Πρόκειται για φαινόμενο που, έχοντας πια κάνει την εμφάνισή του επί τρεις συναπτές γενιές PlayStation, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι: η Sony λίγο καιρό πριν ξεκινήσει την μετάβαση στο επόμενο σύστημά της, προσφέρει στο προηγούμενο το λιγότερο έναν τίτλο ποιότητας τόσο υψηλής, ώστε αυτός να επισφραγίζει, τρόπον τινά, ολόκληρη την διαδρομή του απερχόμενου PlayStation. Συνέβη στο PS2 - με το κατά γενική ομολογία καλύτερο God of War, το ΙΙ, από τον πρώτο "κύκλο" της σειράς - συνέβη με το PS3 (με το The Last of Us της Naughty Dog) και συμβαίνει αυτές τις ημέρες με το PS4 και το νέο The Last of Us Part II. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα το Ghost of Tsushima του Ιουλίου ν' αποδειχθεί εξίσου ποιοτικό. Υπάρχει επίσης μεγάλη πιθανότητα οι πιο πολλοί gamers να θυμούνται στο μέλλον το PS4 κυρίως για το δικό του God of War και όχι το The Last of Us Part II. Όμως παίζοντας κανείς το δεύτερο απλώς δεν μπορεί σε πολλές στιγμές να μην αισθανθεί πως αυτό το αριστούργημα είναι το ζενίθ του PlayStation4 και το καλύτερο δυνατό "αντίο" ενός σαρωτικά επιτυχημένου συστήματος, προς το κοινό του.

To The Last of Us Part II είναι από εκείνα τα games του οποίου το σενάριο - τί συμβαίνει στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, πώς εξελίσσεται η υπόθεση και γιατί καταλήγει με τον τρόπο που η Naughty Dog έχει επιλέξει - είναι εξαιρετικά σημαντικό να το ανακαλύψει κανείς μόνος και σταδιακά. Μόνο μία γενικόλογη λοιπόν περιγραφή του όλου πλαισίου μπορούμε να δώσουμε, τόσο λόγω των περιορισμών του embargo της Sony όσο και συνειδητά για ν' αποφύγουμε πιθανά spoilers (με τα οποία αντιμετώπισε ως γνωστόν ήδη πρόβλημα λόγω διαρροών η συγκεκριμένη παραγωγή). O νέος τίτλος ξεκινά 5 χρόνια μετά από τον αρχικό, σε μία κοινότητα επιζώντων στο Jackson του Wyoming όπου η Ellie και ο Joel έχουν πλέον εγκατασταθεί και περνούν την ζωή τους με - σχετική πάντοτε - ασφάλεια και ηρεμία. Ένα βίαιο γεγονός διαταράζει την ηρεμία αυτή και θα ωθήσει την Ellie σε μία σειρά από επιλογές μέσα από τις οποίες επιδιώκει δικαιοσύνη, μεν, αλλά οδηγείται και σε μονοπάτια για τα οποία δεν ήταν έτοιμη.

Στο νέο The Last of Us ως πρωταγωνίστρια η Ellie για να πετύχει τον στόχο της πρέπει να αντιμετωπίσει τόσο ανθρώπους που έχουν μολυνθεί από την πανδημία και μεταλλαχθεί όπως τους είχαμε συναντήσει στο αρχικό (Infected), όσο και άλλους, διαφόρων... παρατάξεων και ιδεών, υγιέστατους αλλά το ίδιο αρρωστημένα βίαιους ή εμμονικούς. Αυτό οφείλεται στο ολοφάνερα περισσότερο φιλόδοξο και περίπλοκο προαναφερθέν σενάριο, το οποίο αναγκάζει την Ellie να επισκεφθεί αρκετές διαφορετικές περιοχές. Είναι πανέμορφα σχεδιασμένες, ρεαλιστικές στην διαμόρφωσή τους και σημαντικά μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες του The Last of Us, ενθαρρύνοντας την εξερεύνηση και προσφέροντας εναλλακτικές διαδρομές περισσότερες απ' όσες ειλικρινά περιμέναμε. Δεν είναι και... "ανοιχτού κόσμου" το The Last of Us II, βέβαια, και ούτε θα ήθελε να είναι - αλλά για σεναριακό τίτλο που στηρίζεται τόσο στην αποτελεσματική σκηνοθεσία προσφέρει ελευθερία κινήσεων απρόσμενη.

Παρόμοια ελευθερία κινήσεων, δηλαδή ενισχυμένη σε σχέση με του προκατόχου του, προσφέρει ο νέος τίτλος και όσον αφορά στο πώς μπορεί ο παίκτης να αντιμετωπίσει τους διαφόρων τύπων αντιπάλους της Ellie. Υπάρχει η προσέγγιση της απόκρυψης με την χρήση του περιβάλλοντος να προσφέρει κάλυψη μέχρι να έλθει η ώρα για το σιωπηλό θανάσιμο χτύπημα, υπάρχει συχνά η δυνατότητα της εξουδετέρωσης των αντιπάλων μεταξύ τους (ας μην ξεχνάμε πως οι Infected επιτίθενται σε όλους τους υγιείς), υπάρχουν ακόμη και ορισμένες περιπτώσεις που ο παίκτης μπορεί να αποφύγει εντελώς την σύγκρουση και να ολοκληρώσει το εκάστοτε επίπεδο χωρίς να... δολοφονήσει τους πάντες. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως σε μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων η Ellie τους αντιπάλους που δεν θα μπορέσει να εξουδετερώσει από μακριά θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει σώμα με σώμα, ενίοτε ομαδικά, με τρόπο εξαιρετικά βίαιο, ωμό, αιματηρό, ρεαλιστικό και γι' αυτό συγκλονιστικό έως αποτρόπαιο κάποιες φορές.

Αυτό το τελευταίο σημείο, της ωμής βίας, δείχνει σχεδόν... αστείο να το υπογραμμίζει κανείς εν έτει 2020 σε ένα video game που αντικείμενο έχει την εκδίκηση και την επιβίωση σε έναν μεταποκαλυπτικό κόσμο - όμως αυτό ίσως θα έπρεπε "να λέει κάτι από μόνο του" στο κοινό του Αθηνόραμα Digital. Δεν είναι απλώς το ότι στο The Last of Us Part II ο παίκτης θα χρειαστεί μέχρι το τέλος να θανατώσει αμέτρητους ανθρώπους και άλλα πλάσματα. Είναι και το πώς αναπαρίσταται αυτή η αιματηρή βία - λόγω των πάρα πολύ καλών γραφικών άκρως ρεαλιστικά - αλλά, κυρίως, το πώς αυτή η διαδικασία συνδέεται άρρηκτα με το συναισθηματικό κόστους που έχει για την Ellie. Διαδικασία την οποία, ακριβώς λόγω του καλογραμμένου σεναρίου και της αποτελεσματικής σκηνοθεσίας, ο παίκτης εν τέλει μοιράζεται με τρόπο κυριολεκτικά επώδυνο. Δεν είναι τυχαίο που ο τίτλος φέρει τον χαρακτηρισμό του "Κατάλληλου μόνο για άνω των 18 ετών" (PEGI 18): είναι γιατί... το εννοεί!