Σχίζα, Κράλλη, Καψούρου μάς μιλούν για τη θεατρική συνάντησή τους με τρεις μανάδες

Κείμενα με ψυχή, αλλά και βασισμένα σε πολλά ιστορικά στοιχεία, μάς συστήνει το θεατρικό project "Ο Γιος μου…", στο οποίο ηθοποιοί ερμηνεύουν τις μάνες αντρών που έλαμψαν με την προσωπικότητά τους. Οι Ράνια Σχίζα, Ασπασία Κράλλη, Σοφία Καψούρου μάς μιλούν για τους ρόλους που ερμηνεύουν στη σκηνή του Vault.


Ράνια Σχίζα: "Η Μάνα  Αυτουνού, Έλλη Ζάχου-Ταχτσή"
"Μια συνάντηση που με τάραξε και συνεχίζει να με αναστατώνει… Η Έλλη Ζάχου-Ταχτσή δεν είναι μια εύκολη γυναίκα όσον αφορά την ψυχοσύνθεσή της. Η πρώτη ανάγνωση σε φέρνει αντιμέτωπο με έναν σκληρό, εκρηκτικό και συνάμα απόμακρο άνθρωπο. Όσο "μιλάς μαζί της”, όμως, βλέπεις τις χαραμάδες της ευαισθησίας και κυρίως τις βαθιές ουλές, που άφησε πάνω της η ακαμψία της ζωής. Μια γυναίκα μεγαλωμένη στα πούπουλα, που ξέπεσε στα σανίδια. Ένα παιδί χωρισμένων γονιών, με μια μάνα που έδειχνε αδυναμία στους γιους και απαξίωση στις κόρες. Η ζωή της Έλλης μού έδειξε πως η σκληρότητα, αν δεν γνωρίσει την αγάπη, μεταφέρεται αυτούσια, καμιά φορά και πιο αιχμηρή, στον επόμενο. Η πίκρα που δεν εξαγνίζεται κληροδοτείται. Έπρεπε να την καταλάβω και να την αγαπήσω. Να γίνει κομμάτι μου. Μέρος του μυαλού μου. Να δω μέσα από τα μάτια της τον κόσμο που την περιέβαλλε και την πλήγωνε. Και κατέληξα στην αιώνια λαχτάρα των ανθρώπων να αγαπηθούν. Να γίνουν το περιεχόμενο μιας αγκαλιάς, ενός λόγου, που θα μεγαλώνει την ελπίδα και θα αποδυναμώνει την ασχήμια. Γιατί, όπως λέει η Έλλη στο κείμενο, απευθυνόμενη στον γιο της Κώστα Ταχτσή: "…μόνο η αγάπη ημερεύει τον άνθρωπο, Κώστα, κι εμείς τη στερηθήκαμε…”".

Η παράσταση παίζεται ήδη, σε κείμενο της Κικής Μαυρίδου και σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη. 

Ασπασία Κράλλη: "Χαρίκλεια Καβάφη"
"Τον ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη τον γνώρισα στην έκτη γυμνασίου και τον αγάπησα κεραυνοβόλα και πολύ! Αγόρασα τους τόμους των ποιημάτων του και τα έμαθα σχεδόν όλα απέξω. Βλέποντας τον ενθουσιασμό μου, ο καθηγητής μας της φιλολογίας, ο Γιώργος Θέμελης, γνωστός ποιητής της εποχής στη Θεσσαλονίκη, μου ανέθεσε να γράψω μια εργασία για τον Καβάφη. Τη διάβασα στη σχολική εκδήλωση και άρεσε πολύ. Ύστερα από κάποια χρόνια, στις εισαγωγικές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, είπα το ποίημα του Καβάφη "Η πόλη”: "είπες θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα…”. Και τώρα, μετά από 45 χρόνια στο θέατρο, ο Κοραής Δαμάτης με κάλεσε να ερμηνεύσω το μονόλογο που έγραψε για τη Χαρίκλεια Καβάφη, τη μητέρα του ποιητή. Μοίρα; Σύμπτωση; Δεν ξέρω. Πάντως δέχτηκα με ενθουσιασμό για δύο λόγους. Πρώτα, γιατί έτσι νιώθω ότι ολοκληρώνεται η αγάπη μου για τον ποιητή και, δεύτερον, γιατί το κείμενο στο οποίο η Χαρίκλεια Καβάφη μονολογεί, την τελευταία μέρα της ζωής της (χωρίς να το ξέρει ότι είναι η τελευταία), είναι εξαιρετικά γραμμένο από τον Κοραή Δαμάτη, ο οποίος, εκτός από εξαιρετικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, τυχαίνει να κατάγεται από την Αλεξάνδρεια, τη γενέτειρα του Καβάφη, και έτσι φέρνει με τα λόγια της Χαρίκλειας την ιστορία της Αιγύπτου στη σκηνή, στα χρόνια που έζησε εκεί ο ποιητής. Η Χαρίκλεια είναι μια γυναίκα, που, παρότι παντρεύτηκε 14 χρόνων και έκανε πολλά παιδιά, είναι δυναμική και πολύ προοδευτική για την εποχή της. Έχει τη δική της κοσμοθεωρία για τη ζωή και το θάνατο. Αποδέχεται, με άνεση σχεδόν θα έλεγα, την ομοφυλοφιλία του γιου της και το μόνο που εύχεται γι’ αυτόν είναι να είναι γερός και χαρούμενος. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που θα φέρω πάνω στη σκηνή τη Χαρίκλεια Καβάφη". 

Η παράσταση, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, θα παιχτεί από 26/3.

 

Σοφία Καψούρου: "Καραϊσκάκενα, ο θρύλος"
"Όταν έγραφα την Καραϊσκάκενα, ένιωθα ότι έμπαινα σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Τέσσερα χρόνια συζούσα με το θέμα, το θέμα της "εντός μας επανάστασης”. Κι όταν ήρθε η στιγμή να συμπληρώσω την υπεύθυνη δήλωση –γιατί αυτό είναι κάθε έργο, μια υπεύθυνη δήλωση του συγγραφέα όπου δηλώνεται υπεύθυνα ότι, για κάθε ήρωα που γεννιέται, ένας συγγραφέας πεθαίνει– όταν, λοιπόν, ήρθε εκείνη η στιγμή, με εγκατέλειψα. Με πέθανα. Εγκατέλειψα ό,τι είχα μάθει για το θέατρο, για τη γραφή, για την υπογραφή μου, και αφέθηκα σε μια επικίνδυνη τρέλα. Στην τρέλα της αντίφασης. Η εποχή της Επανάστασης είναι εποχή αντιφάσεων, με το ένα χέρι οι αγωνιστές κρατούσαν το σταυρό και με το άλλο το καριοφίλι. Έτσι είναι ο πόλεμος. Και τώρα το βιώνουμε. Η Καραϊσκάκενα, η μάνα του Γεώργιου Καραϊσκάκη, ανεβαίνει στο θέατρο σε καιρό πολέμου, σε καιρό σκοτωμών. Η Καραϊσκάκενα ανεβαίνει στο θέατρο σε καιρό χουλιγκανίστικης δολοφονικής βίας και το λέω αυτό διότι, όταν έγραφα το έργο, δεν φανταζόμουν πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι. Ο μονόλογος "Καραϊσκάκενα, ο Θρύλος” ξεκινάει με την απόλυτη ανατροπή: Η Καραϊσκάκενα η Καλόγρια, στο κελί της, παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Φενέρμπαχτσε. Η Καραϊσκάκενα είναι Ολυμπιακός, είναι η πιο πιστή φίλαθλος της ομάδας που έδρα της είναι το Στάδιο που φέρει το όνομα του γιου της. Και κάπως έτσι άρχισα να βρίζω, να παθιάζομαι με το ποδόσφαιρο, να βγαίνω εκτός εαυτού, να γίνομαι "μάνα” επί σκηνής. Με την τρυφερή καθοδήγηση και την αγάπη του σκηνοθέτη μου, του Δημήτρη Καρατζιά, που με το ταλέντο και την ευαισθησία του ανοίγουμε τα σπλάχνα κάθε λέξης και γινόμαστε οιωνοσκόποι, διότι ακόμα κι αν οι ήρωες έχουν άδικο, οι λέξεις θα έχουν πάντα δίκιο. Γράφοντας και παίζοντας την Καραϊσκάκενα, συνειδητοποίησα ότι οι ερωτικοί άνθρωποι ήταν, είναι και θα είναι αιρετικοί. Σε κάθε εποχή".

Η παράσταση, σε κείμενο της Σοφίας Καψούρου και σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, ανεβαίνει από 2/4.