Μοντέρνο, ανοιχτόκαρδο, cool, το brunch-steak-sushi restaurant του Νίκου Μαρίνου, πλασαρισμένο απέναντι από τα κατάρτια της Μαρίνας Ζέας, σερβίρει Caesar salad αλά Madison Square και cheesecake αλά Brooklyn.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μεγάλο Μήλο, με καταγωγή από τα Ψαρά, ο Νίκος Μαρίνος αφού αποφοίτησε από το περίφημο Culinary Institute of America, δούλεψε στο «The Ritz-Carlton» της Βοστόνης, στις American cruise lines στη Χαβάη, στην Αλάσκα και σε διάφορες κουζίνες της γενέτειράς του, είχε όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του την Ελλάδα. Ήρθε πριν από τέσσερα χρόνια εντέλει και, έπειτα από μια τριετία ως sous chef στο «Hilton», έστησε το δικό του εστιατόριο στην Ακτή Θεμιστοκλέους. Με τραπέζια από ξανθό ξύλο –μαζί και μια πολύ όμορφη πράσινη μαρμάρινη ροτόντα– και καμπυλόγραμμες μεταλλικές κατασκευές στους βαμμένους σε έντονο μπλε και πράσινο τοίχους με τις σχεδόν φουτουριστικές απλίκες, το «Uniqko» (από το Unique και το Niko) μοιάζει λίγο με post modern κρουαζιερόπλοιο που έδεσε απέναντι από τη Μαρίνα Ζέας. Οι MA Design που το σχεδίασαν έκαναν ωραία δουλειά.
Η Νέα Υόρκη έχει βάλει τη σφραγίδα της στο μενού. Το βλέπεις στο brunch, που σερβίρεται καθημερινά, με το που φτάνουν στο τραπέζι η φρεσκοψημένη βάφλα με το τηγανητό βιολογικό αβγό με κρόκο που ρέει, καπνιστό μπέικον και μια μικρή σαλατίτσα και το πλoύσιο French toast με χοντρές φέτες μπριός, μασκαρπόνε, καραμελωμένη μπανάνα και σάλτσα καραμέλας, που καταφέρνει εντέχνως να μην είναι υπερβολικά γλυκό. Αλλά και πολλά από τα ονόματα των πιάτων παίζουν με τα τοπόσημά της Νέας Υόρκης – όπως η ανάλαφρη Madison Square Caesar salad με baby gem, τραγανή παρμεζάνα, κρουτόν και διακριτικό σε αντζούγια και σκόρδο, νόστιμα αλμουρούτσικο ντρέσινγκ. Το πιο εξωτικό crab cake με τη χαρακτηριστικά μαλακή υφή δεν έχει βρει ακόμη το balance του. έχει μεν αίσθηση καβουριού, τα κυβάκια μάνγκο και αβοκάντο τού ταιριάζουν, η μαρμελάδα ντομάτας όμως, αρκετά γλυκιά, το καπελώνει και η sriracha που θα του έδινε νεύρο δεν πολυακούγεται.
Οι penne alla vodka, με al dente ζυμαρικά σε μια σάλτσα με ντοματίνια San Marzano, προσούτο και κομματάκια καπνιστού μπέικον (μια «άλλη» Alfredo’s), είναι νόστιμες. Το rib eye, κομμένο σε στιλ ταλιάτας, με σάλτσα από ζωμό βοδινού και σιναπόσπορο, ωραία ψημένο και ζουμερό. Από τα αναμφισβήτητα πληθωρικά κι ευκολοφάγωτα American style sushi rolls ξεχώρισα το spicy tuna και το Park Αvenue με σολομό, καβούρι, tobiko και λεμονάτες νότες. Αφήστε χώρο για γλυκό: φρέσκες φράουλες, βατόμουρα και blueberries κεντάνε ωραίες οξύτητες στο Brooklyn cheesecake και το χειροποίητο μεγάλο chocolate chip cookie έρχεται σε τηγανάκι και περιχύνεται με λιωμένο παγωτό – πιο αμερικάνικο δεν γίνεται.
Μ’ εκείνα και με τ’ άλλα, με μια μικρή wine list με διεθνή προσανατολισμό, chill out μουσικές, ευγενικό σέρβις και καλή σχέση ποιότητας-τιμής, το «Uniqko» είναι ωραία περίπτωση. Και ο Νίκος... larger than life. Λέω να επιστρέψω για το Luger’s steak sandwich και μια παρτίδα silver dollar pancakes (τηγανίτες στο μέγεθος που είχαν κάποτε τα ασημένια δολάρια), αυτήν τη φορά στο δερμάτινο καναπέ επάνω, που βλέπει στα κατάρτια.
