Με την πρώτη γουλιά μου θύμισε το αγαπημένο μου μάθημα στη σχολή, τη "Μη Κοινωνιολογία” που έκανε ο Γιώργος Βέλτσος. Εκείνος ήταν ο "μη καθηγητής”, εμείς οι "μη φοιτητές” του και αυτό που συνέβαινε το "μη μάθημα”. Αυτό λοιπόν εδώ είναι το "μη cocktail”. Τόσο διάφανο, ξεκάθαρο και δωρικό στη γεύση. Το No Name με βάση το gin έχει βερμούτ, αρώματα βασιλικού, ντομάτας και λάδι τρούφας. Μια πολύ ιδιαίτερη εισαγωγή για το αποψινό, υποφωτισμένο, ατμοσφαιρικό δείπνο στο roof του The Dolli.
Το μενού που προτείνουν ο Σπύρος Βαρελάς chef του The Dolli, και ο Σάκης Τζανέτος, executive chef του ομίλου Grecotel, είναι κοσμογυρισμένο και κομψό, με ανεπαίσθητες γαλλικές επιρροές σε κάποιες τεχνικές και υλικά που ξεχωρίζουν για την ποιότητα τους. Σκέφτομαι πως είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενα να δοκιμάσω στο Μέγαρο Καλλιμασιώτη, το εκλεκτικιστικό μέγαρο που κατασκευάστηκε το 1925 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ανδρέα Κριεζή, εκφραστή του κινήματος του "νεοακαδημαϊκού εκλεκτικισμού”. Ένα εκλεκτικιστικό μενού λοιπόν για το εστιατόριο ενός εκλεκτικιστικού μεγάρου.
To roof restaurant του ξενοδοχείου είναι σχεδιασμένο από τον Στέλιο Κόη. Απηχώντας ξεκάθαρα το ύφος του αρχιτέκτονα, αποφεύγει οτιδήποτε περιττό. Χρωματική παλέτα που κινείται στις αποχρώσεις του λευκού, του γκρι, του μαύρου και γίνεται ιδανικός καμβάς για τις γεύσεις του εστιατορίου, υφάσματα και υλικά που έχουν υφές και σε κάνουν αυτόματα να νιώθεις οικεία στο χώρο. Για τη θέα στην Ακρόπολη δεν χρειάζεται να πω πολλά, είναι απίστευτα εντυπωσιακή.
Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί με την Ελένη και τον Γιώργο έχουμε σεταριστεί με το χώρο. Στα μαύρα, μαύρα, γκρι και οι τρεις μας έχουμε σκύψει πάνω από τη ζεστή σούπα σέλινο με αστακό και λάιμ που μόλις ήρθε μπροστά μας. Πυκνή, βελούδινη γεύση που φρεσκάρεται με το λάιμ σε μια λεπτή και τόσο νόστιμη ισορροπία. Οι γαρίδες σωτέ με τα χτένια ήρθαν στη συνέχεια ξαπλωμένες επάνω σε έναν βουτυράτο πουρέ τοπιναμπούρ με dots από κουμκουάτ. Και πάλι στο ίδιο τέμπο με το προηγούμενο πιάτο γινόμαστε μάρτυρες μιας αριστοτεχνικής ισορροπίας αρωμάτων και υφών. Εδώ αντί για το λάιμ το απαραίτητο νεύρο δίνει το κουμκουάτ το οποίο αν και υλικό που αγαπάται ιδιαίτερα από τους chefs, ελάχιστες φορές χρησιμοποιείται σωστά στο κατάλληλο περιβάλλον. Τα χτένια και οι γαρίδες ήταν άψογα σωταρισμένα διατηρώντας όλη τη φρεσκάδα, τις υφές και τα αρώματα τους.
Κάτω από τη μινιμαλιστική γυάλινη πέργκολα με τον Ιερό Βράχο μπροστά τους και τη σκορπίνα κακαβιά στο τραπέζι τους, τρεις εναρμονισμένοι στυλιστικά foodies βρίσκονται σε ενθουσιασμό. Η σκορπίνα δεν είναι ενδιαφέρουσα μόνο γευστικά, αλλά και αισθητικά. Σερβίρεται σε ένα "ρευστό” σκεπαστό πιάτο, σαν σε μόνιμη κίνηση, που δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό για μια κλασική, αρωματική, γεμάτη ψαρόσουπα. Αναγνωρίζω – και εγώ όπως και οι υπόλοιποι – comfort γεύσεις, νοστιμιές σπιτικές, και αυτό όχι μόνο μου αρέσει πολύ, αλλά χαίρομαι και που το βρίσκω σε ένα εστιατόριο όπως αυτό του The Dolli, τόσο "εκλεκτικιστικό” – για να μην ξεχνιόμαστε.
Το τελευταίο μας πιάτο για απόψε είναι το μοσχαράκι γάλακτος. Σιγομαγειρεμένο, με κρέμα από ρίζες και σάλτσα τρούφας. Ένα βαθιά νόστιμο, γήινο πιάτο, αυτό που θα λέγαμε "κλασική νοστιμιά” με ένα πολύ ενδιαφέρον όμως επιπλέον επίπεδο γεύσης που προσθέτουν οι ρίζες και η σάλτσα τρούφας. Για το κλείσιμο υπήρξε ομοφωνία στο τραπέζι. Σίγουρα θέλαμε να έρθει η πάβλοβα γιατί πραγματικά έχει εξελιχθεί σε signature dessert του εστιατορίου. Τραγανές, ανάλαφρες μαρέγκες, δροσερά κόκκινα φρούτα και μια πολύ γευστική namelaka λευκής σοκολάτας.
Σίγουρα επίσης θέλαμε να δοκιμάσουμε το The Dolli. Το cocktail με μαστίχα, yuzu, passion fruit, χυμό lime, και αυτή την αεράτη espuma από ganache λευκής σοκολάτας που του δίνει αρώματα τόσο γλυκά και οικεία σαν από τσουρέκι. Φυσικά βγήκαμε στον εξωτερικό χώρο με τα The Dolli στο χέρι, φυσικά κάναμε βόλτα σε όλα τα επίπεδα και φυσικά φωτογραφίσαμε τη 360 θέα και τη φωτισμένη Ακρόπολη με την πισίνα υπερχείλισης σε πρώτο πλάνο. Η δική μου φωτό η καλύτερη, την έχω βάλει και εδώ για όποιον δεν με πιστεύει.
The Dolli
Μητροπόλεως 49,
+30 2160047000
