Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα αποτύχει στις προσπάθειές της μία πολυεθνική: αν... "κολλήσει" με κάτι, "κόλλησε"! Ο λόγος για τη Sony, η οποία επιθυμεί διακαώς εδώ και δεκαετίες να καθιερώσει στην αγορά ένα φορμά ήχου δικό της, ώστε να συγκεντρώνει τα ανάλογα υψηλά χρηματικά ποσά των royalties (δικαιωμάτων χρήσης) από τις άλλες δισκογραφικές και κατασκευάστριες εταιρείες. Το Mini-Disk ήταν μία τέτοια προσπάθεια μορφής δίσκου, απέτυχε. Το Super Audio CD ήταν μία δεύτερη, επίσης απέτυχε. Το ATRAC ήταν μία τρίτη, αυτή τη φορά σε μορφή μουσικού αρχείου, επίσης απέτυχε. Ε, αν έχεις κάνει τρεις προσπάθειες, τί είναι ακόμη μία, σωστά; Εξάλλου, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
Η τέταρτη αυτή προσπάθεια λέγεται Blu-spec CD και είναι περισσότερο μία νέα διαδικασία παραγωγής παρά νέο φορμά per se - έστω κι αν θα προωθηθεί ως τέτοιο. Το μουσικό CD ως φυσικό μέσο παραμένει, όμως η Sony στα Blu-spec CD χρησιμοποιεί στοιχεία από την εγγραφή που κάνει στους δίσκους ταινιών Blu-ray, ώστε να εξασφαλίσει ότι κατά το pressing (την διαδικασία της εγγραφής αυτή καθ' αυτή) υπάρχουν πολύ λιγότεροι κραδασμοί και κατά συνέπεια λιγότερες απώλειες στην ηχητική πιστότητα. Ο παραγόμενος δίσκος είναι "κανονικό" audio CD, με την έννοια ότι μπορεί να παιχθεί χωρίς πρόβλημα στα σημερινά CD player και - θεωρητικά μιλώντας - δεν θα απαιτείται η χρήση κορυφαίων και πανάκριβων συσκευών για να διακρίνει κανείς τη διαφορά. Η Sony σκοπεύει να κυκλοφορήσει στην αγορά 60 τέτοια Blu-spec CD μέχρι το τέλος του χρόνου, τα περισσότερα jazz και κλασικής μουσικής.
Υπάρχει πάντως ένα ζήτημα που τίθεται όσον αφορά στο νέο φορμά που σκοπεύει να προωθήσει το επόμενο διάστημα στην αγορά η Sony. Και αυτό είναι το εξής: ναι, οι λεγόμενοι audiophiles (οι λάτρεις του ήχου υψηλής πιστότητας που διαθέτουν τον κατάλληλο εξοπλισμό και... "εκπαιδευμένο αυτί" για να τον διακρίνουν) πιθανώς θα ενδιαφέρονταν για ένα τέτοιο είδος δίσκου - πάντοτε με την προϋπόθεση ότι η διαφορά στην ποιότητα του ήχου ανάμεσα στα "απλά" και τα "Blu" CD θα ήταν αληθινά αισθητή, όχι όπως αυτή των παλαιότερων "gold" CD σε σχέση με τα "συνήθη". Πόσοι είναι όμως αυτοί οι audiophiles, ώστε να δικαιολογούν την περαιτέρω σύγχυση της αγοράς με ένα ακόμη ηχητικό φορμά; Συν τοις άλλοις, δεν "συγκρούεται", τρόπον τινά, το νέο φορμά με το πολυσυζητημένο Profile 3.0 του Blu-ray, που προέβλεπε λειτουργίες για μουσική χρήση α λα DVD Audio; Οι απαντήσεις είναι βέβαιο ότι δεν "συμφέρουν" το Blu-spec CD, αλλά με τιμή πώλησης των albums ενίοτε υπερδιπλάσια (!) του τυπικού CD - και καμία ανάγκη επένδυσης σε νέες εργοστασιακές διαδικασίες εκ μέρους της Sony - το εμπορικό νόημα του νέου φορμά είναι φανερό. Για τις επιδόσεις του, ίδωμεν.
