Δημήτρης Καπουράνης: "Ανήκω σε μια γενιά που δεν εξιδανικεύει ανθρώπους τόσο εύκολα"

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με την υποκριτική; Ήταν κάτι που ήθελες από μικρή ηλικία; Σε δυσκόλεψε η απόφαση να αφήσεις το Πολυτεχνείο για να επικεντρωθείς στο θέατρο;
Καταρχάς από πολύ μικρός ήμουν πάντα σε μια θεατρική ομάδα, από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο. Στο Λύκειο είχα έναν υπέροχο καθηγητή, τον Νεκτάριο Ξανθουδάκη, ο οποίος μας μύησε σε όλη αυτή την λειτουργία του θεάτρου μέσω της ομάδας που είχαμε φτιάξει. Μετά συνέχισα και στην  θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου. Είχαμε έναν πολύ ωραίο τρόπο που λειτουργούσαμε, στον τρόπο που παίρναμε αποφάσεις. Επομένως, αγάπησα όλη αυτή τη λειτουργία μέσω της άμεσης δημοκρατίας που υπήρχε. Αυτό αγάπησα και κάποια στιγμή, ενώ έκανα γυρίσματα για τη "Λέξη που δε λες" χωρίς να έχω μπει ακόμα σε κάποια σχολή, είδα ότι δεν είναι ανέφικτο να μπεις σε μια δραματική και να σπουδάσεις. Οπότε εκείνο το καλοκαίρι παραιτήθηκα από το μπαρ που δούλευα, άφησα το Πολυτεχνείο με τρία μαθήματα για πτυχίο, ανέβηκα στην Αθήνα και προετοιμάστηκα σχεδόν μόνος μου. Ήταν πάρα πολύ δύσκολη απόφαση, συγκρούστηκα με τους γονείς μου. 

Ανήκεις σε μια γενιά που βίωσε την αποκαθήλωση θεατρικών αυθεντιών και την εξυγίανση, έστω εν μέρει, του επαγγελματικού χώρου. Πώς βίωσες αυτές τις αλλαγές και πώς τις κρίνεις;
Είναι φυσικό και επόμενο το ότι θα ερχόντουσαν στην επιφάνεια για να κριθούν κάποια στιγμή όλες αυτές οι συμπεριφορές. Εγώ ανήκω σε μια γενιά που δεν εξιδανικεύει ανθρώπους τόσο εύκολα. Πιστεύω ότι το έργο ενός καλλιτέχνης είναι σπουδαιότερο από τον καλλιτέχνη. Νομίζω ότι είναι μια άποψη πιο πολύ της γενιάς μου. 

 

"Ο πυρήνας λειτουργίας της νέας γενιάς ηθοποιών είναι η ομάδα και το γεγονός ότι μέσα από αυτήν ο καθένας βγάζει τον καλύτερο του εαυτό και έτσι πάει παρακάτω. Δε νομίζω ότι κάποιος θέλει να γυρίσουμε στον κόσμο των πρωταγωνιστών και της αυθεντίας”. 

 

 

Πιστεύεις ότι η νέα γενιά ηθοποιών θα δώσει διαφορετικά δείγματα γραφής ως προς τις συμπεριφορές και το σεβασμό εντός θιάσου κι αν ναι, πού οφείλεται αυτό;
Οφείλεται στο ότι ο πυρήνας της λειτουργίας μας είναι η ομάδα και στο γεγονός ότι μέσα από αυτήν ο καθένας βγάζει τον καλύτερο του εαυτό και έτσι πάει παρακάτω. Δε νομίζω ότι κάποιος θέλει να γυρίσουμε στον κόσμο των πρωταγωνιστών και της αυθεντίας. Αυτή είναι η θέση μου.

Συμπρωταγωνιστείς με τον Θάνο Λέκκα στην παράσταση "Μια άλλη Θήβα” του Σέρχιο Μπλάνκο σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Ποιο ρόλο υποδύεσαι;
Είναι το έργο ενός Ουρουγουανού συγγραφέα που ανεβαίνει στις 20 Οκτωβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Είναι γραμμένο το 2014 και θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα σύγχρονα έργα. Υπάρχουν τρία πρόσωπα, παίζουμε δύο ηθοποιοί και ουσιαστικά παρακολουθούμε το "making of” μιας παράστασης και παράλληλα τις συνεντεύξεις/συναντήσεις του σκηνοθέτη με έναν κρατούμενο. Εγώ παίζω τον ρόλο του κρατούμενου (και του ηθοποιού που υποδύεται τον κρατούμενο). Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Μπορώ να σας μιλάω πάρα πολλή ώρα για αυτό το θέμα, αλλά νομίζω πως το ίδιο το έργο θα τα πει καλύτερα από μένα.

Ασχολείσαι παράλληλα με τη μουσική και τη συγγραφή. Ποια είναι η σχέση σου με αυτές τις δύο τέχνες; Εξυπηρετούν την εκπλήρωση διαφορετικών εσωτερικών αναγκών από ότι το θέατρο;
Έχουμε ένα συγκρότημα τους Cosmonuts. Έχουμε κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ ("Leaps Of Fate”, 2020 - "Holidays In Andromeda”, 2017). Φέτος έγινε μια αλλαγή στο σχήμα. Δυστυχώς αποχωριστήκαμε τον ντράμερ μας μετά από επτά χρόνια. Τώρα συνεργαζόμαστε με τον Αλέξανδρο Σταθάκη και σκοπεύουμε να βγάλουμε δύο single. Μετά το Πάσχα ευελπιστούμε να γράψουμε τον μεγάλο δίσκο μας. Αυτό το πράγμα που βιώνω μέσω του συγκροτήματος, μέσω της μουσικής, δεν μπορώ να το βρω στο θέατρο. Δεν νομίζω ότι έχει αυτή τη δυναμική. Για παράδειγμα όταν παίζουμε live πάνω στην σκηνή, η αίσθηση ότι μπορείς να είσαι τα πάντα και δεν θα σου πει κανείς τίποτα είναι αναντικατάστατη. Το θέατρο έχει παραπάνω κανόνες χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στη μουσική. Απλά νομίζω ότι όταν παίζω μουσική μπορώ να είμαι αυτό που θέλω να είμαι, όπως εγώ θέλω. Πάντα εμείς είμαστε πάνω στη σκηνή, πάντα τον άνθρωπο βλέπεις, αλλά δεν μπορώ ακριβώς να το περιγράψω, να το εκλογικεύσω είναι μια αίσθηση κυρίως.
Όσον αφορά τη συγγραφή, έχω ξεκινήσει μεθοδικά εδώ και τρία χρόνια. Ξεκίνησα γράφοντας ένα προσωπικό βίωμα, ήθελα να δω αν μπορούσε να έχει κάποια ροή, αρχή-μέση-τέλος. Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω μια ταινία μεγάλου μήκους ως ένα προσωπικό πρότζεκτ και μετά άρχισα να παρακολουθώ κάποια σεμινάρια, να διαβάζω βιβλία. Μετά έγραψα δύο ταινίες μικρού μήκους. Τώρα τρέχω την μεγάλου μήκους που σκοπεύω να καταθέσω στο προπαρασκευαστικό φέτος. Για τις μικρού μήκους που έχω ολοκληρώσει είμαι σε διαδικασία αναζήτησης παραγωγών για να τις προχωρήσουμε. Αλλά όπως καταλαβαίνετε στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο δυσκοίλια ως προς αυτό. Δεν είναι εύκολο να βρεις χρηματοδότηση, να την γυρίσεις κι έπειτα να δεις που θα προβληθεί. Βέβαια σε κάθε ταινία μικρού μήκους αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα γιατί πρέπει να βγει το πρόγραμμα λόγω των οικονομικών περιορισμών. Πολλές ώρες γύρισμα, αλλά άμα έχεις όρεξη, δεν πειράζει.

Συμμετείχες στην ταινία "Pendulus" του Δημήτρη Γκότση, η οποία έλαβε μεταξύ άλλων το Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ Δράμας. Ποιος είναι ο ρόλος που υποδύθηκες και πώς εξελίχθηκε η συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη;
Είναι από τα πιο ωραία πράγματα που έχω κάνει μετά την σχολή. Γνώρισα υπέροχους συνεργάτες, με τον Γκότση πλέον είμαστε πολύ καλοί φίλοι, δεν τον ήξερα πριν από την ταινία. Ταυτόχρονα κατάφερα να μιλήσω για ένα θέμα πολύ προσωπικό, πολύ πυρηνικό, αυτό της κρίσης ταυτότητας. Αυτή είναι η θεματική της ταινίας, εξού και ο τίτλος "Pendulus", δηλαδή "μετέωρος" (Onassis Award 28ες Νύχτες Πρεμιέρας, Βραβείο Ήχου: Βασίλης Γεροδήμος - 45ο Φεστιβάλ Δράμας). Αναφέρεται σε όλα τα παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς, τα οποία αναγκάζονται συνέχεια στην καθημερινή τους ζωή να επιλέξουν: "αν τώρα είμαι Έλληνας ή Αλβανός". Αυτό συνοψίζει όλη την ταινία. 

Υπάρχουν σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελες να δουλέψεις ή είδη στα οποία θέλεις να δοκιμαστείς;
Πάρα πολλοί! Απλά είμαι λίγο ντροπαλός και κωλύομαι να πω ονόματα. Θα ήθελα να δοκιμάσω πολλά και διαφορετικά πράγματα. Νιώθω ότι θέλω να ‘’βουτήξω’’ σε όλα, έχω αυτήν την αίσθηση τώρα. 

Φέτος τα "Καλύτερά μας χρόνια" προβάλλονται για τρίτη χρονιά. Περίμενες η σειρά να έχει τόση επιτυχία όταν ξεκινούσατε;
Όταν πρωτοδιάβασα το σενάριο, ήξερα ότι θα πάει πολύ καλά. Πρόκειται για ένα πολύ  γειωμένο σενάριο, διάβαζα για καθημερινούς ανθρώπους και σκέψεις που τις καταλάβαινα. Νομίζω ότι αυτό είναι που το έκανε να πετύχει και το κοινό να το ακολουθήσει τόσα χρόνια. Μπορεί να αναφέρεται σε μια άλλη δεκαετία, ένα άλλο καθεστώς, αλλά είναι πολύ γνώριμες και οικείες οι σχέσεις και οι καταστάσεις.

Βρίσκεις σημεία ταύτισης με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι και τι επιφυλάσσει η φετινή σεζόν στον Αντώνη;
Πάρα πολλά! Δεν βάζει τον κώλο του κάτω και αυτός. Είναι βαθιά αισιόδοξος. Αυτό είναι και το κεντρικό χαρακτηριστικό μας, η αισιοδοξία. Προσπαθεί να είναι πάντα στα γεγονότα, εκεί που συμβαίνουν τα πράγματα.

Πώς βιώνεις την εμπειρία των τηλεοπτικών γυρισμάτων σε σχέση με το θέατρο; 
Είναι ζόρικος συνδυασμός, αλλά το θέλω. Δεν θα μπορούσα να κάνω χωρίς το θέατρο και δεν θα μπορούσα να κάνω χωρίς τη σειρά. Περνάμε πολύ ωραία, νιώθω ότι ο ρόλος του Αντώνη εξελίσσεται μαζί μου. Μερικές φορές νιώθω ότι οι σεναριογράφοι στηρίζονται πάνω μας, για να γράψουν. Νιώθω σαν να είμαι εγώ το ’80. Κάποια σημεία ταύτισης εντοπίζω στη σχέση που έχει ο Αντώνης με τους γύρω του. Για παράδειγμα, με τον πατέρα του όπου μπορεί να υπάρχει μια σύγκρουση, παρόλα αυτά ο Αντώνης γίνεται σιγά σιγά ο Στέλιος. Παράλληλα, η σχέση που έχει με τη δουλειά του, το πόσο αφοσιωμένος είναι σε αυτήν. Το γεγονός ότι αφήνει την νομική και ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Η σχέση του με τη μουσική, τα ερωτικά του. Δεν ξέρω αν θέλω να βρίσκω ομοιότητες, αλλά υπάρχουν πολλές.

Σε γοητεύει η τηλεόραση ως μέσο;
Δεν μπορώ να πω πως με γοητεύει. Δεν είναι το μέσο που με ενοχλεί, αλλά το τι προβάλλεται εν τέλει και ποιοι είναι οι στόχοι σε κάθε παραγωγή. Εγώ τη σειρά μας την βλέπω στο Ertflix, το οποίο εξελίχθηκε σε μια υπέροχη πλατφόρμα. 

Με ποια κριτήρια επιλέγεις ή απορρίπτεις μία δουλειά;
Είμαι πολύ κακός στο να λέω όχι, αλλά σιγά σιγά αυτό αρχίζω να το μαθαίνω. Πρώτα από όλα πρέπει να μου αρέσει το έργο και οι συνεργάτες. Δεν δίνω τόση βάση στο οικονομικό κριτήριο. Θα έπρεπε να τα εξισορροπώ όλα, αλλά αυτό το μαθαίνω ακόμα.