Τους πιονέρους του είδους τους γνωρίσαμε πριν από χρόνια. Τελευταία όμως τα ινδικά, ταϊλανδέζικα, κινέζικα και ιαπωνικά εστιατόρια της πόλης πληθαίνουν, εξελίσσονται, χρωματίζουν περισσότερα κομμάτια της με κιτρινόριζα, κόκκινο κάρι και wasabi, φέρνοντας έτσι την Ασία λίγο πιο κοντά.
H πρώτη φορά που έφαγα ινδικό ήταν στο Whitechapel στο Λονδίνο πριν από καμιά εικοσαετία. Στα τυφλά διάλεξα, δεν θυμάμαι καν τι. Μου άρεσε, αλλά μου κόστισε μια διήμερη βαρυστομαχιά. Η πρώτη μου αναμέτρηση με τα chopsticks και τα stir fried την ίδια χρονιά, σε ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι στην Chinatown πίσω από τη Leicester Square, ήταν κάπως σαν σκηνή από το «Πάρτι» με τον Πίτερ Σέλερς. Έχει περάσει καιρός από εκείνα τα αμήχανα φλερτ.
Έχω στη βιωματική συλλογή μου μαγειρεμένες μέδουσες, γλώσσες πάπιας και φτερό καρχαρία, φτιάχνω δικό μου garam masala κι έχω ρίξει καμιά δεκαριά ζευγάρια chopsticks στο συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα. Και κάπου εκεί έξω η Αθήνα τρώει aloo gobi και κοτόπουλο tikka, όπως τρώει και phad thai, πάπια Πεκίνου και tataki. Ψωνίζει πού και πού φρέσκο ταμάρινθο και πάστα κόκκινου τσίλι στο Salamat των Αμπελοκήπων, oyster sauce και σιροπιαστά λίτσι σε κινέζικα μίνι μάρκετ και ακόμη αν δεν ξέρει προσωπικά τη Γιαπωνέζα κυρία Χιρόκο στο Soya στην οδό Απόλλωνος, βάζει με σεβαστή συχνότητα στο καλάθι διάφορα καλούδια από τα έθνικ ράφια των σούπερ μάρκετ και των ντελικατέσεν.
Μπορεί να μην είμαστε τόσο προχωρημένοι στα πολιτισμικά αλισβερίσια με την Ασία που έφεραν οι μετακινήσεις πληθυσμών όσο οι Αμερικάνοι, οι Βρετανοί (με όλο το background των πάρε δώσε της άλλοτε αυτοκρατορίας) ή όσοι ζουν στις μητροπόλεις που χορεύουν στο ρυθμό της παγκοσμιοποίησης καιρό. Κάτι κάνουμε όμως: σε λίγο παραπάνω από μισό χρόνο έχουν ανοίξει τέσσερα-πέντε καινούργια γιαπωνέζικα, δύο ταϊλανδέζικα, τρία κινέζικα και δύο ινδικά. Χωρίς να μιλάμε για κάνα τρελό high score, δίνουν το στίγμα μιας πιο εδραιωμένης σχέσης με τη διπλανή ήπειρο. Λίγο οι φοιτητές του εξωτερικού, που μια έξτρα τριβή την έχουν με τις ασιατικές κουζίνες, λίγο οι ρέκτες των εξωτικών ταξιδιών, λίγο η ενσωμάτωση των παλιότερων κοινοτήτων των μεταναστών που βγήκαν σταδιακά από το καβούκι τους και προχώρησαν σε επιχειρηματικά βήματα, λίγο οι τιμές τους, που συνήθως είναι προσιτές, και το τετ-α τετ-τους με το μπαρ, έφεραν ορισμένα κομμάτια της Ασίας μερικά (νοητά) χιλιόμετρα πιο κοντά.
Κάτι ψήνεται λοιπόν. Ενίοτε δε ψήνεται σε φούρνο tandoor. Η Ινδία είναι αρκετά χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της εξέλιξης. Άλλα με Ινδούς, άλλα με Έλληνες ιδιοκτήτες, τo «Indian Μasala», το «Bollywood Kitchen» και το (πιο street food) «Mirch» στο Θησείο, το «Indian kitchen» στο Σύνταγμα, το «Kohenoor» στο Γκάζι, το «Red Εlephant» στους Αμπελόκηπους, το «Pink Εlephant» στο Μαρούσι και τα πολύ καινούργια «Little India» στη «Νέα Ερυθραία» και «Tandoori» στη Γλυφάδα εκπροσωπούν μια κουζίνα αρωματική, όμορφα μπαχαράτη και –βασικό– αρκετά οικονομική. Πίτες naan σκέτες ή γεμιστές, raita, ήτοι γιαούρτι με αγγουράκι ή μέντα, και πιτάκια samosas κάνουν βατή τη μετάβαση σε μια σειρά από συνταγές που στην Αθήνα κινούνται περισσότερο σε βόρειους ρυθμούς Panjabi (μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν), με διάφορα επίπεδα κάψας: από ήπιο korma μέχρι ένα rogan josh τούρμπο.
Και η Ταϊλάνδη, πάντως, σπινθηρίζει τελευταία. Δίπλα στο επί χρόνια επιβλητικό «Royal Τhai» και την ταβέρνα «Rouan Τhai» στον Πειραιά, επίσης σχετικά παλιά (και καλή) καραβάνα, ήρθε κάποια στιγμή να προστεθεί το πιο σύγχρονης αντίληψης «Tamarind» στο Μεταξουργείο. άλλαξε τα δεδομένα προς το πιο νεανικό, ρίχνοντας στο τραπέζι ένα δέντρο των ευχών εσωτερικού χώρου, κοκτέιλ, κοτόπουλο satay και phad Τhai noodles. Δύο πιο πρόσφατες αφίξεις με εξίσου νεανική διάθεση, το «Andaman» –σε μια πραγματικά απίθανη ταράτσα με ζωγραφιστούς τοίχους, μπαμπού και άλλα τροπικά φυτά κι ένα μπαρ για κοκτέιλ– και το ενός μηνός «Blue Bamboo», αμφότερα στα Πετράλωνα, πλούτισαν το Thai λεξιλόγιό μας, οπότε ανέβηκε λίγο το ποσοστό εκείνων που μπορούν να σου πουν ότι koong ή goong είναι οι γαρίδες, gaeng το curry και tom yum μια πολύ χαρακτηριστική σούπα που μοσχομυρίζει kafir lime, galangal και lemongrass.
Ο γευστικός σινισμός κέρδισε έδαφος και αυτός. Οι Κινέζοι είναι από τις παλιότερες και πιο πολυπληθείς κοινότητες μεταναστών στην Αθήνα, επί χρόνια όμως αυτό που βλέπαμε ως αντανάκλαση της κουζίνας τους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν ελληνικά-δυτικότροπα εστιατόρια φτωχών αποδόσεων, ντελιβαράδικα, wonton και spring rolls σε γαμήλιους μπουφέδες και μερικά λούμπεν στέκια, ενδιαφέροντα μεν, δύσκολα στη συνεννόηση δε. Αναλόγως με τα ινδικά, τελευταία το πράγμα κινήθηκε λίγο παραπάνω με κινέζικες αφίξεις και κινεζο-ελληνικές συμπράξεις. Έτσι πέρυσι γνωρίσαμε το «Asian Τaste» στο Γκάζι και φέτος το νέο πρόσωπο του «East Ρearl», το οποίο μετακόμισε από τον Πειραιά σε μικρότερη βερσιόν στο Σύνταγμα, και το χαριτωμένο «Attic Moon» στην Ξενοφώντος. Το ευρω-κινέζικο στιλ επικρατεί πάντα στα μενού –φωλιές πουλιών ο Έλληνας πάντα θα δυσκολεύεται να φάει–, αλλά αν επιμείνεις ότι θες να δοκιμάσεις κάτι πιο αυθεντικό, παίζει και να κάνεις ένα μικρό τριπάκι σε αχαρτογράφητα γευστικά εδάφη. Απόδειξη οι Κινέζοι τουρίστες που βρίσκουν ήδη το δρόμο για τη σάλα τους.
Δεν μπορώ να μη βάλω και την Ιαπωνία στις εξελίξεις, παρότι έχει εδώ και αρκετά χρόνια τους πιστούς της κι επιπλέον παίζει σε άλλη κατηγορία τιμών. Αυτή κι αν εκτοξεύτηκε όμως. Στην παρούσα φάση μπορείς να μετρήσεις πολλές κοσμικές και κοσμοπολίτικες αθηναϊκές έδρες φαγητού και ποτού υψηλών προδιαγραφών: «Μatsuhisa Athens», «Freud Οriental», «Κiku» (που περνάει το καλοκαίρι του ως «Kiku seaside» στη Βουλιαγμένη), «Οozora» (που κάνει θερινή κατάληψη στην κουζίνα του «Cash» στην Κηφισιά), «Ηama» στη Γλυφάδα, «Rakkan» στην Κηφισιά, όπου εδώ και λίγες ημέρες άνοιξε και το ολοκαίνουργιο «Tomoe»... Κι εκτός από κάποιες εστιατορικές εκδοχές επί χρόνια παρούσες, όπως το «Furin Κazan» στο Σύνταγμα, το «Square sushi» ή τα τρία «Sushi bar» σε Παγκράτι, Νέο Ψυχικό και Παλαιό Φάληρο, το πράγμα κινείται και στο ρυθμό του low budget γρήγορου φαγητού, με new entries όπως το «Κoi», το οποίο σχεδόν αμέσως αφού ξεκίνησε στο Σύνταγμα απέκτησε «αδερφάκι» στη Βούλα, και το «Yoko sushi & Βento» στο Κολωνάκι, που έχει βάλει σκοπό να κάνει τα maki και τα nigiri καθημερινό σνακ.
Αν προσθέσεις και το γευστικό ποτ πουρί των πολυασιατικών εστιατορίων στην εξίσωση (βλ. «Far East» στην Κηφισιά, «Kohylia» στο Λαγονήσι, «White Elephant» στην Αγία Παρασκευή κ.ά.) αλλά και τις ασιατικές επιρροές, σπαρμένες σε διάφορα ευρείας πολιτισμικής αντίληψης μενού –Δύση και Ανατολή εξάλλου λειτουργούν ως μήτρες αμφίδρομων ερεθισμάτων–, τα ασιατικά ερεθίσματα πληθαίνουν λίγο ακόμη. Ίσως δεν είναι ακόμη τόσο πολλά. Ίσως δεν έχουν πάντοτε τις καλύτερες των επιδόσεων. Ίσως η μικρή μας Αθήνα απέχει ακόμη από ένα σφαιρικό χάρτη γευστικών εμπειριών. Αλλά το φαγητό είναι ένας άμεσος τρόπος να δει κάποιος ότι δεν λειτουργούμε πια σε κλειστό κύκλωμα. Ότι είμαστε τυλιγμένοι στο κουκούλι του κόσμου. Μπορεί να είναι από ρυζόφυλλο. Μπορεί να είναι και από τορτίγια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
