
Κατά την επιστροφή του στα εστιατορικά δρώμενα της Αθήνας, περίπου έναν χρόνο πριν, ο Μανώλης Κωνιωτάκης (δημιουργός των πολύ επιτυχημένων brands Freud Oriental και Talking Breads) επέλεξε να παρουσιάσει ένα ιαπωνικό εστιατόριο ακριβώς όπως το είχε οραματιστεί. Το Ronin έχει πιάσει λοιπόν πόστο στα ψηλά του Κολωνακίου και τη γειτονιά της Δεξαμενής, απλώνεται σε δύο επίπεδα και εντός ενός μίνιμαλ και φροντισμένου σε κάθε λεπτομέρεια χώρου.


Το χωροταξικό του 'είναι' εμπλουτίστηκε πρόσφατα με εντυπωσιακούς πίνακες σε έντονες αποχρώσεις, που δένουν τόσο με το στιβαρό μοτίβο των τοίχων και των επίπλων όσο και με τη χαρακτηριστική, κόκκινων αποχρώσεων, στριφογυριστή μεταλλική σκάλα οδηγεί στο πατάρι.
Ιαπωνίζουσα νοστιμιά και μινιμαλισμός
Το μιξ των funky λεπτομερειών με την καθαρότητα του περιβάλλοντος αντικατοπτρίζεται κατά αναλογία και στο δυνατότερο χαρτί του Ronin, που δεν είναι άλλο από την κουζίνα του. Εκεί, τα πάντα επιμελείται ο σεφ Vitharana Chandana (που ίσως θυμάσαι και από το πιο φορμαρισμένο διάστημα του προαναφερθέντος Freud Oriental) με πιάτα άμεσα επισυναπτόμενα στην κλασική πτυχή της γαστρονομικής κουλτούρας της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου.



Όλα τα παραπάνω ερμηνεύονται μεταξύ άλλων με πολύ καλό σούσι σε κάθε εκδοχή, καθώς υπάρχουν κοψίματα ακριβείας σε ολόφρεσκο ψάρι (η πιστοποίηση ονομάζεται σασίμι) αλλά και αρτιότητα στο πάντοτε ευαίσθητο θέμα που ονομάζεται ρύζι.

Τα ρολάκια δηλαδή είναι από τα κορυφαία της πόλης, με ολόσωστη, μεταξύ άλλων, αναλογία υλικών εντός. Εκ των άχαστων ωμών το ταρτάρ τόνου με πικάντικη miso sauce καθώς και το aji tataki με λάιμ και ginger ponzu.

Σε υψηλές στροφές το τηγάνι όπως επιβεβαιώνουν οι γαρίδες tempura (έστω και με λίγο λάδι παραπάνω) και το ιαπωνίζον μοσχαρίσιο σνίτσελ hire katsu με katsu sauce και ένα πανάρισμα σεμιναριακό. Στα αδιαμφισβήτητα plus το πολύ καλό σέρβις καθώς και η εξαιρετική αναλογία ποιότητας-τιμής - από τις πιο σωστές της πιάτσας.

Για την ιστορία και σχετικά με το όνομα του μαγαζιού, ο όρος Ronin προέρχεται από τη φεουδαρχική Ιαπωνία και περιγράφει τους σαμουράι που είχαν χάσει τον αφέντη τους, είτε λόγω θανάτου είτε λόγω ατίμωσης, αφήνοντάς τους χωρίς 'κύριο' να υπηρετήσουν. Σύμφωνα με τον κώδικα Μπουσίντο, οι πολεμιστές αυτοί όφειλαν να διαπράξουν σεπούκου (την τελετουργική αυτοκτονία), διαφορετικά γίνονταν κοινωνικά περιθωριοποιημένοι. Παρόλα αυτά, πολλοί Ronin κατάφεραν να αποκτήσουν φήμη, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους 47 Ronin (fun fact, είχαν γίνει πριν κάποια χρόνια και ταινία με τον Κιάνου Ριβς), οι οποίοι εκδικήθηκαν τον αφέντη τους και έγιναν σύμβολα τιμής και πίστης.
Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.