Είναι πια μάλλον... ασφαλές να υποθέσει κανείς πως η στρατηγική της Sony όσον αφορά στις επανεκδόσεις (remakes) τίτλων του PlayStation3 ή/και του PlayStation Vita (παρά το γεγονός ότι μάς είχε προβληματίσει αρχικά) τελικά απέδωσε. Εξαιρετικές μεταφορές όπως αυτή του The Last of Us Remastered ή αυτή των τριών Uncharted λειτούργησαν θετικά τόσο σε επίπεδο αξιόλογου περιεχομένου, όσο και σε επίπεδο εμπορικό για το PS4 - ενώ ακόμη και λιγότερο σημαντικές μεταφορές ή διασκευές, όπως αυτές των Tearaway Unfolded και Beyond: Two Souls δεν παύουν να προσφέρουν ενδιαφέρουσες επιλογές στους κατόχους του νεότερου οικιακού PlayStation που για κάποιο λόγο δεν είχαν αγοράσει το προηγούμενο. Αυτό ολοφάνερα δεν σημαίνει, ωστόσο, πως κάθε τέτοια μεταφορά από το ένα σύστημα στο άλλο θα είναι απαραίτητα άξια προσοχής και αγοράς, όπως αποδεικνύει δυστυχώς το Heavy Rain.

Καθώς η παρουσίαση αυτή αφορά κυρίως στο κοινό που δεν είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με τον τίτλο αυτό στο PS3, υπενθυμίζουμε: η υπόθεσή του στρέφεται γύρω από τον "δολοφόνο των Origami", έναν ψυχοπαθή που έχει σπείρει τον τρόμο σε μία αμερικανική μεγαλούπολη με τις μεθόδους του. Ο άγνωστος απαγάγει τα θύματά του και αυτά βρίσκονται τέσσερις μέρες μετά από την εξαφάνισή τους νεκρά από πνιγμό, με μία ορχιδέα και ένα γλυπτό Origami τα μόνα στοιχεία στον τόπο του εγκλήματος που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον εντοπισμό του. Η αστυνομία δείχνει ανίκανη να εντοπίσει τον ψυχοπαθή εγκληματία, το κλίμα του φόβου στην πόλη εντείνεται... και, όταν ένα ακόμη αγόρι ονόματι Shaun Mars εξαφανίζεται, τέσσερις ασύνδετοι φαινομενικά άνθρωποι εμπλέκονται στην έρευνα για τον "δολοφόνο των Origami" και τα ίχνη του παιδιού.

Αυτούς τους 4 χαρακτήρες - τον πατέρα του παιδιού, μία νεαρή φωτογράφο, έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ και έναν πράκτορα του FBI - καλείται ο παίκτης να οδηγήσει, μέσα από ξεχωριστά σεναριακά νήματα, στη λύση του μυστηρίου. Καθένας από τους τέσσερις χαρακτήρες θα αντιμετωπίσει προκλήσεις διαφορετικού είδους, οι οποίες απαιτούν συγκεκριμένο τρόπο χειρισμού, γνώριμο από παρελθούσες παραγωγές της ίδιας δημιουργού εταιρείας (όπως το Farenheit): πρέπει σε δεδομένο χρονικό περιθώριο να πατήσουμε συγκεκριμένα πλήκτρα του χειριστηρίου ή συγκεκριμένες ακολουθίες τους προκειμένου να κάνουμε πράγματα, να αποφύγουμε πράγματα, να προλάβουμε πράγματα και άλλα... ποικίλλα κι ενδιαφέροντα.

Το Heavy Rain δεν στηρίζεται φυσικά σε αυτές τις ενέργειες... "χαλαρά": φροντίζει να φέρνει τον παίκτη αντιμέτωπο με την ανάγκη για ενστικτώδες σχεδόν πάτημα των πλήκτρων σε πολλές περιπτώσεις, ξαφνιάζοντάς τον ή θέτοντάς του ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Αυτή είναι συνειδητή επιλογή και συχνά όντως ανεβάζει τον δείκτη του σασπένς ασυνήθιστα ψηλά. Περισσότερο επιδέξιος χειρισμός - αλλά με λιγότερο απαιτητικά χρονικά περιθώρια - χρειάζεται σε σημεία όπου το Heavy Rain υποχρεώνει τους gamers να "μιμηθούν" με το joypad φυσικές κινήσεις από την καθημερινή ζωή. Αυτό το στυλ χειρισμού πριν από 6 χρόνια τον διέκρινε κάποια πρωτοτυπία, ομολογουμένως, σήμερα όμως φαντάζει ελαφρώς... προσποιητός. Συμμετέχει, πάντως, με τον τρόπο του στην όλη αλληλεπίδραση με τον κόσμο του Heavy Rain, οπότε ως εναλλακτική του απλού πατήματος των πλήκτρων, ευπρόσδεκτος.