© Eftychia Vlachou
Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος υποδέχεται και πάλι τις γιορτές προσκαλώντας το κοινό στον εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο κόσμο του. Στη 1/12 το ΚΠΙΣΝ γίνεται ακόμα πιο λαμπερό χάρη στις φωτιστικές εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας από τέσσερις καταξιωμένους καλλιτέχνες, σκορπισμένες σε διάφορα σημεία του πάρκου. Το γιορτινό κλίμα συμπληρώνεται με ένα μεγάλο μουσικό event που ξεκινάει με τη χορωδία νέων του El Sistema Greece. Τη σκυτάλη παίρνουν οι Menso and the Shakes από το Χάρλεμ της Νέας Υόρκης και "δονούν" το πάρκο με τις αφροφουτουριστικές μελωδίες τους. Μην ξεχάσετε να περάσετε από το Παγοδρόμιο του ΚΠΙΣΝ, στη βόρεια όχθη του Καναλιού, που θα είναι ανοιχτό έως τις 7/1/2024.
Το "I’m Positive" της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στην Κεντρική Σκηνή της για μια επετειακή βραδιά την Τετάρτη 29/11 (8.30 μ.μ.). Μετρώντας 40 χρόνια από το πρώτο κρούσμα HIV στην Ελλάδα, οροθετικά και μη άτομα μιλούν για το AIDS και μας παρακινούν να διεκδικήσουμε ορατότητα και συμπερίληψη για όλους.
Την Κυριακή 26/11 (6 μ.μ.), το κινηματοθέατρο "Ίρις", σε συνεργασία με το σεμινάριο "Ο Λαογραφικός Τρόμος στον Κινηματογράφο" και τον Κινηματογραφικό Τομέα του Π.ΟΦ.Π.Α., παρουσιάζει την ταινία "The Crucible" του Nicholas Hytner. Παράλληλα, το σαββατοκύριακο 25-26/11 είναι οι τελευταίες ημέρες που μπορείτε να δείτε τις προβολές του 7ου Φεστιβάλ WIFT GR: 50/50 Ισότητα και στον Κινηματογράφο. Παράλληλα, το 14ο Ethnofest – Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας ξεκινάει τις προβολές του στις 29/11 με το "Τα Καρδιοχτύπια μας Ενώνονται Μέσα από Διάττοντα Αστέρια" της Τζένιφερ Ρέινσφορντ, στο Ινστιτούτο Γκαίτε (8 μ.μ.).
Αφιέρωμα στην ηθοποιό, μοντέλο, σκηνοθέτρια και ακτιβίστρια Zoe Lund που έγινε γνωστή μέσα από τις συνεργασίες με τον αντισυμβατικό σκηνοθέτη Abel Ferrara ("Ms. 45, "Bad Lieutenant") φιλοξενείται αυτές τις ημέρες στο Haus N. Στην έκθεση παρουσιάζεται πλούσιο υλικό με προσωπικά αντικείμενα της Lund.
Η Εθνική Πινακοθήκη μάς προσκαλεί στην παρουσίαση του καταλόγου για την επιτυχημένη έκθεση "Αστυγραφία", στις σελίδες του οποίου διαβάζουμε πρωτότυπα κριτικά κείμενα που φωτίζουν διαφορετικές οπτικές γωνίες για τη δυναμική του αστικού βιώματος στη μεταπολεμική ελληνική τέχνη. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου στις 6 μ.μ., στο Αμφιθέατρο Ίδρυμα Ωνάση.
Διαβάστε Επίσης
Η μεγάλη ομαδική έκθεση "Ελαιώνας ’23 – Χθόνιο και Ανθρωπόκαινος" ρίχνει αυλαία στις 3/12 και το διήμερο 25-26/11 η ομάδα αποχαιρετά τη γειτονιά με ξεναγήσεις και μια ανοιχτή συζήτηση: θέμα του roundtable που θα πραγματοποιηθεί στις 26/11 είναι οι in situ καλλιτεχνικές πρακτικές στον δημόσιο χώρο, με καλεσμένους τους Ηλιάνα Φωκιανάκη, Ελένη Τζιρτζιλάκη, Ζήση Κοτιώνη, Κώστα Μωραϊτη, Μιχαήλ Μαρμαρινό και Μαρία Παπαδημητρίου.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Αστυγραφία / Urbanography. Η ζωή της πόλης τις δεκαετίες 1950-1970
Μία πρωτότυπη σύλληψη που παρακολουθεί τρεις δεκαετίες ραγδαίου μετασχηματισμού της μεταπολεμικής Ελλάδας και επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην αστικοποίηση και τον τρόπο που ο άνθρωπος συμμετέχει ή αντιστέκεται στη νέα συνθήκη που του υπαγορεύει το ολοένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον του. Για την ανίχνευση της ανθρώπινης εμπειρίας του αστικού βιώματος η έκθεση φέρνει σε συνομιλία τις εικαστικές τέχνες –ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, εγκαταστάσεις, φωτογραφία, σχέδια και αφίσες– με αποσπάσματα από τον δημοφιλή ελληνικό κινηματογράφο, τις ταινίες κριτικού ρεαλισμού και τις έκκεντρες αφηγήσεις. Παρουσιάζοντας 77 δημιουργούς, 202 εικαστικά έργα και 21 ταινίες, η "Αστυγραφία" επιχειρεί να χαρτογραφήσει το συνολικό εύρος της έννοιας "αστικό βίωμα" σκιαγραφώντας το κοινωνικό υποκείμενο εντός της πόλης, με όλη τη γοητεία που μπορεί να του ασκεί αλλά και με όλους τους περιορισμούς ή και τους αποκλεισμούς που τη συνοδεύουν, "με την εκθεσιακή αφήγηση να μετακινείται διαρκώς από τη μεγάλη στη μικρή κλίμακα, από την πανοραμική λήψη στο κοντινό πλάνο", όπως εξηγεί η διευθύντρια της ΕΠΜΑΣ και επιμελήτρια της έκθεσης, Συραγώ Τσιάρα. Σύμφωνα με το επιμελητικό σκεπτικό, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αστικοποίηση, η ανοικοδόμηση και η μετανάστευση –εσωτερική και εξωτερική– προσδιορίζουν καθοριστικά το πλαίσιο των ραγδαίων αλλαγών που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Το αστικό τοπίο μεταβάλλεται ριζικά με την αντιπαροχή και τη σταδιακή εξαφάνιση της μονοκατοικίας. Η καθημερινή ζωή αλλάζει με την εξάπλωση της αστικής κουλτούρας, την ανάδυση της κοινωνίας του θεάματος και της κατανάλωσης, τις νέες εμπειρίες που προσφέρει η πόλη. Η πόλη γίνεται το κατεξοχήν πεδίο συγκρότησης ταυτοτήτων για εσωτερικούς και εξωτερικούς μετανάστες, ενώ η κλίμακα, ο ορίζοντας και η αίσθηση αλλάζουν δραματικά με την κατασκευή πολυκατοικιών και σύγχρονων εμπορικών καταστημάτων, τη διάνοιξη δρόμων, τη δημιουργία πλατειών, την πύκνωση της κυκλοφορίας ανθρώπων και οχημάτων. Διαμορφώνονται καινούργιες σχέσεις ανάμεσα στο μητροπολιτικό κέντρο, τη συνοικία, το προάστιο, τις προσφυγικές γειτονιές, την εκτός σχεδίου αυθαίρετη δόμηση. Ενώ το μέσο βιοτικό επίπεδο βελτιώνεται, ταυτόχρονα εμφανίζονται νέοι κοινωνικοί διαχωρισμοί και αποκλεισμοί. Οι καλλιτέχνες ερμηνεύουν τις αλλαγές που συμβαίνουν στο αστικό τοπίο, την ανθρωπογεωγραφία και τη διασύνδεση υλικού και έμψυχου περιβάλλοντος, παρελθόντος και παρόντος. Αρχικά κυριαρχούν η νοσταλγία, οι στερεοτυπικές ή εξιδανικευτικές αφηγήσεις μιας ιδιαίτερης αστικής ταυτότητας που αλλοιώνεται μαζί με τα νεοκλασικά σπίτια που καταπίνουν οι οικοδομές, ενώ η τέχνη προσπαθεί να διασώσει την πόλη που εξαφανίζεται. Καθώς οι καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις του αστικού μετασχηματισμού συλλαμβάνουν ένα νοερό παλίμψηστο εμπειριών και συναισθημάτων σε μια φαντασιακή συνύπαρξη διαφορετικών εποχών, το έργο τέχνης αποκτά σκηνογραφική διάσταση. Η πόλη επινοείται ως σκηνικό, οι δημιουργοί επιλέγουν την οπτική γωνία και συνθέτουν το κάδρο αντλώντας αναφορές από την πραγματικότητα, τη μνήμη και την επιθυμία. Κατά τη δεκαετία του 1960 αναδεικνύεται η ρεαλιστική πρόθεση ορισμένων δημιουργών να επισημάνουν τα προβλήματα και τις αντιθέσεις της καθημερινής ζωής στη μεγαλούπολη με κριτική ματιά. Προς το τέλος της ιστορικής περιόδου που εξετάζει η έκθεση, η υλικότητα αποκτά καινούργιο νόημα στο έργο καλλιτεχνών που εξετάζουν εννοιολογικά τη διάσταση του αστικού βιώματος. Η έκθεση περιλαμβάνει 200 εικαστικά έργα, εκ των οποίων τα μισά προέρχονται από τη Συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης και τα υπόλοιπα συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση κατόπιν δανεισμού από δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Στην έκθεση προβάλλονται 21 κινηματογραφικές ταινίες (αποσπάσματα από 17 ταινίες μεγάλου μήκους και 4 πλήρεις ταινίες μικρού μήκους). Αρθρώνεται σε 7 ενότητες που φέρουν τους τίτλους: "Σκηνογραφία", "Νοσταλγία", "Γιαπί", "Κοντινό Πλάνο", "Θέαμα", "Όνειρα και Συγκρούσεις", "Υλικότητες".
Ελαιώνας ‘23 – Χθόνιο και Ανθρωπόκαινος
41 καλλιτέχνες εστιάζουν στο χθόνιο στοιχείο και την ανθρωπόκαινο εποχή μέσα από την σύγκρουση αλλά και την συνομιλία τους, με την περιοχή του Ελαιώνα να αποτελεί το πεδίο μελέτης και το σημείο τέλεσης και αναφοράς. Η έκθεση με τα έργα, τις ομιλίες και τις δράσεις του πρότζεκτ έχει ως στόχο να αναδείξει τις κρίσιμες και σύνθετες καταστάσεις που έχει προκαλέσει η διαχρονική συνομιλία αλλά και σύγκρουση φύσης και ανθρώπου, τα δίπολα που κυριαρχούν στην περιοχή σαν αποτέλεσμα του σκληρού ανθρώπινου αποτυπώματος, την σχέση του παρελθόντος με το παρόν και αντιστρόφως. Ο περίφημος Ελαιώνας επί Πεισίστρατου, στο πέρασμα του χρόνου και μέσα από τις ανθρώπινες επιλογές εξελίχθηκε στην γόνιμη αγροτική γη της Αθήνας μέχρι τη δεκαετία του εξήντα, που με τη σειρά της μετατράπηκε σε νεκρή γη από τα απόβλητα της άναρχης εκβιομηχάνισης.
Zoe Lund
Ένα αφιέρωμα για την ηθοποιό, μοντέλο, σκηνοθέτρια και ακτιβίστρια Zoe Lund, με υλικό από το προσωπικό αρχείο της. Γνωστή για τις συνεργασίες της σε ταινίες του Abel Ferrara, η Zoe Lund υπήρξε μια επιδραστική μορφή της ποπ κουλτούρας που πειραματίστηκε με διαφορετικά καλλιτεχνικά πεδία.
