© Θάνος Λαΐνας
Να πάω ή να μην πάω; Το ζύγισα πολύ, γιατί δεν είναι και η πιο εύκολη σχέση ακροατή-καλλιτέχνη αυτή με τον B.D. Foxmoor. Για διάφορους λόγους. Θες το ότι έχει γράψει γύρω στα 1.800 κομμάτια, ανοίγοντας και κλείνοντας δημιουργικούς κύκλους με ταχύτητες που δύσκολα παρακολουθούν ακόμα και ταγμένοι οπαδοί; Θες το ταμπεραμέντο του και τα κατά καιρούς λεγόμενά του, τα οποία έχουν πυροδοτήσει μύριες αντιπαραθέσεις και χρόνιες αντιπάθειες; Θες ότι στα παλιά χρόνια των στρατοπέδων ήμουν με το βυρωνιώτικο χιπ χοπ, οπότε έμαθα να βλέπω τη low bap υπόθεση με μια καχυποψία, ως αφορμή για να παιχτεί έντεχνο με ραπ ρίμες;
Αλλά τα τελευταία (πάνω-κάτω) 10 χρόνια, κάθε φορά που το ζύγιζα, δεν έβγαινα δικαιωμένος. Οι UMICAH βραδιές του Απρίλη 2014 στο (ξεχασμένο, πια) "Stage Volume 1", ας πούμε, άσχετα με το αν κατέληξαν κάπου, επανέφεραν για λίγο, ελέω Παύλου Φύσσα, τον παλμό μιας σκηνής. Και το live για τα 25 χρόνια Active Member στο Θέατρο Πέτρας (2017) αποδείχθηκε καταιγιστικό. Οπότε γιατί όχι και στο "Arch", για την παράσταση "Σαν Ψέμα" και τις τρεις δεκαετίες δισκογραφίας του Μιχάλη Μυτακίδη; Άλλωστε δεν είναι σημαντικό ορόσημο για τα εγχώρια πράγματα η κυκλοφορία της "Διαμαρτυρίας" των Active Member 30 χρόνια πριν, την άνοιξη του 1993;
Το "Arch", τώρα, δεν είναι παρά η γνώριμη "Αρχιτεκτονική", λανσαρισμένη με καινούριο όνομα. Και το κάλεσμα του B.D. Foxmoor αποδείχθηκε αρκετό για να έρθει κάμποσος κόσμος, που τη γέμισε χαλαρά (δίχως στριμωξίδια), τόσο κάτω, όσο και πάνω. Και όλοι το ξέραμε, ασφαλώς, ότι θα περνούσαμε κάποιες ώρες εκεί, ακόμα και δίχως την ανακοίνωση για 30 καλεσμένους-έκπληξη, οι οποίοι θα παρήλαυναν από τη σκηνή (δεν μετρήσαμε τόσους, πάντως). Καλό είναι, λοιπόν, να τηρούνται τα ανακοινωμένα χρονοδιαγράμματα, εφόσον σκοπεύεις να παίξεις γύρω στις 4 ώρες. Έχει σημασία, δηλαδή, να ξεκινάς 22.30 (όπως αναγράφεις) και όχι 23.15, γιατί εκεί στο φινάλε ίσως να γλίτωνες από τη διαρκή φυλλορροή του κόσμου, που δεν ήταν και η καλύτερη εικόνα για μια περίσταση υποτίθεται εορταστική.
Πάντως δεν έφταιγαν αυτά τα 45 λεπτά για τα ανάμεικτα συναισθήματα με τα οποία σε άφηνε η συναυλία. Η γνώριμη εισαγωγή ενθουσίασε τους φίλους του low bap ήδη από την έναρξη, το "Εγώ Φταίω" έφερε ιαχές και σήκωμα μιας πλειάδας κινητών, σύντομα όμως επικράτησε μια κάποια παγωμάρα, αφού είδαμε τον Ramon (Σωτήρης Μυτακίδης, ο μεγάλος γιος του B.D. Foxmoor) να αναλαμβάνει τα περισσότερα ραπ, με τον πρωταγωνιστή της βραδιάς απλά να σιγοντάρει, καθισμένος στο αριστερό (ως προς εμάς) άκρο της σκηνής του "Arch" –στο δεξί, εντωμεταξύ, βρισκόταν μονάχα ο Jamoan, στην κιθάρα και στα δεύτερα φωνητικά. Μάλιστα, τον αισθανθήκαμε κάπως βαρύ και στα λόγια του τον Foxmoor, αφού μεταξύ άλλων είπε ότι τελευταία είχε αποφασίσει να μην εμφανιστεί ζωντανά, για κάποιον καιρό.
Ευτυχώς, η εικόνα αυτή αποδείχθηκε ρευστή. Βαθμιαία, δηλαδή, ο B.D. Foxmoor πήρε το πάνω χέρι και τόνωσε σημαίνουσες μνήμες, με το "Φύλακας Άγγελος" να θυμίζει λ.χ. θρυλικές συναυλίες στο "Ρόδον" ή με το "Για Τη Φωτιά Μη Μου Θυμώνεις" να φέρνει κατά νου τις μέρες της Πετρούπολης και της ιστορικής σκηνής "Στον Αέρα". Περιορισμένος σε πιο επιλεκτικά στιγμιότυπα, εντωμεταξύ, ακόμα και ο Ramon ακούστηκε καλύτερα, παραδίδοντας λ.χ. τις ρίμες του "Στην Ώρα Των Σκιών" με την πρέπουσα στιβαρότητα, ενώ πιο ψαγμένες επιλογές σαν το "Την Καληνύχτα Μου" έφεραν ένα σκίρτημα τόσο στους παλιότερους, όσο και στους νεότερους ανάμεσα στο κοινό –στο οποίο οι ηλικίες έδειχναν ανάκατες.
Αλλά εκεί που είχαμε πάρει επιτέλους μπροστά και η βραδιά έδειχνε να κυλάει ωραία, ο πρωταγωνιστής της ανακοίνωσε σύντομο διάλειμμα, ώστε να ξεκινήσει το εκτενές μέρος με τους καλεσμένους. Το αποτέλεσμα, όμως, έκανε ένα ακόμα σκωτσέζικο ντους στις διαθέσεις μας, όταν πρώτος ανέβηκε στη σκηνή ο Αποστόλης Κουμαρίνος της ομάδας theSPEAKERS. Ως "MC με τον τρόπο του" τον σύστησε ο Foxmoor, μα ελάχιστοι μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τα λεγόμενά του για την αξία που προσδίδει ο Χρόνος ή για τον Χαλίλ Γκιμπράν. Σύντομα, η γαλαρία του "Arch" αφέθηκε στη βαβούρα.
Όμως δεν εντυπωσίασαν ούτε οι πρώτοι ράπερ προσκεκλημένοι. Αγνώστων λοιπών στοιχείων, ο Ισοβίτης διέθετε μια λαϊκή μαγκιά, μα όχι και κάτι παραπάνω, ενώ ο Razo φάνηκε χλιαρός στο "Πάει Καιρός" που διάλεξε να πει, ως πρώτο τραγούδι των Active Member το οποίο αγάπησε, ενόσω έκανε σκοπιές στον στρατό. Σύντομα, μάλιστα, τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα χειρότερα, με τον (γνώριμο από τους ΛΔΛΜ) Δημήτρη Αιγινίτη να καταστρέφει με τη rock/metal αισθητική του το εμβληματικό "Άκου Μάνα" και τον μικρό γιο του Foxmoor να διαλύει ό,τι αγαπήσαμε στους "Μύθους Του Βάλτου". Οι πρώτες σειρές έκαναν βέβαια κερκίδα στον μπόμπιρα, ωστόσο η φάση είχε επαναληφθεί και πέρυσι το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη –και δεν έχει πια ούτε πλάκα, ούτε και κάποιο νόημα.
Εκεί που πέσαμε, όμως, ξάφνου ανασηκωθήκαμε. Μαζί, μάλιστα, με τον ίδιο τον Foxmoor, ο οποίος πρώτη φορά ορθώθηκε από τη θέση του και μετακινήθηκε προς το κέντρο της σκηνής ώστε να αγκαλιάσει τον Μέθυσο (νυν Stavento, πρώην Βαβυλώνα), ύστερα από το ορμητικό τους ντουέτο στη "Μελωδία Της Παρακμής". Κατόπιν, το "Πάμε (Guantanamo)" ψιλο-χάθηκε μα ψιλο-ωφελήθηκε κιόλας από τις γλυκόλαλες κιθάρες του Στέλιου Γκόλγκαρη και του γιου του, για να ακολουθήσει η μεγαλύτερη και πιο αναπάντεχη έκπληξη: η έλευση του Mente Fuerte, ο οποίος είπε με πυγμή το "Φυσάει Κόντρα", μαζί με τον Foxmoor και τον Ramon, μέσα σε χειροκροτήματα.
Αλλά, όπως είπαμε, η βραδιά έμοιαζε με σκωτσέζικο ντους. Έτσι, ενώ είχε ανάψει πάλι η φωτιά, έσπευσε και την έσβησε ο Παντελής Κυραμαργιός με το λίγο έντεχνο, λίγο Παύλος Σιδηρόπουλος στυλ με το οποίο ερμήνευσε το "Έξω Από Την Πόρτα Μας". Η Μαρία Πεΐδη ήρθε πάνω στην ώρα που αναρωτιόμουν αν θα δούμε και καμιά γυναίκα ανάμεσα στους καλεσμένους, μα δεν κατάφερε πολλά. Ο Διογένης Χατζηστεφανίδης των Λευκή Συμφωνία, πάλι, θα μπορούσε να καταφέρει περισσότερα στο "Ναι" –κι ας ήταν ηχηρή η απουσία της Sadahzinia– αν δεν τον έβαζαν, ακατανόητα, να παίξει live πάνω στο sample.
Ο γνωστός ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου στάθηκε παράδοξη επιλογή καλεσμένου, παρά το παρελθόν που μοιράστηκε με τον Foxmoor το 2001, στο πλαίσιο της ταινίας "Bar". Έκανε πάντως ό,τι μπορούσε στο "Καλώς Ήρθες Παράξενε Στον Τόπο Μου", αναζητώντας πατήματα σε ένα θεατρικό spoken word που ταίριαζε με τον χαρακτήρα διαλόγου που έχει το συγκεκριμένο κομμάτι. Τα ίδια, λιγότερο ή περισσότερο, μπορεί να σχολιάσει κανείς και για τον Γιάννη Ζουγανέλη, έναν επίσης ακατάλληλο προσκεκλημένο για να επωμιστεί ένα τραγούδι σαν τον "Αδιάφορο". Αντιθέτως, ο Μιχάλης Σκαράκης (τραγουδιστής, πλέον, των Magic De Spell) δεν κατόρθωσε να υπερβεί ούτε έτσι οριακώς τη rock προσέγγισή του.
Τα πέρα-δώθε θα μας συνόδευαν τελικά ως το φινάλε των καλεσμένων. Πάνω δηλαδή που είδαμε τον Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη να παραδίδει τον ουσιαστικότερο λόγο της βραδιάς (μιλώντας για τις απαντήσεις που έδωσαν τα τραγούδια των Active Member σε εφηβικά χρόνια σκοτεινιασμένα από ερωτήματα παράξενα) και να αστράφτει και να βροντάει στο "Θα Σε Καρτερώ", ήρθε η Γεωργία Νταγάκη με τη λύρα της, αλλά και με μια φωνή εντελώς ακατάλληλη για το "Λαβωμένο Ξωτικό". Οι λεονταρισμοί του Αργύρη Λούλατζη, έπειτα, επανέφεραν μεν τον πρέποντα δυναμισμό, όχι όμως και τις κατάλληλες ισορροπίες.
Το δε όλοι μαζί (συν τον Κυραμαργιό) που ακολούθησε πάνω στο "Πώς Να Σωπάσω;", με το οποίο ο Foxmoor θέλησε να τιμήσει τον Σταύρο Ξαρχάκο –ο οποίος τον είχε προσκαλέσει στο αφιέρωμα που έκανε στον Μάρκο Βαμβακάρη στο "Gazarte", το 2019– ήταν ένα μετριότατο στιγμιότυπο, βγαλμένο από τυπικώς έντεχνη συναυλία. Έτσι, σε εμάς με το βυρωνιώτικο παρελθόν θύμισε τις κακίες που λέγαμε για το low bap, ενώ άλλοι ανάμεσα στο κοινό δεν δίστασαν να το αντιπαραβάλλουν σαρκαστικά με την πρόσφατη δήλωση του Foxmoor (2022, στο "The 2Night Show") ότι "φτύνει όλους τους έντεχνους στα μούτρα".
Για αρκετούς παρευρισκόμενους η συναυλία έληξε κάπου εκεί, καθώς άρχισαν βαθμιαία οι αποχωρήσεις και η εμφανής αραίωση του κόσμου, τουλάχιστον στον κάτω χώρο του "Arch". Όμως ο B.D. Foxmoor δεν φάνηκε να νοιάζεται, ακόμα κι όταν έμειναν πια πολύ λίγοι μπροστά στη σκηνή ή σκόρπιοι στο μπαρ: συνέχισε με ό,τι του έκανε κέφι, ενίοτε μάλιστα διάλεξε να "σκοτεινιάσει" τόσο τα φώτα, όσο και τις διαθέσεις, λέγοντάς μας ότι ήταν μεν μια βραδιά εορταστική, στην οποία όμως του έλειπαν άνθρωποι. Μεταξύ λοιπών επιλογών ακούσαμε τα "Τι Άλλο Φοβάσαι", "Ανήμερο Θεριό" και "Γερνάς" –με τον Foxmoor να αποδίδει υπέροχα, με μεστή συναίσθηση του βάρους του χρόνου– καθώς και το "Στον Καιρό Του Αλλόκοτου Φόβου", ενώ ξανάδαμε τον Ισοβίτη, τον Razo και τον μπόμπιρα Μυτακίδη, αλλά και τον Jamoan να αναλαμβάνει ευκρινέστερο ρόλο στα φωνητικά.
Σε τελική σούμα, δεν ήταν άσχημη η βραδιά του B.D. Foxmoor στο "Arch". Γι' αυτό όμως που υποτίθεται ότι ήταν, στάθηκε νομίζω κατώτερη των περιστάσεων, πέφτοντας θύμα διαρκών σκαμπανεβασμάτων ενδιαφέροντος. Φεύγοντας, μου ήρθαν κατά νου κάποια πράγματα που έθιξε ο Νικήτας Κλιντ πίσω στο 2014, όταν μιλούσαμε ενόψει των προαναφερόμενων UMICAH συναυλιών, με τα οποία προσπάθησε να ισορροπήσει την κυκλοθυμία του Foxmoor με τη μοναδικότητα του έργου του. "Το κοινό μαθαίνει έτσι στο να μην υπάρχουν σταθερές", είχε πει.
Πράγματι, έτσι είναι. Είναι λόγω εκείνων των τραγουδιών που όλοι παραδεχόμαστε αν ξαναγυρνάμε κατά καιρούς κοντά του, άσχετα από ενδιάμεσους ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις.
Διαβάστε Επίσης
