Το τραπέζι μας είναι κλεισμένο για τις 20.00 και 20.01 ακριβώς μας ανοίγει ο άνθρωπος την βαρύτιμη πόρτα στον αριθμό 1 της Mount Street. Στη γωνία με την Berkeley Square, απέναντι από το Phillips Auction House όπου φαραωνικά έργα του Damien Hirst έχουν κάνει take over όλο τον χώρο. Πιο Mayfair δεν έχει. Σκέφτομαι ότι θα τα δω φεύγοντας τα έργα στο Phillips Auction House γιατί ήδη την προσοχή μου έχουν κερδίσει διάφοροι πιστοί του θεού Διονύσου (ντυμένοι αναλόγως) που θέλουν να πάρουν τα σακάκια μας και να μας οδηγήσουν στο τραπέζι μας.
Σε αυτό το σημείο, ανοίγει και η δεύτερη πόρτα προς την κυρίως αίθουσα του εστιατορίου. Λοιπόν δεν έχω λόγια. Μένω ακίνητος για κάποια δεύτερα και μετά συνεχίζω προς το τραπέζι. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που είδα φωτογραφίες από το "Bacchanalia" νόμιζα αρχικά ότι είχε γίνει κάποιου είδους photoshop, πως δεν έβλεπα κάτι αληθινό. Και τώρα, που βρίσκομαι εδώ, πάλι το ίδιο νιώθω, κάπως σαν σε σκηνικό augmented reality. Στην πραγματικότητα είναι παραπάνω από εντυπωσιακά τα γλυπτά του Damien Hirst, μοιάζουν όντως να ίπτανται πάνω από τα τραπέζια του "Bacchanalia". Δεν είναι όμως το μέγεθος τους εκείνο που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, είναι η απίθανη κίνηση τους. Σαν καρέ από βίντεο. Απόψε έχω τη Μέδουσα ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου, έτοιμη να φύγει προς την πλατεία, τη βλέπω να καθρεφτίζεται στην επιφάνεια του τραπεζιού μας.
Το μενού δεν πλατειάζει, είναι περιεκτικό και μιλάει ωραία ελληνικά. "Όπως Ελλάδα” θα κάνουμε και εμείς το δείπνο και θα τα βάλουμε όλα στη μέση, δεν θα πάμε με πρώτα κλπ, όχι, anarchy in the UK. Εξάλλου είναι έτσι δομημένο το μενού που σε προκαλεί κάπως να το κάνεις. Δεν σκέφτομαι κανέναν άλλο, αυτή την Ασιάτισσα στο διπλανό τραπέζι που δεν έχει ούτε το παραμικρό τσαλάκωμα στο Chanel της, είναι τόσο αψεγάδιαστα κομψή, που δεν ξέρω πώς θα το πάρει όταν δει τα πιάτα να έρχονται και να συνωστίζονται στο τραπέζι μας "αλά γκρέκα”. Τέλος πάντων… Έχουμε πει να ξεκινήσουμε με τα ωμά, οπότε έρχονται το ceviche μπαρμπούνι με σταφύλια και δεντρολίβανο και ο κιτρινόπτερος σε crudo με gazpacho πράσινης πιπεριάς, πίκλα αγγουριού και τσίλι. Και τα δύο είχαν μια εκφραστική δεινότητα, μια πολύ ευχάριστη ένταση, ο κιτρινόπτερος πιο δροσερή (το αγγούρι) και νευρική (το τσίλι), πιο αρωματική το μπαρμπούνι (το δεντρολίβανο σαφώς έκανε δουλειά).
Δεν το έχω αναφέρει ακόμα, αλλά consulting chef στο "Bacchanalia" είναι ο εξαιρετικός Αθηναγόρας Κωστάκος (και θα δούμε και πιάτα που είναι ταυτισμένα με τη δημιουργικότητα και το ύφος του Αθηναγόρα) ενώ επικεφαλής στην κουζίνα βρίσκονται ο Theo Ζαρικάκης και ο Enis Spaho συντονίζοντας αυτή την καλοκουρδισμένη μηχανή που καθημερινά ανταποκρίνεται σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό έργο.
Για τη συνέχεια αποφασίσαμε να πάμε πιο ελληνικά: "keftedes” όπως αναφέρονται στο μενού με ντομάτα και καπνιστό γιαούρτι, "charred beetroot”, καψαλισμένο παντζάρι με πέστο από καρύδι και αμύγδαλο, γιαούρτι και vinaigrette. Και επίσης "shrimp saganaki” με ντομάτα, βαρελίσια φέτα και ούζο. Εξαιρετικές οι shrimp. Από το Mayfair one way ticket στο Μικρολίμανο. Με τους "keftedes” και το παντζάρι (100% Αθηναγόρας και τα δύο) βρεθήκαμε κατευθείαν στη Μύκονο. Στα στενά της Χώρας, ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Τώρα που το λέω, τους ίδιους "διπλανούς” θα είχαμε και εκεί στα γύρω τραπέζια, απλώς με περισσότερα Dior Resort λόγω προορισμού.
Στο Mayfair με επανέφεραν τα paccheri με αστακό και μαύρη τρούφα που έφτασαν τελευταία στο τραπέζι. Το πιάτο είναι σαφώς από αυτά που τραβάνε αυτομάτως την προσοχή, άλλωστε το έχω δει να πηγαινοέρχεται αρκετά, είναι δημοφιλές, ειδικά σε πολλά μεγάλα τραπέζια Αραβικών αποχρώσεων, το προτιμούν και δεν έχουν άδικο. Βγάζει μια αληθινή, βαθιά νοστιμιά σε κάθε μπουκιά του. Σε αυτό το σημείο θέλω απλώς να πω ότι ακούμε Μαρινέλα "Καμιά Φορά" σε remix από τον Valeron. Είναι μια από αυτές τις στιγμές που το Λονδίνο αποδεικνύει πόσο αληθινή μητρόπολη είναι, μια πόλη που ανήκει σε όλους, γιατί όλοι μπορούν να βρουν ένα κομμάτι τους εκεί. Κλείνω την παρένθεση. Ολοκληρώνουμε το δείπνο με μια "αρχιτεκτονική” πάβλοβα, ένα εξαιρετικό γλυκό που το λες εύκολα "εντυπωσιακό” μέχρι που έρχεται στο τραπέζι σου αυτό το σοκολατένιο choux με το χρυσό φτερό, πάνω σε ένα σύννεφο από μαλλί της γριάς. Και πάλι δεν έχω λόγια. Τουλάχιστον "μυθολογικό”. Το κρύβω γιατί έχω και τη Μέδουσα πάνω από το κεφάλι μου.
