Καλοκαίρι του ’96, μια νέα δημοσιογράφος, η Έλλη Μπουμπουρή, μου ζητάει να δώσω μια συνέντευξη στο Αθηνόραμα με αφορμή τον Υπηρέτη δύο αφεντάδων που είχα σκηνοθετήσει για το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων. Ήταν από τις πρώτες μου σκηνοθεσίες. Η συνάντηση θα γινόταν στα παλιά γραφεία του Αθηνοράματος, πολύ κοντά στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ στους Αμπελοκήπους. Πλησιάζοντας βλέπω να έχουν ανοίξει μια μεγάλη τρύπα στον τοίχο του ΑΣΤΟΡ και πεταμένα απ’ έξω κάτι υπέροχα ξύλινα καθίσματα του σινεμά. Μπαίνω μέσα από την τρύπα και λέω θυμωμένος στον πρώτο άνθρωπο που βρήκα μπροστά μου: Σουπερμάρκετ θα γίνει κι αυτό; - Όχι, μου απαντάει, ανακαίνιση κάνουμε. - Μπορώ να πάρω εγώ αυτά τα καθίσματα; - Ναι, αλλά μόνο αν τα πάρεις σήμερα. Γιατί τα έχουμε υποσχεθεί στο Δήμο Κηφισιάς και κανείς δεν έρχεται να τα πάρει. Να μην τα πολυλογώ, διαλέγω 150 καθίσματα, τα βάζω σ’ ένα φορτηγό και τα πηγαίνω σε μια αποθήκη φίλων μου. Μείνανε εκεί χωρίς να ξέρω τι θα τα κάνω, και την επόμενη χρονιά, όταν φτιάξαμε το Θέατρο του Νέου Κόσμου, τα πήραμε και τα βάλαμε στην Κεντρική Σκηνή. Ακόμα εκεί είναι. Το Αθηνόραμα συμπληρώνει 40 χρόνια, στηρίζοντας το θέατρο (και το δικό μας), κι εμείς θα γίνουμε 20. Φαίνεται πως η συνάντηση με την Έλλη για τη συνέντευξη του Υπηρέτη μας έφερε γούρι. Να τα εκατοστήσουμε λοιπόν.
