Δέκα ηθοποιοί μας θυμίζουν όλα όσα αγαπάμε στο θέατρο

Το Θέατρο είναι εδώ! Μπορεί εμείς να είμαστε μασκοφορεμένοι και οι ηθοποιοί γεμάτοι αγωνία, μοιραζόμαστε όμως την επιθυμία να υπερισχύσει, το πάθος για το θέατρο και τη ζωντανή συνάντησή μας, την ανάγκη για επικοινωνία. Δέκα ξεχωριστοί ηθοποιοί διαφορετικών γενιών που πρωταγωνιστούν σε μερικές από τις πιο δυνατές παραστάσεις της σεζόν ποζάρουν με το θεατρικό τους κοστούμι και με παιγνιώδη διάθεση για να μας θυμίζουν όλα όσα αγαπάμε, όλα όσα συνεχίζουμε να αναζητάμε και φέτος στο, πιο δραστήριο από ποτέ, ελληνικό θέατρο. 

Δημήτρης Καταλειφός: "Το θέατρο είναι ένα γλυκό μαρτύριο που το έχουμε ανάγκη"
"Είχα νοσταλγήσει το θέατρο γιατί είναι αυτό που δίνει ζωντάνια, ζωή, περιέργεια, κίνηση∙ σε κάνει να μην αισθάνεσαι παραιτημένος. Παρόλο που υπάρχει άγχος και αγωνία, το θέατρο είναι ένα γλυκό μαρτύριο που το έχουμε ανάγκη. Στις πρώτες παραστάσεις του "Τέλους του παιχνιδιού” του Σάμιουελ Μπέκετ στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα, ήταν πρωτόγνωρο το συναίσθημα που προκαλούσε η εικόνα των θεατών με τις μάσκες. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορείς να νιώσεις γι’ αυτούς που ξεπερνούν το φόβο του ιού και τη δυσφορία της μάσκας για να δουν θέατρο. Είναι ένα είδος θεραπείας τόσο γι’ αυτούς που το κάνουν όσο και γι’ αυτούς που το βλέπουν! Μέσα στη συνθήκη που ζούμε, "Το τέλος του παιχνιδιού” είναι το κατάλληλο έργο για να θέσει ερωτήματα που μας απασχολούν όλους ως προς το νόημα της ζωής και το αν πρέπει να συνεχίζουμε ή να παραιτούμαστε. Ο δικός μου ρόλος του ως Χαμ είναι με μία έννοια μια παραλλαγή του Άμλετ που αναρωτιέται "να ζεις κανείς ή να μη ζει;”. Ο Μπέκετ είχε πει το περίφημο "δεν μπορώ να συνεχίσω, συνεχίζω” και μέσα από το έργο μας βάζει να αναλογιστούμε αυτήν τη βασανιστική αντίφαση. Και αναλογιζόμαστε με την προσδοκία να αγκαλιαστούμε ξανά, να ξαναζήσουμε σαν άνθρωποι χωρίς φόβο".

Ρένη Πιττακή: "Ο πόλεμος κατά της βλακείας τελείωσε. Χάσαμε!"
"Μόλις κόπασε μέσα μου το αναμενόμενο κύμα της αγοραφοβίας, άρχισα να νιώθω μεγάλη χαρά ξαναβρίσκοντας το αγαπημένο μου κοινό, έστω και μασκοφορεμένο. Ερμηνεύω τη "Γερμανίδα συγγραφέα” στο μονόλογο του Κρίστοφερ Χάμπτον, που αντλεί από τη ζωή και τις εξομολογήσεις μιας εκ των γραμματέων του Γκέμπελς. Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί στη σκηνή του Ιλίσια - Βολανάκη αυτή την παράσταση που μας βάζει να αναρωτηθούμε πάνω στις ηθικές μας αρχές και τις εκπτώσεις που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε εν ονόματι του προσωπικού μας συμφέροντος. Η γυναίκα αυτή αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο τα νεανικά της χρόνια στη ναζιστική Γερμανία, από την άνοδο του ναζισμού στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι την ήττα και την κατάρρευση της Γερμανίας. Για μένα, το σημαντικό ερώτημα που προκύπτει από αυτόν το ρόλο είναι αν και σε ποιο βαθμό έχουμε ο καθένας μια Βρουνχίλδη Πόμπσελ μέσα μας. Πόσο της μοιάζουμε, πόσο κλείνουμε τα μάτια και τ’ αφτιά μας στην αδικία και τη φρίκη προκειμένου να κρατήσουμε τη βολή μας και τη δουλίτσα μας. Καθόλου δεν τη συμπονώ, απλώς την κατανοώ, εφόσον την ερμηνεύω. "Καλά μυαλά!” θα έλεγα σε όλους, αλλά με όλα αυτά που βλέπω γύρω μας, αναφωνώ μαζί με τον Προφήτη του Αρκά: "Ο πόλεμος κατά της βλακείας τελείωσε! Χάσαμε”".

Στέλιος Μάινας: "Όσο ζεις μαθαίνεις, με την ελπίδα πως τίποτε δεν θα σταματήσει την επικοινωνία των ανθρώπων"
"Επιστρέψαμε στο θέατρο με ένα καινούργιο εμπόδιο που λέγεται μάσκα. Όταν απέναντί σου βλέπεις μόνο μάτια και μάσκες που κρύβουν τις εκφράσεις των ανθρώπων, στιγμιαία πανικοβάλλεσαι, γιατί δεν ξέρεις αν σε κοιτάνε με αποδοχή ή απόρριψη. Εντέλει όσο ζεις μαθαίνεις, με την ελπίδα πως τίποτε δεν θα σταματήσει την επικοινωνία των ανθρώπων, πόσο μάλλον οι μάσκες. Ξεκινάω την καινούργια σεζόν με την αισιοδοξία της αμηχανίας που αναπόφευκτα φέρνει αυτή η δίχρονη απουσία από τη σκηνή. Παράλληλα, όμως, και με την ίδια αγάπη, την ίδια αφοσίωση, την ίδια αθωότητα. Ένας διευθυντής μουσείου που αισθάνεται σαν διευθυντής γραφείου τελετών, ένας απατημένος σύζυγος παντελώς απών από το κοσμοϊστορικό γεγονός και ένας εξαπατημένος κομμουνιστής γραμματέας μιας τοπικής επιτροπής του κόμματος είναι οι ρόλοι που ερμηνεύω στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στο "Τσέρνομπιλ. Ένα χρονικό του μέλλοντος” της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, και ίσως για πρώτη φορά δεν είναι γραφικές κατασκευές ή φαντασίες, αλλά η πραγματικότητα. Ωμή, αληθινή, πεζή, μεγαλειώδης, η αλήθεια. Πώς αποτυπώνεις την αλήθεια στη σκηνή; Γίνεται; Εύχομαι να ξαναέρθει γρήγορα η αθωότητα μιας μπίρας με την παρέα στα ασφυκτικά γεμάτα εστιατόρια, η σαρδελοποίηση στη συναυλία του ροκ ειδώλου που περνά απ’ την πόλη μου, οι ουρές στα σινεμά και στα θέατρα κι όλα αυτά με τις μάσκες ξεχασμένες στα συρτάρια ενός παρελθόντος που δεν θα θέλουμε να θυμόμαστε".

Γιώργος Γάλλος: "Έχω χαρά, λαχτάρα, αισιοδοξία, αγωνία, ανυπομονησία για τη συνάντηση με το κοινό"
"Η ανάγκη των καλλιτεχνών και των θεατών να συναντηθούν είναι μεγάλη, ίσως μεγαλύτερη από ποτέ. Και σ’ αυτό υπάρχει ένας κοινός τόπος: εκείνος του θεάτρου, των τεχνών. Ετοιμάζομαι να συμμετάσχω στην "Αυλή των θαυμάτων”, σε μια μεγάλη παραγωγή με σημαντικούς συντελεστές, όπως ο Φωκάς Ευαγγελινός, η Ελένη Μανωλοπούλου, ο Αλέκος Αναστασίου, η Κατερίνα Καμπανέλλη, με συμπρωταγωνιστές τους Κατερίνα Παπουτσάκη, Ρούλα Πατεράκη, Κόρα Καρβούνη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Μαρίζα Τσάρη, Γιώργο Τσιαντούλα, Αλέξανδρο Βάρθη. Το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη είναι ένα ορόσημο του μεταπολεμικού μας θεάτρου και ανεβαίνει σε μια μουσική παράσταση που σκηνοθετεί ο Χρήστος Σουγάρης. Τα εξήντα τέσσερα χρόνια που μας χωρίζουν από τη συγγραφή και παρουσίασή του είναι εξαιρετικά μεγάλο διάστημα και ενδεχομένως να έχουν αλλάξει όλα στην παγκόσμια αλλά και στην ελληνική πραγματικότητα. Μπορεί όμως και όχι. Ερμηνεύω το ρόλο του Στέλιου και είμαι διπλά χαρούμενος που, εκτός από την υποκριτική, θα μου δοθεί η ευκαιρία να συναντηθώ με τον κόσμο της μουσικής και του τραγουδιού. Τα συναισθήματα είναι πολλά και διαφορετικά. Έχω χαρά, λαχτάρα, αισιοδοξία, αγωνία, ανυπομονησία για τη συνάντηση με τους συνεργάτες μου, αλλά και με το κοινό στην αίθουσα "Αλεξάνδρα Τριάντη” του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών [σ.σ. από τις 25 Ιανουαρίου 2022], όπου η "μικρή αυλή” μας θα χωρέσει ολόκληρη τη σύγχρονη Ελλάδα".

Αμαλία Καβάλη: "Η καραντίνα μας έδωσε αποστάσεις χωρικές και χρονικές που πρέπει να καλύψουμε"
"Το ότι βρέθηκα ξανά στο θέατρο και ως κοινό και ως ηθοποιός μου φάνηκε υπέροχο, αλλά, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, και ξένο ταυτόχρονα. Σαν να επισκέφτηκα το παιδικό σπίτι, έχοντας ψηλώσει στο μεταξύ. Η καραντίνα μας έδωσε αποστάσεις χωρικές και χρονικές που πρέπει να καλύψουμε και η θεατρική χειρονομία δεν ήταν δεδομένη για μένα. Κατάλαβα ξανά πως είναι μια μεγάλη πράξη. Η θεατρική χρονιά με βρήκε στο Πόρτα. Στο "Πόσο κοστίζει να ζεις” ερμηνεύω την Άνι, μια πρώην αλκοολική, τετραπληγική, σε διαδικασία διαζυγίου. Η ηρωίδα μου, όπως τη δίνει η Μάγιοκ και όπως τη φτιάξαμε με το σκηνοθέτη μας, τον Θωμά Μοσχόπουλο, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην απολυτότητα και την ευαλωτότητα, μη θέλοντας να δείξει τα τρωτά της σημεία. Αυτή η μάχη με γοητεύει. Η Άνι έχει τόσο μεγάλη ανάγκη για ασφάλεια και ησυχία που είναι έτοιμη να μείνει μόνη κι ας μην είναι ούτε σωματικά ούτε ψυχικά αυτάρκης. Στην παράσταση "Ο γιατρός της τιμής του” ερμηνεύω τη Δόνια Μενθία ντε Ακούνια, η οποία έχει έναν ζηλόφθονο σύζυγο και συναντάει απρόσμενα τον πρώτο της έρωτα. Αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει δικαίωμα να έχει αισθήματα για άλλον και προσπαθεί να κρατήσει τις αποστάσεις της. Με γοητεύει το γεγονός ότι, ενώ σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες είναι σαθροί και οι καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται ανησυχητικές, το έργο διέπεται από μια καλλιέπεια. Γίνονται οι χειρότερες πράξεις με όμορφα λόγια. Σαν ο Καλντερόν να σου σερβίρει τη σαπίλα σε αστραφτερό περιτύλιγμα".

Γιάννης Στάνκογλου: "Αυτήν τη δύναμη έχει το θέατρο: μπορεί να μιλήσει για όλα"
"Φέτος σκηνοθετώ για πρώτη φορά κι έχω επιλέξει ένα έργο που με συνεπήρε, το "Killer Jo” του Τρέισι Λέτς. Παίζεται στο Εμπορικόν και είναι μια μαύρη κωμωδία με ιδιαίτερη τσαχπινιά, ρυθμό, ένταση, αλλά και διαλόγους που μου ταιριάζουν πολύ. Ο τύπος που ερμηνεύω είναι ένας αστυνομικός, ο οποίος παράλληλα είναι και πληρωμένος εκτελεστής. Τη στιγμή που ερωτεύεται την κόρη μιας περιθωριοποιημένης οικογένειας όλα αλλάζουν για εκείνον. Είναι θύματα της κοινωνίας όπως και όλοι οι ήρωες του Λετς. Η λάθος αφετηρία τους καθόρισε μια λάθος πορεία με λάθος επιλογές. Μέσα από την παράσταση θέλω να μιλήσω ενάντια στην πατριαρχία και για την προσπάθεια του ανθρώπου να πιαστεί από κάπου. Αυτήν τη δύναμη έχει το θέατρο: μπορεί να μιλήσει για όλα. Είμαι από τους τυχερούς που δεν το αποχωρίστηκα για πολύ, καθώς το καλοκαίρι περιοδεύσαμε με τον "Προμηθέα” σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, ενώ λίγο πριν το λοκντάουν κάναμε τον "Γιούγκερμαν” με τον Δημήτρη Τάρλοου. Μου έχει λείψει το κλειστό θέατρο και χαίρομαι που το ξαναβρίσκω. Εύχομαι να φύγουμε γρήγορα από αυτό που ζούμε, να μείνουν ανοιχτά τα θέατρα και να γίνουν συναυλίες. Θέλω να δω τους Red Hot Chili Peppers και πανκ συγκροτήματα, θέλω να χορέψω… Μου λείπει πολύ ο χορός".

Γιώργος Χριστοδούλου: "Εύχομαι η καινούργια αρχή για το θέατρο να είναι πραγματικά καινούργια"
"Έχω μεγάλη ανυπομονησία να νιώσω τον κόσμο στην πλατεία του θεάτρου. Να καταλάβω πώς προσλαμβάνει μια δουλειά που δημιουργήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες πέρυσι στο Εθνικό και στην οποία έχω πιστέψει με όλη μου την ψυχή. Νιώθω σαν να έχω ένα δώρο για κάποιον, που το διάλεξα με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον, αλλά το κρατάω στο σπίτι γιατί δεν μπορώ να τον συναντήσω από κοντά για να του το δώσω. Ένα αίσθημα απογοήτευσης και ματαίωσης, δηλαδή. Να, λοιπόν, που ήρθε η ώρα να ξανασυναντηθούμε∙ ελπίζω λιγότερο φοβισμένοι, ενωμένοι, συνειδητοί και παρόντες σε όλες τις στιγμές αυτής της συνάντησης, που όπως φάνηκε δεν είναι δεδομένη. Τον Δεκέμβρη θα πιάσω το νήμα από εκεί που το άφησα τον περασμένο Μάρτιο [σ.σ. οπότε η παράσταση είχε ανέβει σε live streaming] με τον "Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου” στο Πορεία. Ο ήρωας που ερμηνεύω, ο Μίχαλος Ρούσσης, συνειδητοποιώ πως έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ίσως είναι ένας από τους αγαπημένους μου ρόλους μέχρι σήμερα. Ήρθε σε μια στιγμή δύσκολη της ζωής μου, με διάφορους φόβους και αγωνίες, και λειτούργησε λυτρωτικά. Τον Φεβρουάριο θα σκηνοθετήσω το έργο μου "Ο συνεργός” στο Επί Κολωνώ με θέμα την έμφυλη βία. Μια αληθινή τραγική ιστορία γυναικοκτονίας που συνέβη το 2005 στην Ελλάδα. Εύχομαι η καινούργια αρχή για το θέατρο να είναι πραγματικά καινούργια. Ας το προσπαθήσουμε όλοι. Με ισότητα, χωρίς φόβο, φθόνο, ναρκισσισμό. Για να δούμε και την άλλη όψη, την όμορφη, τη φωτεινή. Την πραγματική όψη της τέχνης μας".

Έμιλυ  Κολιανδρή: "Νιώθω μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στον κόσμο που βάζει στις προτεραιότητές του το θέατρο και δεν το θεωρεί είδος πολυτελείας"
"Εύχομαι να μείνουν ανοιχτά τα θέατρα. Όταν ξαναμπήκα ως θεατής, συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει και ότι η σχέση μας μαζί του δεν είναι δεδομένη. Νιώθω μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στον κόσμο που βάζει στις προτεραιότητές του το θέατρο και δεν το θεωρεί είδος πολυτελείας αλλά πρώτης ανάγκης. Με αυτές τις σκέψεις θα βρεθώ τον Δεκέμβριο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με την παράσταση "Amalia Melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων” της Ζωής Χατζηαντωνίου. Η παράσταση βασίζεται σε επιστολές της βασίλισσας Αμαλίας, στις οποίες περιγράφει τις προσπάθειές της να μείνει έγκυος. Όπως διαπιστώθηκε μετά το θάνατο της, δεν είχε μήτρα. Η ιστορία της μας αφορά γιατί αποκαλύπτει το ανθρώπινο πρόσωπο μιας βασίλισσας. Φαίνεται η τάση των ανθρώπων να αποθεώσουν και να καταδικάσουν, αλλά και η ευαισθησία μιας γυναίκας που δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει αλλά χάρισε στο έθνος έναν κήπο με σπάνια φυτά, τον Εθνικό Κήπο. Παράλληλα, θα ξεκινήσω να προετοιμάζομαι για το "Φράνκενσταϊν - Ο χαμένος Παράδεισος” της Λένας Κιτσοπούλου, ένα έργο που μιλά για το δημιουργό και το δημιούργημα και έχει πολλά άλλα επίπεδα, όπως όλα τα έργα της Λένας [σ.σ. θα παιχτεί τον Μάιο στη Στέγη], καθώς και για τις παραστάσεις της "Ελένης” σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου".

Άννα Ελεφάντη: "Η συνάντηση, η επαφή, η εγγύτητα, λέξεις που συνδέονται άρρηκτα με τη φύση του θεάτρου, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία"
"Είκοσι μήνες μακριά από τη σκηνή μέχρι το Νοέμβρη του 2021. Η λαχτάρα είναι μεγάλη. Η συνάντηση, η επαφή, η εγγύτητα, λέξεις που συνδέονται άρρηκτα με τη φύση του θεάτρου, μετά την αναγκαστική αποστασιοποίηση αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία ή, για να το θέσω αλλιώς, τώρα αποκτούν την πραγματική τους σημασία. Η επιστροφή μου στον θεατρικό τόπο με βρίσκει σε διάλογο με τη Λαίδη Μάκμπεθ στο έργο "Μάκμπεθ - Ο κύκλος του στΑΙΜΑτος" στο Από Μηχανής Θέατρο. Εκείνη έχει τόσα πρόσωπα: πότε, ως φίλη, μου εκμυστηρεύεται τα πιο απόκρυφα της μυστικά κι άλλοτε, ως άγνωστη, με προσκαλεί να τη μάθω. Μάγισσα ή κοινή θνητή; "Unsex me!” λέει απευθυνόμενη στις σκοτεινές δυνάμεις, ώστε να μπορεί να υπάρξει και να πράξει σε έναν κόσμο αντρών βουτηγμένο στο αίμα και τη δίψα για εξουσία. Την ίδια στιγμή ζητάει κι από μένα, που τη φέρω, να αφαιρέσω κάθε ένδυμα που μου έχει φορεθεί ως γυναικείο και, γυμνή πλέον, να βουτήξω στο πέλαγος των μεγάλων της πράξεων. Μια θάλασσα εμπρός μου με χίλιες δυο πορείες. Κάποτε έχει φουρτούνα, μπουνάτσα ή κυματάκι που μου χαϊδεύει το κορμί, πάντα όμως με οδηγεί σε αχαρτογράφητες, συναρπαστικές περιοχές. Ευχή μου, η πορεία που τελικά ακολουθώ να είναι μια σύμπλευση με το κοινό και ταυτόχρονα μέρος μιας συνολικής επανεκκίνησης, η οποία, ύστερα από αυτή την τόσο δυσμενή παύση, να παραμείνει για όλες κι όλους ομαλή και απερίσπαστη".

Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: "Η επαφή με το ζωντανό θέαμα δεν αναπληρώνεται"
"Είμαι χαρούμενος που επιστρέψαμε στο θέατρο και εύχομαι να μην έρθουμε πάλι αντιμέτωποι με μια καραντίνα. Η επαφή με το ζωντανό θέαμα δεν αναπληρώνεται γιατί όλοι έχουμε ανάγκη τη διάδραση στις ανθρώπινες σχέσεις. Παίζω στο "Πάρτι γενεθλίων” του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, στο Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης". Είναι ένα ανθρώπινο και επίκαιρο έργο, που μιλά για τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε την εξουσία, τις ενοχές, τους θεσμούς όπως είναι η θρησκεία και η πολιτική. Σχολιάζει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, για το αν αντιδρούμε ή γινόμαστε έρμαια των γεγονότων. Ο Στάνλεϊ, ο χαρακτήρας που ερμηνεύω, επιβεβαιώνει πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε σαν μεγάλα τζάμια, που προχωράμε καθένας με τα ραγίσματά του. Ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο και στις "Αινιγματικές παραλλαγές” του Έρικ Εμμάνουελ Σμιτ, που ανεβαίνει στο ίδιο θέατρο [σ.σ. από 16/1/22] και θα το συνσκηνοθετήσω με τον Σωτήρη Τσαφούλια, συμπρωταγωνιστώντας με τον Γιάννη Μπέζο. "Μην παίρνεις τίποτα ως δεδομένο”, μας λεει ο Σμιτ, και αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Μπορεί να σου δείξει το καλύτερο ή το χειρότερο, πώς είναι να κερδίζεις και να χάνεις, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι".