Δήμητρα Παπαδοπούλου - Θοδωρής Αθερίδης: Το ασυναγώνιστο δίδυμο σε μια κοινή συνέντευξη

Η οικειότητα και η χημεία τους τούς έκανε ένα από τα πιο αγαπητά ντουέτα στην ελληνική τηλεόραση. Ο λόγος για τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Θοδωρή Αθερίδη που φέτος συναντιούνται πίσω από την κουίντα αλλά και πάνω στη σκηνή στην πρώτη τους κοινή θεατρική εμφάνιση, για χάρη της σύγχρονης επιθεώρησης "Τί ζούμε, ρε;" που παρουσιάζεται από 10 Ιουνίου στο θέατρο Άλσος.
Εκείνη υπογράφει τα κείμενα, εκείνος σκηνοθετεί, και μαζί με τον 13μελή θίασο -Ελένη Κοκκίδου, Θανάσης Αλευράς, Κρατερός Κατσούλης, Αντώνης Λουδάρος, Λευτέρης Ελευθερίου, Πάνος Μουζουράκης, Κώστας Κόκλας, Παρθένα Χοροζίδου, Κώστας Αποστολάκης, Αντώνης Κρόμπας, Ροζαμάλια Κυρίου, Νίκη Λάμη, Ηλιάνα Γαϊτάνη και Στράτος Λύκος- συμπρωταγωνιστούν σε ένα καταιγιστικό θέαμα χορογραφημένο από τον Φωκά Ευαγγελινό, σε σκηνικά Μανώλη Παντελιδάκη και κοστούμια της Έβελυν Σιούπη, που συνδυάζει τη σάτιρα, την κωμωδία, το τραγούδι και, φυσικά, τη ζωντανή μουσική με την υπογραφή της Μαρίζας Ρίζου, με 47 συνολικά συντελεστές επί σκηνής! 

H επιθεώρηση είναι ένα δύσκολο είδος θεάτρου. Ήταν πρόκληση για εσάς;
Θοδωρής Αθερίδης: Δεν έχω κάνει επιθεώρηση με την κλασική έννοια του είδους, συγγενεύει όμως τόσο πολύ με το θέατρο που κάναμε με το συγκρότημα Άγαμοι Θύται, ενώ ταυτόχρονα, με όλη μου τη θητεία στην κωμωδία και τα θεατρικά έργα που έχω γράψει, νιώθω σαν να έχω ξανακάνει επιθεώρηση. 

Δήμητρα Παπαδοπούλου: Η επιθεώρηση ήταν η πρώτη μου αγάπη στο θέατρο και η μεγαλύτερη, καθώς αποτέλεσε λόγο για να πάω στη δραματική σχολή, αν και δεν τη διδάσκουν εξίσου. Τώρα υπήρξε και μεγάλη ενθάρρυνση από τον Ηλία Μαροσούλη, στα όρια της πίεσης (γέλια), να ξαναζωντανέψουμε την επιθεώρηση στο θέατρο Άλσος κι επειδή την αγαπώ πολύ… υποχώρησα. Μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ο αριθμός των πρωταγωνιστών.

Δεν συμβαίνει συχνά να βλέπουμε μια παράσταση με τόσο μεγάλο αριθμό συντελεστών επί σκηνής, ειδικά τα τελευταία χρόνια. 
Δ.Π.: Η συγκεκριμένη επιθεώρηση έχει την ιδιομορφία ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι πρωταγωνιστές. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία του εγχειρήματος, το να είναι δηλαδή τόσοι πρωταγωνιστές στη σκηνή ισότιμα και ο καθένας να αντιπροσωπεύει έναν ήρωα της καθημερινότητας. Αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι έχει χαθεί εντελώς. Παλιά στην επιθεώρηση συνυπήρχαν, για παράδειγμα, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Νίκος Ρίζος και άλλοι. Δεν νομίζω ότι έχει ξαναγίνει σύγχρονη επιθεώρηση με τόσους πολλούς πρωταγωνιστές, κι αυτό ήταν το δώρο της παραγωγής του Ηλία Μαροσούλη και του Άγγελου Κοτταρίδη, οι οποίοι μας ενθάρρυναν να πάρουμε τους καλύτερους, γιατί αγαπάνε πολύ το είδος και αποζητούν κάτι βαθύτερο.

Θ.Α.: Το "Τι ζούμε, ρε;" είναι υπερπαραγωγή, με όλο το νόημα της λέξης. Είμαστε 47 άνθρωποι επί σκηνής: 15 ηθοποιοί, 20 χορευτές, 12 μουσικοί στην ορχήστρα. Κι αν συμπεριλάβουμε στο αποτέλεσμα την τεχνολογία, καθώς έχουμε μια τεράστια οθόνη led και δύο ακόμα αριστερά και δεξιά, τη ζωντανή μουσική και τις προβολές, αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για ένα "σούπερ θέαμα".

"Οι συντελεστές της παράστασης είναι μια Εθνική Ελλάδος και κάθε ένας αυτούς ξεχώρισε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέσα από μια προσωπική περιπέτεια στο χώρο. Κατόρθωσαν, δηλαδή, να διεκδικήσουν την αγάπη του κοινού μόνοι τους". Θ.Α.



 

Πώς συντονίσατε μια τέτοια υπερπαραγωγή;
Θ.Α.: Στα μεγάλα θεάματα σημασία έχει πώς αφηγείσαι και πώς το εισπράττει αυτό ο θεατής. Αυτό είναι ένα σουντόκου, μια συνάρτηση η οποία έχει δικούς της κώδικες με αποδέκτη ένα θεατή που θα πρέπει να καταλαβαίνει και να απολαμβάνει αβίαστα αυτό που του προσφέρεται. Μπορείς να συντονίσεις ένα τέτοιο θέαμα με καλή διάθεση, αντλώντας έμπνευση από τους συναδέλφους σου και τον αφρό της χαράς, της ενέργειας και του ταλέντου τους. Οι συντελεστές της παράστασης είναι μια Εθνική Ελλάδος που προέρχεται μάλιστα από την πιο αγοραία μορφή του επαγγέλματος, με την έννοια ότι κανένας δεν προϋπήρξε προστατευμένος από ιδρύματα ή δημόσιους οργανισμούς. Όλοι οι συντελεστές ξεχώρισαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέσα από μια προσωπική περιπέτεια στο χώρο. Κατόρθωσαν, δηλαδή, να διεκδικήσουν την αγάπη του κοινού μόνοι τους. Η επιθεώρηση γίνεται πάντα με τον αφρό της ενέργειάς σου, όσο δεν εστιάζεις τόσο στην υποκριτική όσο στην ψυχική σου στάση απέναντι σε αυτήν τη συνάντηση με το κοινό.

Βλέπουμε την επιθεώρηση να επιστρέφει τα τελευταία χρόνια. Πιστεύετε ότι είναι απαραίτητη σε καιρούς κρίσης;
Θ.Α.: Γενικότερα το θέατρο είναι απαραίτητο σε καιρούς κρίσης. Μέσα στον πόλεμο και την Κατοχή δεν έκλεισαν τα θέατρα. Η επιθεώρηση είναι μια βαθιά ανάσα αισιοδοξίας, γιατί είναι πολύ άμεσο είδος με δύο τρόπους. Ο ένας είναι η κωμωδία του και ο άλλος είναι η θεώρηση της επικαιρότητας. Μιλάς δηλαδή γι’ αυτό που ζεις και το σχολιάζεις με σκοπό την αισιοδοξία και το γέλιο, οπότε είναι διπλά αποτελεσματικό. Στην κωμωδία μπορείς να υπαινιχθείς, αλλά εδώ είσαι άμεσος σε σχέση με την πραγματικότητα. Δεν την υπαινίσσεσαι, την επιθεωρείς. Γι’ αυτό και ονομάσαμε την παράσταση "Τι ζούμε, ρε;". Αυτό που βρίσκεται στα χείλη όλων εδώ και δύο χρόνια, τουλάχιστον. 

Ποια είναι τα θέματα που θίγει το κείμενο;
Δ.Π.: Επί σκηνής θα δούμε κάποια πρόσωπα που γνωρίζουμε, αλλά κυρίως ανθρώπινους χαρακτήρες. Είναι μια σύγχρονη ματιά πάνω στην πορεία του ανθρώπου και στο πόσο έχουμε αλλάξει μέσα στα χρόνια, αν και στην ουσία δεν έχει αλλάξει κάτι. Οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι, με τα ίδια κουσούρια. Είναι μια αρκετά ανθρωποκεντρική αλλά και πολιτική επιθεώρηση. Αποτελεί μια επικαιροποιημένη ματιά της ανθρώπινης ψυχής και κυρίως του Έλληνα, ο οποίος έχει γίνει και λίγο "διεθνής". Περιλαμβάνει, βέβαια, την αναρώτηση που προκύπτει από τον τίτλο "Τι ζούμε, ρε;". Όλο αυτό τον καταιγισμό νέων εμπειριών που ζήσαμε όλοι μαζί, αλλά ο καθένας τις φιλτράρει με τον δικό του τρόπο, εγώ θέλω να τις διακωμωδήσω και να τις μοιραστώ.


 

 

"Η παράσταση έχει φτιαχτεί ως ένα καταιγιστικό θέαμα, στο οποίο το ένα νούμερο εναλλάσσεται τόσο γρήγορα με το άλλο που θα περάσει η ώρα και το κοινό δεν θα το καταλάβει". Θ.Α.

Ποια δομή θα έχει; Θα έχουμε διαφορετικές σκηνές;
Θ.Α.: Η δομή θα είναι η κλασική επιθεωρησιακή, με τα νούμερα. Έχουμε 20 διαφορετικά νούμερα. Έχει φτιαχτεί ως ένα καταιγιστικό θέαμα στο οποίο το ένα νούμερο θα εναλλάσσεται τόσο γρήγορα με το άλλο, που θα περάσει η ώρα και το κοινό δεν θα το καταλάβει. Αντικειμενικά, η διάρκεια της παράστασης είναι μεγάλη, αλλά η δική μου εκτίμηση είναι ότι ο κόσμος θα θέλει να δει κι άλλο, γιατί το θέαμα είναι απολαυστικό. 

 

Ποιους ρόλους ερμηνεύετε στην παράσταση;
Θ.Α.: Υποδύομαι τον Μακρόν. Κάνω κι ένα άλλο, πολύ αστείο κείμενο για τα παράπονα των ανδρών και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται σε σχέση με το "politically correct". Είναι τρεις άνδρες οι οποίοι ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να μιλήσουν πια όπως έχουν μάθει, όπως ξέρουν και όπως νιώθουν άνετα, καθώς οι απαγορευμένες λέξεις έχουν συσσωρευτεί. Αντίστοιχα, υπάρχει μια σκηνή με ένα συνέδριο γυναικών που αποφασίζουν ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της σύγχρονης γυναίκας μέσα στη σχέση για να ευοδωθεί. Επίσης, παίζουμε μαζί με τη Δήμητρα ως "Δήμητρα και Θοδωρής". 

Δ.Π.: Θα με δείτε ως Κυπραία που παντρεύτηκε καλαμαρά και αφηγείται την περιπέτεια που ζει μαζί του. Επίσης υποδύομαι μια γυναίκα που εκφράζει το πόσο κουραστικό είναι να έχει πολλαπλούς ρόλους ως μητέρα, ερωμένη, εργαζόμενη. Η γυναίκα περνάει μια μεταβατική περίοδο στις δυτικές κοινωνίες γενικά και όχι μόνο στην Ελλάδα. Με αυτήν τη μετάβαση, όμως, δεν είναι μόνο οι γυναίκες που ταλαιπωρούνται αλλά και οι άντρες. Και οι δύο τα έχουν χαμένα. Αυτό το σατιρίζω πάρα πολύ.

 

Σε ποιους ρόλους θα δούμε τον υπόλοιπο θίασο;
Θ.Α.: Ο Πάνος Μουζουράκης είναι ο τραγουδιστής μας, παράλληλα, όμως, έχει μια stand up comedy προσέγγιση στην επαφή του με τον κόσμο. Έχει άλλωστε φυσικό χάρισμα σε αυτό, αλλά και ένα star quality που τον κάνει να λάμπει. Υπέροχα τραγουδάνε και οι Ελένη Κοκκίδου, Θανάσης Αλευράς, Αντώνης Λουδάρος, Ηλιάνα Γαϊτάνη. Βέβαια, και ο υπόλοιπος θίασος τραγουδάει καλά. Νομίζω το αποτέλεσμα θα έχει και μουσικό ενδιαφέρον. 

Δ.Π.: Ο Αντώνης Λουδάρος κάνει μια αρρωστοφοβική γυναίκα μετά τον κορονοϊό. Η Ελένη Κοκκίδου υποδύεται μια παλιά υποστηρίκτρια της αριστεράς που έχει απογοητευτεί, την έχει απομυθοποιήσει, αλλά παράλληλα τη λατρεύει – έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Ο Θανάσης Αλευράς κάνει έναν τύπο που ασχολείται με τα μεταφυσικά και πιστεύει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στο σύμπαν, ενώ ερμηνεύει και έναν μοναχό. Ο Κώστας Κόκλας ερμηνεύει το ρόλο ενός παπά που προσπαθεί να βρει πώς θα χρησιμοποιήσει την τεχνολογία για να γίνει viral. Ο Πάνος Μουζουράκης κάνει ένα flashback στο ελληνικό τραγούδι και ταυτόχρονα σατιρίζει το "σουξεδολόγιο" των τελευταίων χρόνων. Ο Κρατερός Κατσούλης υποδύεται έναν καθηγητή που είναι πάρα πολύ στεναχωρημένος και απελπισμένος για την πορεία της ελληνικής παιδείας και της ελληνικής γλώσσας. Ο Λευτέρης Ελευθερίου ερμηνεύει έναν τύπο που ζει απομονωμένος σε ένα βουνό και του παίρνουν μια συνέντευξη για την κλιματική αλλαγή, για την οποία ωστόσο αγνοεί τα πάντα.

Δουλεύετε πρώτη φορά με τη Μαρίζα Ρίζου που υπογράφει τη μουσική της παράστασης; 
Θ.Α.: Την παρακολουθώ από τότε που ξεκίνησε. Αισθανόμουν τότε ότι είμαι από τους πρώτους που την ανακαλύπτουν για το ταλέντο της και την παρουσία της στη σκηνή. Εδώ ήρθε να υπηρετήσει κι εκείνη για πρώτη φορά αυτό το είδος που τόσο της αρέσει με μεγάλη συνέπεια, συγκίνηση, αλλά και απίστευτους μουσικούς και πολύ όμορφες ενορχηστρώσεις, που έχει κάνει η ίδια σε ήδη γνωστά τραγούδια. Θα ακούσετε επίσης τα πρωτότυπα θέματά της, τα intro και το τραγούδι της έναρξης και του φινάλε και όλο το σχεδιασμό που έχει κάνει. Νομίζω ότι μετά την παράσταση θα είναι περιζήτητη σ’ αυτήν τη δουλειά. 

Δ.Π.: Δουλεύω δεύτερη φορά με τη Μαρίζα, μιας και είχε κάνει τη μουσική στη "Μαντάμ Σουσού", σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Η Μαρίζα Ρίζου, βέβαια, μάλλον με ήξερε πολύ πριν τη γνωρίσω εγώ, γιατί ξέρει απέξω και ανακατωτά τους "Απαράδεκτους". Είναι πολύ συντονισμένη μαζί μου κι εγώ μαζί της. Είναι σαν να γνωριζόμαστε απ’ το σχολείο. Με όλους τους συντελεστές έχω μια καλλιτεχνική συγγένεια. Κανένα από τα παιδιά δεν είναι από άλλο σόι!

 

Πόσα διαφορετικά σκηνικά και κοστούμια θα δούμε επί σκηνής;
Θ.Α.: Το σκηνικό μας είναι εμπνευσμένο από τον εγκλεισμό κατά την περίοδο της καραντίνας και αναπαριστά τα διαμερίσματα τριών ορόφων. Με τη βοήθεια της γιγαντοοθόνης μπορούμε και υπογραμμίζουμε την αλλαγή χώρων, δράσεων, και πολλά άλλα. Περισσότερα από 200 κοστούμια αλλάζει μόνο το μπαλέτο. Συνολικά στην παράσταση υπάρχουν περίπου 500 κοστούμια.  

 

Φέτος θα δείτε ξανά τους θεατές χωρίς μάσκες!
Θ.Α.: Σαν να έχουμε γυρίσει στο παρελθόν, εκεί που πρέπει να είμαστε, εκεί που σταματήσαμε.

Δ.Π.: Το ακούω πολύ ευχάριστο. Ελπίζω να μη μας γυρίσει μπούμερανγκ, αλλά το περιμένω με πολλή χαρά. 

Πότε νιώθετε περισσότερο την ανάγκη να γράψετε και τί σας δίνει συνήθως υλικό και έμπνευση;
Θ.Α.: Τα "Μαθήματα κωμωδίας” που παίξαμε το χειμώνα στο Μικρό Παλλάς για την εκπαίδευση των ηθοποιών που θέλουν να μάθουν πως να κάνουν κωμωδία, τα οποία θα συνεχιστούν και του χρόνου, προέκυψαν από την ανάγκη μου πέρυσι το καλοκαίρι να βγω στο θέατρο με ένα δικό μου κείμενο σε σχέση με κάτι που ήθελα να πω. Γράφω όταν κάτι μέσα μου σαλεύει και μου λέει "έλα στρώσου" και δεν ησυχάζω αν δεν μπω σε αυτήν την περιπέτεια. Ο ίδιος ο άνθρωπος που γράφει είναι ένα φίλτρο της πραγματικότητας που ζει. Ακόμα κι αν αναφερθεί σε άλλες εποχές ή σε εκτός εποχής θέματα θα το φιλτράρει μέσα από αυτό που βιώνει. Οπότε αποτυπώνεται η εποχή του θέλει δε θέλει. 

Δ.Π.: Δεν ξεχωρίζω διαφορετικά είδη σε αυτό που γράφω. Όλα είναι σκέψεις μου οι οποίες κάθε φορά παίρνουν το σχήμα και τη μορφή του αντίστοιχου είδους είτε πρόκειται για θέατρο, είτε για τηλεόραση είτε για ένα βιβλίο. 

 

Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο σας μυθιστόρημα και μάλιστα με τον πολύ ιδιαίτερο τίτλο "Ο έρωτας είναι παιχνίδι, μωρό μου”. Είναι μια ιστορία για τον έρωτα;
Δ.Π.: Όχι μόνο. Είναι μια ιστορία με αφορμή έναν έρωτα. Εξελίσσεται σε μια εποχή αρκετά μετά την Μεταπολίτευση. Η κεντρική ηρωίδα δεν αγαπάει τη σχολή στην οποία επέλεξε να σπουδάσει και δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Ένας τύπος έρχεται στη ζωή της και περνάει όλο της το χρόνο μαζί του.

 

Ανακαλύψατε κάτι νέο για τον εαυτό σας προσωπικά αλλά και ως συγγραφέας μέσα από τη δημιουργία αυτού του βιβλίου;
Δ.Π.: Ανακάλυψα ότι υπάρχει πολύ χαρά μέσα από τη διαδικασία αυτής της εξωστρέφειας με τον εαυτό σου όταν γράφεις αλλά και μεγάλη απομόνωση και μοναξιά παράλληλα. Το βιβλίο είναι το πιο μοναχικό πράγμα που υπάρχει για τον δημιουργό. Πολύ βαριά καλογερική δηλαδή.