Η άφιξη του Αθηνοράματος στα περίπτερα του 1976 ήταν όπως θυμάστε (οι… νεώτεροι) ένα παραξένισμα. Μια νέα γλώσσα προτεινόταν ήδη από το πρώτο τεύχος στην επικοινωνία του θεατή με το θέαμα. Γλώσσα πιο άμεση πιο interactive (αν και η λέξη ήταν ακόμη... inactive) πιο λαμπερή και νεανική. Πιο εμπορική, πιο σύγχρονη αν και ακόμη άγνωστη. Ήταν σχεδόν η γλώσσα της δεκαετίας του ενενήντα εν τω μέσω του εβδομήντα. Το Αθηνόραμα ξεπέρασε τη λειτουργία ενός ακόμα περιοδικού κι έγινε ένας θεσμός στο θέαμα. Σινεμά, θέατρο αλλά και μουσική, πολιτισμός κ.λπ. απέκτησαν την mainstream κοίτη τους. Με τις αντιθέσεις μας και τις διαφωνίες μας –λ.χ. στα αστεράκια και τα υπόλοιπα παιχνίδια light και μη κριτικής - αλλά και τα ωραία μας, προβολή, παρουσιάσεις, συνεντεύξεις κ.λπ. διασκεδάστηκαν πολλά εύκολα και δύσκολα χρόνια. Βαδίσαμε μαζί. Δημιουργοί και περιοδικό. Εμείς με έργα, αυτό με την προβολή των. Γίναμε αδέρφια. Και σαν αναγνώστες πάλι μαζί καθημερινά.
Το Αθηνόραμα είναι αλήθεια σε διασκεδάζει και το ίδιο ως ξεφύλλισμα με τον ζωηρό πολυσχιδή του και πολυφωνικό του χαρακτήρα. Έτσι πολλές φορές με το που το διαβάζω σε είκοσι λεπτά θέτω εαυτόν στο επίκεντρο της επικαιρότητας του θεάματος - κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα αλλού. Να το πούμε κι αυτό!
Για τα επόμενα σαράντα χρόνια που σκοπεύω να το διαβάζω θα το χαιρόμουν ακόμα πιο πολύ με περισσότερο επιμορφωτικό κομμάτι. Αυτό σαν χρέος στις ιερές μας τέχνες που μας θρέφουν - περιοδικά και καλλιτέχνες . Εύχομαι να τα εκατοστήσει!
Ευχαριστώ!
