Η απόλυτη έννοια του all time classic σ’ ένα εστιατόριο που στα τραπέζια του έχει γραφτεί μεγάλο μέρος της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Σήμερα, θα φάτε εδώ καλομαγειρεμένη ελληνική κουζίνα και θα κάνετε spotting επωνύμων όλων των ηλικιών.
Οδός Βουκουρεστίου αριθμός 17. Στα τέλη του 1957 το «17» εγκαινιάστηκε ως ιδιωτική λέσχη , όπου σύχναζαν ξένοι ανταποκριτές. Την περίοδο της επταετίας έγινε κρησφύγετο για πολλούς, πολιτικούς ή μη. «Μάθαμε για το κίνημα του βασιλιά δέκα μέρες πριν», μου εξηγεί ο Φώτης Κρικζώνης, ιδιοκτήτης και μπάρμαν του ιστορικού χώρου, και μου αποκαλύπτει ότι από συζητήσεις των τότε πολιτικών έμαθαν για την επικείμενη δολοφονία του Μαγκάκη και κατάφεραν να τον προστατεύσουν εγκαίρως. Όλα αυτά, βέβαια, είναι απλώς ψήγματα των ιστορικών στιγμών που έλαβαν χώρα στο «17» εκείνες τις τέσσερις θρυλικές δεκαετίες. Και ποιος δεν δοκίμασε τα κοκτέιλ –μοναδικά και πρωτοποριακά για την εποχή– του κ. Κρικζώνη. Στέκι πολιτικών, καλλιτεχνών και δημοσιογράφων, είχε θαμώνες όπως ο Σοφοκλής Βενιζέλος, η Ελένη Βλάχου, ο Ωνάσης, ενώ εδώ ήπιε ένα Jack Daniels (από δικό του μπουκάλι) ο Frank Sinatra το 1962. Με χαρά έμαθα από τον κ. Κρικζώνη, απολαμβάνοντας ένα Dry Martini στις αναπαυτικές πολυθρόνες του, ότι όλα αυτά τα γεγονότα θα περιλαμβάνονται στο καινούργιο του βιβλίο «Εγώ ο Μπάρμαν», το οποίο θα εκδοθεί σύντομα από τον Καστανιώτη.
Βέβαια, δεν μιλάμε πλέον για το παλιό «17» της Βουκουρεστίου, αλλά για το σημερινό bar-restaurant στη Λυκαβηττού. Η πελατεία του, φυσικά, το ακολούθησε ξεκινώντας μια νέα ιστορία στον καινούργιο χώρο. Ακόμη μία φορά πρωτοποριακό για την εποχή του, συμπεριέλαβε στο μεσημεριανό μενού πιάτα όπως ρεβίθια, φακές και φασολάδα. Πολλοί ήταν εκείνοι που γέλαγαν τότε, αλλά τελικά το εγχείρημα πέτυχε. Κλασικό meeting point για business lunch, με την προσωπική και διακριτική φροντίδα που επιτάσσει ο χώρος, εξακολουθεί να είναι απ' τις πρώτες επιλογές στο κέντρο. Το βράδυ πάλι, μετά τις δέκα, το πιάνο και το τραγούδι ψυχαγωγούν τους συχνά μεγαλύτερης ηλικίας θαμώνες.
Προσωπικά, το «17» το γνώρισα στα είκοσί μου, όταν είχε μόλις μεταφερθεί στη Λυκαβηττού. Χωρίς να γνωρίζω την ιστορία του, λάτρεψα αμέσως το κλασικό του στιλ, τις χαμηλόφωνες συζητήσεις που εκτυλίσσονταν στα αντρικά τραπέζια και σ’ έκαναν να νιώθεις ότι εκείνη τη στιγμή λαμβάνονταν σημαντικές κρατικές αποφάσεις. Κάθε φορά που πηγαίνω, εκτός από την αύρα της ιστορικότητάς του, απολαμβάνω και την καλοφτιαγμένη ελληνική κουζίνα του. Αγαπημένο πιάτο, στο οποίο επανέρχομαι συχνά, είναι οι λαχανοντολμάδες. Προχθές δοκίμασα μια ωραιότατη φασολάδα με ρέγκα κι ελιά, σπιτικό σπανακόρυζο, υπέροχο μελωμένο κατσικάκι φούρνου και σουβλάκι κόκορα με σπιτικό πουρέ. Ωραίο και το σεμιφρέντο μελιού με φιστίκι Αιγίνης. Σε όσους αρέσει αυτό το ύφος θα το απολαύσουν. Αν πάλι είστε αποκλειστικά fans του trendy, αυτό το μαγαζί δεν είναι για σας.
Up: Στην πράγματι μικρή λίστα ιστορικών εστιατορίων και μπαρ της πόλης πρώτο φιγουράρει το «17». Down: Η βραδινή μουσική ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Προσωπικά, προτιμώ τη μεσημεριανή του αύρα.
