Μεγάλα καλλιτεχνικά συγκροτήματα, όπως το Nederlands Dans Theater και η Martha Graham Dance Company, καταξιωμένοι χορογράφοι όπως ο Γίρζι Κίλιαν, ο Κωνσταντίνος Ρήγος και ο Οχάντ Ναχαρίν, νεότερα ταλέντα, όπως ο Χρήστος Παπαδόπουλος και ο Μπρούνο Μπελτράο, και φρέσκα φιντάνια που πρωταγωνιστούν σε δυο φεστιβάλ χορού, το Onassis New Choreographer Festival και το 10ο Spring Forward, μας δίνουν ραντεβού στις αίθουσες μεγάλων καλλιτεχνικών οργανισμών για μια ανοιξιάτικη, παθιασμένη χορευτική ανάταση. Στο θέμα που ακολουθεί, καταγράφουμε όλες τις πιρουέτες, τα jazz hands, τα pops και τα locks, που θα κάνουν την πόλη ένα χορευτικό καμβά για το επόμενο δίμηνο.
NEDERLANDS DANS THEATER: Ένα triple bill πρόγραμμα από τους κορυφαίους της Ευρώπης
Oι λάτρεις του χορού έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν: Στις 10-13 Μαρτίου, το Nederlands Dans Theater, το χορευτικό συγκρότημα που από το 1959 έφερε αληθινή επανάσταση στην ιστορία του σύγχρονου χορού, θα βρεθεί και πάλι κοντά μας, στο Μέγαρο Μουσικής. Τεχνική, εκφραστικότητα, ρυθμός, δύναμη: οι καταξιωμένοι χορευτές της ομάδας, που με κάθε νέα παράσταση επιβεβαιώνει την απαράμιλλη ποιητικότητά της, έχουν όλο το πακέτο. Αν δεν έχετε πετύχει κάποια από τις προηγούμενες παρουσιάσεις τους στη χώρα μας, μη χάσετε την ευκαιρία, καθώς το NDT καταφθάνει με τρεις χορογραφίες.
Στο "Toss of a Dice" ("Ζαριά"), ο μοντερνιστής Γίρζι Κίλιαν, ο χορογράφος που απογείωσε τη φήμη του συγκροτήματος κρατώντας το τιμόνι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης για είκοσι εννέα χρόνια, αντλεί έμπνευση από το ποίημα του Στεφάν Μαλαρμέ "One Toss of a Dice" και ένα γλυπτό του Σουσούμου Σίνγκου, για να δημιουργήσει μια ιχνογραφία κατά την οποία οι κινήσεις των ντυμένων στα μαύρα χορευτών κι ενός "ιπτάμενου" γλυπτού προσομοιάζουν με καλλιτεχνικές πινελιές που σχηματίζουν ιδεογράμματα. Η θεατρικότητα και ο αισθησιασμός που χαρακτηρίζουν τις περισσότερες χορογραφίες που επιλέγει να συμπεριλάβει στο ρεπερτόριό του το NDT είναι βασικά χαρακτηριστικά και της δεύτερης χορογραφίας που θα δούμε, του "How to cope with a sunset when the horizon has been dismantled" ("Πώς αντιμετωπίζουμε ένα ηλιοβασίλεμα όταν ο ορίζοντας έχει καταρρεύσει"). Η Μαρίνα Μασκαρέλ προτείνει έναν κινησιολογικό διάλογο ανάμεσα σε γλυπτά και χορευτές που δημιουργούν αφηρημένες γεωμετρίες. Υπό τους ήχους συνθέσεων του Βάγκνερ, του Κέιτζ και άλλων, η ένταση αυξομειώνεται και οι πρωταγωνιστές συνθέτουν ένα μεταβαλλόμενο εικαστικό τοπίο με πρωταγωνιστή το σώμα.
Από την άλλη, στο "I love you, ghosts" ("Σας αγαπώ, φαντάσματα") του Μάρκο Γκέκε, οι χορευτές μετατρέπονται σε φαντάσματα. Ακολουθώντας τον έντονο ρυθμό της παρτιτούρας, κινούνται με μεγάλη ακρίβεια, αλλάζουν διαρκώς εκφράσεις και θυμίζουν κούκλες από ταινίες θρίλερ. Πρόκειται για μια χορογραφία δραματική όσο και στοχαστική, από τον γνώριμό μας Γερμανό χορογράφο, που το 2019 μας κατέπληξε με τη χορογραφία "Walk the Demon" που παρουσίασε με το Nederlands Dans Theater στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά και δύο μήνες αργότερα με το "Τραγούδι του αηδονιού", μια χορογραφία που παρουσίασε στο πλαίσιο αφιερώματος στον Ιγκόρ Στραβίνσκι με το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
3 ROOMS: Κωνσταντίνος Ρήγος, Γίρζι Κίλιαν και Οχάντ Ναχαρίν σε λυρικό 3Χ3
Tο Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ερμηνεύει τρεις χορογραφίες διαφορετικών δημιουργών, που ανοίγουν διάλογο για τη σύγχρονη γλώσσα του χορού. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος και δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου χορού παγκοσμίως, ο Γίρζι Κίλιαν και ο Οχάντ Ναχαρίν, συμπράττουν για 5 παραστάσεις (18, 20, 21, 22, 25 Μαΐου) στην Αίθουσα "Σταύρος Νιάρχος" του ΚΠΙΣΝ.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ, υπογράφει τη χορογραφία και το σκηνικό του νέου έργου με τίτλο "Το ισοκράτημα ενός παιδιού". Πάνω στην ομώνυμη σύνθεση του Γιώργου Κουμεντάκη και με αφετηρία τη βυζαντινή μουσική, δημιουργεί μια χορογραφία σε τρία μέρη, στην οποία μελετά την ανακάλυψη του φυσικού κόσμου και σκιαγραφεί την παιδική ηλικία, με όργανο μια… μαριονέτα.
Το "Petite mort" ("Μικρός θάνατος") σε χορογραφία, σκηνικά και φωτισμούς του Γίρζι Κίλιαν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Σάλτσμπουργκ με αφορμή τα 200 χρόνια από το θάνατο του Β. Α. Μότσαρτ. Ο σπουδαίος Τσέχος χορογράφος και πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Nederlands Dans Theater (1975-1999) χορογράφησε τα αργά μέρη από τα δημοφιλή κοντσέρτα για πιάνο αρ. 21 και 23 του Αυστριακού συνθέτη. "Αυτή η συνειδητή επιλογή δεν θα πρέπει να θεωρηθεί προκλητική. Είναι ο δικός μου τρόπος να αναγνωρίσω το γεγονός ότι ζω σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι ιερό και στον οποίο η βαρβαρότητα και η αυθαιρεσία πρωταγωνιστούν", έχει δηλώσει για το συγκεκριμένο έργο στο οποίο η επιθετικότητα, η σεξουαλικότητα, η ενέργεια και η σιωπή παίζουν τον κύριο ρόλο.
O Οχάντ Ναχαρίν, καλλιτεχνικός διευθυντής της διάσημης ομάδας χορού Μπατσέβα (1990-2019), υπογράφει τη χορογραφία και τα κοστούμια του έργου "Minus 16", που ακυρώνει τα όρια μεταξύ κοινού και χορευτών με έναν μοναδικό, απρόβλεπτο τρόπο. Ο χορογράφος έχει επινοήσει την κινητική γλώσσα Γκάγκα: μια αντι-τεχνική που αδιαφορεί για το στιλ και ωθεί τους ερμηνευτές να αμφισβητήσουν τα όριά τους. Στο έργο που θα παρουσιάσει στο πλαίσιο του τρίπτυχου, χορογραφεί πάνω σε μουσικές επιρροές που διατρέχουν το μάμπο, την τέκνο και την παραδοσιακή ισραηλινή μουσική.
ONASSIS NEW CHOREOGRAPHERS FESTIVAL 9: Χορεύοντας στην αιχμή
Tα εννιά του χρόνια συμπληρώνει το Onassis New Choreographers Festival, που διοργανώνει η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Από τις 11 έως τις 13 Μαρτίου, στις σκηνές και στα στούντιο της Στέγης, σχήματα και δημιουργοί θα πρωταγωνιστούν σε έναν καθημερινό μαραθώνιο χορού (5.30-10.30 μ.μ.), με έξι έργα σύντομης διάρκειας (16 έως 45 λεπτά). Οι επιμελητές του φεστιβάλ, Ιλειάνα Δημάδη, Αφροδίτη Παναγιωτάκου και Κωνσταντίνος Τζάθας, διαμόρφωσαν το πρόγραμμα με τη φιλοδοξία να ενισχύσουν την προβολή της εγχώριας χορογραφικής παραγωγής (εντός και εκτός συνόρων) αλλά και να χαρτογραφήσουν το τοπίο του σύγχρονου ελληνικού χορού. Φέτος, επέλεξαν να συνεργαστούν με καλλιτέχνες που ανακάλυψαν μέσα από open calls της Στέγης κατά την περίοδο της πανδημίας, αλλά και καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάστηκαν πέρυσι, στο ψηφιακό 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων.
Κοινό τόπο για τους έξι χορογράφους (Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, Φωτεινή Σταματελοπούλου, Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Ηλίας Χατζηγεωργίου και Μανώλης Σαριδάκης) αποτελούν η ροή της κίνησης και η φυσική πλαστικότητα του κορμιού. Οι δημιουργοί, με ή χωρίς αναπηρία, που συμμετέχουν στο φεστιβάλ εμπνέονται, όσον αφορά τη θεματολογία, από την πραγματικότητα (σχέσεις, οικογένεια, κοινωνία κ.ά.), ενώ, όσον αφορά το στιλ, αντλούν από το εξαιρετικά πλούσιο λεξιλόγιο του σύγχρονου χορού –από το hip-hop, το gangnam, το krump, το breakdance και τα voguing balls μέχρι τα Tik-tok dance challenges–, προκειμένου να εκφράσουν τις διαφορετικές αντιλήψεις τους για το σώμα και την κίνηση.
Μπαίνοντας στο Φουαγιέ, αφιερώστε έξι λεπτά για να δείτε την αναγεννησιακή όπερα-μπαλέτο του Jean-Philippe Rameau, "Οι Ευγενείς Ινδοί" (1735). Συγκεκριμένα, εστιάστε στη σκηνή του "Danse des Sauvages" ("Ο Χορός των Αγρίων"), κινηματογραφημένη από τον Clément Cogitore και χορογραφημένη από τους Bintou Dembélé, Igor Caruge και Brahim Rachiki στο ύφος του krump street dance: ενός χορού που γεννήθηκε στα γκέτο του Λος Άντζελες στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ως μορφή δημόσιας αντίστασης. Στον Εκθεσιακό Χώρο -1 θα δείτε το "Deep Horizon" των Constantine Skourli, Δάφνης Αντωνιάδου και Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου, μια transmedia εγκατάσταση, που "βυθίζει το κοινό σε ένα συνεχές, μεταβαλλόμενο και άχρονο περιβάλλον, στο οποίο εναλλάσσονται δυνάμεις δημιουργίας και καταστροφής".
Οι χορογράφοι του Onassis New Choreographers Festival 9
Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
Ένα "ροζ μανιφέστο" κατά της πατριαρχίας για πέντε "αμαζόνες" του latin, του camp και του kitsch στήνεται στην παράσταση "Τις Τετάρτες φοράμε ροζ", μια απελευθερωτική προτροπή για απόρριψη κάθε σοβαροφάνειας. Πέντε χορεύτριες μοιράζονται μια επαναληπτική καθημερινότητα και το όνειρο της απόδρασης, σαν ζωντανές κούκλες βιτρίνας που αναζητούν την έξοδο.
Φωτεινή Σταματελοπούλου
Δύο ενισχυτές, δεκατέσσερα ηχεία και ένα πρωτότυπο songwriting για το superchaos που ζούμε περιλαμβάνει το έργο της Φωτεινής Σταματελοπούλου "optimal soft". Μέσα σε ένα σκοτεινό (σκηνικό) περιβάλλον, πραγματοποιούνται τα δύο ανεξάρτητα αλλά άμεσα συνδεδεμένα soli των δύο περφόρμερ, ενώ οι θεατές κινούνται ελεύθερα στο χώρο, ακολουθώντας αν θέλουν τη διαδρομή των περφόρμερ.
Ηλίας Χατζηγεωργίου
Για μια διαφορετική αντίληψη περί αρρενωπότητας μιλά ο Ηλίας Χατζηγεωργίου, από τους πρωτεργάτες του ελληνικού χιπ-χοπ, στο "A bounce 4 men", χορογραφώντας τέσσερις street-dancers: τον Δημήτρη Καραγεώργο, τον Περικλή Πετράκη, τον Κώστα Phoenix και τον Χάρη Χατζηανδρέου, που εκφράζονται πότε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό και άλλοτε με σκληρότητα, βιαιότητα και φόβο.
Κωνσταντίνος Παπανικολάου
"Πώς ζούμε τη ζωή μας;" αναρωτιέται ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου σ’ αυτό το σόλο-σκωπτικό savoir vivre για τον 21ο αιώνα. Η παράσταση αντλεί υλικά από τα Gentlemen's books του 19ου αιώνα, τα κείμενα του Georges Perec και του James Baldwin, τον κινηματογράφο, τη διαφήμιση και τις προσωπικές μυθολογίες και αναμνήσεις του.
Ιωάννα Παρασκευοπούλου
Πείραμα στα όρια της σχέσης του σώματος με τον ήχο, την εικόνα και τα αντικείμενα είναι το ντουέτο που χορογραφεί η Ιωάννα Παρασκευοπούλου στο "MOS". Με το συγχορευτή της, Γιώργο Κοτσιφάκη, συνθέτουν ζωντανά ένα πρωτότυπο ηχητικό soundtrack με κινηματογραφικά ζόμπι και μια σειρά από σκηνές φύσης και καταδίωξης.
Μανώλης Σαριδάκης
Η συμμετοχή του στο Europe Beyond Access, που φέρνει στο προσκήνιο
καλλιτέχνες παραστατικών τεχνών με αναπηρία, του έδωσε την ευκαιρία για τη δημιουργία της sci-fi σκηνικής περιπέτειας "Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;". Ο ίδιος ο χορογράφος προγραμματίζει επί σκηνής τα "ρομπότ" ώστε να εκτελέσουν το καθένα και όλα μαζί από έναν προσωπικό χορό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, "LARSEN C": Χορευτικός στοχασμός για τη φύση
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος κέρδισε τις εντυπώσεις συμμετέχοντας ως χορευτής σε παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου, του Φώτη Νικολάου, της Μαριέλας Νέστορα κ.ά., αλλά και με τις δικές του χορογραφίες "Εlvedon", ένα έργο για έξι χορευτές με αφετηρία "Τα κύματα" της Βιρτζίνια Γουλφ, και "Opus", μια παράσταση βασισμένη στην κλασική μουσική. Μάλιστα, υπήρξε μέλος της χορογραφικής ομάδας των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 και των τελετών έναρξης των Πανευρωπαϊκών Αγώνων στο Μπακού το 2015. Σπούδασε χορό και χορογραφία στο School for New Dance Development του Άμστερνταμ, Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Στα έργα του μοιάζει σαν να κάνει zoom out στην πραγματικότητα, παρακολουθώντας την από μακριά, με τρόπο που σιγά σιγά αποκαλύπτει τον άνθρωπο ως μέρος του όλου. Βασική αναφορά του αποτελεί αυτό που λέμε "δημιουργικότητα" στη φύση.
Έτσι, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει που, τρία χρόνια μετά το "Ιόν", μια χορογραφία εμπνευσμένη από το φαινόμενο του ιονισμού, επιστρέφει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, για να παρουσιάσει το "Larsen C" (30/3-3/4). Το 2017 πρωτοδιαβάσαμε για ένα τεράστιο κομμάτι πάγου που ήταν έτοιμο να αποσπαστεί από το βορειότερο τμήμα του κρηπιδώματος της Ανταρκτικής, γνωστού ως Larsen C. Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, το γιγαντιαίο αυτό παγόβουνο διασπάστηκε σε χιλιάδες κομμάτια, κάνοντας ακόμα πιο απτές τις συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Τι σχέση μπορεί να έχει ο παγετώνας ή παγοκρηπίδα με το χορό; Ως λάτρης και παρατηρητής της φύσης, ο ταλαντούχος χορογράφος καταγράφει στο "Larsen C" τον παλμό της, αφουγκράζεται την αργή κίνηση και μετασχηματίζει όσα εντοπίζει σε χορευτική δημιουργία. Το "Larsen C" είναι ένα πάρτι-φόρος τιμής στην αθόρυβη μετάβαση των σωμάτων. Όπως σχολιάζει ο ίδιος, είναι "μια μεταφορά της ζωής που, ακατανίκητη, προχωρά".
Το έργο εμπνέεται από μια άχρονη και απόκοσμη κατάσταση, ισορροπεί σε ένα μείγμα ελαφρότητας και βαρύτητας, με ένα ενδιαφέρον ανσάμπλ που αποτελείται από τους Αντώνη Βάη, Χαρά Κότσαλη, Γεώργιο Κοτσιφάκη, Σωτηρία Κουτσοπέτρου, Μαρία Μπρέγιαννη, Αλέξανδρο Νούσκα Βαρελά και Ιωάννα Παρασκευοπούλου. Οι κινήσεις τους, σαν να ακολουθούν τις αργές κινήσεις του παγετώνα, έχουν παλμό, πότε απλώνουν και πότε σβήνουν προς το βάθος της σκηνής ή προς το μέρος των θεατών. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο εξωτερικό και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό του Παρισιού.
MARTHA GRAHAM DANCE COMPANY: Η ιστορική χορευτική ομάδα γιορτάζει την άνοιξη
Eνενήντα έξι χρόνια λειτουργίας συμπληρώνει η Martha Graham Dance Company, η οποία, με έδρα τη Νέα Υόρκη, ταξιδεύει ανά τον κόσμο, αναβιώνοντας χορογραφίες της ιδρύτριάς της. Τον Απρίλιο θα κάνει στάση και στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Άνοιξης, της νέας καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας που εγκαινιάζει το Μέγαρο Μουσικής, με στόχο την εμπλοκή καταξιωμένων καλλιτεχνών σε μια εαρινή γιορτή των τεχνών. Η καταξιωμένη ομάδα επισκέπτεται τη χώρα μας, από 15 έως 17/4, με δύο έργα: Το "Acts of Light", που έκανε πρεμιέρα στην Ουάσινγκτον και στο John F. Kennedy Centre for the Performing Arts, το 1981, δανείζεται τον τίτλο του από μια φράση της ποιήτριας Έμιλι Ντίκισον και εξυμνεί το χορευτή ως ένα εξαίσιο όργανο έκφρασης, αναδεικνύει τη λεπτή χάρη, τη φυσική δύναμη και την εξαιρετική ευκαμψία του. Το "Canticle for Innocent Comedians", το δεύτερο έργο που θα παρουσιάσει η ομάδα στο Μέγαρο, το δημιούργησε η Μάρθα Γκράχαμ το 1952 και αποτελείται από σόλι, ντουέτα και τρίο, τα οποία περιγράφουν διαφορετικές πτυχές της φύσης: τον Ήλιο, τη Γη, τον Άνεμο, το Νερό, τη Φωτιά, τη Σελήνη, τα Αστέρια και το Θάνατο.
Ποια ήταν όμως η χορογράφος που έδωσε το όνομά της στην ομάδα που θα δούμε στο Μέγαρο; Η Μάρθα Γκράχαμ ανήκει στη γενιά των χορευτών που μυήθηκαν στην τέχνη του χορού από δύο σημαντικούς δασκάλους, τη Ρουθ Σεντ Ντένις και τον Τεντ Σόουν, οι οποίοι έφτιαξαν το οικοδόμημα του μοντέρνου χορού στην Αμερική. Το 1926 ίδρυσε τη δική της σχολή και ομάδα χορού, όπου δούλεψε πολύ πάνω σε νέες τεχνικές, μελετώντας τις βασικές κινήσεις του ανθρώπινου σώματος. Η ελληνική μυθολογία, η ζωγραφική, ακόμα και οι θρησκευτικές τελετές ιθαγενών έδωσαν έμπνευση στις χορογραφίες της, που ακόμα και σήμερα συγκινούν. Ευφάνταστη, με αδάμαστη θέληση και πάθος εγκατέλειψε τη σκηνή το 1970, σε ηλικία 74 ετών. Συνέχισε, ωστόσο, να διδάσκει και να χορογραφεί. Πέθανε το 1991, αφήνοντας πίσω της μια 75χρονη καριέρα και μια παρακαταθήκη σπουδαίων έργων.
10ο SPRING FORWARD: Η Ελευσίνα διεθνής κόμβος του σύγχρονου χορού
H σημαντική διασυνοριακή γιορτή που διεξάγεται κάθε χρόνο σε διαφορετική πόλη της Ευρώπης φιλοξενείται φέτος στην Ελευσίνα. Το Spring Forward είναι το "παιδί" του Aerowaves, του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού δικτύου σύγχρονου χορού. Αυτή η ανοιχτή πλατφόρμα, που δημιουργήθηκε για να δώσει τη δυνατότητα σε νέους χορογράφους και χορευτικές εταιρείες να ανταλλάξουν πόρους, γνώσεις και ιδέες, κλείνει φέτος 25 χρόνια δράσης. Για τη δέκατη επετειακή έκδοση του Spring Forward, το Aerowaves συμπράττει με την 2023 ΕΛΕVΣΙΣ Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και τον καλλιτεχνικό οργανισμό DAN.C.CE UNITIVA. Με κοινό όραμα τη δημιουργία και την ενίσχυση ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας, αλλά και την καλλιτεχνική ανταλλαγή, διοργανώνουν ένα πολυσυλλεκτικό τετραήμερο με τη συμμετοχή 150 καλλιτεχνών, 100 επαγγελματιών του χορού και 25 παραστάσεων από την Ευρώπη και την Ασία. Το φεστιβάλ πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος "Moving Europe" της 2023 EΛEVΣIS. Σκοπός του είναι η έμπρακτη στήριξη των νέων χορογράφων, αλλά και η καλλιέργεια του κοινού.
Από τις 28 Απριλίου μέχρι την 1η Μαΐου, 22 καλλιτεχνικές ομάδες με μερικούς από τους πιο πολλά υποσχόμενους χορογράφους που επελέγησαν κατόπιν ανοιχτής πρόσκλησης του Aerowaves, προτείνουν νέα, πρωτοποριακά έργα. Το πρόγραμμα του Spring Forward 2022 περιλαμβάνει συμμετοχές από δώδεκα χώρες. Συγκεκριμένα, ομάδες από την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Ρουμανία, την Ολλανδία, τη Γερμανία, την Τσεχία, τη Λιθουανία, την Ελβετία, τη Ρωσία, την Ισπανία και την Αρμενία αναδεικνύουν ποικίλες θεματικές και αισθητικές εκφάνσεις της ακμάζουσας σκηνής της Ευρώπης. Παράλληλα, ομότεχνοί τους από την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Ταϊβάν παίρνουν μέρος στο πρόγραμμα καλλιτεχνικής ανταλλαγής του Aerowaves και παρουσιάζουν σημαντικά έργα σύγχρονου χορού.
Η Ελλάδα εκπροσωπείται από το "Vanishing Point" των Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου και Constantine Skourlis, όπου η σκηνή μετατρέπεται σε καθρέφτη της ύπαρξης, ο οποίος παραμορφώνει τους βαθύτερους φόβους, μέσα από εικόνες που προκύπτουν από την ίδια την ανθρώπινη κατάσταση.
Μη χάσετε στο 10ο Spring Forward
Jesús Rubio Gamo
O Ισπανός χορογράφος, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που έχουν αναδειχθεί μέσα από το δίκτυο Aerowaves, έρχεται στην εορταστική διοργάνωση της Ελευσίνας με το "Gran Bolero" (Κυρ. 1/5), μια εκδοχή του κλασικού Bolero για 12 χορευτές, την οποία είχε παρουσιάσει στο Spring Forward του 2017 στο Άαρχους. Η παράσταση, στην οποία συμπράττουν επαγγελματίες και ερασιτέχνες χορευτές, "παίζει" με την ελαφρότητα και τη βαρύτητα και διερευνά το όριο ανάμεσα στην ευχαρίστηση και την εξάντληση.
Dance Quality Writing
Στην Ακαδημία Springback, μια ομάδα πέντε διεθνώς αναγνωρισμένων επαγγελματιών κριτικών χορού καθοδηγούν δέκα ανερχόμενους συναδέλφους τους, με στόχο την ανάπτυξη των δυνατοτήτων και της ποιοτικής κριτικής. Οι νέοι κριτικοί θα επιλεγούν μετά από ανοιχτή πρόσκληση και ανάμεσα από 150 αιτήσεις. Στη διάρκεια της διοργάνωσης, οι συγγραφείς θα δημοσιεύσουν σύντομες κριτικές των παραστάσεων στο πλαίσιο του Spring Forward.
Upstart Forum
Πέντε συνεργάτες του Aerowaves ξεναγούν για πρώτη φορά μια ομάδα ανερχόμενων παρουσιαστών χορού στο Spring Forward και στα τρέχοντα ζητήματα προγραμματισμού που προκύπτουν στη διοργάνωση. Τρεις εξ αυτών θα βραβευτούν και, επιστρέφοντας στην πατρίδα τους, θα έχουν την ευκαιρία να προγραμματίσουν παρουσιάσεις καλλιτεχνών τoυ Aerowaves.
Springback Social
Το διαδικτυακό περιοδικό "Springback" μεταδίδει σε πραγματικό χρόνο συνεντεύξεις καλλιτεχνών και καλεσμένων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επιπλέον, θα δημιουργήσει ένα σύντομο ντοκιμαντέρ με στιγμιότυπα από τις παραστάσεις, συζητήσεις και άλλες στιγμές του φεστιβάλ. Το δεκαπεντάλεπτο ντοκιμαντέρ αλλά και τα βίντεο των παραστάσεων θα είναι διαθέσιμα στην πλατφόρμα του περιοδικού.
ΜΠΡΟΥΝΟ ΜΠΕΛΤΡΑΟ, "NEW CREATION": Η "πολιτική" της κίνησης
Ενταση, ομορφιά και δέος δημιουργούν ο Βραζιλιάνος Μπρούνο Μπελτράο και η ομάδα Grupo de Rua, χορεύοντας ενάντια στις ακροδεξιές πολιτικές της κυβέρνησης Μπολσονάρο. Ανανεωτής της σκηνής του χιπ χοπ με παγκόσμια αναγνώριση, ο Μπελτράο αφουγκράζεται τους έντονους κραδασμούς στην πολιτική ζωή της πατρίδας του και τους μεταφράζει σε οριακό σωματικό παλμό. H διαδρομή του Μπελτράο στο χορό ξεκίνησε σε ηλικία 13 ετών. Έφηβος, άρχισε να ακολουθεί τους φίλους του σε ένα χορευτικό κλαμπ όπου βασίλευε η μουσική του MC Hammer και του Sir Mix-a-Lot. Μαζί με τον Rodrigo Bernardi εντρύφησαν στο χιπ χοπ και ξεκίνησαν να παραδίδουν μαθήματα σε συνομηλίκους τους. Όταν το 1996 ίδρυσαν την ομάδα Grupo de Rua, ο Μπελτράο ήταν μόλις 16 ετών. Ξεκίνησαν να παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς χορού (σε φεστιβάλ, αλλά και στην τηλεόραση) και, ενώ παρέμενε κοντά στην κουλτούρα του street dance, άρχισε να επεξεργάζεται τρόπους να τη φέρει στη σκηνή και το κατάφερε. Το 2000, ο Μπελτράο ξεκίνησε να φοιτά στην Ακαδημία Χορού του Ρίο ντε Τζανέιρο. Παράλληλα, σπούδαζε Ιστορία της Τέχνης και Φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της πόλης.
Ένα χρόνο αργότερα έκανε το επίσημο χορευτικό του ντεμπούτο με το "From Popping to Pop", σε τοπικό φεστιβάλ της Κοπακαμπάνα. Για τον Μπελτράο, ο χορός είναι πολιτική πράξη και το αποδεικνύει με τις παραστάσεις του. Έχει βραβευτεί δύο φορές από τον κορυφαίο θεσμό χορού της Νέας Υόρκης, τα Bessie Awards, το 2010 για το έργο "Η3" και, πιο πρόσφατα, το 2020, για τη χορογραφία του "Inoah". Τώρα, έρχεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με την ομάδα του και το "New creation", στις 29-30/4.
