, κυρίως γιατί δεν έχω ιδέα τι να απαντήσω (γέλιο). Έχει τις κοινές ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις οπότε μέχρι εκεί είναι κανονικότατη. Έχει μέσα διαφήμιση, πωλήσεις, έσοδα και έξοδα και ταξίδια. Μοιάζει με μια "κανονική δουλειά". Για μένα είναι κανονικότατη κι από τις πολύ δύσκολες, κιόλας. Σίγουρα δεν έχει κάθε δουλειά την ευκαιρία να παίζει παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα, να συνομιλεί και να δένεται με κόσμο, να λαμβάνει τόση αγάπη και υποστήριξη μέσα από αυτήν. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, είναι πέρα για πέρα "μη κανονική". 

Θα την άλλαζες με κάποια άλλη δουλειά; "Κανονική” ή μη;
Όχι, δεν νομίζω κι ελπίζω να μη χρειαστεί.

Κλείνεις δέκα χρόνια φέτος στο stand up comedy. Πώς ξεκίνησες, τι κρατάς από αυτά τα χρόνια, τι κλήθηκες να αντιμετωπίσεις και πώς σε διαμόρφωσαν;
Κρατάω τα δύο βασικά που μου έχουν μείνει: δεν έχω ιδέα πότε πέρασαν αλλά όταν το σκέφτομαι προσεκτικά συνειδητοποιώ ότι όντως πέρασαν και ότι δεν ξέρω τίποτα, συνέχεια μαθαίνω και καταλαβαίνω καινούργια πράγματα. Η κωμωδία είναι ατελείωτη και το βάθος της είναι όσο αυτό της ανθρώπινης κατάστασης. Ξεκίνησα από το Improv, το αυτοσχεδιαστικό θέατρο, αυτή ήταν στην ουσία η πρώτη μου επαφή με την κωμωδία με εμένα να είμαι στον ρόλο του αστείου. Αργότερα άρχισα να γράφω τα κείμενά μου και από εκεί και πέρα, με πολλή υπομονή και επιμονή, έμαθα μετά από κάποια χρόνια, να μπορώ να στέκομαι για δέκα λεπτά στη σκηνή και να είναι αστείο όλο αυτό. Αντιμετωπίσαμε πολλά, κάναμε και πολλές κινήσεις με τα παιδιά επάνω στη Θεσσαλονίκη, ανοίξαμε το Μαιευτήριο Comedy Club, εγώ, μόνος μου, άνοιξα την πρώτη σχολή Improv της Θεσσαλονίκης (με πολύτιμη βοήθεια και υπέροχους συνεργάτες στην Alma Kalma) τα κλείσαμε όλα και ήρθα στην Αθήνα. Ένα από αυτά που κατάλαβα δυστυχώς ήταν ότι αν θέλω να ζήσω από αυτό, θα πρέπει να βρίσκομαι στην Αθήνα. Νομίζω περάσαμε και δύσκολα χρόνια, αλλά κάπως "ρομαντικοποιούνται” στο κεφάλι μου. Οι αντικειμενικές συνθήκες της κρίσης, όμως, δεν αλλάζουν, όσο και να το σκέφτομαι αλλιώς. Αντιμετωπίσαμε πολύ κόσμο ο οποίος είχε αγνή κακία απέναντί μας, κακές συμπεριφορές, μας έχουν πετάξει αντικείμενα στη σκηνή, γενικώς, δεν ήταν πολύ εύκολο όλο αυτό στην αρχή. Σε διαμορφώνει, σίγουρα, νομίζω όλους τους/τις/@ συναδέλφους. Είμαι σίγουρα πιο χοντρόπετσος από τότε, έχω εξασκηθεί σε δεξιότητες που δεν είχα, έχω πάρει πράγματα από την κωμωδία τόσο για τον χώρο της υποκριτικής όσο και της συγγραφής και είμαι αρκετά πιο ευτυχισμένος από τότε.

 

"Έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μια πολύ μικρή "βιομηχανία" θεάματος που να αφορά το stand up comedy και την Ελλάδα η οποία βρίσκεται σε μια φάση ξεχωριστή από αυτή που βρισκόταν όταν έκαναν stand up o Τζίμης Πανούσης κι ο Χάρρυ Κλυνν. Είμαστε πιο εξωστρεφείς, πιο διαμοιρασμένοι και ίσως και πιο δεκτικοί στο νέο αίμα. Μακάρι να συνεχίσουμε έτσι για άλλη μια δεκαετία και βλέπουμε".

 

Έχεις ασχοληθεί ξανά με τη μουσική κωμωδία;
Ναι, ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα στη σκηνή, από το 2012 σχεδόν, απλώς το άφησα και επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα. Ήρθε η ώρα να το ξαναπιάσω.

Αν έκανες έναν απολογισμό για την ελληνική σκηνή του stand up η οποία μοιάζει να περνάει σε μια νέα φάση -σκεπτόμενοι και το γεγονός ότι πολλοί ακόμα κωμικοί της νεότερης γενιάς ολοκληρώνουν την πρώτη τους δεκαετία στο χώρο- ποιος θα ήταν αυτός;
Δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτή τη σκηνή που κλείνει τώρα μια δεκαετία. Είναι πολλά. Να πω ότι έχουμε γίνει φίλοι μερικοί μεταξύ μας; Ότι παλέψαμε και παλεύουμε παρέα με έναν κοινό σκοπό; Ότι έχουμε σχεδόν κάθε είδος χιούμορ; Να πω ότι όλοι, με δικά μας έξοδα και χωρίς καμία υποστήριξη από φορείς, κράτος, ιδιώτες, τηλεόραση, έχουμε ανεβάσει παραγωγές στο ίντερνετ με ποιότητα; Ότι υπάρχουν τουλάχιστον δέκα με δεκαπέντε σόλο παραστάσεις να δει κανείς, ΔΩΡΕΑΝ. Έχει σημασία αυτό, η πρόσβαση στην κωμωδία είναι σε μεγάλο μέρος ελεύθερη και ο κόσμος το επιβραβεύει αυτό με τη φυσική του παρουσία σε παραστάσεις. Να πω για το πόσοι κάνουμε και άλλα πράγματα όπως Improv, συγγραφή, κόμιξ, επικοινωνία της επιστήμης και έναν σκασμό ακόμη; Έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μια πολύ μικρή "βιομηχανία" θεάματος που να αφορά το stand up comedy και την Ελλάδα η οποία βρίσκεται σε μια φάση ξεχωριστή από αυτή που βρισκόταν όταν έκαναν stand up o Τζίμης Πανούσης κι ο Χάρρυ Κλυνν. Είμαστε πιο εξωστρεφείς, πιο διαμοιρασμένοι και ίσως και πιο δεκτικοί στο νέο αίμα. Μακάρι να συνεχίσουμε έτσι για άλλη μια δεκαετία και βλέπουμε.

Ποιους κωμικούς του εξωτερικού θαυμάζεις και θα μας σύστηνες να παρακολουθήσουμε;
Δύσκολο αυτό. Να παρακολουθήσετε τους κωμικούς που σας ταιριάζουν κι αν αποφασίσετε να πειραματιστείτε, πάτε και σε άλλα. Σίγουρα να πάτε σε όσα live γίνονται εδώ, ειδικά στον Dara O’ Briain. Δεν ξέρω τι να σας πω, μιλάμε για πολλά κωμικά ρεύματα, πολλές δεκαετίες. Θέλετε κωμικούς του ’70, one liners, σουρεάλ, storytellers, absurdists, κωμικούς του ’90, του 2010; Όποιος θέλει τα βρίσκει αυτά και εύκολα. Η μόνη συμβουλή που έχω είναι να δώσετε προσοχή στο υλικό από 1995 μέχρι 2012 που δεν υπήρχε το Netflix και να μην βασίζεστε σε αυτά που έχει το Netflix. Υπάρχουν πολλά. Πάρα πολλά. Ψαχτείτε (ψίθυρος).

Υπάρχει κάποιο αστείο που μπορείς να μοιραστείς από την παράσταση;
Και ναι και όχι. Είναι ένα αστείο που έγραψα και ακούγεται στην παράσταση αν τύχει (σημαντικό αυτό!) και δεν είναι μέρος της παράστασης. Τι εννοώ; Έλα να δεις την παράσταση φίλτατο αναγνωστίνι, και διάβασε και το αστείο: -Μα, γιατρέ, γιατί με ξυπνήσατε δύο μέρες μετά το χειρουργείο; -Ήθελα να δω, πού θα φτάσει η αναισθησία σου.

Ξέρεις πότε ένα αστείο θα προκαλέσει το περισσότερο γέλιο ή είναι μια διαρκής έκπληξη;
Τείνω προς την έκπληξη. Είναι μερικά που τα πιστεύω πολύ και ξέρω ότι θα πάνε καλά και πηγαίνουν, είναι άλλα που τα σκέφτομαι και λέω, "καλά, τι θα πω τώρα, ουάου" και τελικά με κοιτάνε από κάτω λες και τους είπα την προπαίδεια του 1. Δεν ξέρω πότε μπορώ να προβλέψω αν κάτι θα πάρει ένα μεγάλο γέλιο ή ένα μέτριο αλλά μπορώ να ξεχωρίσω πλέον ένα αστείο που θα πάει κάπου από ένα που δεν θα πάει μακριά. Κι επειδή μοιάζει σαν να αντιφάσκω, εννοώ αν ένα αστείο μπορεί να δώσει κι άλλα ή αν είναι καταδικασμένο να μείνει μόνο του. Δεν έχω μαγικές ικανότητες, παιδιά, συγγνώμη. Ωπ, τι είναι αυτό πίσω από το αυτί σου;

Τι είναι αυτό που θα έλεγες ότι χαρακτηρίζει την κωμωδία σου;
Νομίζω πως ό, τι κείμενα και να κάνω, άσχετα με το αν είναι "σοβαρά" ή όχι (δηλαδή αν καταπιάνονται με πιο σοβαρά θέματα) νομίζω πως ο κοινός άξονας είναι η αθώα σαχλαμαρίαση, ο καταδικασμός της σοβαροφάνειας και η αφήγηση. Κάπου εκεί κινούμαι, ειδικά στην τελευταία παράσταση και νομίζω ότι είμαι εντάξει με αυτό.

Πού αξίζει να σε ψάξουμε online;
Όλα βρίσκονται στο site μου, www.stanatolitis.com, έχει πλάγια ένα κουμπάκι και τα έχει όλα, είτε είναι βίντεο με παραστάσεις είτε το κανάλι μου, τα podcasts, τα σεμινάρια, τα μουσικά άλμπουμ, τα audiobooks, όλα μπορείτε να τα βρείτε εκεί, όμορφα και ταχτοποιημένα. Θέλω να πιστεύω, δηλαδή. Εντάξει, με πιάσατε, ίσως βρείτε πλυμένα ρούχα, ασιδέρωτα πίσω από τα βίντεο. Άντε και λίγη σκόνη αριστερά από τα εισιτήρια των παραστάσεων.