Γνωρίσαμε τη νέα χορογράφο Αντωνία Οικονόμου και σας τη συστήνουμε

Ποια ήταν η πρώτη σου δυνατή χορευτική εμπειρία; 
Ακόμα και όταν νομίζω ότι ζω μία τέτοια δυνατή στιγμή για πρώτη φορά έρχεται η  επόμενη και την ξεπερνά. Νομίζω εκεί είναι η κινητήρια δύναμη σε αυτό που κάνουμε. Ελπίζω να μπορώ συνεχώς να κυνηγάω τέτοιες στιγμές.

Ποιος άνθρωπος σε δίδαξε πολλά;
Η καθηγήτρια μου Αγγελική Πολλάλη που με μύησε στον κόσμο της ιταλικής Αναγέννησης. Στην ζωγραφική, την γλυπτική και την αρχιτεκτονική της. 

Που σπούδασες;
Σπούδασα χορό και χορογραφία στο London Studio Centre του Λονδίνου μέχρι που είχα έναν τραυματισμό και επέστρεψα στην Αθήνα για να κάνω το πτυχίο μου στην Ιστορία της Τέχνης.

Ποιες παραγωγές έχεις παρουσιάσει μέχρι σήμερα;
Με τους συνεργάτες μου, από το 2017-19, δημιουργούμε έργα στην Αθήνα ("CORPO", "THE ABYSS", "HOLY FATHER" Σύγχρονο  Θέατρο/ Pieta- Θέατρο Ροές). Το 2019, ετοιμάσαμε την "PiETA II" για την Εναλλακτική Σκηνή στο Ίδρυμα  Σταύρος Νιάρχος. Η σπουδή μου τα δυο χρόνια που δημιουργήθηκαν τα παραπάνω έργα εστίασε στις εικόνες και την αφήγηση, στην Τριλογία του Δάντη Αλιγκιέρι και στην φόρμα και το σώμα στην καλλιτεχνική πρακτική  του Michelangelo Buonarroti (ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική και αρχιτεκτονική). Το 2020, το καθολικό lockdown, διέκοψε την πορεία του έργου μας  "ΑΤΙΤΛΟΝ φιγούρα ν.3", μια παραστατική  αλληγορία για την οικουμενική ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί διαμέσου του σώματος, το οποίο προγραμματίζεται να παρουσιαστεί το 2022. Τον Ιούλιο 2020 παρουσιάσαμε με την ομάδα μας το χοροθεατρικό έργο "Σύνθεση για έξι σώματα" στην Αθήνα (Φεστιβάλ Παπάγου, Αμαξοστάσιο, αρχαιολογικός χώρος Ακαδημία Πλάτωνος, Θέατρο Ροές). Έπειτα η  Σύνθεση απέκτησε μία ψηφιακή διάσταση ως μικρού μήκους με τίτλο "COMPOSITION: snakes for her" (2021), για μια γυναίκα και τα όνειρα της την νύχτα που συγχωνεύονται με την πραγματικότητα κάνοντάς την ασταθή. Είναι μεγάλη μας χαρά που κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που ζούμε όλοι, η ταινία έχει καταφέρει να προβάλλεται και να βραβεύεται μέχρι και σήμερα σε φεστιβάλ στην Αθήνα και το εξωτερικό.
Το 2021 ξεκινήσαμε με την ομάδα το συνεχόμενο πείραμα "THIS IS A SPACE" με το ψηφιακό έργο "Phase 0" ως την φάση μηδέν του πειράματος. Oι γλώσσες έκφρασης που γεννιούνται και αναπτύσσονται στο χοροθεατρικό  εργαστήρι αποτελούν για εμάς έναν αστείρευτο πυρήνα έρευνας και δημιουργίας.

Πώς γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης; "Αγαπητή απουσία, αντίο";
Αυτό το έργο είναι το εύρημα της φάσης ένα του πειράματος "this is a space". Εδώ  επαναπροσεγγίζουμε γλώσσες έκφρασης από την φάση μηδέν και πάλι ως πρωτόλεια υλικά. Είναι η τάση της ομάδας και της διαδικασίας μας να ερευνά μέσα από την συνεχή εξάντληση ενός υλικού που παραμένει πλαστικό και αποκτά άλλη μορφή στην κάθε φάση. Μια ατελείωτη σκάλα με εκτεθειμένο το κάθε της σκαλοπάτι όπου το αποτέλεσμα υπηρετεί μια διαδικασία.  H φάση ένα νιώθω ότι άνθισε από το συλλογικό μας ενδιαφέρον σαν ομάδα γύρω από την "απουσία" που ενυπάρχει στα πράγματα όπου και να κοιτάξεις. Ένα άδειο δωμάτιο το λέμε άδειο γιατί κάποτε ήταν γεμάτο. Όλα τα πράγματα φεύγουν και αφήνουν ένα κενό, με την απουσία ως την μοναδική θύμησή τους. Στο έργο, καθώς και στο πείραμα μας συμμετέχουν οι: Ξένια Ταμπούρλου, Παύλος Λυκούδης, Δημήτρης Τσικούρας, Στέλλα Παγιάτη, Δανάη Μορφονιού, Κωνσταντίνος Κατσούδας, Ξένια Σταθούλη, Klaus Shehaj.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο παράδοξο που συνειδητοποίησες;
Ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός, για προφανείς λόγους. Ίσως είναι ώρα να δίνουμε αξία σε αυτό που συμβαίνει τώρα και στο αναγκαίο μιας τρέχουσας διαδικασίας και ας αυτοσχεδιάζουμε όσο προχωράμε. Όχι ότι η παραμονή μου στο τώρα δεν με δυσκολεύει ακόμα, αφού από παιδί βρίσκομαι πάντα εν κινήσει, παρ' όλα αυτά γίνομαι όλο και καλύτερη φίλη με το φευγαλέο παρόν όσο περνάει ο καιρός.

 

Τι θα ήθελες να προσέξουν οι θεατές;
Τα λόγια του και τις εικόνες που δημιουργεί με αυτά. 

Για ποια πράγματα αισθάνθηκες αγωνία;
Όταν δεν είχαμε καμία καθαρή εικόνα ή ιδέα για το πότε θα ξαναβρεθούμε στη σκηνή.

Τι αποτυπώνεις στην τέχνη σου;
Τη γραφή, το ταξίδι και την ιστορία του σώματος στο χώρο. Είναι σχεδόν αδύνατο, ίσως και όχι θεμιτό, να διαχωρίσω το φυσικό σώμα της καθημερινότητας από το παραστατικό σώμα στην σκηνή. Τα βιώματα του φυσικού σώματος πληροφορούν την παραστατική του διάσταση η οποία διαμορφώνεται από την παρατήρηση και την επιμέλειά του στον καθημερινό βίο. Στη σκηνή, προσπαθώ να οριοθετώ και να επιμελώ την φυσικότητα του πεζού σώματος σε ποιητικές φόρμες και εικόνες που δομούν την δραματουργία του εκάστοτε έργου. Το σώμα ως εργαλείο, στα έργα μας εώς τώρα, στροβιλίζεται γύρω από άξονες/τροχιές για τη δόμηση της ύπαρξης του: το σώμα ως μνήμη, το σώμα ως τραύμα, το αφηγηματικό σώμα και το σώμα ώς θρυμματισμένο. Η πηγή του τελευταίου άξονα είναι βαθιά συνδεδεμένη με τον προσωπικό μύθο και βίωμά μου γύρω από το σώμα που αδυνατεί να δει τον εαυτό του. Έχω παρατηρήσει ότι αντιλαμβάνομαι τι πραγματικά αποτυπώνεται μέσα από το κάθε έργο, όχι απαραίτητα τι θέλαμε αρχικά να αποτυπωθεί,  αφού υλοποιηθεί ως παράσταση και ίσως και καιρό μετά. Και αυτό είναι το μαγικό. Ότι αυτό που δημιουργούμε αποκτά τη δική του πνοή και ζωή.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι, αυτό τι θα ήταν; 
Το πώς τα πράγματα σταματούν ξαφνικά ή ξεχνιούνται πολύ γρήγορα. Μιλάω για την μνήμη του χρυσόψαρου που έχουμε καλλιεργήσει με τόσα που συμβαίνουν καθημερινά. Αυτή η απότομη γείωση αυτού που συμβαίνει χωρίς επίλυση. Όπως σταματά ένα όνειρο και ξυπνάς. 

Πες μου κάτι οff the record. 
Πλέον γνωρίζω καλά το πώς οι  βλέψεις, και τα χρονολόγια που δομώ για να τις φτάσω, μπορούν να γειωθούν σε δευτερόλεπτα. Νιώθω όμως ότι ασυνείδητα το μυαλό μου τρέχει, οραματίζεται. Κυρίως λόγω της φύσης του "this is a space", που ξεδιπλώνεται σε φάσεις και συνέχεια εξελίσσεται παίρνοντας δυνητικά ό,τι μορφή εξυπηρετεί την έρευνα μας. Οπότε  έχουμε σαν ομάδα στο μυαλό μας τι έρχεται στην φάση δύο όπου εισάγονται και δύο νέοι χαρακτήρες στο χώρο. Σιγά σιγά δημιουργείται μία πόλη. Παρατηρώ όμως πώς εξελίσσεται η σκηνή στο θέατρο και στο σύγχρονο χορό, λόγο παγκόσμιων συνθηκών, και φοβάμαι ότι αυτά τα μεγάλα σύνολα ερμηνευτών όπως το δικό μας θα είναι όλο και πιο δύσκολο να συντηρηθούν και να δημιουργήσουν. Ο μόνιμος σκοπός μου σίγουρα είναι η ολιστική μου εξέλιξη στο κομμάτι της δημιουργίας και ως χορογράφος και ως ερμηνευτής. Έτσι έχω μπει ήδη στη διαδικασία να δημιουργώ συνθέσεις όπως ντουέτα στα οποία συμμετέχω ως χορεύτρια και τα οποία ευελπιστούμε να υλοποιηθούν το 2022.