Καμία εβδομάδα της ζωής μου από τα 10 μου δεν πέρασε χωρίς Αθηνόραμα. Τη γνωριμία τη χρωστάω στη μητέρα μου. Μετά, αρκετά μετά, πολύ αρκετά μετά, το Αθηνόραμα μπήκε στη ζωή μου με τα μπούνια και φυσικά προσωποποιήθηκε. 1996 με 2016. Μαρία, Σίλια, Θύμιος, Μυρτώ, Έλλη Μπουμπουρή, Τέλης Σαμαντάς, Χάρης Καλογερόπουλος, Νίκος Τσάκαλος, ο Νίκος Φωτάκης και ο Νικόλας Βουλαλάς που τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να βάλει με bold το «Μίλα μου βρώμικα» ή τα «Υπέροχα Πλάσματα» δε θυμάμαι καλά. Από τη εποχή του non stop clubbing μέχρι την «τηλεοπτικο-σιριαλική» μου, όλες οι καλές φάσεις ήταν με το Αθηνόραμα παραμάσχαλα. Μερικές απ’ αυτές γράφτηκαν κιόλας εκεί. Είναι οι βόλτες που έκανα, τα έργα που είδα, οι συναυλίες που πήγα, οι δίσκοι που άκουσα, τα μέρη που χόρεψα. Χρόνια πολλά, πάρα πολλά.
