Μέρα ιστορική η Παρασκευή, 12/6, καθώς σηματοδότησε την οριστική μετάβαση του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου - της τηλεόρασης που καλώς ή κακώς "έδειξε το δρόμο" σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο - από την αναλογική λειτουργία στην αμιγώς ψηφιακή. Aπό το μεσημέρι της ημέρας αυτής, όποιος και όποια στις 50 αυτές Πολιτείες χρησιμοποιεί ακόμη τηλεόραση που λαμβάνει σήμα με συμβατική κεραία, βλέπει μόνο "χιόνια" και τίποτε άλλο: κάθε ένας από τους 1800 περίπου τηλεοπτικούς σταθμούς που εκπέμπουν στις ΗΠΑ επιβάλλει πια την ύπαρξη ψηφιακού δέκτη για να παρακολουθήσει κανείς το πρόγραμμά του. Πρόκειται, φυσικά, για μία εξέλιξη "χωρίς επιστροφή", η οποία υπόσχεται πολλαπλά ωφέλη στο κοινό από τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί - χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν δημιουργεί από μόνη της σειρά προβλημάτων, ωστόσο.

Ποιό ήταν, λοιπόν, το επίπεδο "ετοιμότητας" της αμερικανικής κοινωνίας στη μετάβαση από το αναλογικό τηλεοπτικό πρόγραμμα στο ψηφιακό; Μιλούν οι αριθμοί: έχοντας λάβει τις σχετικές προειδοποιήσεις από τα μέσα ενημέρωσης και την ίδια την κυβέρνηση τα τελευταία 5 χρόνια, το 88% των αμερικανικών νοικοκυρίων (12.6 εκατομμύρια στο σύνολό τους) είχε ήδη τον απαραίτητο εξοπλισμό, είτε δηλαδή τηλεοράσεις με ενσωματωμένο ψηφιακό δέκτη είτε μετατροπείς του ψηφιακού σήματος σε αναλογικό για θέαση στις ίδιες παλαιότερες τηλεοράσεις. Το υπόλοιπο 12%, ωστόσο, δεν είχε αυτόν τον εξοπλισμό - μιλάμε για 1.75 εκατομμύρια νοικοκυριά - γεγονός που εξηγεί και τα... 700.000 (!) τηλεφωνήματα στη γραμμή εξυπηρέτησης της Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ μέσα στο τριήμερο που μας πέρασε. Αν αυτό συνέβη λόγω αναποτελεσματικής ενημέρωσης, λόγω πρόθεσης αποφυγής των εξόδων για τον εξοπλισμό ή λόγω του γνωστού συνδρόμου της... "τελευταίας στιγμής", δεν μπορεί να πει κανείς με απόλυτη σιγουριά. Συνέβη όμως, έστω κι αν η Επιτροπή θεωρεί ότι η μετάβαση ήταν επιτυχής.

Παρατήρηση που μάς μεταφέρει στην ελληνική πραγματικότητα: σε ποιο επίπεδο προετοιμασίας βρισκόμαστε εμείς; Τρία χρόνια πριν την οριστική ημερομηνία μετάβασης που έχει επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε όλα τα κράτη-μέλη (το αργότερο έως το Δεκέμβριο του 2012), το θέμα πρακτικά... μόλις ξεκίνησε να τίθεται. Τα μόνα εν λειτουργία ψηφιακά κανάλια είναι τα λιγοστά πιλοτικά κρατικά, τα ιδιωτικά κανάλια έχουν συνθέσει μεν την εταιρεία που θα αναλάβει το νομικό μέρος της μετάβασης αλλά σε επίπεδο τεχνικής υποδομής έχουν ακόμη δρόμο να διανύσουν, ενώ το καταναλωτικό κοινό βρίσκεται μακριά από οποιδήποτε ικανοποιητικό σημείο ετοιμότητας όσον αφορά στον εξοπλισμό (μόλις το 18%-20% του πληθυσμού υπολογίζεται ότι έχει αγοράσει τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας, που φέρουν στη συντριπτική πλειοψηφία τους και ψηφιακό δέκτη). Συζήτηση για πρόγραμμα αμιγώς υψηλής ευκρίνειας, φυσικά, ούτε γι' αστείο. Προσπερνώντας για την ώρα τις σκιές και υποψίες για οικονομικά σκάνδαλα, άγνωστες συμφωνίες και "ξαναμοίρασμα της τράπουλας" στο τηλεοπτικό τοπίο εν όψει ψηφιακής, είναι η έλλειψη υποδομών, η κρατική ολιγωρία και το προαναφερθέν σύνδρομο της "τελευταίας στιγμής" (που ο Έλληνας κι αν το' χει) αυτά που μας προβληματίζουν. Ανετοιμότητα της τάξης του 12% το 2012; Κι "ευχαριστώ" θα πούμε...