Είναι δύσκολο να μην διακρίνει κανείς την ειρωνεία σε όλα αυτά. Μετά από προσπάθειες δεκαετιών να "επανεφεύρει" το κλασικό Prince of Persia του 1989, εκμοντερνίζοντας τον οπτικοακουστικό του τομέα κι επεκτείνοντας τους μηχανισμούς του gameplay του προς όλες τις κατευθύνσεις - όχι πάντοτε με τρόπο επιτυχημένο - η Ubisoft τώρα κάνει το προφανές... και "πετυχαίνει διάνα": επαναφέρει στην ουσία τον αρχικό τίτλο (ο οποίος από πολλούς θεωρείται το πρώτο δείγμα της κατηγορίας των πολυσυζητημένων και δημοφιλών Metroidvania) στα δεδομένα του 2024 με την μορφή μιας μικρότερης κλίμακας μα φροντισμένης παραγωγής 2D, η οποία κυκλοφορεί σήμερα για πάνω από 600 εκατομμύρια συστήματα ηλεκτρονικής διασκέδασης: τα PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series, Switch και την πλειοψηφία των gaming PC. Είναι το Prince of Persia The Lost Crown η πρώτη μεγάλη ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς; Είναι - και οι λόγοι ακολουθούν.

Σε αυτήν την περιπέτεια οι παίκτες δεν ελέγχουν τον... πρίγκηπα του ομώνυμου τίτλου, αλλά προσπαθούν να τον σώσουν: ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, ονόματι Sargon, είναι μέλος μιας επίλεκτης ομάδας που ονομάζεται Immortals και αποστολή έχει να προστατεύει το Περσικό βασίλειο και τον Θρόνο. Η μέντορας ωστόσο του Sargon, η Anahita, απαγάγει τον πρίγκιπα και τον μεταφέρει στο όρος Qaf, όπου οι Immortals την ακολουθούν - μα γρήγορα γίνεται αντιληπτό πως υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο παράξενο και σκοτεινό που συμβαίνει εκεί. Ο Sargon αναλαμβάνει, φυσικά, να ανακαλύψει τί ακριβώς είναι αυτό... και έτσι ξεκινούν όλα.

Είναι αλήθεια πως το σενάριο του The Lost Crown φαντάζει μπερδεμένο ορισμένες φορές, καθώς πολλά από τα όσα συμβαίνουν και τα κίνητρα πολλών χαρακτήρων δεν επεξηγούνται πλήρως (ο παίκτης συναντά διάφορα βιβλία ή ταμπλέτες με έξτρα πληροφορίες στην εξέλιξη του τίτλου μα τις πιο πολλές φορές δεν βοηθούν ιδιαίτερα). Η υπόθεση είναι επαρκής απλώς ως υπόβαθρο για την δράση, κάτι που... συνήθως μάς είναι αρκετό, δεν θα ήταν ωστόσο άσχημα να μπορούσαμε παράλληλα να παρακολουθήσουμε και μια ροή γεγονότων περισσότερο κατανοητή από την αρχή μέχρι το τέλος - ειδικά κατά το πρώτο μισό του σεναρίου, που η δράση δεν έχει γίνει ακόμη φρενήρης όσο αργότερα.

Οποιοσδήποτε, πάντως, οπαδός των τίτλων Prince of Persia - ή των τίτλων Metroidvania γενικότερα - ξέρει τί θα πρέπει να περιμένει, μέσες-άκρες, από το The Lost Crown όσον αφορά στους βασικούς μηχανισμούς gameplay αυτούς καθ' αυτούς: πολλή εξερεύνηση, αρκετούς γρίφους προς επίλυση και ακατάπαυστη δράση, διανθισμένη με ορισμένα "σκηνοθετημένα" τμήματα και αναμετρήσεις με ισχυρότερους αντιπάλους (bosses). Ως επιλογή-φόρο τιμής, κατά μία έννοια, το The Lost Crown δίνει έμφαση στην κίνηση μέσα στο περιβάλλον του (platforming) περισσότερο απ' όσο άλλοι τίτλοι αυτής της κατηγορίας, προσθέτοντας στην τυπική γκάμα επιλογών που έχει ο παίκτης π.χ. άλματα και σκαρφαλώματα διαφόρων ειδών, πολλές ακροβατικές και υποβοηθούμενες από ειδικές ενέργειες. Όλες πάντως οι κινήσεις εκτελούνται άνετα και ομαλά, κάτι σαφέστατα θετικό καθώς ο παίκτης σε πάρα πολλές περιπτώσεις θα χρειαστεί να κάνει πολλές τέτοιες γοργά την μία μετά την άλλη ή/και συνδυαστικά, με υψηλό ενίοτε βαθμό δυσκολίας.

Η Ubisoft Montpellier έχει συνθέσει έναν ενιαίο εικονικό κόσμο για το The Lost Crown με περισσότερες από δώδεκα διαφορετικές γενικές τοποθεσίες, συνδεδεμένες μεταξύ τους και διαμορφωμένες με τρόπο που ακολουθεί και εξυπηρετεί το σενάριο. Όπως συμβαίνει συνήθως στα games αυτού του είδους, δεν είναι διαθέσιμα στον παίκτη όλα τα τμήματα κάθε περιοχής εξ αρχής: αυτός θα πρέπει να αποκτήσει πρώτα τις απαραίτητες δυνατότητες ή εξοπλισμό προκειμένου να εξερευνήσει κάθε σπιθαμή σε κάθε ένα από τα επίπεδα του τίτλου, καθώς πολλά μονοπάτια είναι "κλειστά" όταν τα πρωτοσυναντάει και μια σειρά από γρίφους δεν λύνεται αμέσως. Υπάρχει λοιπόν πολύ... "πισωγύρισμα" και στο νέο Prince of Persia, αλλά οι δημιουργοί του έχουν τουλάχιστον προσπαθήσει να διευκολύνουν την κατάσταση με μία λειτουργία ονόματι Memory Shards: αυτή επιτρέπει στους παίκτες να "σημειώσουν" πάνω στον τεράστιο χάρτη του τίτλου σημεία όπως αυτά που περιγράψαμε νωρίτερα (και μάλιστα συνοδευόμενα από screenshot!), έτσι ώστε να μπορούν να επιστρέψουν σε αυτά χωρίς πρόβλημα αργότερα. Οπότε έχουμε "πισωγυρίσματα", ναι, αλλά τουλάχιστον όχι άσκοπη και χρονοβόρα περιπλάνηση. Κάτι σαφώς θετικό.

Μιλώντας, δε, για πρόσθετες δυνατότητες, διαθέσιμες στον τίτλο γίνονται πάνω από 30 διαφορετικές στην διάρκεια της εξέλιξής του, σχετικές με διάφορους τομείς των επιδόσεων και ικανοτήτων του Sargon. Υπάρχει πάντοτε περιορισμός (slots) στο πόσες μπορούν να αξιοποιούνται ταυτόχρονα, οπότε οι παίκτες θα πρέπει να κάνουν τις επιλογές εκείνες που ταιριάζουν περισσότερο στο δικό τους στυλ παιχνιδιού και να τις αξιοποιούν συνδυαστικά με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο. Υπάρχουν επίσης τρόποι αναβάθμισης των όπλων του Sargon, καθώς και εξοπλισμού του με πρόσθετες "δόσεις ενέργειας": οι παίκτες είναι πρακτικά βέβαιο πως θα χρειαστούν και τα δύο, ειδικά στο δεύτερο μισό του τίτλου. Οι πιο σημαντικές και πλέον θεαματικές πρόσθετες δυνατότητες που προσφέρει ο τίτλος, πάντως, παραμένουν εκείνες που σχετίζονται με τον έλεγχο του χρόνου (Time Powers), καθώς μπορούν να αξιοποιηθούν τόσο στην εξερεύνηση όσο και στις μάχες σώμα με σώμα. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι παίκτες κατά βάση είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν κανονικές κινήσεις συνδυασμένες με Time Powers, γιατί μόνο έτσι μπορούν να νικηθούν οι ισχυρότεροι αντίπαλοι και να επιλυθούν οι δυσκολότεροι γρίφοι.

Στo Prince of Persia: The Lost Crown, προφανώς συνειδητά εκ μέρους της Ubisoft, είναι εύκολο να ξεκινήσει κανείς αλλά πολύ δύσκολο (έως... πάρα πολύ δύσκολο ενίοτε) να φτάσει μέχρι την αναμέτρηση με τον τελικό αντίπαλο του τίτλου, ειδικά αν ο παίκτης δεν κάνει καμία "ρύθμιση δυσκολίας" από τις ουκ ολίγες διαθέσιμες. Η κίνηση μέσα στο περιβάλλον του αποτελεί πολύ συχνά πρόκληση - ειδικά σε περιπτώσεις όπου ένα και μόνο λάθος δεν μπορεί να διορθωθεί "επιτόπου", οδηγώντας τον παίκτη πίσω στο τελευταίο αποθηκευμένο σημείο προόδου - αλλά εν τέλει μαθαίνεται και είναι διαχειρίσιμη. Οι γρίφοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, είναι απαιτητικοί αλλά με αρκετή προσπάθεια λύνονται. Εκεί όπου βρίσκεται η πραγματική δυσκολία στο The Last Crown είναι στις μάχες σώμα με σώμα. Αυτές σε συγκεκριμένα σημεία του σεναρίου γίνονται απότομα πιο σκληρές, ειδικά όταν ο παίκτης αντιμετωπίζει είτε πολλαπλούς αντιπάλους που συνεργάζονται (ακόμη και οι "απλοί" αφαιρούν πολλή από την ενέργεια του παίκτη ταχύτατα), είτε τους ισχυρότερους (bosses), οι οποίοι έχουν τελείως διαφορετικά στυλ μεταξύ τους και απαιτούν διαφορετικές κάθε φορά στρατηγικές.

Είναι ωστόσο κατά την διάρκεια αυτών ακριβώς των προκλήσεων που το The Lost Crown αποδεικνύει πόσο μελετημένος τίτλος είναι. Παρά το γεγονός ότι πολλοί αντίπαλοι απαιτούν τακτικές... Souls-like για να εξουδετερωθούν, παρά το γεγονός ότι πολλά εμπόδια και παγίδες στις διάφορες διαδρομές του τίτλου απαιτούν σχεδόν παράλογη ακρίβεια και συγχρονισμό, ο παίκτης δεν θα αισθανθεί ποτέ πως ηττήθηκε άδικα ή απέτυχε χωρίς ο ίδιος να φταίει.Ο έλεγχος του νέου Prince of Persia είναι πρακτικά τέλειος, με απίθανη ανταπόκριση και αξιόπιστα αποτελέσματα, εξασφαλίζοντας πως - όταν ο παίκτης την χρειάζεται έτσι - η κίνηση του Sargon "ρέει" με τρόπο που σπάνια συναντά κανείς σε games σήμερα.