Ήταν λίγες μέρες πριν που μέσα στη διαδρομή του ο ήλιος κινούνταν από τη λαμπερή λιακάδα στη βαρειά ατμοσφαιρική συννεφιά, όταν είδα το τηλεοπτικό σποτ του δημοφιλούς ούζου να λέει "Έχει Ήλιο, έχει Πλωμάρι" και άρχισα να το φιλοσοφώ. Είναι όντως ανεξίτηλα χαραγμένη ή ταύτιση του ηλιόλουστου καλοκαιριού και της θάλασσας με το γλυκανισάτο άρωμα του εθνικού μας ποτού, κομμάτι μιας παράδοσης που μας διατρέχει από νησί σε νησί, από παραλία σε παραλία, μιας γευστικής ανατροφής που μας θέλει να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια με το γαλακτερό ούζο και στο τραπέζι˙ να έρχονται σιγά – σιγά με τέμπο οι μεζέδες.
Είναι σαν πρόσκληση σ ένα παρείστικο μετά ούζου ραχάτι και συμπόσιο το λούσιμο του ήλιου κατάφατσα, το κλείσιμο των ματιών και η αναπόληση ωραίων στιγμών που έχουν συνδεθεί μ' αυτό το ποτό. Ακόμη και όταν είναι χειμώνας, το κάλεσμα του ήλιου ξυπνάει την αυθόρμητή τάση μας σ' αυτές τις απελευθερωτικές, βαθειά ελληνοπρεπείς εμπειρίες. Μπροστά μας έχουμε βέβαια την Καθαρά Δευτέρα που τα παραδοσιακά της εδέσματα ταιριάζουν ταμάμ με ούζο. Επειδή όμως όλες αυτές οι αρωματικές γεύσεις που κουβαλάει στα μπαγκάζια του - γλυκάνισος, πιπέρι, χαμομήλι, φλούδες εσπεριδοειδών, κόλιαντρος, μάραθος και μαστίχα δοκιμάζοντας "Ούζο Πλωμαρίου Ισιδώρου Αρβανίτου" - έχουν μια ζωηρή δυναμική δεν βάζουμε δίπλα του ό,τι κι ό,τι.
"Ο μεζές ν΄αντιμιλάει" αυτό είναι το σύνθημά μου στις αρμονίες με το ούζο, και μέσα από την κόντρα αυτή φαί και ποτό αγκαλιάζουν το ένα το άλλο. Κλασσικό παράδειγμα αποτυχίας ή επιτυχίας το χταπόδι. Αν είναι παραβρασμένο και πλαδαρό το ούζο το καταπίνει κυριολεκτικά κι εμείς ξενερώνουμε. Ένα χταπόδι στακάτο στη σχάρα που μοσχοβολάει θάλασσα αντιθέτως το ούζο κεντάει όπως και με: γαρίδες και καραβίδες, σουπιές και καλαμάρια που έχουν αρπάξει γεύση με γρήγορο πέρασμα στη θράκα ή στο τηγάνι παραμένοντας λαχταριστά ζουμερά, ταραμοσαλάτες και μελιτζάνες καπνιστές, σκορδαλιά και μπακαλιάρο τηγανητό μαζί με παντζάρια πιπερωμένα, γούνα λιόκαυτη, σαρδέλα παστή ή και στα κάρβουνα, γαβράκι τηγανητό.
Να έχετε πάντως υπόψιν ότι το ούζο αγαπάει πολύ τα καυτερά, οπότε δεν λέει όχι ούτε σε ξένες ιδέες που είναι όμως πολύ δημοφιλείς. Ένα θαλασσινό σεβίτσε λ.χ. με ζωμό εσπεριδοειδών, φρέσκο κορίανδρο και τσίλι καυτερό, ένα μεζέ που να έχει κάρυ, ένα καρύκευμα με ουασάμπι πάνω σε θαλασσινά, μύδια αχνιστά ας πούμε, γιατί όχι. Σας έχω και κάτι ωραίο για το τέλος. Απλώστε λίγη μαρμελάδα λεμονιού και φετούλες τζίντζερ πάνω σε παραδοσιακό σουσαμένιο χαλβά και περάστε το για λίγο από γκρίλ να μαλακώσει∙ κάνει στράκες συνοδεύοντάς το με ούζο!...
